Death (DTA Tours), Obscura, Memorain @ Fuzz Club, 01/04/16

Μια πρέπουσα γιορτή στη μνήμη και στο τεράστιο και σημαντικό έργο του Chuck Schuldiner

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 04/04/2016 @ 09:30

Πηγαίνοντας προς το Fuzz, στη σκέψη τριγυρνούσαν οι ανεξίτηλα χαραγμένες εικόνες από τον Σεπτέμβριο του 1998, όταν η μορφή του σπουδαίου Chuck Schuldiner εμφανιζόταν μπροστά στα μάτια μας στην σκηνή του Ρόδον. Η τελειότητα και η μοναδικότητα εκείνων των στιγμών δεν θα σβήσουν ποτέ και ασφαλώς δεν πρόκειται να αντικατασταθούν από κανέναν.

Οι Death (DTA Tours) αναμφίβολα και σύμφωνα με δήλωση των ίδιων είναι μια tribute μπάντα και θέμα συγκρίσεων δεν υπάρχει, αλλά αποτελέσε μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά την μουσική των Death, έστω και χωρίς τον δημιουργό της, παιγμένη από συνοδοιπόρους του Chuck.

Η μεγάλη αργοπορία ν' ανοίξουν οι πόρτες και η σχεδόν κατά μια ώρα καθυστέρηση ν' αρχίσει η συναυλία, θα μπορούσε να κλονίσει την προσμονή του να ακούσουμε τους αιώνιους ύμνους των Death, αλλά μάλλον αυτό το ξεπεράσαμε χωρίς προβλήματα. Τους Memorain λόγω της ουράς που είχε σχηματιστεί δεν προλάβαμε να τους δούμε, οπότε δυστυχώς δεν μπορεί να γραφτεί οτιδήποτε για την εμφάνισή τους.

Στις 21.50 οι Obscura εμφανίστηκαν για δεύτερη (αν δεν κάνω λάθος) φορά επί ελληνικού εδάφους. Με προβληματικό, κατά βάση, ήχο έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να αποδώσουν το τεχνικό και προοδευτικό death metal στο οποίο επιδίδονται. Παλιά και καινούργια τραγούδια πήραν τη θέση τους στο setlist της μπάντας και συνολικά ικανοποίησαν τον κόσμο που είχε μαζευτεί και συχνά πυκνά φώναζε το όνομα του συγκροτήματος.

Obscura

Σε σημεία ήταν εντυπωσιακή η ικανότητα τους να παρουσιάσουν με ακρίβεια την απαιτητική μουσική τους. Το «τι μπαντάρα είναι η Obscura» που ακούστηκε εκεί δίπλα μoυ, μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά σίγουρα οι Γερμανοί είναι ένα συγκρότημα που αξίζει της προσοχής μας. Μετά από 40 λεπτά ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους αφήνοντας τη σκηνή για τους headliners της βραδιάς.

Στις 23.00 ανέβηκαν στη σκηνή οι Death (DTA Tours) σε ένα γεμάτο Fuzz. Το λογότυπο των Death στην σκηνή δεν χρειαζόταν. Θα πέσει φωτιά και θα μας κάψει. Η συγκεκριμένη μπάντα έχει το δικό της και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό.

Death (DTA Tours)

Χωρίς πολλές χαιρετούρες, ξεκινούν με το "Out Of Touch". Κάποια προβληματάκια στον ήχο διορθώνονται αμέσως και το αποτέλεσμα μας προϊδεάζει γι' αυτό που θ' ακολουθήσει.

Οι πρώτες νότες του "The Philosopher" που ακολούθησε θύμισαν μια από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τον Σεπτέμβριο του '98. Ήταν η ταχυπαλμία όταν άνοιγε η αυλαία του Ρόδον κι ένας ήρωας της νιότης μου έστεκε μπροστά στα μάτια μου. Και τώρα πια ήρθε η στιγμή ν' αρχίσουν να τραγουδούν όλοι τους στίχους, κάτι που παρέπεμπε επίσης σε εκείνη την βραδιά του '98.

Από εκείνο το σημείο δεν υπήρξε καμία αμφιβολία ότι αυτό που θα βλέπαμε θα ήταν τουλάχιστον πολύ καλό. Η εμφάνιση των Death (DTA Tours) ήταν εξαιρετική και σε σημεία σπουδαία. Έχοντας δει την μπάντα προ διετίας είχα αμφιβολίες, καθώς τα λάθη που είχαν γίνει ήταν αρκετά, ιδιαίτερα στα progressive κομμάτια των Death. Τώρα, όμως, δεν συνέβη τίποτα απ' όλ' αυτά.

Ο πολύ καλός ήχος βοηθούσε να αναδειχθούν ακόμα και λεπτομέρειες των συνθέσεων του μεγάλου Chuck, αλλά και η μπάντα ανταποκρίθηκε εις το ακέραιο.

Κομμάτια απ' όλους τους δίσκους των Death παρουσιάσθηκαν με άψογο τρόπο μπροστά στα μάτια μας. Το πελώριο "Open Casket" από το μνημειώδες "Leprosy", το "Suicide Machine", το "Overactive Imagination" δίνουν την συνέχεια, με τον κόσμο ν' ακολουθεί και ν' απολαμβάνει στο έπακρο την μουσική και να μην σταματάει να συμμετέχει σε αυτήν τη γιορτή ούτε λεπτό.

Το "Living Monstrosity" από το "Spiritual Healing" από το οποίο δεν είχαμε ακούσει κάτι το '98, καθώς και το "A Lack Of Comprehension" που μας είχε λείψει τότε, συνέχιζαν τη γιορτή. Οι εικόνες του παρελθόντος εναλλάσσονταν με αυτό που βλέπαμε μπροστά μας και η ειλικρινής συγκίνηση δίνει άλλη αίσθηση στη βραδιά.

Οι εκτελέσεις είναι άψογες και το συγκρότημα δείχνει να έχει δουλέψει τα κομμάτια τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον Chuck.

Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε τη σπουδαία προσπάθεια που έκανε ο Max Phelps να ανταποκριθεί στον πολύ δύσκολο ρόλο που είχε αναλάβει. Τα πήγε πολύ καλά, δεν έκανε λάθη και παρέμεινε συγκεντρωμένος σε όλη τη διάρκεια. Εξαιρετικός επίσης και ο Bobby Koelble που τραγουδούσε μαζί με το κοινό πολλά από τα κομμάτια του setlist.

Death (DTA Tours)

Αλλά την παράσταση έκλεψαν οι Steve DiGiorgio και Gene Hoglan. Τέτοιο rhythm section δύσκολα θα το συναντήσεις σε συναυλία. Ο DiGiorgio έπαιζε απίστευτα πράγματα και είναι ικανός να απογοητεύσει οποιονδήποτε επίδοξο μπασίστα που ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με το όργανο. Ο Hoglan, από την άλλη, δίνει την εντύπωση ότι όσο και να αυξηθεί η ταχύτητα ή οι απαιτήσεις ενός κομματιού αυτός όχι μόνο θα ακολουθήσει με το χαρακτηριστικό cool ύφος του και δεν θα χάσει το μέτρο ούτε δευτερόλεπτο, αλλά και θα το εμπλουτίσει με τις απίστευτες δυνατότητές του. Ασύλληπτη ακρίβεια και ικανότητα στο drumming μπροστά στα μάτια μας.

Η εμφάνιση δεν έκανε σε καμιά στιγμή κοιλιά και συνεχίστηκε με όλους να απολαμβάνουν αυτό που έβλεπαν και ζούσαν.

Μπορεί η τελειότητα του "Symbolic" να ήταν δύσκολο ν' αποδοθεί ζωντανά, αλλά η συγκλονιστική εκτέλεση του "Spirit Crusher" θα έκανε και τον Chuck να δακρύσει.

Μετά από λίγο, στο encore, θυμηθήκαμε το μακρινό παρελθόν και με ογκώδη και τεράστιο ήχο ακούσαμε το "Zombie Ritual" και το "Baptised In Blood" από το 1987, ενώ το "Crystal Mountain" από το κομψοτέχνημα που λέγεται "Symbolic" αποδόθηκε άψογα και δεν μας άφησε να ηρεμήσουμε μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της συναυλίας.

Το τελευταίο déjà vu ήρθε στο κλείσιμο της βραδιάς με το υπερκλασσικό "Pull The Plug", όπως έκλεισε και το '98, όταν μέσα στον ιδρώτα και με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετούσαμε τον Chuck. Τώρα απλά του στείλαμε την ευγνωμοσύνη μας για τη μουσική που μας πρόσφερε και η οποία θα μας συνοδεύει αιώνια.

Μια συναυλία απρόσμενα καλύτερη από αυτή που ενδεχομένως περιμέναμε. Δεν ήταν οι Death, δεν θα ξαναυπάρξουν ποτέ, αλλά αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν εξαιρετικό και μια πρέπουσα γιορτή στη μνήμη και στο τεράστιο και σημαντικό έργο του Chuck Schuldiner.

SETLIST

Out Of Touch
The Philosopher
Open Casket
Suicide Machine
Overactive Imagination
Destiny
Trapped In A Corner
Living Monstrosity
Lack Of Comprehension
Jealousy
Flattering Of Emotions
Bite The Pain
Symbolic
Zero Tolerance
Spirit Crusher

Encore:
Zombie Ritual
Baptised In Blood
Crystal Mountain
Pull The Plug

  • SHARE
  • TWEET