Universe217, Agnes Vein, Omega Monolith @ Fuzz, 04/03/17

Σε μια εποχή που η κινητικότητα στην ελληνική σκηνή είναι έντονη και το ενδιαφέρον του κόσμου σε ικανοποιητικό επίπεδο είναι πλέον συχνό το φαινόμενο συναυλίες μόνο με ελληνικές μπάντες να φιλοξενούνται σε μεγαλύτερους χώρους από ότι παλιότερα. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτού του είδους τα καλέσματα και δεν περιμένει να δει μια ελληνική μπάντα να παίζει support σε κάποιο ξένο όνομα.

Επέτειος για τα δώδεκα χρόνια των Universe217 ενός εκ των σημαντικότερων σύγχρονων συγκροτημάτων της εγχώριας σκηνής και πολύ καλή ευκαιρία να δούμε μαζί τους Agnes Vein από τη Θεσσαλονίκη και τους συγκριτικά νεότερους Omega Monolith.

Στις 21:00 ακριβώς οι Omega Monolith ξεκινούν και με δύο μέλη πάνω στη σκηνή, με καθαρά instrumental μουσική, η οποία χαρακτηρίζεται ως heavy rock, με ψυχεδελικές αναφορές και ενίοτε πειραματική διάθεση. Μονότονοι ρυθμοί πάνω στους οποίους χτίζονται μελωδικά lead που συχνά πυκνά οδηγούνται σε εκκωφαντικές και θορυβώδεις κορυφώσεις. Μετά από σαράντα λεπτά αδιάκοπης, μονολιθικής, βαριάς και ασήκωτης rock μουσικής, μας καληνύχτισαν και άφησαν τη θέση τους για την επόμενη μπάντα.

Οι Agnes Vein επιδίδονται σε ένα αργόσυρτο (doom) black metal, εμπλουτισμένο βεβαίως και με άλλα στοιχεία. Λιτοί και απέριττοι, με καλό σχετικά ήχο, δεν χρειάστηκαν πολλά για να μας κάνουν να μην ξεκολλάμε και στα πενήντα λεπτά της εμφάνισής τους. Από την τεταμένη ατμόσφαιρα του "March Of The Netherworld", στην πιο black n' roll διάθεση ενός καινούργιου κομματιού (αφιερωμένο στον Lemmy) και όλα αυτά εν μέσω μιας μαύρης και ζοφερής ατμόσφαιρας. Έκλεισαν εντυπωσιακά με μια χειμαρρώδη και πειστική εκτέλεση του "Baptised In Fire and Ice" των Bathory.

Setlist: Voice To The Void, March Of The Netherworld, Soulship, Melkor, Epic 2, In Orb, Baptised In Fire And Ice

Στις 23:00 ακριβώς οι Universe217 βρίσκονταν στη σκηνή του Fuzz και μετά από μια σύντομη εισαγωγή, το "Nobody Sincere" μας έβαλε αμέσως στο κλίμα και την ατμόσφαιρα των Universe217. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και δεν αλλοίωσε το ηχητικό αποτέλεσμα του συγκροτήματος σε καμία στιγμή.

Ως συνήθως η επικοινωνία με το κοινό περιορίστηκε στα πολύ βασικά και ακόμα λιγότερα και η μουσική ήταν αυτή που κυριάρχησε. Ο κόσμος παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, έδειξε εξοικειωμένος με το υλικό της μπάντας, η οποία απέδιδε άψογα και οι όποιες διαφορετικές πινελιές έδιναν το κάτι παραπάνω στη μουσική τους.

Έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλά δεν μπορείς να μην το επισημάνεις ξανά, ότι αποτελούν μια από τις μπάντες που κάθε φορά επιβεβαιώνει ότι πάνω στη σκηνή ακούγονται πολύ καλύτεροι σε σύγκριση με το αποτέλεσμα των δίσκων τους. Οι συνθέσεις τους αποκτούν περισσότερες διαστάσεις, ελευθερώνεται ένα μοναδικό συναίσθημα και δημιουργείται μια κλειστοφοβική και πνιγηρή ατμόσφαιρα.

Κάθε φορά δεσπόζει η παρουσία της frontwoman. Η Τάνια καταφέρνει και δικαίως να τραβάει όλα τα βλέμματα, όσο άδικο και αν είναι αυτό για τους υπόλοιπους. Το εντυπωσιακό, όμως, στην περίπτωσή τους είναι ότι και η υπόλοιπη μπάντα όχι απλά συνοδεύει αλλά δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα και ένα πολύ στιβαρό και μεστό μουσικό σύνολο που συχνά πυκνά προκαλεί δονήσεις σε όσους είναι εκεί και παρακολουθούν την όλη εξέλιξη.

Η Τάνια, λοιπόν, δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει την οποιαδήποτε φωνητική ακροβασία και σε ορισμένες περιπτώσεις δείχνει να το αποφεύγει για να μη θεωρηθεί υπερβολή. Το συναίσθημα, η ένταση, το πάθος, η δραματικότητα κυριαρχούν, όπως και η δυνατότητα να περιδιαβαίνει με περίσσεια άνεση στα μονοπάτια των blues.

Η μπάντα γέμιζε με την παρουσία της τη σκηνή και εξέπεμπε ενέργεια και συναίσθημα, τα οποία περιπλέκονταν με ανατριχιαστικά a capella σημεία, ενώ η κορυφαία στιγμή της βραδιάς θα έλεγα ότι ήταν το "Never". Στο τέλος δικαίως χειροκροτήθηκαν και ανανέωσαν το ραντεβού για την επόμενη φορά.

Σίγουρα θα τους ξαναδούμε και αυτούς, αλλά και τα όλα τα συγκροτήματα της βραδιάς, η οποία εξελίχθηκε σε ένα ταξίδι συναισθημάτων και εικόνων.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά