Nightwish

Once

Nuclear Blast (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το πρώτο άκουσμα του δίσκου σε ρίχνει στα γόνατα. Το δεύτερο σου παίρνει το κεφάλι από την ρίζα! Τι σοκ ήταν αυτό; Μετά από τρεις ακροάσεις του δίσκου έβαλα να ακούσω το “Oceanborn” για να θυμηθώ πως έπαιζαν κάποτε οι Nightwish! Ακόμα όμως και το “Century Child” να ακούσεις, οι διαφορές είναι αρκετές.

Ο δίσκος ανοίγει πολύ δυναμικά με το “Dark Chest Of Wonders” το οποίο σε πιάνει κατευθείαν από το λαιμό με την κιθάρα να θυμίζει έντονα συγκροτήματα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, αλλά έχεις την εντύπωση ότι ακόμα είσαι σε γνώριμα εδάφη. Στο “Wish I Had An Angel” όμως που ακολουθεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι με την industrial / pop χροιά. Το “Nemo” σε επαναφέρει, για να σε ξαναστείλει αδιάβαστο το “Planet Hell” με τον τσαμπουκά του και τις τρομερές εναλλαγές στα φωνητικά της Tarja και του Marco. Αυτό το παιχνιδάκι γίνεται πολλές φορές μέσα στον δίσκο και το είχαμε ακούσει (σε μικρότερη έκταση) και στο “Century Child”. To συναισθηματικά φορτισμένο και βαθύτατα επηρεασμένο από κινηματογραφική μουσική έπος “Creek Mary’s Blood” (στα χνάρια του “Dead Boy’s Poem”) ρίχνει τους τόνους και είναι αυτό που λέμε «η ηρεμία πριν την καταιγίδα». Στην περίπτωση μας καταιγίδα είναι το τρίπτυχο των “The Siren” (γεμάτο ανατολίτικους ρυθμούς αλλά η πιο αδύνατη στιγμή του δίσκου κατά την γνώμη μου), “Dead Gardens” και “Romanticide”. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι το πιο κάφρικο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. To “Slaying The Dreamer” μοιάζει με νανούρισμα μπροστά του! Ακολουθεί νέο 10λεπτο μελωδικότατο έπος, το “Ghost Love Score”, με ένα φοβερό οπερετικό ρεφρέν και την ορχήστρα να γίνεται πιο αισθητή από ποτέ. Ο δίσκος κλείνει με το ήρεμο a la “Lappi” του “Angels Fall First”, “Kuolema Tekee Taiteilijan” επίσης στα φιλανδικά και την συναισθηματική σύνθεση του Marco, “Higher Than Hope”.

Η μια ώρα που διαρκεί το album περνάει χωρίς να το καταλάβεις, αφού κάθε τραγούδι έχει μοναδικό ύφος και σχετικά αποστασιοποιημένο από το παλαιότερο στυλ τους, οπότε δεν ξέρεις τι να περιμένεις σε κάθε δευτερόλεπτο. Η ορχήστρα που χρησιμοποιείται συμβάλλει εκπληκτικά στην δημιουργία ατμόσφαιρας χωρίς να γίνεται υπερβολική χρήση της και να σε κουράζει. Και δεν είναι καμιά τυχαία, αλλά η ίδια που συμμετείχε στα soundtracks των “Lord Of The Rings” και “Harry Potter”! H Tarja ερμηνεύει με πιο προσιτό τρόπο, χωρίς πολλά οπερετικά και είναι φανερό ότι οι σπουδές της έπιασαν τόπο. Ο Marco έχει φέρει τα πάνω κάτω στην μπάντα από το “Century Child” και μετά. Είναι μεγάλη τύχη για τους Nightwish που τον ενέταξαν στο δυναμικό τους. Για την ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Tuomas Holopainen δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε τίποτα! Έχει αποδείξει επανειλημμένα την αξία του και συνεχίζει ακάθεκτος!

Δεν μπορώ να πω ακόμα αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Είναι κάτι διαφορετικό που δεν έχει καμία σχέση με πρώιμες εποχές του σχήματος. Έκοψαν μια και καλή τον ομφάλιο λώρο με το power metal και δεν φαίνονται διατεθειμένοι να επιστρέψουν ποτέ στον ήχο που τους έκανε διάσημους (αν και ποτέ δεν πίστευα ότι έχουν και ιδιαίτερα μεγάλη σχέση με αυτό το ιδίωμα). Αυτό δεν ξέρω ακόμα κατά πόσο είναι καλό καθώς με έχει πιάσει μια νοσταλγία για τα πρώτα albums. Η εξέλιξη όμως επιβάλλεται, είμαι ικανοποιημένος απόλυτα από το “Once” και είμαι ήδη περίεργος να δω πως θα ακούγεται η επόμενη δουλειά τους! Δεν μπορείς πια να περιμένεις κάτι τυποποιημένο από αυτούς. Τελικά δεν υπάρχουν όρια για τους Nightwish!

Μανόλης Βεληβασάκης



Βρε καλώς τα παιδιά. Ποιος να το φανταζότανε! Η μπάντα που κορόιδευα για τα ξεκάρφωτα οπερετικά φωνητικά πάνω σε Statovarious wanna be ρυθμούς, μου δίνει τα αυτιά στο πιάτο και πλέον ανήκει στην κατηγoρία των σχημάτων πρώτης γραμμής.

Οι Νightwish με το "Once" κάνουν την υπέρβαση τους. Απεγκλωβίζονται από πολλές ασθένειες που τους χαρακτήριζαν (τουλάχιστον μέχρι την προτελευταία τους δουλειά). Δεν έχουν πλέον κανένα κόμπλεξ του στυλ "κοιτάξτε πόσο διαφορετικοί είμαστε", εκμεταλλεύονται την εμπορική επιτυχία του καλού "Century Child", αλλά και αυτή των Evanescence (κυρίως όσο αφορά το hype για female vocals) και κάνουν κίνηση ματ, ρίχνοντας στην αγορά το πιο καλό χαρτί τους. To "Once" σφύζει από μελωδία και έμπνευση. Είναι παρόλη την πολυπλοκότητα του εξαιρετικά ευθύ και ανάλαφρο άκουσμα.

Όλα είναι στο σωστό μέρος. Έχει μια απαράμιλλη ροή, πολύ καλές ιδέες και μελωδίες και μια Tarja που για πρώτη φορά τραγουδάει ροκ. Με το στυλ της πάντα αλλά σε κανένα σημείο δεν υπερβάλει όπως στο παρελθόν, δε σε κουράζει και δένει απόλυτα στα ντουέτα με τον γνωστό κάφρο του σχήματος! Η παραγωγή του cd είναι σε εξαιρετικά επίπεδα και ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι το αρνητικό να σας πω για αυτήν την κυκλοφορία παρά μόνο, βγείτε για ψώνια και απολαύστε τους στο Rockwave. Δεν ξέρω αν θα επισκεφτούν τη χώρα μας ξανά, με καλύτερο δίσκο στο ενεργητικό τους. Μακάρι να διαψευστώ. Μ’ αρέσει όταν γίνεται αυτό!

  • SHARE
  • TWEET