Graspop Metal Meeting 2018 (Iron Maiden, Ozzy, Guns 'N' Roses, Judas Priest κ.ά.) @ Dessel, Βέλγιο, 21-24/06/18

Sold out, εκρηκτικό line-up και ο καιρός σύμμαχος

19/07/2018 @ 14:49

Το Graspop Metal Meeting ήταν για πρώτη φορά τετραήμερο και για πρώτη φορά sold out. Στις πέντε σκηνές του έπαιξαν πάνω από εκατό συγκροτήματα, εκπροσωπώντας όλα τα είδη του σκληρού ήχου. Από τα μεγαλύτερα ονόματα στον κόσμο, μέχρι τους ελπιδοφόρους πιτσιρικάδες, όλοι τους έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, χαρίζοντας αξέχαστες εμπειρίες σε ένα κοινό που είχε έρθει από σχεδόν όλο τον κόσμο.

Graspop Metal Meeting 2018

Πέμπτη 21 Ιουνίου

Ο τετραήμερος metal μαραθώνιος ξεκινά με τους Follow The Cipher στην Jupiler Stage. Power metal που δεν θα με κέρδιζε υπό άλλες συνθήκες, αλλά το όλο εορταστικό κλίμα, τους έκανε, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικούς. Ξεχώριζε η γυναικεία παρουσία στα φωνητικά, που προσπαθούσε να ανεβάσει το κοινό και, εν μέρει, τα κατάφερνε.

Follow The Cipher

Setlist: Enter The Cipher / A Mind's Escape / Winterfall / Play With Fire / Carolus Rex (διασκευή Sabaton) / I Revive / Valkyria / The Rising

Πριν λίγα χρόνια, ο μεταλλικός κόσμος ετοιμαζόταν να κάνει την κηδεία του metalcore. Τελικά, το είδος όχι μόνο επιβίωσε, αλλά φαίνεται να περνά τη δεύτερη ακμή του. Αυτό φαίνεται από την πλούσια και ποιοτική δισκογραφία του σήμερα, αλλά και από τη μεγάλη εκπροσώπηση στα φεστιβάλ. Οι Moments είναι η πρώτη metalcore μπάντα που βλέπουμε στο Graspop και εμφανίζονται στο Μetal Dome. Είναι Βέλγοι, γεγονός που μάλλον βοηθά στην προσέλευση κάτω από τη σκηνή, είναι όμως και πολύ δυνατοί με εμπνευσμένα riff και πολλή ενέργεια, ενώ προκαλούν μικρούς πανικούς στις πρώτες σειρές. Τα βέλγικα μέσα ενημέρωσης δείχνουν να πιστεύουν πολύ στους Moments και περιμένουν την έκρηξή τους ως προς την απήχηση στο metal κοινό της Ευρώπης. Έκλεισαν το σετ τους με το "What If", που έχει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν που έχουν γραφτεί ποτέ στο είδος. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου, πρόκειται μάλλον και για το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους.

Moments

Οι Bury Tomorrow ανεβαίνουν στην Jupiler Stage και θα ξεκινήσω με τα αρνητικά. Σε 45λεπτο σετ ο χρόνος που σπαταλά ο τραγουδιστής για να μιλάει ανάμεσα στα κομμάτια είναι παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Επίσης, κάνουν μουδιασμένο ξεκίνημα στα δύο πρώτα τραγούδια. Ωστόσο, τα πράγματα στη συνέχεια αλλάζουν, αφού ξεκινούν να παίζουν μόνο «δυναμίτες» και βάζουν φωτιά στο κοινό. Τα πρώτα πολύ σοβαρά moshpit κάνουν την εμφάνισή τους. Το "Earthbound" γεννά circle pits, το "Cemetery" αποκτά άλλη αξία στη ζωντανή εκτέλεση του, το "Last Light" είναι έπος και περνά στα highlight του φεστιβάλ, όταν, μετά από προτροπή του τραγουδιστή, ο κόσμος αγκαλιασμένος,  πηδάει πάνω κάτω στο ξεκίνημα, τραγουδώντας το αξεπέραστο ρεφρέν του. To "Knife Of Gold", δεύτερο δείγμα του επερχόμενου άλμπουμ, είναι κομματάρα και ο κόσμος δείχνει ήδη εξοικειωμένος. Η εναλλαγή των φωνητικών και τα αιχμηρά riff πρωταγωνιστούν στους δίσκους και στις συναυλίες των Βρετανών, που αφήνουν τη σκηνή μέσα σε αποθέωση.

Bury Tomorrow

Setlist (με επιφύλαξη): Man on Fire / Lionheart / Cemetery / Earthbound / Knife Of Gold / For Us / Last Light / Black Flame

Χωρίς να έχω δει τις ιστορικές εμφανίσεις τους στο Ρόδον τη δεκαετία του ‘90, η συναυλιακή μου σχέση με τους Iced Earth περιορίζεται σε μια τρομερά αδιάφορη συναυλία σε φεστιβάλ στη Μαλακάσα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Ευτυχώς, εν έτη 2018, η μπάντα δείχνει πολύ πιο φρέσκια και ουσιαστική από τότε. Ανεβαίνει στην Μainstage 2 με εμφανή πρόθεση να προωθήσει το τελευταίο - πολύ καλό - άλμπουμ, αν και με κάποια προβλήματα στον ήχο, αφού η φωνή του Stu Block κάποιες στιγμές δεν έφτανε στα αυτιά μας. Ευτυχώς αυτό διορθώθηκε, ώστε ο Block να αποδείξει πως άξια έχει τη θέση του τραγουδιστή στη μπάντα εδώ και χρόνια. Με διαφορά ό,τι καλύτερο στη θέση μετά τον τεράστιο Barlow. Ο Schaffer είναι ο αρχηγός που όλοι έχουμε αγαπήσει και όλα τα μέλη τον πλαισιώνουν άψογα. Μπορεί οι old school οπαδοί να είχαν παράπονα από την επιλογή των τραγουδιών του σετ, το οποίο απαρτίζεται κυρίως από το τελευταίο άλμπουμ, ωστόσο για μένα ο δίσκος δεν έχει μέτρια στιγμή  Ειδικά το "Clear The Way (December 13th, 1862)" είναι αριστούργημα και η μπάντα μας το χαρίζει απλόχερα, πριν κλείσει νοσταλγικά με το "Watching Over Me".

Iced Earth

Setlist: Great Heathen Army / Burning Times / Seven Headed Whore / Black Flag / Dystopia / Raven Wing /The Hunter /  Clear the Way (December 13th, 1862) / Watching Over Me

Ο Jonathan Davis, στο διάλειμμα από τις δραστηριότητες των Korn, βρίσκει μερικούς πολύ καλούς μουσικούς, παίρνει μαζί του και τον κορυφαίο drummer Ray Luzier, και κυκλοφορεί ένα ενδιαφέρον, πειραματικό άλμπουμ, το "Black Labyrinth". Στην Μainstage 1 το παρουσιάζει σχεδόν ολόκληρο, δίνοντας μια διαφορετική νότα από αυτήν που τον έχουμε συνηθίσει. Η μπάντα είναι δεμένη και ο Davis αποδίδει πολύ καλά. Φυσικά, είναι ολιγομίλητος, όπως πάντα, και απευθύνεται ελάχιστα στο κοινό. Κομμάτια από Korn δεν ακούγονται, καθώς η όλη φιλοσοφία είναι εντελώς διαφορετική. Για όσους δεν έχουν τσεκάρει το δίσκο, τα τραγούδια "Your God", "What It Is" και "Walk On By" αξίζουν την προσοχή σας.

Jonathan Davis

Setlist: Underneath My Skin / Everyone / Your God / Forsaken / Final Days / What You Believe / Basic Needs / Walk on By / What It Is / Happiness

Έχει έρθει η ώρα για την εμφάνιση των Ghost στην Mainstage 2, η οποία καταγράφεται ξεκάθαρα σαν μία από τις κορυφαίες του Graspop. Στήνεται το σκηνικό στο οποίο πρωταγωνιστεί ο εκλιπόντας Papa Emeritus, ακούγεται η χαρακτηριστική εισαγωγή του νέου δίσκου, και η μπάντα ξεκινάει με ορμή με το “Rats”. Δεν χρειάζονται παρά λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβει κανείς πόσο έχουν μεγαλώσει σαν συγκρότημα (και δεν αναφέρομαι στο αριθμητικό της υπόθεσης, καθώς μιλάμε για οχτώ μέλη). Το κοινό τους έχει αυξηθεί κατακόρυφα, η παρουσία τους επί σκηνής είναι πιο εντυπωσιακή από ποτέ, και η αυτοπεποίθησή τους έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Και φυσικά, πρωτοστάτης σε όλα αυτά ο Tobias Forge ή αλλιώς Cardinal Copia.

Ghost

Όλα τα άλμπουμ τους εκπροσωπούνται στο setlist, δίνοντας βάση στα δύο τελευταία. Το κοινό βρίσκεται σε παραλήρημα βλέποντας και ακούγοντας μια μπάντα να δίνει τον καλύτερο της εαυτό και συμμετέχει σε κάθε στιγμή. Το "From Τhe Pinnacle Τo Τhe Pit" προκαλεί ρίγη, όπως και στη στούντιο εκτέλεση, πριν θυμηθούμε το μεγαλείο του "Year Zero", κι ενώ νωρίτερα ταξιδέψαμε στο πρώτο άλμπουμ μέσω του "Ritual". Το οργασμικό φινάλε αποτελείται από την υπεροπλία "Dance Macabre", "Square Hammer" και "Monstrance Clock", το τελευταίο για encore. Το τι έγινε σε αυτά τα τρία τελευταία κομμάτια δύσκολα περιγράφεται. Οι στιγμές περνούν στα highlight του τετραημέρου.

Ghost

Οι Ghost ξεκίνησαν την πορεία τους βρίσκοντας υποστηρικτές, αλλά και άλλους που πίστευαν πως είναι μόνο hype και τίποτα παραπάνω. Μετά από τέσσερα άλμπουμ και ένα EP, όλα απαράμιλλης ποιότητας, έχουν κλείσει όλα τα στόματα, και αποτελούν μία από τις καλύτερες μπάντες του σύγχρονου σκληρού ήχου. Περιττό να πω για αποθέωση και τα σχετικά μετά από τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση.

Setlist: Ashes / Rats / Absolution / Ritual / From the Pinnacle to the Pit / Faith / Cirice / Year Zero / Mummy Dust / Dance Macabre / Square Hammer / Monstrance Clock

Η εμφάνιση των Guns 'n' Roses στην Mainstage 1 σηκώνει πολύ κουβέντα.  Κατ αρχήν, χωρίς να με ενδιαφέρουν καθόλου οι λόγοι της επανασύνδεσης, απορρίπτεται με βεβαιότητα η περίπτωση της αρπαχτής. Οι αρπαχτές συναυλίες δεν έχουν διάρκεια τρεισήμιση (!) ωρών  και δεν έχουν τέτοιο stage show. Η αναμονή ήταν μεγάλη. Πολλά τα χρόνια για ένα συγκρότημα που σε χρόνο ρεκόρ είχε τον κόσμο στα πόδια του, και ακόμη πιο αστραπιαία αυτοκαταστράφηκε. Υπό το φως της μέρας (όπως οι περισσότερες μπάντες, καθώς νύχτωνε κατά τις 11 το βράδυ!), βγήκαν στη σκηνή με το "It's So Easy", έχοντας από κάτω τους μια λαοθάλασσα.

Guns 'n' Roses

Ενέργεια, όρεξη και πάθος, τόσο από τα παλιά, όσο και από τα καινούργια μέλη, πάνω σε μια τεράστια και πολυεπίπεδη σκηνή. Από εκεί και πέρα, το σετ ξετυλίγεται περιλαμβάνοντας ups and downs. Τι σημαίνει αυτό; Διαμάντια από το "Appetite For Destruction" και τα δύο "Use Your Illusion" εναλλάσσονται με μετριότητες από το "Chinese Democracy", σπουδαίες διασκευές συνυπάρχουν με αδιάφορες, κάποια κομμάτια τα τραβούν παραπάνω από όσο θα έπρεπε με solo και jamming. Γενικά, εκεί που πάνε να σε απογειώσουν - και σε σημεία το καταφέρνουν - σε επαναφέρουν στο έδαφος με αμφιλεγόμενες επιλογές. Παρ' όλα αυτά, κάποια πράγματα είναι έτσι όπως τα φανταζόσουν και τα ονειρευόσουν. Το τρέξιμο του Duff από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη κατά τη διάρκεια του riff στο “Live And Let Die”, όπως ακριβώς στο video clip που έπαιζε κάθε μέρα στο MTV εκείνα τα χρόνια. Ο Slash να παίζει κάποια από τα καλύτερα solo στην ιστορία στα "Estranged", "November Rain", "Double Talkin' Jive", "Coma". Ο Axl να κάθεται στο πιάνο για το "November Rain", ενώ δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο "Civil War".

Guns 'n' Roses

Αφού αναφερθήκαμε στον Axl, η αλήθεια είναι πως σε αρκετά κομμάτια δυσκολεύτηκε αρκετά να αποδώσει και σε κάποια άλλα μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Γενικά, είχε πολλά σκαμπανεβάσματα ο ίδιος όπως και η εμφάνιση της μπάντας στο σύνολό της. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν από αυτό το σετ των 32(!) κομματιών αφαιρούσαν καμιά δεκαριά που εγώ (πολύ εγωιστικά) θα επέλεγα. Θα μιλούσαμε για το live της δεκαετίας; Μπορεί, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Το σίγουρο είναι πως οι Guns εμφανίστηκαν με σαφή μουσική πρόταση και με σεβασμό στον οπαδό, αλλά και τον τυχαίο περαστικό. Αυτή η πρόταση είχε ταχύτητες, love songs, διασκευές τιμώντας αγαπημένους μουσικούς και φίλους , ολιγόλεπτα hits, μεγάλης διάρκειας έπη. Η αναμονή τόσων χρόνων και η λαχτάρα των οπαδών άξιζε όπως αποδεικνύει η περιοδεία "Not In This Lifetime".

Setlist:  It's So Easy / Mr. Brownstone / Chinese Democracy / Welcome Τo Τhe Jungle / Double Talkin' Jive / Better / Estranged / Live Αnd Let Die (διασκευή Wings) / Slither (διασκευή Velvet Revolver) / Rocket Queen / Shadow Οf Your Love / You Could Be Mine / Attitude (διασκευή Misfits) / This I Love / Civil War / Used Τo Love Her / Yesterdays /Coma /  Slash Guitar Solo / Speak Softly Love (διασκευή Nino Rota) / Sweet Child O' Mine / Wichita Lineman (διασκευή Jimmy Webb) / Don't Cry / Wish You Were Here (διασκευή Pink Floyd) / November Rain / Black Hole Sun (διασκευή Soundgarden) / Knockin' on Heaven's Door (διασκευή Bob Dylan) / Nightrain / Patience / Sorry / The Seeker (διασκευή The Who) / Paradise City

Παρασκευή 22 Ιουνίου

Graspop Metal Meeting 2018

Heavy / thrash πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι; Ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει η Παρασκευή που αναμένεται πολύ μεγάλη. Οι Savage Messiah εξαπολύουν riffάρες προς όλες τις κατευθύνσεις στο Metal Dome. Έχουν φοβερό ήχο και με απίστευτη ενέργεια σε κάνουν να ξεχνάς πως η ώρα δεν έχει πάει ούτε 12. Κοπάνημα επί σκηνής, κοπάνημα κι από κάτω από ένα κοινό σχετικά πολυάριθμο. Το ορμητήριο τους είναι το Λονδίνο, άρα οι Μaiden επιρροές δεν μοιάζουν καθόλου παράλογες, αλλά το γενικότερο στήσιμο σαν τετράδα και το ύφος φλερτάρουν αρκετά με την δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποχωρούν αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και έχοντας ζεστάνει τον κόσμο για τα καλά.

Savage Messiah

Setlist: Blood Red Road / Scavengers of Mercy / Cross of Babylon / Eat Your Heart Out / Hands of Fate / All Seeing I / Minority of One

Οι Diablo Blvd είναι Βέλγοι και μαζεύουν πολύ κόσμο μπροστά από την Μainstage 2. To ότι παίζουν εντός έδρας, από μόνο του δεν μπορεί να εξασφαλίσει και τη συμπάθεια του κοινού, αλλά θέλει και κάτι παραπάνω. Κι αυτό το παραπάνω το έχουν για τα καλά οι Diablo Blvd. Σύγχρονο hard rock και μεγάλες ιδέες αποτυπωμένες σε τραγούδια με έμπνευση και ποικιλία. Σπουδαίο ρεφρέν στο "Animal", headbanging στο "Demonize", ταξιδιάρικη διάθεση στο "The Future Will Do What It's Told". Τελικά, δεν κερδίζουν απλά συμπάθειες, αλλά καθολική αναγνώριση από χιλιάδες άτομα.

Diablo Blvd

Setlist (με επιφύλαξη): Beyond The Veil / Animal / Demonize / Rise Like Lions / The Future Will Do What It's Told / Follow The Deadlights / Black Heart Bleed

Ένας θρόνος για τον κιθαρίστα κι ένα έδρανο, αυτό που χρησιμοποιείται σε ομιλίες, για τον τραγουδιστή. Κάπως έτσι στήνεται η Mainstage 1 για να υποδεχτεί τους Avatar. Οι εκκεντρικοί Σουηδοί παίζουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, και βλέποντας το live τους, καταλαβαίνω γιατί τους κάλεσαν και πάλι φέτος. Χιούμορ, θεατρικότητα, και πολύ παιχνίδι με το κοινό, παράλληλα με καλές συνθέσεις. Αυτή είναι η συνταγή των Avatar. O frontman Johannes Eckerström είναι μεγάλη μορφή, σε σημείο που και να μην τρελαίνεσαι για τη μουσική τους, σίγουρα θα περάσεις καλά απολαμβάνοντάς τον. Επίσης, δείχνει, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πως περνάει καλά πρώτα απ όλα ο ίδιος, διασκεδάζοντας σε κάθε στιγμή του σετ.

Avatar

Setlist: A Statue Οf Τhe King /Let It Burn / Hail the Apocalypse / Paint Me Red / Bloody Angel / The Eagle Has Landed / Smells Like Α Freakshow

Shinedown στην Μainstage 1 και μιλάμε για μεγάλη έκπληξη, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Δεν είναι ό,τι πιο heavy κυκλοφορεί, αλλά αν τους ακούσεις θα καταλάβεις γιατί έχουν θέση στις προτιμήσεις κάποιου με metal ακούσματα. Η εμφάνισή τους πάντως στο φεστιβάλ ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Ήταν από τα καλύτερα act που είδαμε, ως προς την απόδοση, ενώ με μία κιθάρα κατάφεραν να φτιάξουν συμπαγή και καθαρό ήχο που βοήθησε πολύ. O τραγουδιστής, εκτός από άψογος στις ερμηνείες, είχε και φοβερή επικοινωνία με το κοινό. Μάλιστα, κάποια στιγμή κατέβηκε ο ίδιος στην αρένα κι έγινε ένα με τον κόσμο. Αμέσως μετά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πήγαιναν πάνω κάτω στους ρυθμούς του “Enemies”. Κάθε τραγούδι αποκτά άλλη δυναμική σε σχέση με τις στούντιο εκτελέσεις, πόσο μάλλον τα "Sound Of Madness", "Bully" και "Cut The Cord" που είναι εξαιρετικά και - τυχαία(;) - παίχτηκαν σερί στην αρχή. Οι Shinedown αποχωρούν θριαμβευτικά με το "Devil", έχοντας ταρακουνήσει χιλιάδες κεφάλια μεσημεριάτικα.

Shinedown

Setlist: Sound of Madness / Bully / Cut the Cord / Kill Your Conscience/ Unity / Enemies / Second Chance / Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom) / Devil

Το σκεπαστό Μetal Dome αποδεικνύεται μικρό για τους In This Moment. Η Maria Brink τραβάει τα βλέμματα όχι μόνο με την παρουσία της, αλλά κυρίως με τη φωνή της και το στυλ της όταν είναι στη σκηνή. Ενσωματωμένο μικρόφωνο, μια δεύτερη γυναικεία παρουσία στη σκηνή, και διάφορα σκετσάκια συνοδεύουν τις κομματάρες της μπάντας που επιλέγει το χτυπητό "Blood" για ξεκίνημα. Κι ενώ το show εκτυλίσσεται ακάθεκτο, εκατοντάδες άτομα προσπαθούνε να βρουν μια θέση στο πίσω μέρος του χώρου, ώστε να έχουν μια κάποια οπτική επαφή. Η εμφάνιση αυτή μάλλον θα κάνει κι άλλο κόσμο να εισχωρήσει στις τάξεις των οπαδών, ενώ θα υποχρεώσει τους διοργανωτές να σκεφτούν καλύτερα τη σκηνή που θα τους φιλοξενήσει την επόμενη φορά.

In This Moment

Setlist: Blood / River Οf Fire / Adrenalize / Roots / Black Wedding / Big Bad Wolf / Whore

Ίσως η δημοτικότητά τους να ήταν μεγαλύτερη πριν από κάποια χρόνια, πιθανόν να έβγαζαν και καλύτερους δίσκους. Το σίγουρο είναι πως οι Killswitch Engage εξακολουθούν να έχουν φανατικό πυρήνα οπαδών, αλλά και να μαζεύουν κόσμο στα φεστιβάλ. Αυτό έγινε και στη Mainstage 1 που ήταν στη διάθεσή τους για πενήντα λεπτά. Επιλέγοντας χαρακτηριστικά τραγούδια της δισκογραφίας τους, πραγματοποίησαν μια πολύ δυνατή εμφάνιση, τιμώντας το metalcore, του οποίου αποτελούν χαρακτηριστικούς πρεσβευτές (μπορεί και ιδρυτές μαζί με άλλους). Ο τραγουδιστής Jesse Leach  έχει αφομοιωθεί πάλι στο εκατό τοις εκατό από το υπόλοιπο συγκρότημα και δείχνει πλέον σα να μην είχε φύγει ποτέ. Όσο για τον κιθαρίστα Adam Dutkiewicz, είναι μια τρελή φυσιογνωμία με το πιο αλλόκοτο χτύπημα επί σκηνής που έχω δει ποτέ μου. Το δεύτερο μισό του σετ αποτελείται από ένα σερί σπουδαίων κομματιών που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αντίδρασης στον κόσμο. Εκεί βλέπεις πολύ moshing και crowdsurfing, πριν οι φωνές όλων γίνουν ένα υπό τους ήχους του “Holy Diver”. Η διασκευή των Killswitch Engage στο κλασικό διαμάντι είναι εκπληκτική και αποτελεί ιδανικό κλείσιμο.

Killswitch Engage

Setlist: Strength of the Mind / A Bid Farewell / Life Τo Lifeless / Beyond Τhe Flames / Hate Βy Design / Always / My Last Serenade / Rose Οf Sharyn /The End Οf Heartache / My Curse / In Due Time / Holy Diver (διασκευή Dio)

Μεγάλωσαν ακούγοντας Iron Maiden, Metallica, Judas Priest κ.α. Ξεκίνησαν να παίζουν σαν μια παρέα κολλητών στο Huntington Beach της Καλιφόρνια το 1999. Με πηγαία έμπνευση, σκληρή δουλειά, και με ελάχιστη προώθηση από τα ΜΜΕ, έχουν καταφέρει να είναι από τα πιο hot ονόματα σήμερα, και να παίζουν στις ίδιες σκηνές με τα ινδάλματά τους. Ο λόγος για τους Avenged Sevenfold που ετοιμάζονται να βγουν στην mainstage 2, με τον κόσμο να τους περιμένει πως και πως. Ακούγεται η προηχογραφημένη εισαγωγή του "The Stage", ενώ στη σκηνή βρίσκονται μόνο ο Brooks Wackerman στα ντραμς και ο Synyster Gates στην κιθάρα για το χαρακτηριστικό ξεκίνημα. Δευτερόλεπτα μετά ολοκληρώνεται το στήσιμο της μπάντας, προκαλώντας πανικό και ξεδιπλώνοντας όλο το μεγαλείο του κομματιού, πριν περάσουν στα  "Afterlife" και "Hail To The King" (αφιερωμένο στο road crew που έχει μείνει άυπνο 24 ώρες και αναμένονται άλλες τόσες), που τείνουν να γίνουν κλασικά, αν δεν είναι ήδη. To setlist έχει μια δομή που αιφνιδιάζει. Παίζονται μόνο δύο κομμάτια από το άλμπουμ "The Stage", παρόλο που η περιοδεία εξακολουθεί να έχει αυτόν τον τίτλο, ενώ το ομώνυμο, που για πολλούς είναι κλασικό,  εκπροσωπείται μόνο από ένα τραγούδι. Αντίθετα, ακούγονται τέσσερα από το "Nightmare"! Και οι εκπλήξεις φέρνουν χαμόγελα στους οπαδούς, καθώς τα "Eternal Rest" και "So Far Away" ξαναβγαίνουν στο φως. Όσο για το "M.I.A", προκαλεί εμφανή απορία στα πρόσωπα των ανυποψίαστων οπαδών πριν αφεθούν στα 8,5 λεπτά του.

Avenged Sevenfold

Είναι μακράν η έκπληξη των Α7Χ προς το κοινό τους. Κάποια στιγμή, ένα βίντεο στις οθόνες δείχνει τον αδικοχαμένο Jimmy "The Rev" Sullivan, ιδρυτή και πρώην drummer της μπάντας, να μιλάει για το συγκρότημα και ακολουθούν φωτογραφίες με όλα τα μέλη σε διάφορες στιγμές τους. Ο Matt αφιερώνει το “So Far Away” στον Jimmy και η συγκίνηση βαράει κόκκινο. Τραγική ειρωνεία το ότι λίγες ώρες μετά, ο Vinnie Paul, αγαπημένος drummer του Jimmy, «φεύγει» και πάει να βρει αυτόν, τον Dimebag και άλλους... Ο χρόνος τρέχει νεράκι και χωρίς να το έχουμε καταλάβει πλησιάζει το τέλος του σετ, και η ένδειξη για κάτι τέτοιο είναι το "Bat Country". Ο ταχύτατος δυναμίτης δεν μπορεί να λείψει και προκαλεί μεγάλη αναστάτωση από κάτω. Στις οθόνες στο πίσω μέρος της σκηνής προβάλλονται αποσπάσματα από το video clip που είναι εμπνευσμένο από την ταινία "Fear And Loathing In Las Vegas" του Terry Gilliam.

Avenged Sevenfold

Πριν το τρίτο και τελευταίο ρεφρέν, κι ενώ οι οπαδοί είναι έτοιμοι να ξελαρυγγιαστούν για μια ακόμη φορά, ο Matt σταματάει υποδεικνύοντας κάποιον τραυματία στις πρώτες σειρές. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις των μελών της μπάντας και από την άμεση έλευση του ιατρικού προσωπικού του φεστιβάλ, η κατάσταση έμοιαζε σοβαρή. Η όλη διαδικασία οδηγεί σε μια ολιγόλεπτη παύση, πριν οι A7X ξαναβγούν για δύο κομμάτια, με το "Unholy Confessions" να αποτελεί το καθιερωμένο κλείσιμό τους. Ο Matt δείχνει μια σχετική κούραση σε σημεία στα φωνητικά (ποτέ στην παρουσία του και στην γενική κίνησή του), αλλά δεκαοχτώ μήνες συνεχώς στο δρόμο δεν είναι και λίγο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι ικανό να μειώσει την εμφάνισή της μπάντας συνολικά. Προκάλεσαν moshing, sing alongs, crowdsurfing, συγκίνηση... Και τελικά είσαι κάτι παραπάνω από γεμάτος όταν εγκαταλείπουν τη σκηνή μετά από περίπου 90λεπτά.

Setlist: The Stage / Afterlife / Hail To the King / Welcome To The Family / God Damn / Buried Alive / So Far Away / Nightmare / Eternal Rest / M.I.A. / Bat Country / Shepherd Of Fire / Unholy Confessions

Οι ήχοι του "Doctor Doctor" προετοιμάζουν το έδαφος για τους μεγάλους headliners. Είναι οι Iron Maiden, είναι η Μainstage 1 που θα τους υποδεχτεί, και είναι οι επόμενες δύο ώρες που - χωρίς να αρκούν για να τους χορτάσεις - θα αποδείξουν για μια ακόμη φορά τους λόγους που η μπάντα είναι ψηλά στις κορυφές και θα βρίσκεται εκεί για πολλά χρόνια ακόμη. Ο λόγος του Τσόρτσιλ αποτελεί το έναυσμα για το κομμάτι που κερδίζει πλέον τον τίτλο του κλασικότερου για την έναρξη των live των Maiden. "Aces High" για να ξεχυθεί η μπάντα στη σκηνή με τον μοναδικό της τρόπο και για να απογειώσει τον απίστευτο κόσμο που έχει κατακλύσει όλη την αρένα. Και πάνω από τα κεφάλια των Maiden να ίπταται μια ρέπλικα πολεμικού αεροσκάφους spitfire! Δεκάδες χιλιάδες φωνές ακούγονται στο ρεφρέν, και πριν καταλαγιάσουν τα πνεύματα, έρχεται η εντυπωσιακή εισαγωγή του "Where Eagles Dare" με την οποία συστήθηκε ο Mc Brain στο κοινό το μακρινό 1983.

Iron Maiden

Όλοι τους σε μεγάλα κέφια, όπως πάντα, σε βαθμό που σε κάνει να απορείς πως το καταφέρνουν. Τόση ενέργεια πάνω στη σκηνή, σε συνδυασμό με απόδοση που σε καθηλώνει. Εδώ που τα λέμε, είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά του συγκροτήματος που κάνουν τη διαφορά, μαζί βέβαια με τη μοναδική δισκογραφία τους. Δεν υπάρχει metal χωρίς τον Harris να βάζει το πόδι στον ενισχυτή και χωρίς τον Dickinson να διατάζει Scream For Me... Μας θυμίζουν πόσο αριστούργημα είναι το "2 Minutes Τo Midnight" και ότι απλά δεν γίνεται να το βαρεθείς, πριν δώσουν μια μεγαλειώδη εκτέλεση του "The Clansman". Ο Bruce το απογειώνει, και γενικά η ζωντανή εκτέλεσή του το κάνει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι. Το "For The Greater Good Of God" είναι η λαμπρότερη στιγμή του "A Matter Of Life And Death" και κερδίζει το κοινό του Graspop, ενώ νωρίτερα το "Revelations", με τη δισολία του, η οποία περιλαμβάνεται στις καλύτερες που έχουν γραφτεί ποτέ στην ιστορία της μουσικής, μπήκε άξια στις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ. Το έτερο κομμάτι της Blaze εποχής είναι ένα ακόμη έπος μεγάλης διάρκειας και δεν είναι άλλο από το "Sign Οf The Cross". Η μεγαλύτερη έκπληξη ακούει στο όνομα "Flight Οf Icarus", καθώς η μπάντα έχει να το συμπεριλάβει σε περιοδεία από το 1986 και φυσικά προκαλεί ανατριχίλες.

Iron Maiden

Το Graspop σύσσωμο αποθεώνει τους Maiden σε κάθε στιγμή. Ο Dickinson απευθύνεται ελάχιστα στο κοινό, και αποκτά έναν ρόλο περισσότερο θεατρικό από ότι τον έχουμε συνηθίσει. Αεροπόρος στο "Aces High", Τζακ ο αντεροβγάλτης στο "Fear Of The Dark", μοναχός στο "Sign Of The Cross". Φυσικά, το παιχνίδι του με τον κόσμο και η επιρροή που του ασκεί είναι πάντα εκεί και είναι μερικά από τα στοιχεία που τον καθιστούν τον κορυφαίο frontman ever. Μετά το τραγούδι που φέρει το όνομά της μπάντας, ακολουθεί ένα encore που κόβει την ανάσα με "The Evil That Men Do" και "Hallowed Be Thy Name" να μοιάζουν ιδανικά για να κλείσει μια τεράστια εμφάνιση. Τελικά, το "Run To The Hills" αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο και κάνει όλο το Graspop μια φωνή. 50.000 άνθρωποι τραγουδούν στο ρεφρέν και κουνιούνται στον καλπάζοντα ρυθμό του.

Iron Maiden

Εμείς, που σε λίγο θα χάσουμε το μέτρημα με τα live των Maiden, είναι λογικό να ελπίζουμε σε θησαυρούς που η ίδια η μπάντα έχει θάψει πολύ βαθιά. Μην ξεχνάμε όμως ότι μπάντες τέτοιου βεληνεκούς έχουν συνέχεια καινούργιους οπαδούς, και κυρίως άτομα νεαρής ηλικίας. Γι’ αυτούς, είναι αδιανόητο να μην ακούσουν κάποια τραγούδια. Αν πήγαινα στην πρώτη μου συναυλία Maiden (ίσως και στη δεύτερη και στην τρίτη) και δεν άκουγα το "Fear Οf Τhe Dark", θα έφευγα δυστυχισμένος. Άρα, ας νιώθουμε τυχεροί που ακόμη τους απολαμβάνουμε σε δίωρα show με μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους, και ας ακούμε στο σπίτι ή στο αμάξι τους κρυφούς μας πόθους "Flash Of The Blade", "Purgatory", "To Tame A Land", "The Loneliness Of The Long Distance Runner" και άλλα πολλά. Στο setlist, το "Piece Of Mind" έχει την τιμητική του με τέσσερα κομμάτια. Από το χρυσό και ανεπανάληπτο στη μουσική σερί των εφτά πρώτων δίσκων, αγνοούνται τα "Killers" και "Somewhere In Time"!

Iron Maiden

Με τις τελευταίες νότες του "Run To The Hills" και τις πολύ όμορφες στιγμές που διαδραματίζονται, οι Maiden χαιρετούν τον κόσμο μετά από μια καταπληκτική εμφάνιση. Έδειξαν γιατί είναι κορυφαίοι και γιατί έχουν επηρεάσει τόσες μπάντες που παίζουν εκεί έξω.

Setlist: Aces High /Where Eagles Dare / 2 Minutes Τo Midnight / The Clansman / The Trooper / Revelations / For Τhe Greater Good Οf God / The Wicker Man / Sign Οf Τhe Cross / Flight Οf Icarus /Fear of the Dark / The Number of the Beast / Iron Maiden / The Evil That Men Do / Hallowed Be Thy Name / Run to the Hills

Οι Parkway Drive αναλαμβάνουν να κλείσουν την Παρασκευή στην Mainstage 2 και το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο. Έχουν πάρει τα πάνω τους εδώ και χρόνια κι έχουν διευρύνει πολύ τον κύκλο των οπαδών τους. Το αν και κατά πόσο παίζουν ακόμη metalcore, είναι συνηθισμένη κουβέντα - σχεδόν διαμάχη - στις τάξεις των οπαδών, αλλά εδώ δεν θα μας απασχολήσει. Αυτό που προσφέρουν στη φετινή περιοδεία είναι κάτι εντυπωσιακό, σχεδόν εξωπραγματικό.

Parkway Drive

Η χαλαρή εισαγωγή του "Wishing Wells" δεν είναι παρά η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Και το σύνθημα για την καταιγίδα αυτή είναι η κραυγή "Until I'm done" δια στόματος Winston McCall ώστε να αρχίσει το show. Ο ήχος σε στέλνει αδιάβαστο, ενώ αποκαλύπτεται το στήσιμο της σκηνής. Μεγάλη έμφαση δίνεται στο light show και είναι σίγουρα από τα εντυπωσιακότερα που έχουμε δει. To αρρωστημένο riff του εναρκτήριου ακολουθείται από το heavy riff του "Prey" που ταρακουνάει για τα καλά το τεράστιο πλήθος. Κι ενώ τα φώτα δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα, η μπάντα παίζει με την ψυχή της και δίνει τον καλύτερό της εαυτό, χαρίζοντάς μας το πρώτο old school τραγούδι που δεν είναι άλλο από το "Carrion". Ο κόσμος είναι στον αέρα από την κομματάρα των Αυστραλών, και λίγα λεπτά αργότερα δείχνει πόσο έχει αγκαλιάσει το άλμπουμ "Ire", μέσα από τις αντιδράσεις του στο "Vice Grip".

Parkway Drive

Ο Winston μπαίνει στη λίστα με τους καλύτερους σύγχρονους frontmen, καθώς είναι άψογος σε κάθε είδους φωνητικά, ενώ ταυτόχρονα ξέρει να «φτιάχνει» τα πλήθη. Η μερίδα του λέοντος ανήκει στα δύο τελευταία άλμπουμ, επιλογή που κρίνεται τολμηρή και που μάλλον δείχνει τις προθέσεις της μπάντας για τα χρόνια που έρχονται. Είτε περιμένεις πιο πολλά από τα πρώτα άλμπουμ είτε όχι, το θέαμα που προσφέρουν οι Parkway Drive είναι καθηλωτικό και τυγχάνει καθολικής αποδοχής. Το “Wild Eyes”, το οποίο το χορτάσαμε σαν εναρκτήριο σε προηγούμενες περιοδείες, βρίσκει θέση προς το τέλος του σετ, και ουσιαστικά το κλείνει πριν το θεαματικό encore. Εκεί έρχεται το κολασμένο “Crushed”, αλλά όχι μόνο του. Στη διάρκειά του, το drum set περιστρέφεται, την ώρα που το πλαίσιό του φλέγεται. Πρόκειται για το κερασάκι στην τούρτα μιας τεράστιας εμφάνισης από μια μπάντα που δείχνει να μην καταλαβαίνει από όρια.

Setlist: Wishing Wells / Prey /Carrion / Vice Grip /Dedicated/ Cemetery Bloom / The Void /  Idols Αnd Anchors / Karma / Writings Οn Τhe Wall /  Destroyer / Absolute Power / Wild Eyes / Crushed / Bottom Feeder

Σάββατο 23 Ιουνίου

Graspop Metal Meeting 2018

Η απόκοσμη λειτουργία των Batushka εκτυλίσσεται στο Μarquee το μεσημέρι του Σαββάτου. Κεριά, κουκούλες, λιβάνια, ψάλτες και νεκροκεφαλές, φτιάχνουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να συνοδεύσει το εκπληκτικό black των Batushka. Αυτό το black που βρίσκει τις βάσεις του στις κλασικές μπάντες του είδους, αλλά εμπλουτίζεται με σύγχρονα στοιχεία και ιδιαίτερα riff, ώστε να βγει το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Έχουν πολλούς οπαδούς που τους αποθεώνουν σε κάθε κομμάτι, αλλά και περαστικούς που δεν λένε να ξεκολλήσουν από το οπτικοακουστικό θέαμα. Παίζουν σχεδόν ολόκληρο το ένα και μοναδικό full length άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, και τελικά, ούτε που καταλαβαίνεις πότε πέρασε η ώρα. Αν συνεχίσουν έτσι συνθετικά, θα είναι το next big thing στο χώρο του black metal. Συμβουλή και πρόταση: τρέξτε χωρίς δεύτερη σκέψη στα επικείμενα live τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Batushka

Setlist: Yekteniya I - VII

Στη ίδια σκηνή, αυτή του Μarquee, ανεβαίνουν οι Ολλανδοί Asphyx για να μοιράσουν riff που, θες δεν θες, θα σε κάνουν να κουνηθείς. Παλιές καραβάνες στο είδος, ξέρουν να γράφουν επιθετικό death metal και να το αποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο πάνω στη σκηνή. Ικανοποιούν στο μέγιστο βαθμό όσους τους προτίμησαν και άφησαν τον καυτό ήλιο της αρένας και τη γιγαντοοθόνη που έδειχνε το θρίαμβο του Βελγίου επί της Τυνησίας για το παγκόσμιο κύπελλο. Έχουν 55 λεπτά στη διάθεσή τους και δεν αφήνουν δευτερόλεπτο να πάει χαμένο, παίζοντας 12(!) κομμάτια και δίνοντας βάση στις πρώτες και τις τελευταίες δισκογραφικές τους δουλειές.

Asphyx

Setlist: Vermin / Candiru / Division Brandenburg / Wardroid / Death The Brutal Way / It Came From The Skies / Deathhammer / Wasteland Of Terror / Forerunners Of The Apocalypse / Scorbutics / The Rack / Last One on Earth

Ώρα για κάτι κλασικό με Accept στην Μainstage 2. Το παραδοσιακό heavy των Γερμανών φέρνει πολύ κόσμο κάτω από τη σκηνή που περιμένει να ακούσει το αξιοπρεπέστατο παρόν τους (ή πρόσφατο παρελθόν τους), αλλά πεθαίνει για τα ένδοξα, ιστορικά '80s. Έτσι λοιπόν, κομμάτια όπως "Die Βy Τhe Sword" και "Teutonic Terror" αγκαλιάζονται από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, αλλά εκεί που ο ενθουσιασμός χτυπάει κόκκινο είναι όταν η μπάντα παίζει κάτι από τα παλιά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και παράλογο. Το riff του "Restless Αnd Wild" συνυπάρχει με τα γκάζια του "Fast Αs Α Shark", ενώ οι τρεις ύμνοι (που δικαιολογημένα παίχτηκαν extended) "Princess Οf Τhe Dawn", "Metal Heart" και "Balls Τo Τhe Wall", στέλνουν τον κόσμο στον έβδομο ουρανό. Είναι λες και τα καλύτερα riff και solo του κόσμου μαζεύτηκαν σε αυτά τα τρία αριστουργήματα που μας έρχονται από μια εποχή που οι Accept έβγαζαν μόνο διαμάντια.

Accept

Ακούγονται κάποια από τα εντυπωσιακότερα sing along του φεστιβάλ, αλλά αυτό που κάνει την όλη κατάσταση ακόμη πιο όμορφη, είναι που τα μέλη της μπάντας χαμογελούν σαν μικρά παιδιά με αυτή την ανταπόκριση που βλέπουν από τον κόσμο. Η απόδοσή τους είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, και ο ενθουσιασμός που δείχνουν γι αυτό που κάνουν είναι σχεδόν νεανικός. O μέσος όρος ηλικίας που τους παρακολουθεί είναι αυξημένος σε σχέση με άλλες μπάντες. Μια κοπέλα, βίαια 20 χρονών, μπροστά μου κοιτάζει και ακούει αποσβολωμένη το "Princess Of The Dawn", όταν ένας τύπος πενηντάρης τη ρωτάει αν ξέρει το κομμάτι κι εκείνη απαντάει πως όχι! Φεύγοντας από την Μainstage 2, είναι δύσκολο έως αδύνατο να μην σιγοτραγουδάς το "Balls To The Wall", με το οποίο αποχαιρέτησαν μέσα σε αποθέωση.

Setlist: Die By The Sword / Pandemic / Restless And Wild / Princess Of The Dawn /Fast As A Shark / Metal Heart / Teutonic Terror / Balls To The Wall

Μετά το φοβερό live στην Αθήνα το περασμένο φθινόπωρο, η ευκαιρία να ξαναδείς τους Arch Enemy δε χάνεται. Η Alissa είναι Θεά όπως πάντα, τόσο στην εξωτερική εμφάνιση, όσο και στη φωνή, και έχει πάντα αυτή την ορμή που σε παρασέρνει. Για να είμαι ειλικρινής όμως, πιο πολύ είχα απολαύσει εκείνη τη βραδιά, παρά την εμφάνιση στην Μainstage 1 του Graspop. Χωρίς να μιλάμε για κακό live, κάτι ο ήχος που δεν άφηνε να αναδειχτεί το σούπερ κιθαριστικό δίδυμο των Amott / Loomis, κάτι η σύμπτυξη του σετ σε διάρκεια μικρότερη της μιας ώρας, σου έμενε η εντύπωση πως κάτι έμενε ανολοκλήρωτο.

Arch Enemy

Το ξεκίνημα με τρεις δυναμίτες ("The World Is Yours", "War Eternal", "My Apocalypse") ήταν πολλά υποσχόμενο, σε ένα σετ που τελικά βασίστηκε στους δύο τελευταίους δίσκους, και από εκεί και πέρα επιλέχθηκε κάτι σαν best of (αν είναι δυνατό κάτι τέτοιο). Από το τελευταίο "Will To Power", η ευχάριστη προσθήκη σε σχέση με την Αθήνα ήταν το "First Day In Hell". Τρελές εκπλήξεις από την Gossow - εποχή δεν περίμενα, ωστόσο για το "Dead Eyes See No Future" υπήρχε μια ελπίδα, αλλά τελικά παρέμεινε ελπίδα. Εν κατακλείδι, έδωσαν ένα καλό live, αλλά ξέρουμε πως έχουν κάνει σπουδαιότερα πράγματα, και είμαστε σίγουροι πως θα ξανακάνουν.

Setlist: The World Is Yours / War Eternal / My Apocalypse / The Race / You Will Know My Name / The Eagle Flies Alone / First Day Ιn Hell / As Τhe Pages Burn / We Will Rise / Nemesis

Τα σκοτάδια του Marquee εξασφαλίζουν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται το black metal των Marduk. Οι ιστορικοί και επιδραστικοί Σουηδοί έρχονται για ένα live υψηλού επιπέδου και υψηλών ταχυτήτων. Και λέω υψηλών ταχυτήτων διότι επιλέγουν, κυρίως, κομμάτια με τέρμα τα γκάζια, αφήνοντας τις πιο mid tempo και αργόσυρτες στιγμές τους. Ο Mortuus βγαίνει και ουρλιάζει "Belgium, give me some madness" - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - για να αρχίσει ο πόλεμος με το σήμα κατατεθέν "Panzer Division Marduk". Από την πρώτη στιγμή οι Marduk δείχνουν τις προθέσεις τους για κολασμένο, επιθετικό black και όποιος αντέξει...

Marduk

Οι σειρήνες φτιάχνουν το δρόμο για να ξεκινήσει το “Werwolf” το οποίο είναι κομματάρα και προέρχεται από την τελευταία κυκλοφορία τους, ονόματι "Viktoria", και που έχει βγει μόλις την προηγούμενη μέρα από την εμφάνιση στο Graspop! Προσπαθούν και καταφέρνουν να καλύψουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους, παίζοντας κομμάτια ακόμη και από το απόκοσμο "Those Of The Unlight" του 1993! Ο Mortuus κερδίζει άξια μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους frontmen του είδους, με όλη τη μπάντα να κινείται σε πολύ ψηλά επίπεδα. Οι Marduk θερίζουν, ο κόσμος απολαμβάνει. Το "The Blond Beast" ξεχωρίζει με τον απίστευτο ρυθμό του, πριν το "Wolves" μας έρθει από τα παλιά για να κλείσει ιδανικά μια επική, true black metal εμφάνιση.

Setlist: Panzer Division Marduk / Baptism By Fire / Werwolf / Of Hell's Fire / The Levelling Dust /  Cloven Hoof / Throne Of Rats / Burn My Coffin / Equestrian Bloodlust / The Blond Beast / Into Utter Madness / Wolves

Αντιπροσωπευτικοί - όσο δεν πάει - του ήχου του Γκέτεμποργκ, οι At The Gates ανεβαίνουν στη σκηνή του Μarquee, με σαφείς προθέσεις και προτιμήσεις από τη δισκογραφία τους. Η πλειοψηφία των τραγουδιών προέρχεται από τα δύο τελευταία άλμπουμ, ενώ ακούγεται και μεγάλο μέρος του εμβληματικού "Slaughter Of The Soul". Τα τρία πρώτα άλμπουμ δεν αγγίζονται. Αυτή η κατανομή ενδέχεται να βρει υποστηρικτές και διαφωνούντες στις τάξεις των οπαδών, αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, η μπάντα κάνει μια πολύ καλή εμφάνιση, με όπλο το φοβερό δέσιμο που συνδυάζεται με δυναμική σκηνική παρουσία.

At The Gates

Setlist: To Drink From the Night Itself / Slaughter Of The Soul / At War With Reality / A Stare Bound In Stone / Cold / The Circular Ruins / Death And The Labyrinth / Under A Serpent Sun / The Chasm / Heroes And Tombs / Nausea / Suicide Nation /  The Book Of Sand (The Abomination) / Blinded By Fear / The Night Eternal

Τι μπορεί να συμβεί όταν μέλη των Katatonia, Opeth και Paradise Lost βρεθούνε μαζί στη σκηνή; Η απάντηση είναι Bloodbath, το supergroup από τις τάξεις του οποίου έχουν περάσει μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ευρύτερου death metal. To Marquee μαζεύει πολύ λαό, που θέλει να απολαύσει τον αιματοβαμμένο Holmes να βρυχάται όπως άλλοτε σε τραγούδια που μπαίνουν άνετα στα καλύτερα που έχουν γραφτεί στο death τα τελευταία χρόνια. Όλη η μπάντα δίνει τον καλύτερό της εαυτό και ηγείται σε μια death metal μυσταγωγία, κόντρα στο headlining party των - αξιοσέβαστων - Volbeat στην Μainstage 1. Η μία κομματάρα διαδέχεται την άλλη και ο κόσμος αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία. Η αμφιβολία για το αν πήγα προς τη σωστή κατεύθυνση του φεστιβάλ έχει διαλυθεί από την αρχή του σετ των Bloodbath. Ύμνους όπως "Breeding Death", "Cancer Of The Soul", "Bathe In Blood", "Mock The Cross" δεν τους ακούς κάθε μέρα ζωντανά. Το marquee είχε την τιμητική του αυτό το Σάββατο, και οι Bloodbath έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο τη βραδιά στη συγκεκριμένη σκηνή.

Bloodbath

Setlist: Let The Stillborn Come To Me / Iesous / So You Die / Breeding Death / Anne / Cancer Of The Soul / Like Fire / Outnumbering The Day / Beyond Cremation / Bathe In Blood / Mock The Cross / Blood Bath (διασκευή Cancer) / Eaten

Κυριακή 24 Ιουνίου

Graspop Metal Meeting 2018

Περίεργη μπάντα αυτοί οι Mantar που παίζουν μεσημέρι στο Μarquee. Δύο μέλη όλα κι όλα, κιθάρα και ντραμς (lead vocals από τον κιθαρίστα), μουσική doom κατά βάση που κρυφοκοιτάζει - πράγμα απολύτως λογικό - στο sludge, κάτοικοι του «διαφορετικού» Αμβούργου, και με στήσιμο στη σκηνή που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί. Ο ένας απέναντι από τον άλλον, έχοντας στα πλάγιά τους τον κόσμο. Και τελικά απορείς πως, με τόσο minimal σύνθεση, βγάζουν αυτόν τον φοβερό ήχο. Με κέρδισαν εκατό τοις εκατό και όπως φαίνεται την πλειοψηφία αυτών που μαζεύτηκαν για να τους δουν. Οι συνθέσεις τους, άλλοτε βασισμένες σε riff, και άλλοτε απλά μια εντυπωσιακή σύμπραξη των δύο οργάνων, είναι πραγματικά εμπνευσμένες και τελικά αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις όταν το εκκεντρικό δίδυμο εγκαταλείπει τη σκηνή.

Mantar

Οι Limp Bizkit αν και θεωρούνται αμφιλεγόμενοι, στην mainstage 1 καταφέρνουν και στήνουν το απόλυτο φεστιβαλικό πάρτυ στο οποίο θέλεις να βρεθείς και να διασκεδάσεις με την ψυχή σου. Διασκευάζουν αγαπημένους τους καλλιτέχνες, παίζουν δικά τους  χιτάκια  που σίγουρα έχεις ακούσει στα rock club πριν κάποια χρόνια, δημιουργούν moshing δεκάδων χιλιάδων ατόμων, έχουν αστείρευτο χιούμορ. Παίζουν ένα medley που ξεσηκώνει τα πλήθη, στο οποίο μεταξύ άλλων διασκευάζουν Metallica, Maiden, Megadeth, Pantera.

Limp Bizkit

Καλούν στη σκηνή τον Sen Dog, τραγουδιστή των Powerflo και Cypress Hill, για να διασκευάσουν το κλασικό "Insane Ιn Τhe Brain" των τελευταίων, και λίγο αργότερα χαρίζουν σε μια πιτσιρίκα από το κοινό τη στιγμή που θα θυμάται σε όλη της τη ζωή. Η συγκεκριμένη οπαδός ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, λόγω σπασμένου ποδιού, και ο τραγουδιστής Fred Durst ζητά από τον κόσμο να την προωθήσει μπροστά, και από τα security να την ανεβάσουν στη σκηνή, ώστε, όπως λέει ο Fred, να έχει την ίδια θέα με τη μπάντα. Όλα αυτά κατά τη διάρκεια του "Take A Look Around", όπου γίνεται μεγάλος πανικός και ο κόσμος χοροπηδά μέχρι και πίσω πίσω. Αναμφισβήτητα μεγάλοι entertainers, έδωσαν τη δική τους ξεχωριστή νότα στο event.

Setlist: Thieves (διασκευή Ministry) / Hot Dog / Rollin' (Air Raid Vehicle) / My Generation / Livin' It Up / Medley / Killing in the Name (διασκευή Rage Against the Machine) /  Faith (διασκευή George Michael) / My Way / Break Stuff / Insane Ιn Τhe Brain (διασκευή Cypress Hill) / Take Α Look Around

Στο ξεκίνημά τους, οι Bullet For My Valentine έδειχναν να έχουν πάρει φόρα στο δρόμο προς την κορυφή, αλλά τελικά δεν έγιναν η τόσο μεγάλη μπάντα που έλεγαν οι προβλέψεις. Αυτό δεν τους πτοεί από το να κάνουν καλές συναυλίες και να παίζουν για τον πυρήνα των οπαδών, που όπως φαίνεται παραμένουν φανατικοί. Οι Ουαλοί βγαίνουν στην Μainstage 2, έχουν καλό και πολύ δυνατό ήχο, και επιλέγουν να αρχίσουν το σετ με δύο κομμάτια από το πρόσφατο "Gravity", πριν περάσουν στην παλιότερη δισκογραφία τους. Δεμένη τετράδα και με πολλή ενέργεια, βλέπουν μάλλον και οι ίδιοι πως το παλιό υλικό έχει άλλη ανταπόκριση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον δυναμίτη "4 Words (To Choke Upon)" που είναι και η κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους. Αφήνουν για το τέλος ένα δυνατό χαρτί, το "Waking The Demon", ενώ βγάζει μάτι η απουσία του "The Last Fight". Ο Matt και η παρέα του ήταν μια καλή εκπροσώπηση του σύγχρονου βρετανικού heavy (metalcore στα πρώτα τους χρόνια) ανάμεσα στη μεγάλη ποικιλία της Κυριακής.

Bullet For My Valentine

Setlist: Don't Need You / Over It / Your Betrayal / 4 Words (To Choke Upon) / You Want A Battle? (Here's A War) / Letting You Go / Scream Aim Fire / Piece Of Me / Tears Don't Fall / Waking The Demon

Στην Jupiler εμφανίζονται κάποιοι τύποι με άγριες διαθέσεις και παρασέρνουν το κοινό στις ορέξεις τους. Είναι οι Thy Art Is Murder και μαζί τους φέρνουν ένα «in your face» deathcore. Από κάτω πέφτει πολύ ξύλο από κόσμο που δείχνει να γνωρίζει τα τραγούδια τους, και ο οποίος έχει προτιμήσει τους Αυστραλούς από ενδιαφέρουσες εναλλακτικές που λαμβάνουν χώρα στις άλλες σκηνές. Γενικά, το live τους ξεχειλίζει από πάθος και ένταση. Το μεγαλύτερο μέρος του σετ περιλαμβάνει κομματάρες από τα δύο τελευταία άλμπουμ. H διασκευή στο "Du Hast", το οποίο επρόκειτο μάλλον και για το τελευταίο κομμάτι, διακόπτεται λόγω τεχνικών προβλημάτων, ενώ λίγο νωρίτερα έχει καταγραφεί μια απίστευτη στιγμή του φεστιβάλ. Μετά από προτροπή του τραγουδιστή, δημιουργείται ένα circle pit, το οποίο πηγαίνει γύρω από τη σκηνή του ηχολήπτη, την ώρα που η μπάντα βαράει αλύπητα. Riffάρες, τρομερά γρυλίσματα από τον τραγουδιστή, ένας drummer μηχανή, και πολύ κοπάνημα. Αυτή είναι η συνταγή των Thy Art Is Murder.

Thy Art Is Murder

Setlist: Dear Desolation / Puppet Master / No Absolution / Holy War / Coffin Dragger / The Son Of Misery / The Purest Strain Of Hate / Light Bearer / Slaves Beyond Death / Du Hast (διασκευή Rammstein)

Χωρίς Tipton και Downing επί σκηνής και με τον Halford να κουβαλά άλλα λίγα χρονάκια στις πλάτες του, δεν θα ήταν αλήθεια αν λέγαμε πως οι Judas Priest είναι στα καλύτερά τους. Όταν, όμως, οι εναπομείναντες παλιοί δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, όταν τα νέα μέλη διεκπεραιώνουν το έργο τους με απόλυτο σεβασμό τόσο στους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται τη σκηνή όσο και στο θρυλικό και απόν κιθαριστικό δίδυμο, όταν ακόμη και η πρόσφατη δισκογραφία έχει κάτι να πει, τότε το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που έχει όλος αυτός ο κόσμος είναι δικαιολογημένο.

Judas Priest

Στην Μainstage 2, επί 75 λεπτά, η μπάντα που η επιρροή της στο metal δεν μπορεί να μετρηθεί, παίζει κόντρα στον αδυσώπητο χρόνο και τις μεγάλες δυσκολίες και κακοτυχίες, και τελικά βγαίνει νικήτρια! Η αρχή γίνεται με το ομώνυμο από το τελευταίο άλμπουμ, αλλά το "Grinder" που ακολουθεί έρχεται να φέρει τη νοσταλγία. Πάντα οι Priest φυλάνε εκπλήξεις ως προς την επιλογή των κομματιών, και αυτή η περιοδεία δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η μεγαλύτερη από αυτές, στην εμφάνιση στο Graspop, έρχεται από τον ογκόλιθο "Screaming For Vengeance" και είναι το "Bloodstone" (!!!), ενώ αίσθηση προκαλούν και τα "Sinner" και "Freewheel Burning". Ο Halford έχει τα προβληματάκια του σε σημεία, αλλά δεν θα εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας σε αυτόν το ζωντανό θρύλο, και η αντικειμενικότητα πάει περίπατο. Το "Turbo Lover" δεν το βαριέσαι ποτέ μα ποτέ, και ο Travis είναι πάντα Θεός στα μάτια μας όταν παίζει την εισαγωγή του "Painkiller".

Judas Priest

Τα κομμάτια του encore τα περιμένουμε πως και πως, καθώς ξέρουμε περίπου τι θα ακούσουμε. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, για μένα τουλάχιστον, ήταν να εμφανιστεί για αυτά τα τελευταία κομμάτια ο Glenn Tipton στη σκηνή! Οι στιγμές είναι τουλάχιστον συγκινητικές, το χάσμα γενεών κάνει και πάλι την εμφάνισή του αφού οι νεαροί δεν τον αναγνωρίζουν, και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τα δίνει όλα. Το “Living After Midnight” φτιάχνει γιορτινή ατμόσφαιρα για να οδηγήσει στο τέλος του σετ. Οι Priest παραμένουν ζωντανοί και όταν αφήνουν τη σκηνή πέφτει μια επιγραφή που γράφει ‘The Priest will be back’. Είμαστε σίγουροι, και θα είμαστε πάλι εκεί.

Setlist: Firepower / Grinder / Sinner / Lightning Strike / Bloodstone / Turbo Lover / Rising From Ruins / Freewheel Burning / You've Got Another Thing Comin' / Hell Bent for Leather / Painkiller / Metal Gods / Breaking the Law / Living After Midnight

Headliner της Κυριακής είναι ο Ozzy στην Μainstage 1. Ένας τεράστιος σταυρός - δίπλα από τα video wall - δεσπόζει στο πίσω μέρος της σκηνής, και μετά από ένα προηχογραφημένο medley με χαρακτηριστικά τραγούδια της καριέρας του, ο εβδομηντάρης Ozzy βγαίνει στη σκηνή με το “Bark Αt Τhe Moon”. Και σε αυτήν την τεράστια προσωπικότητα ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του, ωστόσο το live κινείται σε καλά επίπεδα, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς την ηλικία του frontman και την απίστευτη ζωή που έχει ζήσει.

Δεν έχω ιδέα για την μπάντα που τον πλαισιώνει, και αρχικά μου κάνει εντύπωση η μορφή του κιθαρίστα με τα μούσια και το σκωτσέζικο κιλτ. Μετά παρατηρώ την κιθάρα και σκέφτομαι πως μόνο ένας παίζει με τέτοια. Μα φυσικά, είναι ο Zakk Wylde και είναι μια ευχάριστη έκπληξη όταν είσαι αδιάβαστος. Οι φωνές του κόσμου στο ρεφρέν γεμίζουν τον αέρα πάνω από το Graspop, ενός κόσμου που έχει ακόμη δυνάμεις μετά από ένα γεμάτο τετραήμερο, και ακολουθεί το αριστούργημα "Mr. Crowley" με την επιβλητική εισαγωγή του. Το στυλ του Ozzy στη σκηνή είναι γνωστό και χαρακτηριστικό, όπως και η μαεστρία του με τα μεγάλα πλήθη. Δεν γίνεται να λείψουν κομμάτια των Black Sabbath, καθώς και τα solo από κιθάρα και ντραμς, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του σετ προέρχεται από τα "Blizzard Of Ozz" και "No More Tears".

Λέγεται πως είναι η τελευταία περιοδεία του, πράγμα που σημαίνει ότι είναι η τελευταία ευκαιρία να απολαύσει κανείς κομμάτια που έχουν γράψει ιστορία στο metal, από το "I Don't Know" και το "No More Tears", μέχρι το "Shot In The Dark" και το "Crazy Train", και η λαοθάλασσα που βρίσκεται από κάτω δείχνει όντως να τα απολαμβάνει. Το live δεν είναι το καλύτερο του φεστιβάλ από άποψη απόδοσης, αλλά η ειδική βαρύτητά του, η ιστορία των κομματιών που ακούγονται και η νοσταλγία που αυτά προκαλούν, είναι δύσκολο να μη σε αγγίξουν. Το ταξίδι στο ένδοξο παρελθόν του Ozzy τελειώνει με το αναμενόμενο "Paranoid" και την αρένα σύσσωμη να τον αποχαιρετά.

Setlist: Bark At The Moon / Mr. Crowley / I Don't Know / Fairies Wear Boots (διασκευή Black Sabbath) / Suicide Solution / No More Tears / Road To Nowhere / War Pigs (διασκευή Black Sabbath) / Medley (Miracle Man, Crazy Babies, Desire, Perry Mason) / Drum Solo / I Don't Want To Change The World / Shot In The Dark / Crazy Train / Mama, I'm Coming Home / Paranoid (διασκευή Black Sabbath)

Ο κόσμος στην αρένα μειώνεται αισθητά, αλλά όσοι μείναμε γίναμε μάρτυρες του ιδανικού κλεισίματος του φετινού Graspop. Κι αυτό γιατί οι A Perfect Circle στην Μainstage 2 ήταν καθηλωτικοί. Παθαίνεις πλάκα με τον ήχο όταν σκάει η πρώτη νότα, και μετά αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού βρίσκεται ο Keenan. Τον ακούς, μα δεν τον βλέπεις. Οι γιγαντοοθόνες δεν βοηθούν ιδιαίτερα, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά καταλαβαίνεις πως υπάρχει κάπου προς το πίσω μέρος της σκηνής. Ο φωτισμός πέφτει έτσι ώστε ο τραγουδιστής να αχνοφαίνεται, κάτι που του άρεσε να κάνει και με τους Tool. Είναι εύκολο να καταλάβεις πως ήχος, φώτα και εικόνα πρέπει να συνδυαστούν άψογα για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα σε συναυλία της μπάντας.

A Perfect Circle

Ένα υπέροχο show ξεδιπλώνεται μαεστρικά με τον παραμικρό ήχο που παράγει η μπάντα να έχει τον δικό του ιδιαίτερο ρόλο στο συνολικό αποτέλεσμα. Ο  Keenan και η μπαντάρα των A Perfect Circle κέρδισαν έναν οπαδό εκείνο το βράδυ. Και δε νομίζω να είμαι ο μόνος. Μετά από ένα εντυπωσιακό τετραήμερο, γεμάτο με κάθε είδους metal, φροντίζουν να σε ταξιδέψουν σε πανέμορφα, προοδευτικά μονοπάτια, και να αφήσουν την πιο γλυκιά αίσθηση όταν η αρένα θα αδειάζει. Ανανεώνουν το ραντεβού τους με τους Βέλγους για το χειμώνα, αναρωτιέμαι άδικα αν θα δούμε αυτό το show στην Ελλάδα, και από όταν επέστρεψα έχω ακούσει καμιά πενηνταριά φορές το "So Long, And Thanks For All The Fish"...

Setlist: Counting Bodies Like Sheep Τo Τhe Rhythm Οf Τhe War Drums / Hourglass / The Hollow / Weak Αnd Powerless / TalkTalk / Rose / So Long, Αnd Thanks For All the Fish / Disillusioned / The Contrarian / The Outsider / Thomas / The Doomed / Dog Eat Dog (διασκευή AC/DC)

Το sold out Graspop Metal Meeting 2018 φτάνει στο το τέλος του, η αρένα αδειάζει για τελευταία φορά, οι εμπειρίες είναι τόσες πολλές και έντονες και αγγίζουν όλα τα γούστα, το όλο event στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Μέχρι την επόμενη φορά... so long...

Από τον Παναγιώτη Φράγκο

  • SHARE
  • TWEET