Therapy?, Half Gramme Of Soma @ Gagain 205, 10/02/24

Οι Therapy? είναι μια από τις τιμιότερες και πιο σκληρά εργαζόμενες μπάντες των ‘90s που συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Όντας πολύ αγαπημένοι στην Ελλάδα, στην οποία έπαιξαν πρώτη φορά το μακρινό πια 1994 στην περιοδεία του μυθικού "Troublegum", αποτελούν σχετικά τακτικούς επισκέπτες στη χώρα μας. Από την τελευταία φορά βέβαια είχαν περάσει περίπου επτά χρόνια και ίσως αυτό να έπαιξε τον ρόλο του στο να είναι γεμάτο το Gagarin και κάτω και πάνω – πράγμα που ομολογώ ότι δεν πολυπερίμενα σκεπτόμενος την προσέλευση στις προηγούμενες συναυλίες τους στην Αθήνα.

Ακριβώς στην ώρα τους - μην πω και λίγα λεπτά νωρίτερα! - οι δικοί μας Half Gramme Of Soma ανέλαβαν την προθέρμανσή μας. Θα έλεγα ότι ηχητικά δε βρίσκονται και πολύ κοντά στον ήχο των Therapy?, όμως πρόκειται για μια πολύ δυνατή εγχώρια μπάντα που τίμησε με το παραπάνω τη θέση που της δόθηκε. Το setlist μοιράστηκε ανάμεσα στους δύο τελευταίους δίσκους "Slip Though The Cracks" και "Groove Is Black".

Εκτός του πάντα καλού τραγουδιστή, πολύ θετική εντύπωση μου έκανε και ο παθιασμένος drummer. Με ένα μικρό, λιτό κιτάκι ο τύπος έβγαζε πολύ ωραία γούστα και ταυτόχρονα έκανε και δεύτερα φωνητικά με ένταση. Από κομμάτια νομίζω ότι ξεχώρισαν το εξαιρετικό "Groove Is Black" και το πιο καινούργιο "Much & Cheese". Εκτός από το ίδιο το υλικό τους, ο ήχος βοήθησε επίσης τους Half Gramme Of Soma να μας δώσουν ένα ποιοτικό πενηντάλεπτο set ως εισαγωγή για την εμφάνιση των Therapy?, που όλοι περιμέναμε πια.

Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών από τα ηχεία έπαιζε ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των AC/DC (ο καλύτερος είναι ο αμέσως προηγούμενος). Γύρω στις 10:30 το "Touch Too Much" διακόπηκε για να μπει η εισαγωγή των Ιρλανδών, οι οποίοι πατήσανε τη σκηνή και μας πήραν κατ’ ευθείαν απ’ τα μούτρα με το "Nausea" από το δυναμικό και ακατέργαστο ντεμπούτο "Nurse". Το "Isolation" που ακολούθησε είναι μία από τις διασκευές που οι Therapy? έχουν φέρει στα μέτρα τους στον βαθμό που εύκολα μπορεί κάποιος να το περάσει για δικό τους κομμάτι (είναι Joy Division).

Έχοντας έναν δυναμίτη σαν το "Troublegum" στο οπλοστάσιό σου, είναι αρκετά δύσκολο να μη βασίζεις ένα μεγάλο μέρος του setlist των συναυλιών σου σε αυτό. Οι Therapy? το έκαναν τελικά περίπου κατά το ένα τρίτο, όμως είναι ένα ζωντανό συγκρότημα που τις τελευταίες δύο δεκαετίες δισκογραφεί τακτικά και μάλιστα οι δίσκοι του είναι αξιολογότατοι. Το "Joy" και το "Woe" που παίξανε εκεί κοντά στην αρχή κολλήσανε μια χαρά με τα υπόλοιπα κομμάτια. Στο "Woe" μάλιστα το sing along μας ήταν συγκινητικό και ήταν πολύ ωραίο που αυτό έγινε σε ένα νέο κομμάτι και όχι σε κάποιο από τα πασίγνωστα, ο ίδιος ο Andy φάνηκε πολύ ευχαριστημένος στο τέλος!

Το "Unbeliever" αφιερώθηκε σε αυτούς που ήταν στην πρώτη συναυλία στην Τεχνόπολη το ’94 και κρίνοντας από τα χέρια που σηκώθηκαν μετά τη σχετική ερώτηση, μπορώ να πω ότι ήταν μια ικανοποιητική μερίδα του κοινού (εγώ ήμουνα μικρός). Σε συνέχεια των αφιερώσεων, το "Turn" πήγε στους Half Gramme Of Soma. Στο καπάκι το εξ’ ίσου εμβληματικό "Trigger Inside" μας θύμισε ότι ο Andy έχει γράψει στιχάρες στα ‘90s, εκφράζοντας πολλά από τα προβλήματα των νέων της εποχής, που δυστυχώς παραμένουν και σήμερα περίπου τα ίδια.

Πίσω στο "Nurse", στο επιθετικό "Neck Freak" τα αριστοτεχνικά τύμπανα που είχε παίξει ο Fyfe Ewing αναπαράγονται πολύ καλά από τον επί πάνω από εικοσαετία drummer της μπάντας Neil Cooper, ενώ το "Disgracelands" ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ο Andy δεν έχασε την ευκαιρία να βρίσει την πολυαγαπημένη τους αγγλική κυβέρνηση πριν από το "Poundland Of Hope And Glory" και το "Days Kollaps" είχε sing along παρεμφερές με του "Woe" ενθουσιάζοντας και πάλι τη μπάντα.

Γέμιση στο σάντουϊτς των νέων κομματιών ήταν το κοφτό "Stories", ένα ακόμα εμβληματικό κομμάτι από την περίοδο των ‘90s. Το κανονικό set έκλεισε με το ορμητικό "Teethgrinder" και το "Diane" των Hüsker Dü, που χωρίς το τσέλο της studio έκδοσης είναι μια ωμή πανκιά - στο τέλος κολλήσανε και μια στροφή από το "Shadow Play". Ο Andy ρέταρε λίγο σε κάνα-δυο σημεία, αλλά τίποτα σημαντικό. Με τα ολόμαυρα ρούχα τους ο Andy και ο Michael McKeegan (μέχρι και τα όργανά τους και τα περικάρπιά τους ήταν μαύρα) είχαν μια διαρκή επιβλητικότητα στη σκηνή και ο Neil Cooper τους ακολουθούσε με το παίξιμό του.

Το encore ήταν μισή ώρα και είχε έξι κομμάτια - όλα από "Troublegum" και πίσω. Το "Die Laughing" το αφιέρωσαν στους συντοπίτες τους Shane McGowan και Sinéad O'Connor. Πήραμε φανταστικό, σφιχτοδεμένο, πικρόχολο "Opal Mantra". Πήραμε αλήτικο "Potato Juknie" με τον Andy να μας καθοδηγεί και να μας παροτρύνει να τραγουδήσουμε ίσως και δεκάδες φορές τον πιο υβριστικό του στίχο. Μακάρι να έπαιζαν και το "Live Like A Fucker, Die Like A Motherfucker", στον ρυθμό του οποίου ο Andy μας έβαλε να ζητήσουμε από τον εορτάζοντα (είχε τα γενέθλιά του) Neil να σολάρει.

Το κλείσιμο των συναυλιών των Therapy? είναι ψιλοστάνταρ. Βγάλαμε λοιπόν τα πνευμόνια μας με "Knives" και "Screamager", για να έρθει ένα από τα σπουδαιότερα singles της δεκαετίας του ’90, το "Nowhere" (με ολίγη από …"Breaking The Law" πριν), να μας αποτελειώσει. Τελικά αυτό που είδαμε στο Gagarin το Σάββατο ήταν η καλύτερη συναυλία των Therapy? στην Αθήνα τα τελευταία 20 χρόνια. Πραγματικός δυναμίτης, με ωμό ήχο όπως έπρεπε, με φοβερό setlist, με κορυφαία απόδοση, με φανταστικό κοινό που έκανε και τη μπάντα να γουστάρει ακόμα περισσότερο. Πάντα τέτοια ρε Ιρλανδάρες μου.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος