Arch Enemy

Έχω στα χέρια μου το πρόμο του Will To Power από τέλη Αυγούστου και θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι όλο αυτό το διάστημα δεν έβρισκα τα λόγια για να περιγράψω αυτόν τον ιδανικό metal δίσκο.

Και γιατί όχι άλλωστε, ειδικά αν είσαι και φρέσκος στο ιδίωμα, οι Arch Enemy, μπορούν να προσφέρουν τα πάντα. Το "Will To Power" είναι αργό, αλλά και είναι γρήγορο. Είναι ευαίσθητο, μελωδικό, βίαιο, ρυθμικό, με άπειρα hooks στα ρεφρέν, γεμάτο αρτιότητα, τεχνική και αρκετή έμπνευση να οδηγήσει μια νέα γενιά μεταλλάδων να πιάσουν στα χέρια τους ένα μουσικό όργανο.

Για κερασάκι στα θέλγητρα του δίσκου βλέπουμε για πρώτη φορά τον Jeff Loomis να συμμετάσχει πλέον κανονικά σε ένα άλμπουμ της μπάντας, χωρίς όμως να συνεισφέρει στο συνθετικό κομμάτι, ενώ το συγκρότημα «καινοτομεί» και με μερικά καθαρά φωνητικά από την Alyssa με το μπλε ελεκτρίκ μαλλί και γενικώς το σχήμα έχει αναβαθμιστεί σε επίπεδα supergroup.

Ποιος μπορεί να παραπονεθεί άλλωστε όταν το μεταλλικό συναίσθημα και η πονεμένη μελώδια με τα σολίδια του Amott βγαίνουν αβίαστα από τα ηχεία;  Επίσης πόσες μπάντες μπορούν να έχουν αυτήν τον ήχο και αυτήν την αισθητική; Χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά παράπονα από το υψηλό επίπεδο του νέου δίσκου των Arch Enemy θα μπορούσα πράγματι λοιπόν να ισχυριστώ ότι δυσκολεύτηκα τόσο καιρό να βρω τις κατάλληλες λέξεις για αυτή την κριτική. Αλλά δεν θα το κάνω.

Γιατί όσο και να αποτελεί ιδανικό υπόδειγμα για metal, άλλο τόσο αποτελεί μία προ-συμπληρωμένη φόρμα έτοιμη να κατατεθεί σε μια δημόσια υπηρεσία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Arch ότι κάνουν, το κάνουν καλά. Aλλά επειδή η υψηλή τους ικανότητα να παίζουν και να συνθέτουν θέτει τον «διεκπεραιωτισμό» πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο, δεν σημαίνει αυτό ότι παύουν να είναι μια death metal φάμπρικα που συγχωνεύθηκε με μια power metal κατασκευαστική.

Θα ήταν φυσικά αχάριστο να μην αναφερθώ στην συνθετική μαεστρία του Amott, η οποία συνδυάζεται με μια υψηλών οκτανίων παραγωγή, ενώ όλο το συγκρότημα  λειτουργεί σαν μια καλολαδωμένη μηχανή. Οι Arch Enemy στο ρελαντί μπορούν να προσπερνούν την μάζα σαν σταματημένη, αλλά όπως και στην πραγματικότητα, οι συνοδηγοί  δεν μπορούν να μοιράζονται πάντα τον ενθουσιασμό του οδηγού.

Αν αναλογιστούμε λοιπόν την πορεία και την δουλειά των Arch Enemy μέχρι σήμερα, το στίγμα του "Will To Power" μπορεί να παραμένει δυνατό, αλλά ταυτόχρονα δείχνει ότι η εξερεύνηση έφτασε στο τέλος της. Σε όποιους το "Will To Power" ακούστηκε πράγματι έστω και λίγο μπαγιάτικο, δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί μάλλον σε δύο χρονάκια ο Amott θα ξανά-βγάλει το ίδιο φαί από το φούρνο για όσους δεν το πρόλαβαν ζεστό.