Fontaines D.C. @ Leisureland, Galway, Ιρλανδία, 03/12/22

Ξεροσταλιάσαμε κι εμείς να διαβάζουμε για τα πρόσφατα συναυλιακά πεπραγμένα των Fontaines D.C. στις Κοπεγχάγες και στις Αθήνες, ήρθε όμως η ώρα για την Ιρλανδία να υποδεχτεί πίσω τα δικά της παιδιά. Με το τρομερό "Skinty Fia" στις αποσκευές τους κι έπειτα από μια εκτεταμένη, πολύμηνη περιοδεία σε Ευρώπη και ΗΠΑ, το τελευταίο της σκέλος σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία αποδεικνύει περίτρανα ότι, μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, οι Fontaines D.C. επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη ως πολύ μεγαλύτερο όνομα απ' ότι τα άφησαν. Η σημερινή τους εμφάνιση στο μικρό μας Galway εξάλλου έρχεται αμέσως μετά από τρία θριαμβευτικά sold out shows στο Δουβλίνο.

Το Galway δεν έχει μεγάλο rock κοινό και δεν έχουμε συχνά την δυνατότητα να βλέπουμε τόσο επίκαιρα ονόματα - ακόμα κλαίω που έχασα τους Yard Act πριν λίγους μήνες - ίσως και λόγω της έλλειψης ενός μεγάλου κλειστού συναυλιακού χώρου. Το Leisureland με χωρητικότητα 1.200 θεατών είναι ο μεγαλύτερος τέτοιος χώρος, και δεν είναι καν αμιγώς μουσικός: πρόκειται για κολυμβητήριο (!) και πολυχώρο, η μεγάλη αίθουσα του οποίου λειτουργεί και σαν venue. Οι πόρτες ανοίγουν στις 19.30 κι εγώ φτάνω εκείνη την ώρα, βρίσκοντας μόνο καμιά 50αριά νοματαίους. Ευκαιρία να πιάσω κάγκελο και να δω τους Fontaines D.C στα 3 μέτρα!

Πριν από αυτό όμως, οι Βρετανοί Wunderhorse του Jacob Slater ανεβαίνουν στην σκηνή ακριβώς στις 20.00 και καλούνται να δικαιολογήσουν τα καλά λόγια που έχουμε ακούσει δεξιά κι αριστερά. Εύκολο! Η μπάντα είναι πολύ σφιχτοδεμένη και παραδίδει το πολύ ενδιαφέρον alternative rock του προ λίγων μηνών ντεμπούτου τους "Cub", κερδίζοντας εύκολα το κοινό. Συνδυάζουν ολίγη από Nirvanικό Seattle, ελαφρά πασπαλισμένο με punk rock υπόνοιες κι όλα αυτά δοσμένα σε ευκολομνημόνευτα, αρκετά μελωδικά τραγούδια. Δεν έχω ακούσει ακόμα το "Cub", στην ζωντανή του εκδοχή όμως ακούγεται καλοδουλεμένο κι ευθύ, με τον Slater να ηγείται στιβαρά και να επιφυλάσσει και κάποιες στιγμές ζυγισμένων εντάσεων. Παρά την καταγωγή τους, οι Wunderhorse μοιάζουν επηρεασμένοι περισσότερο από τον αμερικανικό ήχο και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν τους δω να γίνονται λίγο πιο γνωστοί. Οι ίδιοι οι Fontaines D.C δηλώνουν ξετρελαμένοι μαζί τους. Το σετ τους κρατάει μισή ωρίτσα και μοιάζει να ικανοποιεί τους πάντες.

Κι ενώ η προσέλευση ήταν ιδιαίτερα αργή, στην μισή ώρα που μεσολαβεί μέχρι οι Fontaines να πατήσουν στην σκηνή, το Leisureland έχει γεμίσει. Δόξα και τιμή στον DJ που δίνει ρεσιτάλ, παίζοντας από Black Country, New Road και Bjork ως hip-hop και …πριόνια, κρατώντας τους πάντες ζεστούς και την party διάθεση στα ύψη. Ο πανζουρλισμός αρχίζει όμως στις 21.00 ακριβώς όταν τα παιδιά από το Δουβλίνο ξεχύνονται με το "A Hero's Death" και το κοινό τους υποδέχεται σαν μεγάλους rock stars. Για να τα βγάλουμε από την μέση από την αρχή: ο ήχος είναι πολύ μέτριος και θορυβώδης στις κιθάρες, ενώ η μπάντα επικοινωνεί ελάχιστα με το κοινό - σε όλο το live είδα μόνο 2 (ολογράφως, δύο) χαμόγελα από τον Chatten. Όμως εδώ δεν ήρθαμε για να πιάσουμε ψιλή κουβέντα, ούτε για να ευχαριστηθούμε ηχητική πιστότητα. Ήρθαμε να ακούσουμε rock…

…κι είναι πολύ φανερό ότι οι Fontaines D.C παίζουν δυνατά! Το κοινό ξέρει απ' έξω όλους τους στίχους και υποδέχεται με την ίδια θέρμη παλιά και νέα κομμάτια, ενώ ο Chatten κατακτά αμέσως το stage με την αλήτικη παρουσία του. Τα "A Lucid Dream" και "Sha Sha Sha" στήνουν για τα καλά το party, ενδιάμεσα όμως το "In ar cGroithe go deo" έχει προκαλέσει τις πρώτες ανατριχίλες, ίσως ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε ιρλανδικό έδαφος. Gone Is The Day, Gone Is The Night ουρλιάζουν άπαντες κι η συναυλία έχει ήδη το πρώτο της highlight. Θα ακολουθήσουν κι άλλα: το σκοτάδι του "Televised Minds", το εκπληκτικό "I Don't Belong", μέχρι και το - υποτίθεται ήπιο - "Big Shot" που συνοδεύει με γηπεδικά sing along την βασική κιθαριστική μελωδία.

Επί της ουσίας, δεν τραβάνε ποτέ το πόδι από το γκάζι. Ενώ το υλικό είναι σχεδόν εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα στο νέο άλμπουμ και τα "Dogrel" και "A Hero's Death", το νέο υλικό - αν και μελωδικότερο - ακούγεται δυνατότερο και πιο «βρώμικο» απ' ότι στο άλμπουμ. Το "Big" τα σπάει αλλά η τριάδα των "Jackie Down The Line", "Roman Holiday" και "Nabokov" στέκεται πραγματικά κορυφαία. Κάπου εκεί κι αφού έχω ήδη περάσει περίπου μια ωρίτσα μέσα στον χορό και το ξύλο, αποφασίζω λίγο να αποτραβηχτώ - είμεθα και μιας κάποιας ηλικίας. Κι αφού ο Παπαδογιάννης στην Κοπεγχάγη τους είδε από την άκρη δεξιά (με το συμπάθιο), εγώ απόλαυσα το υπόλοιπο show από τα άκρα αριστερά (ξανά με το συμπάθιο). Τέλος του κανονικού σετ με το "Too Real" κι όλοι ουρλιάζουν.

Το ένα και μοναδικό encore είναι και το ξέσπασμα του party. Το "Liberty Belle" με έκανε να νοσταλγήσω τους Ramones ενώ το αγαπημένο μου "Boys In A Better Land" μοιάζει σχεδόν σαν να έχει το status κάποιου κλασικού punk rock ύμνου. Το μεγάλο φινάλε θα έρθει με το εκπληκτικό "I Love You": το τραγούδι αυτό είναι έτσι κι αλλιώς ένα έπος αλλά το να βλέπεις μια χιλιάρα άτομα - ανάμεσα τους εξαιρετικά πολλοί πιτσιρικάδες - να τραγουδάνε and I love you like the penny loves the pocket of a priest έχει μια ιδιαίτερη αξία στον συγκεκριμένο χωροχρόνο. Δημιουργεί μια ελπίδα, ότι η νέα γενιά (και) των Ιρλανδών δεν είναι αποχαυνωμένη αλλά είναι εδώ, τραγουδάει και καταλαβαίνει πολύ καλά την ιστορία της και την τρέχουσα πραγματικότητα. Τέλος της παράστασης κι οι Fontaines D.C αποχωρούν μέσα σε θριαμβευτική ατμόσφαιρα.

Δεν γνωρίζω αν αυτή την στιγμή οι Fontaines D.C. είναι η πιο καυτή μπάντα του ευρωπαϊκού alt rock, ούτε αν θα εκτιναχθούν κι άλλο στο μέλλον, όπως πολλοί προβλέπουν. Ξέρω όμως ότι είναι ένα γκρουπ που ρημάζει την σκηνή και που αισθάνεσαι ότι παραδίδει κάτι αληθινό, έχοντας και στο πρόσωπο του Chatten έναν εκκολαπτόμενο rock (αντί;) σταρ. Ξέρω επίσης ότι αξίζει πάρα πολλά να μπορέσεις να τους δεις σε κλειστό χώρο, σε δικό τους live και ίσως τότε καταλάβεις καλύτερα αυτά που μεταφέρω από την αποψινή συναυλία τους στο Galway. Εύχομαι να έχετε αυτή την τύχη και αυτή την χαρά σύντομα!

Φωτογραφίες: Αντώνης Καλαμούτσος