Adrenaline Mob

Adrenaline Mob (EP)

Self Released (2011)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 16/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν ο Mike Portnoy είδε την πόρτα της εξόδου από τους Avenged Sevenfold και βρήκε κλειστή την πόρτα των Dream Theater, στράφηκε στους φίλους του, σε αυτούς που δεν είναι αγνώμονες για το ότι τους έχει βοηθήσει πολύ. «Ουαί κι αλίμονο» αν κάποιος αμφισβητήσει το πόσους έχει βοηθήσει. Έτσι, μετά την ηρεμία που του προσέφερε ο Neal Morse ηχογραφώντας το "Testimony 2", ο Mike γνωρίζοντας πως ο Russell Allen είχε κατά νου ένα νέο project με έναν ακόμα Νεοϋορκέζο κιθαρίστα ονόματι Mike Orlando -για τον οποίο πολλοί ισχυρίζονταν πως πρόκειται για το καλά κρυμμένο μυστικό ανάμεσα στους rock μουσικούς του μεγάλου μήλου- στράφηκε προς αυτόν.

Όταν επισημοποιήθηκε η σύμπραξη των τριών ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια προώθησης της μουσικής τους, με βαρύγδουπες δηλώσεις και ένα secret concert που άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων στους λίγους παρευρισκόμενους. Ηχογραφώντας τα τραγούδια που συνέθεσαν και έχοντας κλείσει το line-up της μπάντας με δύο μάλλον συμπληρωματικούς μουσικούς, καθυστέρησαν να βρουν ένα συμβόλαιο και ως εκ τούτου το άλμπουμ μετατέθηκε για αρχές του 2012. Όντας ζεστοί όμως και με μια περιοδεία με τους Godsmack μπροστά τους, αποφάσισαν να αυτό-χρηματοδοτήσουν την κυκλοφορία ενός EP, το οποίο αποτελεί προπομπό του άλμπουμ.

Το EP αυτό, λοιπόν, μάς εισάγει στη νέα «κανονική μπάντα» του Portnoy και είναι αυτό που ακριβώς περιέγραφε στις αναφορές του - straight, in your face, groovy, metal. Καμία σχέση με progressive, καμία σχέση με Dream Theater ή Symphony X, όσο και αν προσπαθήσει κανείς να κάνει τους παραλληλισμούς. Οι Pantera και οι Black Label Society είναι οι κύριες επιρροές, με τους Godsmack να έρχονται ως επόμενος συνειρμός, μόνο που εδώ έχουμε αφενός το λαρύγγι του Allen και αφετέρου έναν πραγματικό shredder όπως ο Orlando να καθιστούν τους Adrenaline Mob σχετικά διαφοροποιημένους.

Αν και η διασκευή στο "The Mob Rules" μάς είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, λόγω της δύναμης που απέπνεε, δε μπορώ να πω πως συνέβη το ίδιο με τα τραγούδια του συγκροτήματος. Χωρίς να μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως είναι κακά κομμάτια, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και για να είμαι ειλικρινής χάθηκαν κάπου στο σκληρό μου, σε μια περίοδο που σφύζει ωραίων μουσικών προτάσεων. Ξεχώρισα το "Believe Me", καθώς, πέραν από δύναμη, μού έβγαλε και ένα κάποιο συναίσθημα, ενώ στο "Hit The Wall" γούσταρα το (σε σημεία μοναδικό) παίξιμο του Portnoy, καθώς επίσης βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα τη μελωδική γραμμή στη γέφυρα του "Psychosane".

Αυτό που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο είναι η κιθαριστική δουλειά, καθώς ο Mike Orlando είναι εκ του αποτελέσματος ο πραγματικός star αυτής της μπάντας, με το παίξιμό του να είναι εντυπωσιακό τόσο στα riff, όσο κυρίως στα lead, με πολύ στιβαρό ήχο. Από την άλλη, αυτό που με απογοήτευσε περισσότερο από όλα είναι η απόδοση του Russell Allen, καθώς δε βρήκα ιδιαίτερα εμπνευσμένες τις μελωδικές του γραμμές που τοποθέτησε και γενικά μου δόθηκε η εντύπωση πως η φωνή του περιορίζεται σε αυτό το στυλ. Φυσικά και δεν υστερεί σε τεχνική ή δύναμη, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές εκεί έξω, αλλά δεν πείστηκα ότι θα τον θυμάμαι για αυτές τις ερμηνείες του στο μέλλον.

Έτσι, λοιπόν, το EP πέρασε και δεν πολύ-ακούμπησε και ως εκ τούτου απλά θα περιμένω να ακούσω τι έχει να πει το σύνολο του άλμπουμ, για να εξάγω ασφαλέστερα συμπεράσματα αναφορικά με την ουσιαστικότητα της σύμπραξης αυτής, όμως προς το παρόν το σύνολο δείχνει να υστερεί σε σχέση με το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων. Φυσικά δε θα προχωρήσω σε συγκρίσεις. Από τα μαθηματικά του δημοτικού μαθαίνει κανείς να μη συγκρίνει πορτοκάλια με λεμόνια...
  • SHARE
  • TWEET