Biri Biri @ Κύτταρο, 27/12/09

Όταν με πήρε ο Χρήστος από την Spinalonga τηλέφωνο εκείνη τη Κυριακή είπε τη μαγική λέξη. Funk. Οι αντιστάσεις μου κατέρρευσαν. Είπε και άλλες λέξεις όπως rock, jazz και zouk, αλλά τις ξεπέρασα. Ήμουν ήδη έτοιμος για τους Biri Biri. Oι Biri Biri δεν είναι από εκείνες τις μπάντες που απλά πρέπει να γράψεις κάτι από υποχρέωση. Είναι μια μπάντα που ξέρει που πατάει και έχει ξεκάθαρους καλλιτεχνικούς στόχους. Μια μπάντα που κάθε παίκτης της είναι απόλυτα πειθαρχημένος, μια μπάντα που προφανώς βάζει στην άκρη εγωισμούς και ο καθένας παίζει αυτό ακριβώς που πρέπει να παιχτεί.



Και αυτή ακριβώς η πειθαρχία είναι που έκανε τη διαφορά στο live στο Κύτταρο στις 27 Δεκεμβρίου. Η συγκεκριμένη συναυλία διοργανώθηκε λοιπόν για την παρουσίαση του ντεμπούτου δίσκου των Biri Biri. Δυο τρομπέτες, ένα σαξόφωνο, μια κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φωνή ήταν αρκετά για να δώσουν ρυθμό και ποιότητα στη βραδιά. Η Spinalonga τελικά είναι μια εταιρία που σαν πρώτο στόχο έχει τη μουσική ποιότητα και όχι το κέρδος καθεαυτό. Μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλές συναυλίες και από άποψη ήχου και από άποψη συγκροτημάτων, ενώ δεν επαναπαύεται και συνεχίζει να διοργανώνει καλές παραστάσεις, παρόλο που η μουσική αγορά είναι αρκετά δύσκολη τα τελευταία χρόνια.



Όταν οι Biri Biri βγήκαν στη σκηνή αντίκρισαν ένα γεμάτο Κύτταρο, ξεκίνησαν ζωηρά και όταν εμείς από κάτω ακούσαμε την βραχνή φωνή του Μιχαήλ-Παύλου Μιχαίλου αμέσως καταλάβαμε ότι μια μπάντα σαν και αυτήν δεν μπορεί με τίποτα να περάσει απαρατήρητη. Το έδειξαν άλλωστε και οι συνθέσεις τους. Είναι μεγάλη τιμή για ένα γκρουπ να βασίζεται περισσότερο σε δικές του συνθέσεις παρά σε διασκευές. Δείχνουν ότι έχουν προσωπική φαντασία και ότι δεν στηρίζουν την φήμη τους και το όνομά τους σε ιδέες τρίτων για να πετύχουν.



Πολλά biri biri μετά, ξεκίνησαν να παίζουν και σε δευτερόλεπτα μέσα, ο κόσμος άρχισε να χορεύει στους afro-jazzy-funky-rock ρυθμούς. Η βραχνή φωνή του Μιχαήλ-Παύλου Μιχαίλου θύμιζε bourbon και τσιγάρα, αυτό είναι γεγονός. Στην προσπάθεια μου όμως να ξεχωρίσω ποιο από τα υπόλοιπα όργανα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κατάλαβα ότι, πολύ απλά δεν υπήρχαν πρωταγωνιστές. Οι ρόλοι ήταν ίσα κατανεμημένοι. Το ρυθμικό μέρος μπάσο-νταμς-κιθάρα  κρατούσε σταθερά όλες τις αλά fusion αλλαγές ενώ τα πνευστά απλά με είχαν εντυπωσιάσει με τον όγκο των μελωδιών τους αλλά και με τον άψογο συγχρονισμό τους.



Κομμάτια σαν τα "Jacket", "Dirty Boy", "Wrong Way", "Dose 8", "Tsu Τsunation" (σημ. δεν είναι αυτό που νομίζετε, το "Tsu Τsunation" προέρχεται σύμφωνα με το πρόλογο του Μιχαήλ-Παύλου Μιχαίλου από το τς τς που κάνουμε όταν λέμε όχι), το "Walslante" (με την εισαγωγή του σατανικού γέλιου) ή το instrumental "Matala", θα μπορούσε κάποιος να τα περάσει ως ξενόφερτα, αφού αν άκουγες την μουσική χωρίς να είσαι ενημερωμένος ότι αυτά τα παιδιά είναι από την Κρήτη, θα νόμιζες ότι ακούς μια φοβερά καλή μπάντα του εξωτερικού. Εντυπωσιακές μεταξύ άλλων ήταν και η διασκευές "Woke Up This Morning And Found Myself Dead" και το "Big In Japan" του Tom Waits. Ίσως να υπερβάλλω, αλλά προσωπικά μου άρεσε πιο πολύ από τους Biri Biri παρά από τον ίδιο τον Tom Waits.

Όταν μια μπάντα δείχνει ότι μπορεί να γεμίσει ένα Κύτταρο από το ντεμπούτο άλμπουμ της, χωρίς καν support, πέρα από ένα θεατρικό σκετσάκι την ώρα του διαλλείματος, τότε τα σημάδια των καιρών δείχνουν ότι αυτή η μπάντα έχει δυνατότητες να πάει ακόμα πιο μακριά. Και τους αξίζει γιατί προσπαθούν και δείχνουν να πετυχαίνουν.