Long Distance Calling, Hedvika, Kalpa @ An Club, 22/02/14

Οι Long Distance Calling είναι πιθανότητα το πιο metal-friendly εκ των γνωστών post-rock συγκροτημάτων. Όχι απαραίτητα επειδή είναι πιο heavy, αλλά χάρη στη φιλοσοφία του ήχου τους. Με κορυφαία στιγμή τον εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος του προτελευταίο δίσκο τους, "Long Distance Calling", αλλά και με πολύ δυνατές στιγμές στις υπόλοιπες δισκογραφικές τους δουλειές, οι Γερμανοί επέστρεψαν στην Ελλάδα λίγα χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη, όταν και μας είχαν αφήσει θετικότατες εντυπώσεις.

Το κουαρτέτο των Kalpa απέδωσε δίχως άγχος ένα μισάωρο σετ ορχηστρικού post rock / metal αποτελούμενο αποκλειστικά από δικές τους, αρκετά ενδιαφέρουσες, συνθέσεις. Σε σημεία θύμισαν λίγο Burst, ενώ ηχητικά ήταν πιο κοντά στους Long Distance Calling από ότι οι πιο «δύσκολοι» Hedvika. Ελπιδοφόρα μπάντα που άνοιξε όμορφα τη συναυλία με σύμμαχο της και τον ήχο.



Άλκης Κοροβέσης

Οι Έλληνες Hedvika είναι μια σοβαρότατη μπάντα επί σκηνής με σαφή φιλοσοφία στον ήχο τους και ιδιαίτερα εμπνευσμένες συνθέσεις. Ξεκίνησαν βαδίζοντας σε post-rock / post-metal ρυθμούς και στην πορεία βάραιναν σταδιακά, φθάνοντας σε στιγμές την αγνή σαπίλα του sludge metal.



Εντυπωσιακά brutal φωνητικά, καλό rhythm section και προοδευτικές κιθαριστικές εμπνεύσεις... Οι Hedvika είναι σίγουρα μία από τις εγχώριες μπάντες που έχουν πολλά να πουν και περιμένουμε ακόμα περισσότερα στο μέλλον.

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που μου έχει μείνει στο μυαλό από την προηγούμενη εμφάνιση των Long Distance Calling, αυτό είναι η feel-good ατμόσφαιρα που απέπνεαν επί σκηνής. Κάτι που μου το υπενθύμισαν - και μάλιστα με το παραπάνω. Μίλια μακριά από το στερεότυπο του ψυχρού γερμαναρά, οι Long Distance Calling είναι πέντε συμπαθητικότατες φιγούρες με καταφανές το πόσο απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Με πειράγματα επί σκηνής, αστείρευτη ενέργεια και χαμόγελα μονίμως σχηματισμένα στα πρόσωπά τους, η αλήθεια είναι ότι διαφέρουν πολύ από την εικόνα ενός τυπικού post-rock συγκροτήματος στο σανίδι.



Το setlist κάλυψε λιγότερο η περισσότερο και τις τέσσερις κυκλοφορίες τους. Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον πρώτο μόνιμο τραγουδιστή στην ιστορία της μπάντας (και πληκτρά), Martin Fischer, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο "The Flood Inside". Όπως είχα γράψει και στην κριτική του δίσκου, ο Fischer δεν είναι τίποτα το φοβερό σαν τραγουδιστής - κάτι που φάνηκε και το περασμένο Σάββατο. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν «χάλασε» κανέναν, αφού απλά έπιανε τη βάση και -σωστά- αποφάσισε να μην πει τα κομμάτια που έχουν τραγουδήσει οι διάσημοι προσκεκλημένοι που έχουν σε κάθε τους δίσκο.



Ο ήχος ξεκίνησε, κλασικά, σε άθλια επίπεδα, με τα πλήκτρα και τη μία κιθάρα να μην ακούγονται, αλλά εν συνεχεία έφτιαξε και διατηρήθηκε σε καλά επίπεδα καθ' όλη τη μιάμιση ώρα που έπαιξαν οι Long Distance Calling. Το An απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί «γεμάτο», όμως το κοινό που είχε αποφασίσει να περάσει εκεί το Σαββατόβραδό του ήταν εκδηλωτικό και έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα το show των Γερμανών. Και πώς να μην το απολάμβανε άλλωστε, αφού σε κομμάτια όπως το "Black Paper Planes", "Ductus" και "Arecibo", οι Long Distance Calling έπιασαν υψηλά επίπεδα απόδοσης.



Οι Long Distance Calling δεν έδωσαν το live της χρονιάς, αλλά η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου κάθε φορά για να αποφασίσω αν ήταν επιτυχημένη μία συναυλία είναι «θα πάς να τους δεις όταν ξανάρθουν;». Η απάντηση είναι «σαφώς, ναι».



Υ.Γ.: Μπράβο στην Catch The Soap για την ανακοίνωση του ακριβούς χρονοδιαγράμματος της συναυλίας και για την τήρηση αυτού. Η κάθε συναυλία είναι μια συμφωνία θεατή-διοργανωτή και ως εκ τούτου οφείλει να είναι πάντα τόσο ξεκάθαρη.

Μάνος Πατεράκης

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com