Urban Athens Festival - Day 1 @ Piraeus Academy & Τεχνόπολη, 03/07/19

Σπάνιες εκτελέσεις και σπουδαίο ελληνόφωνο rock σε μία καυτή Τεχνόπολη που βούλιαξε από κόσμο. Κάτω απ’ το τσιμέντο υπάρχει παραλία!

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 05/07/2019 @ 11:39

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι βάρβαρη. Η θερμοκρασία ανεβαίνει, το μικροκλίμα μας βασανίζει, η άσφαλτος βράζει και οι τουρίστες εξαπλώνονται σε όλη την πόλη με ρυθμούς που μόνο οι κατσαρίδες μπορούν να μιμηθούν. Μία από τις λίγες παρηγοριές που μπορούμε να βρούμε είναι τα πολιτιστικά event που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα σημεία της πόλης και των περιχώρων. Αυτή τη φορά ένα νέο festival γεννήθηκε στην Αθήνα και θα πραγματοποιηθεί μέσα σε τέσσερις μέρες, συγκεντρώνοντας Έλληνες μουσικούς από πολλά και διαφορετικά είδη. Και το όνομα αυτού: Urban Athens Festival.

Κάθε μέρα είναι αφιερωμένη σε ένα ρεύμα και τα acts χωρίζονται σε δύο venues, στο Piraeus Academy και την Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Η πρώτη μέρα περιλάμβανε εκπροσώπους του ελληνόφωνου ροκ και την low bap των Active Member και από νωρίς είχε διαφανεί ότι πολύς κόσμος θα προτιμούσε τον Κεραμεικό από τις παραλίες. Όπως και έγινε, με τους καλλιτέχνες να χαρίζουν δυνατές στιγμές στο κοινό που προσπέρασε τη ζέστη και κι έσπευσε μαζικά και στους δύο χώρους, κυρίως όμως στο υπαίθριο πάρκο της Τεχνόπολης.

Η βραδιά ξεκίνησε ουσιαστικά το απόγευμα από την Πειραιώς, με τον Πέτρο Μάλαμα και το Φώτη Σιώτα να μας υποδέχονται υπό σκιά. Οι θαρραλέοι που βρέθηκαν εκεί από νωρίς εναρμονίστηκαν με τους ήχους του σχήματος και προτίμησαν να τους ακούσουν καθισμένοι. Οι δύο μουσικοί ήταν πολύ καλοί εκτελεστικά και παρουσίασαν ορισμένα από τα κομμάτια τους, ενώ δεν έλειψαν και τα covers, κυρίως σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Προσγειωμένοι και συμπαθέστατοι, ερμήνευσαν τα πιο αντιπροσωπευτικά τους τραγούδια και ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά. Προσωπικά δεν τους είχα ξανακούσει μαζί, αν και είχα επαφή με το έργο τους. Η μονόωρη εμφάνιση τους ήταν ικανοποιητική και λειτούργησε ως τέλεια σύνδεση με το Λεωνίδα Μπαλάφα, με τον οποίο ο Πέτρος Μάλαμας είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, οπότε περιμέναμε μία ομοιότητα στο ύφος.

Αμέσως μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ενώ το κοινό άρχισε να σηκώνεται για να χορέψει στο ρυθμό του. Τα τελευταία χρόνια η μουσική του περιέργεια τον οδήγησε σε παραδοσιακούς και τη δημοτικούς ήχους, με επιρροές από πολλές περιοχές της Ελλάδας και του γενικότερου βαλκανικού χώρου. Συνεπώς και η εμφάνιση του περιλάμβανε μία σειρά από κομμάτια κυρίως των πιο πρόσφατων δίσκων του, αλλά και παλαιότερα, όπως εκείνα του "Απηλιώτη". Η στροφή του Μπαλάφα δεν παρατηρείται μόνο στον ήχο αλλά και στο στιχουργικό κομμάτι, όπου χρησιμοποιούνται απλές λέξεις και θέματα. Η επαναπροσέγγιση αυτού του είδους σαφώς και είναι ενδιαφέρουσα και η εξερεύνηση του έχει πολύ ψωμί, όμως οι απλοί στίχοι γίνονται αδιάφοροι και ξεπερασμένοι, σε σημείο που χάνεται η επαφή με το σήμερα.

Η διαδρομή από το ηπειρώτικο στο κρητικό τραγούδι και από το ρεμπέτικο στο ska groove του -πασίγνωστου- "Πυροσβεστήρα" συμπληρώθηκε με ένα απροσδόκητο τζαμάρισμα του "πριονιού" "Dance With The Devil" σε στίχους "Έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση". Κατά γενική ομολογία, το set του Λεωνίδα Μπαλάφα και της μπάντας του είχε τα πάντα: αυτοσχεδιασμούς, χιούμορ, έναν επικοινωνιακό frontman και μια βουτιά στη revisited παραδοσιακή μουσική. Προσπαθήσαμε, όπως μας κάλεσε και ο ίδιος ο Λεωνίδας, "να αφήσουμε τα σύνθετα και να καταλάβουμε το απλό", άλλο που αυτή η απλότητα δε φαίνεται να πέρασε σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο επεξεργασίας.

Η μετακίνηση στο δεύτερο venue του φεστιβάλ, στην Τεχνόπολη, συνέπεσε με την ολοκλήρωση της εμφάνισης των Active Member, οι οποίοι έπαιζαν την ίδια ώρα με τον Μπαλάφα και δυστυχώς δεν κατάφερα να δω, αφού η παράλληλη παρακολούθηση δεν ήταν εφικτή. Λίγο πριν δύσει ο ήλιος και ενώ η ορατότητα ήταν άριστη, αντίκρισα ένα ασφυκτικά γεμάτο χώρο, με τον κόσμο να φτάνει μέχρι το πωλητήριο του πάρκου. Το πλούσιο lineup σε μία συμφέρουσα τιμή προφανώς και ήταν το τέλειο combo και αποτέλεσε έναν εξαιρετικό τρόπο για να ξεκινήσει ο Ιούλης.

Μέσα σε ζητωκραυγές ανέβηκε στη στιγμή ο Παύλος Παυλίδης μαζί με τους B-Movies. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι χρόνια ερωτευμένη με τον Παυλίδη, αναπόφευκτα και biased απέναντι του όσον αφορά τη συναυλιακή απόδοση και το υλικό διαχρονικά. Η χτεσινή εμφάνιση ήταν φουλ στα "Σπαθιά" και στον ηλεκτρικό ήχο. Μας έχει συνηθίσει σε διάφορους τόνους, από unplugged σε ακουστικό με μόνο δύο κιθάρες, μέχρι την πειραματική προσέγγιση μαζί με τη Μαρίνα Σάττι, τα τελευταία όμως χρόνια παρατηρώ μια στροφή στον ήχο, μία απόσταση από τις μπαλάντες και την ατμοσφαιρικότητα. Αυτή η διάθεση πέρασε και χτες, με τα "Μικρή μας πολιτεία", "Μόνο Αυτό" και "Ρίτα" να μας βάζουν από νωρίς στο κλίμα του τι θα ακολουθούσε.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στα δύο πρόσφατα κομμάτια του Παυλίδη, τη "Νέα βαρβαρότητα" και το "Ένα αλλιώτικο παιδάκι", που έχουν ένα σαφές κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Το δεύτερο, εμπνευσμένο από τον «περίεργο θάνατο» του Ζακ Κωστόπουλου, αφιερώθηκε σε όλα τα "αλλιώτικα παιδάκια" και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, σαν να αποτελεί ένα νέο ύμνο στη διαφορετικότητα, όπως τα "Κανονικά παιδιά" που "δόξασαν" οι Τρύπες. Το "Ρομπότ" και ο "Κοραλένιος Βυθός" ήταν ψυχεδελικά και με έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο, λίγο πριν το συγκινητικό sing along της "Φωτιάς στο λιμάνι" και των εκπλήξεων που θα ακολουθούσαν.

Κι όμως, μετά από πολλά χρόνια, ακούσαμε ένα κομμάτι που παίζεται σπάνια. Ποιο άλλο από το "Λιωμένο Παγωτό", το πιο γνωστό κομμάτι των Ξύλινων Σπαθιών, που έχει καπηλευτεί και παρερμηνευτεί όσο λίγα. Ενώ η αρχή έγινε με την πιο αργή version, η συνέχεια ήταν εκρηκτική, σαν μία χρονοκάψουλα να μας πέταξε πίσω στο '90. Το ταξίδι στα σπάνια παιγμένα κομμάτια συνεχίστηκε με το "Βασιλιά της σκόνης" και το ακροατήριο βρέθηκε σε έκσταση! Ο Παύλος φάνηκε να χαίρεται το live και να μας ευχαριστεί ξανά και ξανά για την υπέροχη παρέα, λίγο πριν δώσει τη θέση του στο Γιάννη Αγγελάκα. Εντυπωσιακή εμφάνιση, μία από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει από τον συγκεκριμένο -αγαπημένο μου- καλλιτέχνη.

Δεν προλάβαμε να βρούμε την ανάσα μας από το χορό και ανέβηκε στη σκηνή το τελευταίο όνομα της βραδιάς, ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100º C. «Πολλή ζέστη», όμως κανένας δεν αποθαρρύνθηκε. Κάθε άλλο, οι επιλογές του προηγούμενου act δημιούργησαν προσδοκίες σχετικά με την συνέχεια, ενώ σε πηγαδάκια έπεφτε η συνήθης ερώτηση: «Λέτε να πει τον "Παράδεισο";».

Ο Αγγελάκας είναι ένας μουσικός που έχει πειραματιστεί με τον ήχο του. Ξεκινώντας από τις Τρύπες, πέρασε στους "Λύκους" και στους "Επισκέπτες", με τους 100º C να προσδίδουν στοιχεία που παραπέμπουν στις πρώτες, πιο ηλεκτρισμένες, καλλιτεχνικές του μέρες. Αν ο Παυλίδης ξεχωρίζει για το ρομαντισμό που αποπνέουν οι στίχοι του, ο Αγγελάκας έχει κάτι το πιο εξεγερσιακό, ενσταλάζοντας το σε τραγούδια που έχουν αγαπηθεί όσο λίγα στο ελληνικό πεντάγραμμο. "Αιρετικό", "Δικαιοσύνη", "Είμαι τυχερός" είναι λίγα από αυτά που συμπεριλήφθηκαν στο setlist, χωρίς να λείπουν και τα πιο συναισθηματικά.

Ο κόσμος διαχρονικά επιζητά κάτι από τις Τρύπες. Θες να είναι η γοητεία που φέρει το παρελθόν, θες η επίδραση του συγκροτήματος στο σύγχρονο ελληνόφωνο rock, καμιά σημασία δεν έχει. Ο Γιάννης Αγγελάκας χάρισε κάποια από τα γνωστότερα κομμάτια εκείνης της εποχής, τα οποία σκόρπισαν ενθουσιασμό στον κόσμο. Καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας φωτοβολίδες έκαναν τη νύχτα μέρα και το τραγούδι δεν έλεγε να σταματήσει, με τους μουσικούς να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, λαμβάνοντας το θερμότερο χειροκρότημα ως επιβράβευση. Η αποχώρηση από τη σκηνή αποδείχτηκε προσωρινή, με τα συνθήματα για encore να κατανικούν τη ζέστη και την κούραση. Το μεγαλειώδες φινάλε γράφηκε με "Ταξιδιάρα Ψυχή" και τη "Γιορτή", ενώ η συνέχεια δόθηκε καθ’ οδόν για το μετρό, με τον κόσμο να συνεχίζει το τραγούδι.

Ως επίλογο της πρώτης μέρας αυτού του νεοσύστατου φεστιβάλ θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια φράση που μας απηύθυνε χτες ο Παυλίδης. Αυτή είναι η δική μας εποχή και είναι υπέροχη εποχή. Σπουδαίοι και νεότεροι Έλληνες μουσικοί μας έδωσαν μία γεύση από το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του εναλλακτικού ελληνόφωνου τραγουδιού με εμφανίσεις που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Η συνέχεια θα γραφτεί στα πεζοδρόμια, κάτω από τα τσιμέντα, εκεί όπου κοχλάζει ο ήχος της πόλης και γράφεται η ιστορία. Γιατί τί είναι η μουσική, αν όχι η έντεχνη αποτύπωση των συνθηκών και της ζωής μας;

  • SHARE
  • TWEET