Ejekt Festival: Bring Me The Horizon, Neck Deep, Bury Tomorrow, Six For Nine @ ΟΑΚΑ Parking P5, 24/07/24

Οι δύο πρώτες μέρες του Ejekt κυλήσανε σχεδόν ονειρικά. Τη Δευτέρα οι Korn έσβησαν μεγαλοπρεπώς τη μετριότητα της προ εικοσαετίας εμφάνισής τους και μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις με τον ήχο και την απόδοσή τους. Την Τρίτη τη σκυτάλη πήραν οι Maneskin και μαζεύοντας πραγματικά πολύ και νεαρό κόσμο, έπαιξαν καταπληκτικά το υλικό τους, ανεβάζοντάς το επίπεδο. Ο ενθουσιασμός μας πήγε αγκαζέ με την πολύ καλή οργάνωση και χωροταξία του φεστιβάλ κι έτσι πήγαμε και την τελευταία από νωρίς για το κλείσιμο του τριημέρου με τους Bring Me The Horizon και τους ηχητικούς τους συνοδοιπόρους.

Six For Nine

Το κακό είναι ότι μάλλον με τα τόσα καλά λόγια, ματιάσαμε το φεστιβάλ. Φτάνοντας λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης των δικών μας SixForNine, σταθήκαμε και τελικά στηθήκαμε για πολλή ώρα σε μια τεράστια ουρά που ξεκινούσε από τον έλεγχο των εισιτηρίων και κατέληξε να βγαίνει στη Σπύρου Λούη. Κάποιο πρόβλημα με το σκανάρισμα και τον έλεγχο των ηλεκτρονικών εισιτηρίων καθυστέρησε υπερβολικά όλον τον κόσμο στο να μπει στον χώρο.

Παρ’ όλα αυτά, πιθανότατα για λόγους προγραμματισμού του φεστιβάλ, τους SixForNine τους ακούσαμε κανονικά, απλώς δεν τους είδαμε ποτέ παρά μόνο από κάποιες χαραμάδες καθώς η ουρά μας προχωρούσε σαν κουτσή χελώνα. Το αρκετά μοντέρνο heavy metal τους ταίριαζε ηχητικά με το ύφος της ημέρας, αλλά απλώς μας συντρόφευσε ως soundtrack που έκανε την αναμονή μας λίγο πιο ευχάριστη. Ευτυχώς με το που ξεμπλόκαρε το σύστημα με τα εισιτήρια, προχωρήσαμε γρήγορα και μπήκαμε στον χώρο του φεστιβάλ. (Π.Κ.)

Bury Tomorrow

Η κατάρα που συνοδεύει τους Bury Tomorrow και την πρώτη εμφάνισή τους στη χώρα μας, δυστυχώς έμοιασε να μην έσπασε. Αφότου η πρώτη κανονισμένη τους συναυλία στην Ελλάδα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ τελικά, η χαρά της ανακοίνωσης τους στα πλαίσια του Ejekt Festival ήταν μεγάλη. Έμελλε όμως να είναι και λίγο γλυκόπικρη. Ιδανική προσθήκη στο line-up της συγκεκριμένης ημέρας, οι Bury Tomorrow ανεβαίνουν στη σκηνή για να μας προετοιμάσουν μουσικά από νωρίς, όμως κάτι μοιάζει να μην πηγαίνει καλά. Εκεί που δεν μας έφτανε ο κανονικός, εκεί που πάει να ξεκινήσει να ηχεί ο "Seventh Sun", ο ήχος κόβεται απότομα. Κάποια προβλήματα στον εξοπλισμό και τις κιθάρες απομάκρυναν τους Bury Tomorrow για αρκετά λεπτά από τις θέσεις τους έτσι ώστε αυτό να διορθωθεί, και με βάση το αυστηρό του χρονικού προγράμματος η καθυστέρηση αυτή οδήγησε στην αφαίρεση πολλών κομματιών από την εμφάνιση που είχαν προγραμματίσει. Μεταξύ αυτών δυστυχώς και τα πολυαγαπημένα "Man On Fire" και "Earthbound".

Παρ’ όλα αυτά, εμφανώς στεναχωρημένοι αλλά απόλυτα στο ύψος τους, οι Bury Tomorrow επέστρεψαν στη σκηνή και για όσο χρόνο τους απέμενε έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να μην απογοητεύσουν τους οπαδούς τους. Με τον ήχο να προσπαθεί να ρυθμιστεί σε ικανοποιητικά επίπεδα, οι Bury Tomorrow απέδωσαν όσα περισσότερα μπορούσαν κάτω από τον καυτό ήλιο σαν να μη συμβαίνει τίποτα, με την επικοινωνία τους φορτισμένη με μηνύματα αδερφοσύνης για τη σκηνή. Μας ζήτησαν να αγκαλιαστούμε, να κάνουμε κύμα με τα χέρια μας, ενώ ο Daniel μας έβγαλε έναν έντονο λόγο για την ανάγκη συμπεριληπτικότητας στις συναυλίες και πως όλοι πρέπει και θα πρέπει να έχουμε το χώρο μας σε τέτοιου είδους συναυλίες. Φυσικά, η εμφάνισή τους κορυφώθηκε με τα "Choke" και "Black Earth", και παρόλο που δε χορτάσαμε σίγουρα τους Bury Tomorrow, τουλάχιστον πήραμε μια καλή γεύση του τι μπορούν να κάνουν ζωντανά. Ελπίζουμε σύντομα να τους απολαύσουμε όπως τους αξίζει. (Ε.Τ.)

Neck Deep

Κατά κανόνα δεν θεωρώ ότι είμαι προληπτικός άνθρωπος. Μετά το αναπάντεχα ατυχές σερί στις πρώτες ώρες της ημέρας, ειδικά σε συνδυασμό με το πρακτικά αλάνθαστο διήμερο του φεστιβάλ, θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν ένιωθα μια φωνούλα μέσα μου να ψιθυρίζει ότι το κακό ετοιμαζόταν να τριτώσει. Το περήφανο, πολύχρωμο φουσκωτό backdrop των Neck Deep και το δροσερό αεράκι κάπως ισορρόπησαν την κατάσταση. Η, βγαλμένη από τους καιρούς λίγο πριν/μετά την αλλαγή της χιλιετίας, εισαγωγή και η καλησπέρα με "Dumbstruck Dumbfuck" καθάρισαν γρήγορα τη συννεφιά.

Μετρώντας πάνω από γεμάτη δεκαετία στη σκηνή, το κουιντέτο από την Ουαλία έχει αποκτήσει την άνεση και τη σιγουριά που μπορεί να κερδηθεί μόνο με τον παλιό, καλό τρόπο· δίσκος, περιοδεία και ξανά από την αρχή. Το pop-punk τους ακολουθεί πιστά τους κανόνες που έχουν θέσει τα μεγαθήρια του χώρου, αλλά δεν αυτοπεριορίζεται από αυτούς. Δίπλα σε κάθε εξόφθαλμη αναφορά στο πλατινένιο παρελθόν του ύφους, υπάρχει μία ιδέα που πατάει γερά στο σήμερα. Εκεί που οι κιθάρες παίζουν ριφφάκι της μίας χορδής με τάπα-τούπα στα ντραμς, σκάει ένα μπασαριστό σπάσιμο και μια δίκαση, γιατί έτσι.

Το πάνω-κάτω γλέντι του "Motion Sickness" φώναζε για πόζες και skates. Η βουτιά στο "Life's Not Out To Get You" με "Gold Steps" και "Kali Ma" ανέβασε ρυθμούς. Τι κι αν το μικρόφωνο του Ben Barlow έμεινε ένα κλικ κάτω από το ιδανικό. Τι κι αν σε στιγμές χρειαζόταν προσοχή για να ξεχωρίσουν οι τσαχπινιές στις διπλές κιθάρες. Τα παιξίματα της μπάντας είναι τόσο άμεσα, το κέφι τους τόσο μεταδοτικό και τα τραγούδια τόσο γεμάτα ενέργεια, που δεν γίνεται να χάσουν. Όταν, δε, στο συγκεκριμένο πλαίσιο έχεις το θράσος να πεις «συγγνώμη που δεν είμαστε οι Bad Omens ή οι Sleep Token», η νίκη γίνεται θρίαμβος.

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα σημείο που να συμπυκνώνει την ημίτρελη δυικότητα του συγκροτήματος, αυτό χωρίς σκέψη θα ήταν το τριπλό χτύπημα από το πρόσφατο ομότιτλο άλμπουμ, που από το άτυπο γράμμα αγάπης στον Tom-κάποια-ζώα-δεν-τον-πιστεύανε-ότι-ζουν-ανάμεσά-μας-DeLonge του "Take Me With You", πήγε στο τόσο καλοδεχούμενο όσο και απαραίτητο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα αγάπης (λίγο αργότερα ακολούθησε on the record 'free Palestine', βεβαίως) του "We Need More Bricks", κι από εκεί στην πικρή μετά-καψούρα του "Heartbreak Of The Century", σαν αυτό να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Και γιατί όχι.

Στη μία σκάρτη ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, παρά τις δεδομένες κακοτοπιές από το όχι ακριβώς συνεκτικό φεστιβαλικό lineup, οι Neck Deep στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά και πλατύ χαμόγελο στα χείλη, και αυτό εν τέλει ήταν αρκετό. Η κινητικότητα στο πιτ και η σταδιακή αύξηση στις χορευτικές κινήσεις από εμφανώς ανυποψίαστο κόσμο επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές. Η ύπαρξη, έστω και μετρημένων στα δάχτυλα, μισοσπασμένων 'pain is never permanent, but tonight it's killing me' κάτω από τη σκηνή, πρόσθεσε ένα ωραιότατο θαυμαστικό. Το μπλουζάκι Nottingham Forest του ντράμερ ένα ακόμα. (Α.Μ.)

Bring Me The Horizon

Από την ανακοίνωση κιόλας των Bring Me The Horizon, ήμασταν ανυπόμονοι για το τι θα αντικρίσουμε/ακούσουμε στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας. Το εξαιρετικό "NeX Gen" έδειξε ότι στουντιακά τουλάχιστον η μετα-Fish εποχή τους βρίσκει εξίσου παραγωγικούς, αλλά στο live ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, οπότε και η περιέργειά μας ήρθε μαζί με τον ενθουσιασμό.

Με ακρίβεια στο πρόγραμμα, ξαφνικά μια επική μουσική βγαίνει από τα ηχεία και το εμπνευσμένο από Final Fantasy βίντεο στην οθόνη ήταν σαν το start screen ενός παιχνιδιού. Σαν να ξεκινάμε ένα new game, η προσοχή που έχει δοθεί σε όλη την παραγωγή ήταν εμφανής, και ο φανταστικός χαρακτήρας που ξεπρόβαλε μας ενημέρωσε ότι "nonsignificant moshpits found" - κάτι που θα άλλαζε βέβαια αρκετά σύντομα. Το θεματικό αυτό συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του live, κάνοντας την εμπειρία πιο συνεκτική και δίνοντας έναν θεατρικό χαρακτήρα.

Το ξεκίνημα με το "Darkside" ήρθε να μας ξεσηκώσει με το καλησπέρα, και τον Oli να τραβά αναμενόμενα τα περισσότερα βλέμματα. Μπορεί στα πιο έμπειρα αυτιά τα προηχογραφημένα δεύτερα (η και πρώτα;) φωνητικά να κλωτσούσαν λίγο, αλλά μέσα στον ενθουσιασμό και στο (πολύ) εντυπωσιακό στήσιμο του σκηνικού μπορούσαμε να το παραβλέψουμε.

Δεύτερο χτύπημα με επιστροφή στο αξεπέραστο "Sempiternal" και το "Empire", και στο πρώτο κόψιμο με το "Let Them Sing" αρχίσαμε να χάνουμε τον αυχένα αλλά και τη φωνή μας. Η προσήλωση των Bring Me στο πιο πρόσφατο υλικό τους ήταν αναμενόμενη αν και ίσως λίγο παραπάνω απ’ ό,τι θα θέλαμε, αλλά κατά κανόνα είναι προφανές ότι τα κομμάτια δουλεύουν live πολύ καλύτερα. Τόσο καλύτερα, που σε μια αναπάντεχη κίνηση παραφροσύνης στο "Teardrops" άναψε φωτοβολίδα που έκανε μια βόλτα μέσα στο pit και στη συνέχεια έφτασε μέχρι τον πύργο του ηχολήπτη.

Παραβλέποντας την κονσέρβα στα φωνητικά και πάλι στο "AmEN!", πήγαμε στο "Kool Aid" που μας ξελαρύγγιασε, αποδεικνύοντας πως μάλλον θα είναι ένα χιτάκι που θα παραμείνει στο σετ για καιρό, ενώ στο προσωπικό highlight της βραδιάς, "Shadow Moses" φύγαμε καρφί για το moshpit με το που ακούσαμε τις πρώτες νότες. "This Ιs Sempiternal!" - μακάρι να είχαμε και κάτι παραπάνω από αυτό το άλμπουμ αλλά ας είναι.

Προλογίζοντας το "Obey" ο Oli ανέφερε ότι δεν συμφωνεί με τη βία, αλλά εάν συμφωνούσε, είχε έρθει η ώρα για να πέσει ξύλο, ενώ κλείνοντας ανέφερε πως παρότι είναι η πρώτη τους φορά στη χώρα μας, νιώθει σαν να του είχαμε λείψει.

Λίγο η ζέστη (που ήταν πιο υποφερτή από τις προηγούμενες μέρες), λίγο ο χαμούλης που έγινε στο "Kingslayer", μας έφερε ένα διάλειμμα στη ροή, με τη μπάντα να ζητάει να ανοίξει χώρος για να απομακρυνθούν κάποια άτομα που δεν ένιωθαν καλά. "Είναι τρελός ο Βρετανός" φώναζε ο κόσμος, που μας έφερε μνήμες από Parkway Drive, και η μπάντα φάνηκε να το διασκεδάζει, αλλά και να δίνει προσοχή στο να παραμείνει ο κόσμος ασφαλής. Βέβαια η υψηλή θερμοκρασία δεν έμεινε ασχολίαστη, με τον κλασικό βρετανικό τρόπο "it’s horrible, innit", αλλά ούτε και το πλακάτ που είχε κάποιος που έλεγε "Father Of Gays", κάτι που όπως είπε ο Oli είναι όπως τον φώναζαν στο σχολείο.

Το videogame theme συνεχίστηκε και στο "Parasite Eve" όλο το σκηνικό άλλαξε με μια επιβλητική φιγούρα να πλανάται πάνω στη σκηνή, ενώ στο "Antivist" ανέβηκε κάποιος από το κοινό και συνόδεψε στο τραγούδι (κάνοντας εξαιρετική δουλειά οφείλουμε να πούμε).

Πριν το "Drown", ο Oli ανέφερε πως ήταν ιδιαίτερα κουρασμένος για να κατέβει στον κόσμο, κάτι που συνηθίζει. Φυσικά και το έκανε, και έγινε μια αγκαλιά με αυτούς που ήταν στο κάγκελο, φορώντας μάλιστα κι ένα τύποις καπέλο που του έδωσε κάποιος. Το κλείσιμο του κυρίως set με το "Can You Feel My Heart" ήρθε να επιβεβαιώσει πως το "Sempiternal" αποτελεί ορόσημο για την μετέπειτα πορεία των Bring Me The Horizon, κλείνοντας ιδανικά το κύριο σετ.

Με τον κόσμο να φωνάζει για παραπάνω κομμάτια, το αναμενόμενο encore ήρθε με την τριπλέτα "Doomed", "LosT" και το πανηγυρικό "Throne" να κλείσει εμφατικά τη βραδιά. Θέλαμε κάτι παραπάνω; Δεδομένης της πρώτης επίσκεψης της μπάντας στα μέρη μας θα θέλαμε. Αλλά σε μια τόσο καλοκουρδισμένη μηχανή, είναι η σύγχρονη πραγματικότητα που κάνει τα πάντα προγραμματισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που δεν αφήνει τέτοιου είδους πολυτέλειες.

Στο τέλος της μέρας πάντως, το τριήμερο του Ejekt 2024 έκλεισε ιδανικά, με μια μπάντα στο peak της εμπορικής της επιτυχίας, με ένα εντυπωσιακό setup που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα βλέπαμε στα μέρη μας. Η πιο μεγάλη χαρά του φετινού Ejekt, πέρα από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, είναι που είδαμε τόσο νέο κόσμο να συμμετέχει, να αφήνει συχνά τα κινητά από το χέρι και να βιώνει τη μαγεία της live μουσικής. Γιατί καλά τα streams και οι followers, αλλά σαν το βιωματικό της συναυλίας, δεν έχει. (Ν.Κ.)

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη, Γιώργος Κρίκος