Long Distance Calling

The Flood Inside

EMI (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 19/02/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οφείλω να ομολογήσω ότι πολύ μου αρέσει η πορεία των Long Distance Calling από το ξεκίνημά τους μέχρι και σήμερα. Οι Γερμανοί ξεκίνησαν σαν ένα post-rock συγκρότημα για να κάνουν σταδιακά τη στροφή τους. Μια στροφή που έγινε αισθητή με τον υπέροχο, προπέρσινο, ομότιτλο δίσκο τους και που ολοκληρώνεται στο "The Flood Inside" ...μέχρι την επόμενη, βέβαια. Από τα progressive rock στοιχεία του προηγούμενου δίσκου, εδώ γίνονται αναίσχυντα ατμοσφαιρικοί με ουκ ολίγες alternative προσμίξεις. Και το σημαντικότερο; Ενώ μέχρι σήμερα είχαν μόνο ένα κομμάτι με τραγουδιστή ανά δίσκο (με τρανταχτές συμμετοχές όπως Renkse (Katatonia), Bush (Anthrax)) τώρα προσλαμβάνουν μόνιμο frontman και μας προσφέρουν τα μισά κομμάτια του δίσκου, τέσσερα στον αριθμό, με φωνητικά. Βέβαια η παράδοση του guest-κράχτη δε θα σταματήσει: φέτος θα έχουμε τον Vincent Cavanagh των Anathema να δανείζει τη φωνή του σε μία εκ των συνθέσεων.

Η εισαγωγή γίνεται με το πολύ όμορφο "Nucleus". Πρόκειται για ένα έξυπνο κομμάτι με ενδιαφέροντες ρυθμούς, το οποίο φτάνει στη δυναμική κορύφωσή του κάπου στη μέση, για να φτάσει στην αισθητική του κορύφωση αμέσως μετά με ένα πολύ όμορφο, εκτενές, bluesy σόλο της κιθάρας και να κλείσει πάλι με ...κοπανήματα. Όσοι παρευρέθησαν στο εξαιρετικό live τους στην Αθήνα, άλλωστε, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι οι Long Distance Calling το έχουν στο DNA τους να «βαράνε». Το "Inside The Flood" είναι το πρώτο τραγούδι όπου ακούμε τον νέο τραγουδιστή, Martin 'Marsen' Fischer. Η φωνή του δεν χαρακτηρίζεται για τις εξέχουσες τεχνικές της αρετές, ούτε έχει κάποια ιδιαίτερη χροιά, εντούτοις δένει όμορφα με το κομμάτι, το οποίο ξεκινάει δυνατά και μετέπειτα παίρνει ατμοσφαιρική τροπή. Οι δύο επόμενες συνθέσεις είναι και οι κορυφαίες της κυκλοφορίας: Εν πρώτοις, το instrumental τσιφτετέλι του "Ductus" -με τα σωστά τοποθετημένα samples στα οποία αρέσκονται γενικά οι Long Distance Calling- και την ανατολίτική του χροιά, το οποίο «χτίζεται» ιδανικά προσθέτοντας σταδιακά όλο και περισσότερα στοιχεία μέχρι το τέλος. Κατά δεύτερον, το "Tell Within", όπου το συγκρότημα για μια ακόμη φορά μας αποκαλύπτει ότι έχει άπλετο ταλέντο στο να γράφει τραγούδια με φωνητικά και συμβατική δομή - κάτι ήδη γνωστό από τα λίγα δείγματα γραφής που μας έχει δώσει στο παρελθόν.

Έπειτα, έχουμε το "Welcome Change", το οποίο κυλάει σε mid-tempo ρυθμούς, με τον Vincent Cavanagh να κάνει αιθέρια, ατμοσφαιρικά φωνητικά. Οι Long Distance Calling βρίσκουν ένα-δυο λεπτά κάπου μετά τη μέση για να επανέρθουν στα γνώριμα instrumental τερτίπια τους, κάτι που δίνει επιπλέον πόντους στην όλη σύνθεση. Το "Waves" ασχολείται περισσότερο με επιμελώς δομημένα στρώματα ήχου και αποτελεί μια όμορφη και ευπρόσδεκτη στιγμή χαλάρωσης στη ροή των κομματιών. "The Man Within" για τη συνέχεια και μας παρουσιάζεται η τρίτη καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει post-rock, φοράει την ταμπέλα του alternative metal και πορεύεται με μια υποψία ιδέας παρμένη από Metallica (όχι ολόκληρη η σύνθεση - εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε). Τέλος, το "Breaker", αν και με όνομα παρμένο από heavy metal ύμνο, αποτελεί την πιο post-rock σύνθεση του "The Flood Inside" και κλείνει ευχάριστα έναν δίσκο που συνολικά τελειώνει χωρίς να κουράσει ούτε δευτερόλεπτο.

Πρέπει να τονίσουμε, όμως, ότι πρόκειται για τολμηρό δίσκο από τη μεριά του συγκροτήματος. Οι Long Distance Calling κάνουν ένα κυνικό τίναγμα και πετούν μακριά ορισμένους από τους παλιούς ακροατές τους για να κερδίσουν κάποιους καινούργιους. Με αργά αλλά σταθερά και συνειδητά βήματα προχωρούν τον ήχο τους μπροστά και το κάνουν με ταλέντο, χτίζοντας το όνομά τους σε όλο και πιο στιβαρές βάσεις. Το μέλλον θα δείξει που μπορούν να φτάσουν. Η πορεία τους στον δισκογραφικό χάρτη μόνο θετική μπορεί να χαρακτηριστεί, με magnum opus τους, μέχρι στιγμής, τον ομότιτλο δίσκο του 2011. Το "The Flood Inside" κερδίζει επάξια τη θέση του στη δισκογραφία τους και στις playlist μας.

Υ.Γ.: Τον Μάρτιο κάνουν περιοδεία-μπόμπα μαζί με άλλες δύο μπαντάρες, τους Sólstafir και τους Audrey Horne. Τέτοια πακέτο δύσκολο να έρθει Ελλάδα, ωστόσο οι του εξωτερικού έχετε τον νου σας...
  • SHARE
  • TWEET