Elton John @ Ziggo Dome, Amsterdam, 22/11/16

Ο Έλτον είναι μία από αυτές τις μορφές των '70s που έχει ακόμα το μπρίο εκείνων των χρόνων. Εκτός από τη μουσική του κληρονομιά, βέβαια, έχει και το καινούριο "Wonderful Crazy Night" να προωθήσει. Έτσι, είναι για μία φορά ακόμα στον δρόμο και γυρίζει τον κόσμο με το πιάνο του. Στο διάρκειας δυόμιση ωρών set λοιπόν, μόνο οι φανατικοί του Lion King έμειναν παραπονεμένοι. Σαφώς και ο τελευταίος δίσκος του είχε μερικές πολύ ωραίες συνθέσεις που δεν είχαν την ευκαιρία να ακουστούν. Με τη δισκογραφία του Έλτον, όμως, δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις.

Ο καλλιτέχνης δεν φοράει πια στολή Mickey Mouse ή Mozzart. Αφήνει τις συνθέσεις και τη δεξιοτεχνία της μπάντας να αφηγηθούν την ιστορία του. Αν τώρα ανατρέξετε σε διάφορες ζωντανές εμφανίσεις του της τελευταίας δεκαετίας, θα τον ακούσετε πιο πεσμένο στα φωνητικά. Κι όμως η φωνή του σε αυτήν την περιοδεία είναι σε πολύ καλά επίπεδα, και ας μασάει σκόρπιες λέξεις για να αποφύγει κανένα φαλτσέτο. Δεν ξέρω τι έκανε, αλλά σε όλους τους φίλους του στο Ziggo Dome έδειξε ότι έχει ξαναβρεί τη ζωντάνια του.

Από το rock 'n' roll σήμα κατατεθέν "Crocodile Rock" και πίσω στο επικό "Funeral for a Friend"/"Love Lies Bleeding" που άνοιξε τη συναυλία, ο Sir Έλτον είχε από πίσω του μουσικούς πρώτης γραμμής να τον στηρίζουν με το κύμα των δεύτερων φωνητικών. Και κάπου εκεί ανάμεσα γρύλιζε η κοφτερή κιθάρα του Davey Johnstone σε συνδυασμό με τα ντραμς του Nigel Olsson, τους μαθουσάλες εναπομείναντες απ' τη θρυλική μπάντα του Έλτον.

Ένα χορταστικό "Rocket Man" άφησε τους παρευρισκόμενους με ένα νοσταλγικό χαμόγελο. Ο Sir Έλτον, βλέπετε, αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της rock ιστορίας που όλοι το έχουν ζήσει με τον τρόπο τους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ακόμα αν κάποιος έμπαινε κατά λάθος στη συναυλία, χωρίς να έχει τριβή με τα τραγούδια, θα ξαφνιαζόταν με το πόσα μπορεί να σιγοτραγουδήσει.

Όλοι οι θεατές ήταν καθιστοί στο Ziggo Dome. Σηκώθηκαν για να πλησιάσουν τη σκηνή χορεύοντας προς το τέλος της συναυλίας. Όσοι μπόρεσαν, δηλαδή, γιατί για κάποιον λόγο αν καθόσουν από την πέμπτη σειρά της αρένας και πίσω δεν σε άφηναν να πας μπροστά. Αντίθετα, στις περισσότερες συναυλίες σε αρένες ανά την Ευρώπη, όπου όλοι θεατές είναι καθήμενοι, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν αρχίσουν κάποιοι τυχοδιώκτες να πηγαίνουν μπροστά, εκεί λίγο πριν το encore, δεν τους σταματάει κανείς και γίνονται όλοι μια ωραία παρέα. Αυτή η μικρή απαγόρευση αυθορμητισμού, πιθανότατα από τη διοργάνωση, είναι μια μικρή αρνητική λεπτομέρεια που πρέπει να σημειώσετε φίλες και φίλοι.

Ο Έλτον ξεδίπλωσε το πλούσιο δισκογραφικό του εύρος ως αυθεντικός βετεράνος. Γνήσιος Sir, σηκωνόταν μετά από κάθε τραγούδι για να κάνει λίγο show αλλά και για να τον χειροκροτήσουν. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να υπογράψει δίσκους και αυτόγραφα στις πρώτες σειρές. Μετά ξανακαθόταν και συνέχιζε το rock πανηγύρι, με κλασσικές στιγμές όπως το "The Bitch Is Back", το "Tiny Dancer" και το "Goodbye Yellow Brick Road". Μπήκε για λίγο στα πιο περίεργα του με το "Burn Down The Mission" και κατέληξε να δείχνει τα δόντια του στo βγαλμένο απ’ τα '80s "I’m Still Standing", αλλά και στο ξεσηκωτικό "Saturday Night's Alright For Fighting".

Με αρκετά επιδέξια instrumentals στο πιάνο και με την μπάντα να σιγοντάρει, ο Έλτον πήγαινε τους οπαδούς από το ένα χιτάκι στο άλλο. Μπορεί να μην είναι rock frontman με την έννοια που έχει συνηθίσει το ευρύ κοινό, ούτε να χοροπηδάει ιδιαίτερα, δεδομένου ότι είναι μονίμως «δεμένος» στο πιάνο του. Η περσόνα του, όμως, είναι εξίσου συναρπαστική. Είναι ένας κύριος με φρου-φρου και στρας τόσο γυαλιστερά που ζαλίζουν, με βασικό χαρακτηριστικό του να παραμένει η συνθετική του διάνοια και τα κόλπα του στο πιάνο.