Gimme Shelter Film Festival: Προβολή "How Did We Find Ourselves Here" & Steve Wynn acoustic show @ Gagarin 205, 16/10/23

Οι The Dream Syndicate αποτελούν ήδη από τη δεκαετία του '80 ένα συγκρότημα με δυναμική βάση οπαδών στην Ελλάδα. Τη βάση αυτή την έχουν δημιουργήσει και συντηρήσει οι ίδιοι τόσο με τις πολλές (ορισμένες μάλιστα, ιστορικές) εμφανίσεις και των ίδιων και του ηγέτη τους Steve Wynn, όσο και με τις ιδιαίτερες και αγαπημένες δισκογραφικές τους δουλειές.

Οι στενές μας σχέσεις με τον συμπαθέστατο, δημιουργικότατο και πολυγραφότατο Steve Wynn, οδήγησαν το Gimme Shelter Film Festival στη λογική επιλογή να φέρει προς προβολή την ταινία "How Did We Find Ourselves Here?" στο Gagarin 205. Πιθανολογούμε ότι η Δευτέρα έπαιξε έναν αρνητικό ρόλο στο να συγκεντρωθεί περισσότερος κόσμος από αυτόν που μαζεύτηκε τελικά. Όπως και νά ‘χει, ακριβώς στις 9 είχαμε καθήσει στις καρέκλες μας και ήμασταν έτοιμοι για την προβολή του ντοκιμαντέρ που ήταν το πρώτο πιάτο της βραδιάς.

Το ντοκιμαντέρ είναι δημιουργία του Ολλανδού σκηνοθέτη και οπαδού (από τότε που είδε τον Wynn να ανοίγει για τον Ryan Adams) της μπάντας Emil Spoelder και του πήρε συνολικά περίπου δέκα χρόνια να το ολοκληρώσει. Αρχίζει από τις πρώτες μέρες του Steve Wynn ως παιδί, περνάει από την εφηβεία του όπου η μεγαλύτερη αδελφή του τον πήγαινε σε συναυλίες The Who και Led Zeppelin και φτάνει μέχρι τη σημερινή εποχή. Είναι μια πολύ καλά δομημένη ταινία που προσφέρει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες χωρίς να κουράζει και ισορροπεί πολύ καλά μεταξύ οπαδισμού και αντικειμενικότητας.

Έτσι λοιπόν, μάθαμε ενδεικτικά ότι μετά την πρώτη πρόβα που έκανε ο Dennis Duck μαζί οτους, άκουγε επί τέσσερεις ολόκληρες μέρες την κασέτα που είχε ηχογραφήσει με το μαγνητόφωνό του. Αυτό το έμαθε ο Wynn όταν τον πήρε τηλέφωνο απλώς για να τον ευχαριστήσει που είχε την καλοσύνη να παίξει μαζί τους – ο Duck είναι πιο μεγάλος σε ηλικία και ήταν ήδη γνωστός μουσικός στην περιοχή του Los Angeles.

Μάθαμε ότι οι ηχογραφήσεις για τον πρώτο δίσκο έγιναν μέσα σε τρεις μέρες – ή μάλλον, μέσα σε τρεις νύχτες. Η μπάντα ηχογραφούσε 12 τα μεσάνυχτα με 8 το πρωί και μετά πήγαιναν στις δουλειές τους. Το αποτέλεσμα αυτών των τριών «γερμανικών», που θα λέγαμε και στον στρατό, ηχογραφήσεων ήταν ένας δίσκος που τους έκανε να περιοδεύσουν ως support στους U2, υποφέροντας μάλιστα από την αποχώρηση της μπασίστριάς τους Kendra Smith λίγο πριν την έναρξη της περιοδείας.

Κάπου εκεί οι εταιρείες Geffen, EMI και A&M τους κυνήγησαν ανελέητα, με την τελευταία να είναι τελικά αυτή που κέρδισε την υπογραφή τους. Τους έβαλε τον Sandy Pearlman παραγωγό (σ.σ. Pavlov’s Dog, The Clash, Blue Öyster Cult, The Dictators) και από τις 24 ώρες ηχογραφήσεων, πήγαν στις ...24 βδομάδες για το “The Medicine Show” στο στούντιο Automatt στο San Francisco, δίπλα-δίπλα με τη Yoko Ono και τους Jefferson Starship. Ο Precoda απολάμβανε όλη την προσοχή που έπαιρνε, ο Wynn ασφυκτιούσε και ήθελε όλα να γίνονται πιο γρήγορα και το αποτέλεσμα ήταν η ραγδαία επιδείνωση της φιλικής τους σχέσης.

Λίγο πριν την περιοδεία ως support στους R.E.M., έμειναν πάλι χωρίς μπασίστα, αφού ο Dave Provost αποχώρησε λόγω μιας τοξικής σχέσης που είχε. Ο Mark Walton που πήραν λειτούργησε σαν αποσβεστήρας μεταξύ Wynn και Precoda, αλλά ο Wynn διέλυσε τη μπάντα μόλις τελείωσε η περιοδεία, τον Δεκέμβριο του 1984. Έκανε το πρώτο Danny & Dusty με τον Dan Stuart μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, για το οποίο ο Chris Cacavas έχει πει ότι κανείς δε θυμάται απολύτως τίποτα, αιτιολογώντας έτσι και τον τίτλο του δίσκου  (λέγεται “The Lost Weekend”).

Μόλις τρεις μήνες μετά, οι The Dream Syndicate ξαναφτιάχτηκαν με τον Paul B. Cutler (παραγωγό του πρώτου τους EP) στην κιθάρα αντί του Precoda, ο οποίος από τότε δεν έχει ξαναμιλήσει σε κανέναν τους. Η στάση του Wynn στο Q&A που ακολούθησε την προβολή της ταινίας μου φάνηκε λίγο απολογητική και μάλλον καταλαβαίνει ότι ο τρόπος του ήταν άκομψος. Από την άλλη, έχουν περάσει κοντά 40 χρόνια, θα μπορούσαν να έχουν αμβλυνθεί οι πικρίες από την άλλη πλευρά, αλλά δεν ξέρεις τι έχει ο καθένας μέσα του.

Η δισκογραφική δεν τους ήθελε πια και παρ’ όλο που είχαν χρέη, τους πλήρωσε κιόλας για να απαλλαγεί από αυτούς. Λόγω του ότι τους κυνηγούσαν πολλές εταιρείες, είχαν τη σπάνια πολυτέλεια να υπογράψουν ένα συμβόλαιο με όρους συμφέροντες προς τη μπάντα. Με τα χρήματα της αποζημίωσης ηχογράφησαν το “Out Of The Blue”, από τη μίξη και το mastering του οποίου δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Η περιοδεία έδωσε εκτός από την ιστορική συναυλία στο Πεδίον του Άρεως και μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες της καριέρας τους στο Roskilde Festival.

Για τον επόμενο δίσκο τους “Ghost Stories”, πήραν τον Elliot Mazer, που είχε κάνει παραγωγή στο “Harvest” και στο “Time Fades Away” του Neil Young. Έκαναν μια πολύ επιτυχημένη περιοδεία 7 εβδομάδων στην Ευρώπη, αλλά τα πράγματα στην Αμερική δεν ήταν το ίδιο καλά. Οι τεράστιες αποστάσεις πάντα είναι τρομακτικά κουραστικές και δημιουργούν εντάσεις, ενώ η προσέλευση στις συναυλίες τους άλλοτε ήταν ικανοποιητική και άλλοτε τόσο μικρή, που οδηγούσε σε ακύρωση. Πλέον είχαν την κατάρα της μπάντας που δεν ήταν πια καινούργια. Η ιστορία με τον Paul B. Cutler που άφησε το βανάκι μέσα στη νύχτα έδειξε ότι το τέλος που ήρθε μετά από λίγο καιρό, ήταν μάλλον αναπόφευκτο.

Είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν μέχρι ένα φεστιβάλ από το Μπιλμπάο της Ισπανίας να ζητήσει από τον Steve Wynn να παίξει εκεί με μια από τις μπάντες του, Miracle 3 ή Baseball Project. Αμφότερες ήταν μη διαθέσιμες, οπότε ο Wynn σκέφτηκε την επανενεργοποίηση των The Dream Syndicate. Ο Mark Walton και ο Dennis Duck συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό του Wynn, ο ο Paul Cutler όχι. Η λύση του Jason Victor, του κιθαρίστα από το προσωπικό σχήμα του Wynn τον οποίο είχε γνωρίσει σε ένα δισκοπωλείο, άρεσε σε όλους και προχώρησε.

Για μερικά χρόνια περιόδευσαν εν γνώσει τους ως nostalgia act, περνώντας μάλιστα και από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισα με support τους Last Drive και παίζοντας ολόκληρο το “The Days Of Wine And Roses”. Όταν ο Wynn έγραψε νέα τραγούδια, έκλεισαν ένα στούντιο με τον Chris Cacavas ως παραγωγό, ο οποίος με ...δόλιο τρόπο συνέδεσε στα κρυφά ένα Wurlitzer και έπαιξε κι αυτός πάνω στα κομμάτια, ηχογραφώντας σε ξεχωριστό κανάλι. Όταν το ακούσανε όλο μαζί τρελλαθήκανε και το κρατήσανε όπως ήταν. Έτσι προέκυψε το υπέροχο "How Did I Find Myself Here?", το δεύτερο ξεκίνημα των The Dream Syndicate, το ντεμπούτο μιας νέας μπάντας, όπως λένε και οι ίδιοι.

Στο τελευταίο τέταρτο η ταινία ασχολείται με την τωρινή εποχή. Το, επίσης υπέροχο, "These Times", τους βγήκε υπό μεγαλύτερη πίεση, λόγω της επιτυχίας του προηγούμενου δίσκου, όμως πέτυχε απολύτως. Ο Steve εκείνη την περίοδο τους βομβάρδιζε με προτάσεις δίσκων που του άρεσαν και που ήθελε «ο νέος δίσκος να ακούγεται έτσι». Τελικά το “These Times” δεν ακούγεται σαν κανέναν από αυτούς και είναι καταπληκτικό! Χαλαρώνοντας μόλις το είχαν ολοκληρώσει, ηχογραφήσανε με τον φίλο τους Scott McCarty ένα συνεχόμενο τζαμάρισμα μιάμισης ώρας στο στούντιο. Ο μηχανικός τους μετά κάθησε και έκοψε την ηχογράφηση σε κομμάτια και το αποτέλεσμα τους άρεσε πάρα πολύ, οπότε δούλεψαν πάνω του και κάπως έτσι σχηματίστηκε το "The Universe Inside".

Για τον επόμενο δίσκο “Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions” είχαν να βρεθούνε περίπου ενάμιση χρόνο. Βρέθηκαν, η μαγεία δούλεψε και πάλι και μας έδωσαν μια δισκάρα πάλι, με διαφορετικό ήχο και πάλι. Οι νέοι The Dream Syndicate έχουν βγάλει πλέον 4 δίσκους σε 6 χρόνια στην πρώτη φάση της καριέρας τους και άλλους 4 δίσκους σε 5 χρόνια στη δεύτερη φάση της καριέρας τους. Για το πού θα πάνε από εδώ και μετά ο φίλος τους Scott McCarty είχε έτοιμη μια απάντηση, η οποία μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα ήταν λανθασμένη. Γιατί αυτή η μπάντα πάντα σε εκπλήσσει.

Από τη συζήτηση με τον Steve Wynn και τον σκηνοθέτη Emil Spoelder μετά το τέλος της προβολής, κρατήσαμε ότι ο Karl Precoda πλέον είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Virginia Tech. Ο Emil έφτιαξε ένα video ειδικά για αυτόν και του το έστειλε με ιδιωτικό link στο youtube, ζητώντας του να του πει μερικά λόγια για την περίοδο που ήταν στη μπάντα. Ο Karl είδε κάποιες δεκάδες φορές το video, αλλά δεν απάντησε ποτέ στον Emil.

Αναφορικά με την Kendra Smith, σύμφωνα με τον Wynn η φήμη της ως «Syd Barrett του Paisley Underground» απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο Steve μας είπε ότι η Kendra συμμετείχε κανονικά στο "How Did I Find Myself Here?" το 2017, αλλά ότι δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον να είναι μουσικός. Μένει σε κάποια εξοχή, εκτρέφει γαϊδουράκια, είναι αγρότισσα και γενικώς ακολουθεί τη ζωή που επιθυμεί και που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη μουσική. Το καλύτερο που κατάφερε ο Emil ήταν να ακούσουμε τη φωνή της σε τηλεφωνικές κλήσεις που εξιστορούσε φάσεις από τους The Dream Syndicate – κάτι ήταν και αυτό.

Ο συμπαθέστατος Emil μας είπε ότι το επόμενο project πάνω στο οποίο θα ήθελε να δουλέψει αφορά τον Richie Kotzen. Σε ερώτησή μας για την ισορροπία μεταξύ φανατικού οπαδού και αντικειμενικού κινηματογραφιστή μας ανέφερε ότι τον βοήθησαν τόσο η φιλενάδα του, όσο και ο έμπειρος Ολλανδός σκηνοθέτης Bram van Splunteren, που έχει κάνει πολλά αντίστοιχα μουσικά ντοκιμαντέρ. Μας εξιστόρησε πως οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών του απαγόρεψαν να εισέλθει στο έδαφός τους για τις τελευταίες συνεντεύξεις που θα έπαιρνε εκεί (είχε πάει ήδη πολλές φορές) επειδή συμπληρώνοντας την ESTA δήλωσε ότι είχε ταξιδέψει στο Ιράν – χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μερικά ακόμα πρόσωπα από την ιστορία των The Dream Syndicate, αλλά τουλάχιστον διαφυλάχτηκε η Εθνική Ασφάλεια των ΗΠΑ.

Σε αντίθεση με την περιοδεία που τελείωσε πριν λίγο καιρό με τους Baseball Project όπου οι συναυλίες ξεκινούσαν στις 8 και στις 10 όλοι είχαν φύγει, εδώ είμαστε των μεγάλων ωρών. Έτσι, στις 11:30 ο Steve Wynn έλαβε θέση με την κιθάρα του για ένα set που καταλάβαμε ότι θα ήταν όσο μεγάλο αντέχαμε. Τελικά σε λίγο πάνω από μία ώρα, ο Wynn χώρεσε 16 κομμάτια από όλη του την καριέρα, εστιάζοντας βέβαια περισσότερο στους The Dream Syndicate.

Η δύναμη των κλασσικών κομματιών των The Dream Syndicate όπως το “That’s What You Always Say“ ή το “When You Smile” μπλέχτηκε πολύ ωραία τόσο με πανέμορφα κομμάτια από τη δεύτερη περίοδό τους όπως το “Glide”, όσο και με κομμάτια από άλλες δουλειές του Wynn. Το φρέσκο και ταξιδιάρικο “Journeyman” ή το “Shelley’s Blues Pt.2”, ας πούμε, δεν είχαν να ζηλέψουν κάτι. Στο τέλος ο πάντα φιλικός και προσιτός Wynn βγήκε σαν σίφουνας στο φουαγιέ του (εντελώς άκαπνου, παρακαλώ!) Gagarin και συνομίλησε με κάθε άτομο που του το ζήτησε. Αναμένουμε τώρα να υλοποιήσει την υπόσχεσή του και να μας επισκεφτεί με τους The Dream Syndicate για τα 40 χρόνια του "The Medicine Show” – στα μικρά παιδιά όπως εμείς, είναι να μην τάξεις!

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος