Baby Guru, Moa Bones @ Gagarin 205, 30/03/17

Την Πέμπτη γίναμε μάρτυρες του νέου, πιο soft προσωπείου των Baby Guru και αιωρηθήκαμε στην καλοκαιρινή νοσταλγία του πολύ όμορφου "IV"

Από τον Μάνο Πατεράκη, 03/04/2017 @ 11:04

Βράδυ Πέμπτης και ο κάτω χώρος του Gagarin γέμιζε σιγά-σιγά από κόσμο «της φάσης» και μη για την παρουσίαση του καινούργιου δίσκου των Baby Guru. Τα χρόνια έχουν περάσει τόσο γρήγορα, βλέπετε. Όντας ενεργοί από το 2009, με αρκετές κυκλοφορίες έκτοτε και την άνθιση των ελληνικών νεοψυχεδελικών μπαντών να μεσολαβεί με μικρή χρονοκαθυστέρηση, μπορούν ήδη να θεωρούνται -όσο αδόκιμο κι αν φαίνεται- παλιοκαραβάνες ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ως εκ τούτου, η παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ θεωρείται αναμφισβήτητα σημαντικό γεγονός.

Και αν αναρωτιέστε ποια είναι «η φάση» που βάλαμε σε εισαγωγικά παραπάνω, αυτή η έννοια περικλείεται σε μια δήλωση που έκανε ο τραγουδιστής/στιχουργός της μπάντας, Prins Obi, στη συνέντευξη που μας έδωσε πριν κάτι μέρες: «Πάντως το κοινό είναι περιορισμένο, αυτό που συζητάμε. Το pop/indie/ψυχεδελικό. Το metal, το hip hop, το stoner έχουν πολύ πιο πιστό κοινό που το ενδιαφέρει πραγματικά να πάρει τους δίσκους να πάει σε live. Αυτό το κοινό το indie το χιπστερικό είναι πάρα πολύ τυχοδιωκτικό κοινό για μένα. Ό,τι προβάλλεται και γίνει λίγο της μόδας  το ακολουθούν αλλά επί τους ουσίας δεν τους ενδιαφέρει να ενισχύσουν.» Το αφήνω αυτό το απόσπασμα εδώ ως τροφή για σκέψη, δίχως να επεκταθώ, καθότι νομίζω ότι ήταν το πιο ουσιαστικό μέρος της συνέντευξης - και στο συγκεκριμένο κείμενο βρίσκεται αρκούντως εντός θέματος.

Στα της συναυλίας τώρα, το ξεκίνημα ανέλαβε ο Moa Bones (Δημήτρης Αρώνης). Με τη συχνή παρουσία του στα συναυλιακά δρώμενα της σκηνής τα τελευταία χρόνια επιχειρεί αργά και μεθοδικά να εδραιώσει το όνομά του, έχοντας ως βάση το "Spun" του 2015. Η διαφορά είναι πως οι Moa Bones μπορούν πια να θεωρούνται τρίο, με την προσθήκη των Γιάννη Ράλλη (ηλεκτρική κιθάρα) και Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (κοντραμπάσο).

Moa Bones

Αυτός ο μινι πλουραλισμός στη live ενορχήστρωση ήταν σαφές πως απέδωσε καρπούς: Οι συνθέσεις ήταν κατά πολύ πιο όμορφα αποδοσμένες από ένα, ενδεχομένως, μονόπλευρο one-man show. Ο Δημήτρης Αρώνης μας παρουσιάστηκε με τη φωνή του σε άψογη κατάσταση και τη χροιά του πάντα θελκτική σε αυτήν την απροκάληπτη indie folk «αμερικανιά» με πολλές (πολλές!) αναφορές στον Bob Dylan. Το κοινό, ως επί το πλείστον, δεν συγκινήθηκε από τις γλυκές, πλην κάπως τετριμμένες η αλήθεια είναι, συνθέσεις και επιδόθηκε σε συζητήσεις που χαλούσαν κάπως το όλο κλίμα. Εν τέλει, το πρόσημο είναι θετικό και, βλέποντας ανάμεσα στις νότες που έφταναν στα αυτιά μας, είμαι σίγουρος ότι οι Moa Bones πέρα από το όμορφο, θα μπορέσουν να δώσουν και κάτι πιο πολυσχιδές στην επόμενη δουλειά τους.

Baby Guru

Με ένα μισάωρο καθυστέρηση από το ανακοινωθέν πρόγραμμα, στη σκηνή ανέβηκαν οι Baby Guru. Έχοντας ήδη ακούσει και αναλύσει το φετινό τους δημιούργημα, "IV", εύκολα μπορούσαμε να μαντέψουμε εκ των προτέρων ότι η εμπειρία της Πέμπτης επρόκειτο να απέχει αρκετά από τις προηγούμενες φορές που έχουμε δει τους συμπαθέστατους Μαρουσιώτες. Βλέπετε, με το "IV" τα ψυχεδελικά γκάζια αποτελούν πια μια απομακρυσμένη ανάμνηση στον τωρινό μικρόκοσμο της μπάντας.

Baby Guru

Η soft εκδοχή των -τετραμελών πλέων- Baby Guru αντικατοπτρίστηκε με εμφατικό τρόπο στο σανίδι. Ακούσαμε όλο το πολυεπίπεδο και άκρως δουλεμένο υλικό του "IV". Φάνηκε και επί σκηνής ότι οι έντονες exotica επιρροές αποτελούν κάτι το άκρως φρέσκο για την ελληνική σκηνή, η οποία παρά την παραγωγικότητά της, δείχνει να εμμένει είτε σε Tame Impala/Black Keys νεοψυχεδέλειες, είτε σε riff-άτη επαναληψιμότητα, είτε σε flat synth pop. Εδώ, η exotica μεταφράστηκε σε tribal αφρικάνικους ρυθμούς στα ντραμς, φωνές από έθνικ μουσικές της Ωκεανίας κ.ο.κ.

Βέβαια, η βάση παρέμεινε άκρως μελωδική νεοψυχεδέλεια, δια indie οδών, στηριγμένη σε ιδιαίτερες funky κιθάρες και άλλοτε χαρωπές άλλοτε νοσταλγικές μελωδίες που δημιουργούσαν ένα κλίμα καλοκαιριού - καλοκαιρινής νύχτας για να είμαστε ακριβείς. Το εναρκτήριο "Tell Me What You’re Made Of" (δείτε το βίντεο σκηνοθεσίας The Boy που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγες μέρες) ξεχώρισε. Όπως, επίσης, ξεχώρισε και το "Oaxaca - The Calvino Song"), το κομμάτι που έχει το μοναδικό γκαζάτο μέρος του άλμπουμ, που ξεδιπλώνεται στο δεύτερο μισό του με τα σκισμένα φωνητικά του Prins Obi, τα οποία του πάνε τόσο.

Baby Guru

Οι δύο πιο αξιομνημόνευτες μελωδίες του δίσκου μας χάιδεψαν στην μπαλάντα "Before Sundown", η οποία παρουσιάστηκε κάπως παραλλαγμένη με τζαμαριστό τελείωμα, και στο σε στιγμές μακαρτνικό "Amarousion". Αξίζει να αναφερθεί ότι αρκετά κομμάτια είχαν κάποια ζωντανά twist, διαφορετικά από τις στούντιο εκτελέσεις, κάτι που είναι πάντα, μα πάντα, ευπρόσδεκτο σε live εμφανίσεις. Βέβαια, ορισμένες συνθέσεις που δεν ενθουσίασαν στον δίσκο δεν ανέβηκαν επίπεδο στο σανίδι. Εν γένει, οι εκτελέσεις όλων των κομματιών υπήρξαν τόσο καλές όσο και στο άλμπουμ, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Αυτό είναι αρκετό, βέβαια, αφού το "IV" είναι ένας πολύ όμορφος δίσκος, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα, όποια κι αν είναι αυτά στο μυαλό του καθένα.

Η αυλαία του live έπεσε με «απομεινάρια» των ηχογραφήσεων του "IV", τα οποία ωστόσο ουδεμία σχέση είχαν με το κυρίως υλικό. Πιο κοντά στο παρελθόν τους, με παραμορφωμένες κιθάρες και hard rock στιγμές που δικαιολογούσαν πού και πού μέχρι και την μπλούζα Black Sabbath. Προσωπικά, και δίχως να θέλω να υποτιμήσω το προηγούμενο live καθότι περάσαμε όλοι πολύ ωραία και επικροτώ με τα χίλια την αλλαγή πορείας τους, πέρασα ακόμα πιο ωραία σε αυτό το «μπόνους». Πιθανότατα λόγω προσωπικού γούστου, αλλά αυτό το στυλ τους πάει πολύ στο σανίδι, διάολε.

Baby Guru

Εν τέλει, με το krautrock και τις garage πινελιές να ανήκουν στις θύμησες του παρελθόντος, υποδεχτήκαμε με αισιοδοξία τον φρέσκο αέρα που αποπνέουν οι «νέοι» Baby Guru: ένα συγκρότημα που συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για την ελληνική σκηνή και εξακολουθεί να μας εκπλήσσει όσο επιχειρούμε να αναγνωρίσουμε what they’re made of.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com

  • SHARE
  • TWEET