Baby Guru: «Έχει φύγει ο πρώτος έρωτας, έχει μείνει η αγάπη πλέον»

Παρά την επιτυχία τους, που στον χώρο που κινούνται το ρεαλιστικό είναι να αναζητηθεί κυρίως στο σεβασμό των οικείων και των περαστικών, όπως λέει και ο Άξιος στην κουβέντα που αποτυπώθηκε κουτσά στραβά παρακάτω, στα χρόνια από τότε που ξεκίνησαν οι Baby Guru μέχρι τώρα αυτό που περισσότερο άλλαξε είναι αυτοί οι ίδιοι. Μία αλλαγή που περισσότερο γίνεται αισθητή μέσα από την έκφρασή της στη μουσική τους και κυρίως στο νέο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον σαφή τίτλο "IV".  Η συνάντησή μου μαζί τους στο στούντιο που παίζουν από τα πρώτα τους βήματα μέχρι τώρα ξεκίνησε χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πότε η φιλική κουβέντα έγινε ερωτήσεις και απαντήσεις σε μία παρέα που ξεκίνησε με δύο και σταδιακά εμπλουτίστηκε και με τους τέσσερεις, τον Άξιο (Α), τον Γιάννη (Ι), τον Γιώργο (Γ) και τον Κωνσταντίνο (Κ). Οπότε συγχωρήστε μου που η πρώτη ερώτηση φαίνεται σαν μετέωρή όταν ξεκινάει απευθείας με το...

Πόσο ικανοποιημένοι είστε από το αποτέλεσμα του "IV"; Έχει βγει όπως το θέλατε; Και ακόμα πιο ενδιαφέρον ερώτημα, ξέρατε τι θέλατε;

Ι: Δε νομίζω ότι ξέραμε, όχι. Τα κομμάτια βγήκαν μόνα τους κλασικά. 
Κ: Πάντως σίγουρα δεν ξεκινήσαμε να πούμε ότι θα κάνουμε έναν δίσκο που θα είναι «κάπως» συγκεκριμένα.
Ι: Είναι και η φάση που βρισκόμαστε και σαν άτομα, σαν ψυχολογία. Αυτόν τον δίσκο προσωπικά τον νιώθω πιο cool. 

Αυτό ήταν μία από τις ερωτήσεις-παρατηρήσεις που ήθελα να κάνω. Ότι πρέπει και σαν άνθρωποι να είστε σε μία πιο ήρεμη κατάσταση. Χωρίς την τσίτα των προηγούμενων. Μου έβγαζε και μία αίσθηση «τα παιδιά είναι καλά και στην προσωπική τους ζωή».

Ι: Ναι, ναι. Έχεις πέσει πολύ μέσα. Η περίοδος αυτή που περάσαμε ήταν πιο ήρεμη. Εγώ αυτόν τον δίσκο τον ευχαριστήθηκα, γράψαμε χαλαρά και ωραία, χωρίς άγχος και πίεση. Σαν σύνολο αλλά και ο καθένας ξεχωριστά ήμασταν σε ωραίες φάσεις. 
Κ: Ήμασταν. 
Ι: Ναι, γιατί τώρα έχουν αγριέψει λίγο πάλι τα πράγματα.

Αυτό που λέμε «περνάμε καλά και βγαίνει προς τα έξω»; Όντως στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ι: Ναι ε; Ήμασταν στη φάση «εντάξει και τι έγινε;». Μουσική για εμάς κάνουμε έτσι κι αλλιώς.

Αφού τονίζετε το «ήσασταν» να υποθέσω ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι punk; (σ.σ. γέλια). Έχετε μπει σε λογική νέου δίσκου ήδη;

Ι: Όχι απλώς λογική, έχουμε ετοιμάσει τον μισό. Δεν μιλάω για ηχογραφήσεις, για συνθέσεις. Μπήκαμε να κάνουμε πρόβες για το "IV" και ξαφνικά βρεθήκαμε να βγάζουμε καινούργια πράγματα.

Θυμάμαι την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στο στούντιό σας για συνέντευξη, συνθέτατε με τζαμαρίσματα μεγάλα από τα οποία «κόβατε και ράβατε» και έβγαινε η σύνθεση. Ακόμα με τον ίδιο τρόπο συνθέτετε;

Ι: Όχι, έχουμε αλλάξει λίγο τον τρόπο. Μπαίνουμε μέσα και χτίζουμε επιτόπου σε μία ιδέα που θα φέρει κάποιος. Για παράδειγμα μία ιδέα του Κωνσταντίνου στην κιθάρα. Περνάει πρώτα από το κεφάλι μας δηλαδή, δεν ηχογραφούμε κάτι και το πάμε μέχρι το τέλος. Προσπαθούμε πρώτα να το συνειδητοποιήσουμε. Υπάρχει μεγαλύτερη διαδικασία σύνθεσης δηλαδή.
Κ: Πάντως βγαίνουν ιδέες και μέσα από τζαμάρισμα οι οποίες, όμως, δεν είναι έτοιμες, χτίζονται μετά. Και παλιά, βέβαια, γινόταν αυτό.
Ι: Παλιά έβαζα να γράφω την πρόβα όλη, μισή ώρα, μία ώρα, δύο ώρες... Έχει σταματήσει πλέον αυτό. Έχει φύγει πλέον ο πρώτος έρωτας, έχει μείνει η αγάπη πλέον. 
Γ: Πάντως λίγο πιο song oriented γίναμε ήδη, αν όχι από τον δεύτερο δίσκο που ήταν υβρίδιο, σίγουρα από τον επόμενο.

Άρα έχει γίνει και η σύνθεση λίγο πιο προσωπική υπόθεση του καθένα σας; Δηλαδή εκεί που παλιά όλες οι συνθέσεις ήταν λίγο ως πολύ του συγκροτήματος, σε στυλ, βουρ όλοι μέσα, παρτούζα, αν μου επιτρέπεις, μια που μίλησες για έρωτα πριν, μπορείτε πλέον να εντοπίσετε ποια ανήκει σε ποιόν;

Ι: Έχουμε δύο - τρία κομμάτια σε αυτήν τη φάση, που μπορούν να αποδοθούν περισσότερο σε έναν από εμάς. Έχει έρθει ο Κωνσταντίνος ή ο Γιώργος δηλαδή με μία ιδέα, η οποία άλλαξε στην πορεία. Υπάρχει αυτό, αλλά μαζί θα αποφασίσουμε μετά πώς θα πάει. Πάντως καταλαβαίνω τι λες και ο επόμενος, όχι το "IV", παρτούζα θα είναι και αυτός.

Κωνσταντίνε εσύ πέρα από τα δύο χρόνια που επισήμως είσαι μέλος των Baby Guru, ήσουν και παλιότερα κοντά στο συγκρότημα;

Κ: Ναι, ήμαστε φίλοι από το σχολείο. Και σε προηγούμενες ηχογραφήσεις πολλές φορές εγώ ήμουν εδώ και παίζαμε στα τζαμαρίσματα. Στην πορεία προέκυψε και η συμμετοχή. Ξεκίνησε από τον solo δίσκο του Γιώργου και ειδικά στη live παρουσίασή του. Έπαιζα κιθάρα και στις ηχογραφήσεις και στα live οπότε συνεχίσαμε και στους Baby Guru.

Πάμε λίγο και με τις τυπικές ερωτήσεις. Ονομάσατε τον δίσκο "IV". Στο μυαλό μου αυτό δύο πράγματα μπορεί να αντιπροσωπεύει, το ένα είναι ότι θέλετε να τονίσετε ότι το "Sunshine Special" ήταν ένα EP και το άλλο ότι πλέον είστε τέσσερεις.

Ι: Ισχύουν και τα δύο. Όντως θέλαμε να γίνει σαφές ότι αυτός είναι ο τέταρτος δίσκος μας και ότι το "Sunshine Special" ήταν κάτι το ενδιάμεσο. Επιπλέον είμαστε και τέσσερεις πλέον οπότε ταιριάζει και αυτό.
Κ: Αν θυμάμαι καλά, είχαμε αποφασίσει ότι ο επόμενος δίσκος μας θα ονομάζεται "IV" ακόμα και πριν ηχογραφήσουμε το "Sunshine Special".

Και μια που βρισκόμαστε στις κρυμμένες αναφορές, το εξώφυλλο μου θυμίζει το "Odessa" των Bee Gees, από την ψυχεδελική pop περίοδό τους. Υπάρχει και εκεί μία αναφορά;

Ι: Όχι. Είχαμε σκεφτεί ότι θέλουμε κάτι απλό και μίνιμαλ αλλά δεν υπήρχε κάποια άλλη αναφορά στο μυαλό μας. Ίσως να είναι κάποια αναφορά της γραφίστριάς μας της Ιφιγένειας. Γενικά πολλοί καλλιτέχνες περιλαμβάνουν αναφορές στις δουλειές τους, δεν μας πειράζει αυτό, κι εμείς το κάνουμε.
Γ: Σπουδαίος δίσκος πάντως το "Odessa".

Θα λέγαμε ότι βάλατε μία ολόκληρη γενιά νέων παιδιών στην Ελλάδα στη φάση της νεοψυχεδέλειας, αν όχι από άποψη ακουσμάτων, τότε από την άποψη του να δείξετε τον δρόμο πώς αυτό μπορεί να ακουστεί ευρύτερα και να έχει επιτυχία. Και ενώ τώρα η Σκηνή όλο και μεγαλώνει, εσείς φαίνεται να έχετε αναχωρήσει για αλλού.

Ι: Καλοσύνη σου που το λες αυτό αλλά δεν ξέρω αν όντως η συμβολή μας είναι τέτοια. Πάντως σίγουρα παίζουμε και άλλα πράγματα όπως νομίζω ότι πάντα κάναμε. Κάθε δίσκος μας είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο.
Γ: Δεν θέλουμε να μένουμε σε κάποιο comfort zone, προσπαθούμε συνέχεια να εξελισσόμαστε. Βαριόμαστε δηλαδή κιόλας, είναι σίγουρο ότι αν μείνουμε σε κάτι που έχουμε ήδη κάνει κάποιος από όλους μας θα πει ότι βαρέθηκε και θα μας σπρώξει όλους σε κάτι διαφορετικό.
Ι: Εξάλλου πόσο να μείνεις στην ψυχεδέλεια, αφού έχει ήδη γραφτεί το "The Piper At The Gates Of Dawn" δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο.

Υπάρχει και το "Graceland" του Paul Simon όμως και ακούω και πολύ από αυτό στο "IV".

Ι: Πολύ σωστά! Το ακούγαμε πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Μας το έφερε ο Γιώργος και μας έλεγε ακούστε και αυτό το τραγούδι και το άλλο... Δεν ήταν πάντως το μόνο που ακούγαμε εκείνη την περίοδο ούτε υπήρξε κάποια συνειδητή επιλογή να αντιγράψουμε τον ήχο του.

Σωστά. Προσωπικά ακούω και πολύ disco/funk ακόμα και Motown.

Γ: Διάφορα πράγματα ακούγαμε ακόμα και κάποια που ίσως δεν φαίνονται απαραίτητα στο αποτέλεσμα. Ο Άξιος ας πούμε είχε ασχοληθεί εκείνη την περίοδο πολύ με την exotica και μας έφερνε να ακούμε.

Το "Before The Sundown" είναι θεωρώ το πιο όμορφο τραγούδι σας και διαχωρίζω τον όρο «όμορφο» με τον όρο «καλό».

Ι: Ξεκίνησε από μία ιδέα του Κωνσταντίνου που μετά την εξελίξαμε όλοι. Είναι αυτό που έχει φέρει ο Κωνσταντίνος στο συγκρότημα. Είναι χαρακτηριστικό τραγούδι της συμβολής της κιθάρας στον ήχο μας. 

Επανερχόμενος πάλι στην πρώτη μας συνέντευξη, είχαμε κάνει τότε μία δυσοίωνη πρόβλεψη ότι το μέλλον των ελληνικών συγκροτημάτων στις συναυλίες φαίνεται να είναι το μόνιμο support. Πέντε χρόνια μετά είμαστε σε διαφορετική κατάσταση, πλέον υπάρχει μία Σκηνή που αυτοσυντηρείται και στα live. Πώς φτάσαμε σε αυτό και ποια μπορεί να είναι η συμβολή σας;

Γ:  Εσύ που είσαι εξωτερικός παράγοντας βλέπεις με πιο μεγάλη ευθυκρισία απ' ό,τι εμείς. 
Ι: Έχουμε πολλά και ενεργά σχήματα πια, αν αυτό εννοείς. 
Γ: Πάντως το κοινό είναι περιορισμένο, αυτό που συζητάμε. Το pop/indie/ψυχεδελικό. Το metal, το hip hop, το stoner έχει πολύ πιο πιστό κοινό που το ενδιαφέρει πραγματικά να πάρει τους δίσκους να πάει σε live. Αυτό το κοινό το indie το χιπστερικό είναι πάρα πολύ τυχοδιωκτικό κοινό για μένα. Ό,τι προβάλλεται και γίνει λίγο της μόδας  το ακολουθούν αλλά επί τους ουσίας δεν τους ενδιαφέρει να ενισχύσουν, να πάρουν έναν δίσκο. Δεν θέλω να μιλήσω εξ ονόματος των παιδιών, έτσι το βλέπω εγώ. 
Α: Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λέει ο Γιώργος για τη δική μας κατάσταση. Δεν είναι τόσο committed στο μουσικό κομμάτι. Θα πάνε σε ένα ή δύο live αλλά δεν είναι αυτό προτεραιότητά τους. Στις άλλες Σκηνές ζούνε γι' αυτό το πράγμα. 
Κ: Πολλές φορές είναι το event και όχι η μουσική που τραβάει το κοινό.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, από την αναγκαστική λύση του support σε ξένους καλλιτέχνες για ένα συγκρότημα της μουσικής σας, έχετε ξεφύγει. Μπορείτε πλέον να παίξετε δύο-τρία ονόματα μαζί και να είναι αυτοτροφοδοτούμενο αυτό, να συντηρηθεί η Σκήνη.

Α: Ναι, γίνεται αυτό. Ακούγεται καλή μουσική τώρα πια και ο κόσμος το εκτιμάει αυτό, θα πάει να το δει. Η μουσική, όμως, είναι μία, μου τη σπάει που βάζουμε Σκηνές και «ταμπελοποιήσεις». Εμείς δεν θεωρούμε ότι ανήκουμε σε κάποια Σκηνή.
Ι: Βοηθάει και το είναι περισσότερα συγκροτήματα αλλά μερικές φορές ερχόμαστε και σε σύγκρουση αφού παίζουμε την ίδια μέρα. 
Γ: Όταν λες να συντηρηθεί η Σκηνή τι εννοείς; Γιατί να βιοποριστούμε δεν γίνεται. Αν εννοείς να υφίσταται κάτι που να έχει καλλιτεχνικά ένα εκτόπισμα ειδικό, ναι. 
Ι: Σε κουβέντες που έχουμε μεταξύ μας οι μουσικοί θεωρούμαστε ότι είμαστε η πιο δραστήρια πόλη της Ευρώπης εξαιρουμένης της Αγγλίας. Γεννάμε μπάντες, δεν υπάρχει άλλη χώρα με τέτοια παραγωγή.
Γ: Ακούγεται μία φήμη ότι εδώ πια είναι κοιτίδα που βγάζει rock μπάντες, μπορεί να φταίει και η κρίση.

Και για τη δική σας συμβολή σε αυτό;

Γ: Εντάξει, αυτό θα το πουν περισσότερο άνθρωποι του δικού σου χώρου. Δεν αρνούμαστε ότι έχουμε μία επιρροή μετά το 2011. Τώρα ακριβώς πώς και πόσο δεν μπορούμε να μετρήσουμε το μέγεθος της επιρροής. Είναι σαν να προσπαθείς να πετύχεις την αυτογνωσία.

Μια που είμαστε στα live, νομίζω ότι γενικά στη σύγχρονη μουσική και στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο, ίσως έχει απαξιωθεί η σημασία των ηχογραφημένων live δίσκων. Ως συγκρότημα που πλέον έχετε μία δισκογραφία και έχετε αλλάξει και τον ήχο σας αρκετές φορές οπότε έχει ένα νόημα να επισκεφτείτε ξανά παλιότερες συνθέσεις με άλλον τρόπο, έχετε μπει στη διαδικασία να το σκεφτείτε;

Ι: Για καινούργιες συνθέσεις το έχουμε συζητήσει και μας ψήνει. Δεν ξέρω αν θα το κάνουμε. Για παλιές δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ. 
Γ: Αυτό που συζητάμε όμως είναι live ενέργεια στο στούντιο. Να τα παίξουμε δηλαδή όλα τελείως live και να τα ηχογραφήσουμε. Και σαν ακροατής δεν ακούω εύκολα live άλμπουμ. Είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που θα ακούσω και ιστορικά ακόμα. Το "Live Dead", το "Absolutely Live", το "Great Deceiver". Πεντέξι μυθικά live είναι που θα ακούσω. Το "Kick Out The Jams" ας πούμε των MC5 που είναι η καλύτερη μπάντα όλων των εποχών (σ.σ. ηχηρή συγκατάβαση από τον γράφοντα) αλλά αυτοί δεν είναι ότι ξαναέπαιξαν παλιά τους κομμάτια, σκάσανε ντεμπούτο με live. 
Α: Εδώ δεν πουλάνε κανονικά οι δίσκοι, γιατί να πουλήσει κάτι τέτοιο; Και το DVD που είναι και εικόνα και δεν το βλέπεις, το βαριέσαι. Η καλή φάση είναι το ζωντανά στο στούντιο. Αυτό θα το κάνουμε. 
Γ: Το "IV" παρότι ακούγεται ευγενικό και χαλαρό, στα βασικά του μέρη (τύμπανα, μπάσο, ηλ. Κιθάρα, πλήκτρα)  είναι γραμμένο live. Ανοίξαμε τα μικρόφωνα, τα στήσαμε και τα γράψαμε. Μετά τα εμπλουτίσαμε με ό,τι χρειαζόταν από πάνω.

Σε μία συνέντευξη που είχα κάνει με τον Άγγελο από τους Chickn είχε μία ενδιαφέρουσα άποψη ότι η συγκεκριμένη Σκηνή έχει ταξικά όρια. Συμφωνείτε;

Α: Τη θυμάμαι τη συνέντευξη και διαφωνώ. Είναι πολύ αυστηρό και δογματικό να βλέπεις τις προεκτάσεις αυτές. Οπουδήποτε παλεύεις υπάρχει μία προέκταση, οπουδήποτε. Σε όποια στιγμή της ζωής σου κι αν βρεθείς αντιμέτωπος με κάτι, έχει μία ταξική συμπεριφορά από πίσω. Αλλά υπάρχουν λύσεις για όλα, δεν μπορεί να το κατακρίνεις μονίμως αυτό. Αν δηλαδή είσαι κάποιος που δουλεύει δώδεκα ώρες την ημέρα και θέλει να παίξει μουσική θα βρεις τον τρόπο να παίξεις μουσική. Ακόμα και αυτήν τη μουσική. Θα δανειστείς μία ηλεκτρική κιθάρα. Έχω δανείσει σε φίλο μου που τα βγάζει πολύ δύσκολα και δουλεύει διπλό μεροκάματο και παίζει γιατί έχει από εμένα ένα μπάσο. Πασχίζει να παίξει μουσική και θα βρει ευκαιρίες γύρω του και θα παίξει. Οπότε το ταξικό σαφώς υπάρχει αλλά είναι και μία καραμέλα που χρησιμοποιούμε.
Γ: Προφανώς είναι πιο δύσκολο για ένα τέτοιο παιδί. Αλλά έχει και ένα κίνητρο ίσως. Κάποιος που τα έχει όλα έτοιμα μπορεί να μπει σε αδράνεια και να μην μπορεί να εκφράσει και να διοχετεύσει το δημιουργικό του όραμα. Αυτό πάντως που νομίζω σου έλεγε ο Άγγελος, ανάμεσα στις γραμμές, όπως εγώ διάβασα τη συνέντευξη, ήταν ότι δεν ζούμε από αυτό εμείς. Θα έπρεπε να βγάζουμε λεφτά αλλά τι να κάνουμε.

Δεν είναι διαπιστωμένο λέτε ότι το κοινό που ασχολείται με τη μουσική αυτή αλλά και οι μουσικοί και οι γραφιάδες, βάζω και εμάς μέσα γιατί μέρος του ίδιου συνόλου είμαστε, είναι από τη μέση τάξη και πάνω;

Ι: Πρέπει να πω ότι σαν μπάντα είμαστε προνομιούχοι γιατί έχουμε δικό μας χώρο. Έχω εγώ το σπίτι ενώ οι ώρες που δουλεύουμε και οι πρόβες που κάνουμε θα σήμαιναν πάρα πολλά λεφτά αν έπρεπε να πάμε σε στούντιο επαγγελματικό. Οπότε ένα παιδί εργατικής τάξης δεν θα το έκανε. Απλά, όπως είπαν τα παιδιά, η θέληση ξεπερνάει τα πάντα. 
Α: Είναι πολυπαραγοντικό. Αν δεν είχαμε το σπίτι του Γιάννη δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε, δεν θα κάναμε αυτά που κάνουμε. Αλλά αυτό χτίστηκε μέσα από μία τάξη στη δεκαετία του '80 και του '90 (των γονιών μας) με κάποιες ιδεολογίες αλλά και πολλή δουλειά που ήταν αυτοδημιούργητοι. Δεν μπορούμε να μιλάμε με τις ίδιες αναλογίες. Ο Γιάννης πραγματικά πασχίζει να κρατήσει το στούντιο. Όλο το συγκρότημα πασχίζει να κάνει αυτό που κάνει. Αν δεν υπάρχει θέληση, στην τελική δεν κάνεις τίποτα, αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής.
Κ: Σε σχέση με πιο παλιά νομίζω είναι πιο εύκολα κάποιος που έχει κάτι στην άκρη να βγάλει καλύτερο αποτέλεσμα. Παλιά σίγουρα θα έπρεπε να πάει σε ένα στούντιο. Πλέον ακόμα και στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να δουλέψει. 
Ι: Και για το κοινό που είπες προσπαθούμε να βάζουμε χαμηλό εισιτήριο, όπως και τώρα στο Gagarin. Μειώνουμε τα budget μας για να έχει πρόσβαση ο κόσμος, έχουμε παίξει πολλά live με ελεύθερη είσοδο. Αλλά θέλουμε να βγάζουμε κι εμείς κάτι γιατί και οι μαγαζάτορες βγάζουν, ξέρεις πώς πάει αυτό.

Ποιοι είναι οι στόχοι σας πλέον σαν συγκρότημα; Έχετε βγάλει έναν τέταρτο δίσκο, λογικά δεν έχετε πλέον το άγχος αν θα μπορέσετε να ξαναβγάλετε και έναν επόμενο δίσκο, πόσο ποιο μακριά βλέπετε;

Γ: Step by step είναι η κοινή μας λογική.
Ι: Και στο μυαλό μου μας έχω πάντα σαν στουντιακή μπάντα. Δηλαδή live και περιοδείες και ένας μήνας στο εξωτερικό... δεν μας κόβω. Μας αρέσει να πηγαίνουμε σε ωραία φεστιβάλ αν μας καλέσουν, χωρίς να βάλουμε λεφτά από την τσέπη μας.
Γ: Και όπου παίξαμε δεν το ψάξαμε, μας ζήτησαν, μας έδειξαν μία προοπτική ότι θέλουν να παίξουμε. Δεν μας έδωσαν υπέρογκα ποσά, αλλά και αμοιβές υπήρχαν. Αν είναι δηλαδή να πάμε για να παίξουμε σε τρεις μεθυσμένους Άγγλους δεν θεωρούμε ότι είναι κάποια κατάκτηση, κάποια πρόοδος για εμάς.

Κάτι που να προσεγγίζει αυτό που λέμε καριέρα ή επαγγελματικό;

Γ: Νομίζω εγκλωβίζεσαι αν βάζεις τέτοια στεγανά.
Α: Αν δεις και εμάς, το μόνο που άλλαξε μέσα στα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε είναι εμείς. Και αν μου πεις πώς θα μας έβλεπα μετά από άλλα πέντε χρόνια θα σου πω ελπίζω να μας δω με παιδιά και να εξακολουθούμε να παίζουμε μουσική. 
Ι: Αν γράψουμε άλλα δέκα "Ήθελα Να Σου Πω"...
Γ: Αυτό σίγουρα δεν θέλουμε να κάνουμε, να γράψουμε κάτι για να πουλήσει.
Ι: Το "Ήθελα Να Σου Πω" είναι το πιο χιτ κομμάτι μας πια. 
Γ: Και το κάναμε για πλάκα, λέγαμε μεταξύ μας «σοβαρά τώρα;». 
Α: Πάντως και να θέλαμε, αν πας να γράψεις κάτι χιτ να χορεύει η γκόμενα και ο γκόμενος στο μπαρ το βράδυ θα χαθεί μέσα στον όγκο της πληροφορίας. Θα πρέπει να βρεις κάποιον να σε προωθήσει σε μία κλειστή αγορά.

Αν θέλατε πιστεύετε ότι μπορείτε; Ξέρετε πώς να γράψετε ένα χιτάκι; Υπάρχει συνταγή;

Ι: Νομίζω μπορούμε αλλά όπως κατάλαβες ότι στο "IV" ήμασταν cool, έτσι θα καταλάβεις και σε αυτήν την περίπτωση ότι προσποιηθήκαμε. 
Γ: Αν χάσεις και την καλλιτεχνική σου υπόσταση και γίνεις μπακάλης... Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πάντως συνταγή. Δεν ξέρεις ποτέ πιο κομμάτι από τον δίσκο σου θα γίνει πιο δημοφιλές.

Κλείνοντας με πιο «χαλαρές» ερωτήσεις, και έχοντας προ πολλού μπει σε περιόδους μεγάλων θανάτων, έχετε κάποιο μουσικό που αν «φύγει» στη φετινή χρονιά θα στεναχωρηθείτε. 

Ι: Robert Plant!
Α: Σαφώς και όποιος φύγει από αγαπημένες μπάντες, Floyd, Zeppelin, Sabbath, King Crimson θα στεναχωρηθούμε. Πιο πολύ είναι η μαζική στεναχώρια του κόσμου που με επηρεάζει εμένα. Δηλαδή αν φύγει ο Paul McCartney και γίνει της πουτάνας σε όλο τον κόσμο θα κάτσω σύξυλος.
Γ: Ο Robert Fripp σίγουρα.
Α: Οι αγαπημένοι μου μουσικοί είναι εδώ μέσα αυτοί που βλέπεις (όλοι μαζί: ωωω)

Λοιπόν, τώρα που έχετε γίνει μεγάλοι rock stars θέλω να μου πείτε και μία ιστορία με ναρκωτικά και γυναίκες και όλα αυτά που ταιριάζουν.

Γ: Αστειεύεσαι
Α: Σοβαρά τώρα;
Ι: Λοιπόν, θα σου πω μία ιστορία από τότε που ήμασταν δεκαεπτά χρονών, πριν γίνουμε Baby Guru. Παίζαμε οι τρεις ίδιοι και για κιθάρα είχαμε έναν φίλο το Σάκη. Παίζαμε ψυχεδέλειες από τότε. Είχα πωρωθεί εγώ ότι θα παίξουμε ψυχεδέλεια και όπως πήρα τα ντραμς και τα έστησα μακριά από τα παιδιά για να ακούγεται ο χώρος κτλ άρχισα να πίνω ουίσκι και ξαφνικά από την πολλή ψυχεδέλεια «έφυγα». Τα παιδιά ακούγανε από μέσα κάτι «τσαφ», «μπουφ» άσχετα και εγώ στο μυαλό μου έπαιζα γαμάτα και το τελευταίο που θυμάμαι είναι να λέω «ψυχεδέλεια» και να ξυπνάω στο νοσοκομείο. 
Α: Εγώ και ο Σάκης τον κρατούσαμε να μη φύγει τελείως μας έπεσε ευθεία και έσπασε το δόντι του.
Γ: Και φώναζε «θέλω να ξεράσω» και έτρεχα να βρω λεκάνη και δεν έβρισκα σε όλο το σπίτι και έβγαλα ένα άδειο συρτάρι από το δωμάτιό του και το τραβάω και το έφερα να ξεράσει πάνω στο ξύλο, ο βλάκας εγώ.
Α: Και είχε τη διαύγεια να λέει εκείνη τη στιγμή «δεν θέλω να πεθάνω σαν τον Bonham, θέλω να παίζω σαν τον Portnoy».

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "IV" από τον Κώστα Σακκαλή.