Sacred Outcry: «Οι σύγχρονες μπάντες έχουν αλλάξει τον τρόπο που συνθέτουν»

 Δηλώνοντας ακόμη εντυπωσιασμένοι από τα όσα έχει να προσφέρει το "Damned For All Time", η ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για την ιδιαίτερη περίπτωση των Sacred Outcry δεν μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτη. Έτσι, επικοινωνήσαμε με τον Γιώργο Απαλοδήμα για μια εκτενή κουβέντα σχετικά με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της νέας εγχώριας epic/power ελπίδας.

Αφού σας καλωσορίσω στις σελίδες μας, θεωρώ οι συστάσεις από πλευράς σας είναι απαραίτητες. Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, οι Sacred Outcry ξεκίνησαν δύο δεκαετίες πίσω, οπότε δώστε μας μια λεπτομερέστερη εικόνα για τα πρώτα σας χρόνια.

Γειά σου Σπύρο, είναι μεγάλη μας χαρά να βρισκόμαστε εδώ. Η μπάντα ξεκίνησε στα τέλη του 1997 - αρχές 1998 από τον Δημήτρη (κιθάρα) τον Άκη (τύμπανα) κι εμένα (μπάσο) όπου σε πολύ μικρή ηλικία τότε ξεκινήσαμε όπως όλοι με μόνο όπλο την αγάπη μας για αυτή μουσική. Τα πρώτα δύο χρόνια πέρασαν προσπαθώντας σιγά σιγά να βρούμε τον ήχο μας και το 1999 γραψαμε ένα Demo 4 κομματιών το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ παραέξω. Αμέσως μετά έγινε ένα μικρό restart στη μπάντα και με τον ερχομό του Βαγγέλη (ακουστικές κιθάρες και φωνητικά) σιγά σιγά ξεκινήσαμε να βρίσκουμε τον ήχο μας, όπως τουλάχιστον τον φανταζόμασταν τοτε. Κάποιους μήνες μετά ο Στέλιος αντικατέστησε τον Άκη στα τύμπανα, που μας επέτρεψε να ανεβάσουμε τις ταχύτητες όπου νοιώθαμε oτι χρειάζεται και αυτή είναι και η κλασική σύνθεση με την οποία μας είχε γνωρίσει ο κόσμος εκείνη την εποχή. Με αυτήν τη σύνθεση κάναμε και τα περισσότερα live και παραλληλα συνεχίσαμε να δουλεύουμε σε παλιό και νεό υλικό ώσπου ξεκινήσαμε στα τέλη του 2001 να ηχογραφούμε το "Damned For All Time". Η διαδικασία κράτησε χοντρικά δύο χρόνια μέχρι που ουσιαστικά η μπάντα σταμάτησε και ο δίσκος έμεινε σε αυτή την ατελή μορφή μέχρι που αποφασίσαμε το 2015 να ξεκινήσουμε τη διαδικασία να το τελειώσουμε επιτέλους.

Το "Damned For All Time" δεν έχει πολύ καιρό που έχει πλέον κυκλοφορήσει, αν και γεγονός είναι πως σας πήρε 17 χρόνια για να το καταφέρετε. Ψάχνοντας κάποια δημοσιεύματα της εποχής του ομότιτλου demo, φάνταζε θέμα χρόνου να κυκλοφορήσετε το ντεμπούτο σας. Τί συνέβη τότε κι αυτό δεν επετεύχθη;

Όταν ξεκινήσαμε το 2001 να ηχογραφούμε, δεν είχαμε καμμία εμπειρία με τον τρόπο που λειτουργεί μια μπάντα στο studio (ακριβώς το αντίθετο με τώρα δηλαδή) οπότε έγιναν τραγικά λάθη που μας κράτησαν πολύ πίσω και μας εξάντλησαν τόσο ψυχικά όσο και οικονομικά. Φαντάσου, ο δίσκος γράφτηκε από την αρχή 2.5 φορες (τρεις φορές τύμπανα, δύο φορές κιθάρες και μπάσα και μια φορά τα φωνητικά, χωρις να τελειώσουμε ποτέ με backing κλπ) και δεν είχαμε άλλες δυνάμεις να το τρέξουμε με την ίδια όρεξη, οπότε μπήκε μια ανω τελεία για να συνεχίσουμε να συνθέτουμε (ιδέες για τον δεύτερο τοτε δίσκο) και να ξαναβρούμε τα πατήματά μας. Λίγο μετά ο Βαγγέλης έπρεπε να φύγει από την Αθήνα και να επιστρέψει στην Κρήτη και κάπου εκεί σταμάτησαμε να παίζουμε και επίσημα, αφήνοντας τελικά τον δίσκο σε μια πολύ rough μορφή που είναι και το demo που κάποιοι -πολύ λίγοι- γνώριζαν και έιχαν ακούσει.

Ο τραγουδιστής είναι καθοριστικός παράγοντας στο πως θα αξιοποιηθούν οι δυνατότητες ενός υλικού

Πέραν των όσων εντυπωσιακών διαδραματίζονται μουσικά, για τα οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα παρακάτω, έχετε έναν απρόσμενο αλλά και τόσο καθοριστικό special guest για τα φωνητικά καθήκοντα του άλμπουμ. Ο λόγος, φυσικά, για τον Γιάννη Παπαδόπουλο, έναν ερμηνευτή που προσωπικά θεωρώ ανάμεσα στους κορυφαίους της γενιάς του και παράγοντα που δεδομένα ανεβάζει με την απόδοση του σχεδόν καθέναν από τους δίσκους που έχει συμμετάσχει. Πώς καταλήξατε στην επιλογή του και πώς κύλησε η συνεργασία σας;

Θεωρώ πως ο τραγουδιστής, και ειδικότερα για αυτό το στυλ μουσικής όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι καθοριστικός παράγοντας στο πως θα αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του υλικού. Είχαμε μεγάλη εμπιστοσύνη στα τραγούδια που είχαμε γράψει αλλά όλα αυτα τα χρόνια φανταζόμουν πως θα έβγαινε ο δίσκος με μία τεράστια φωνή, ξέρεις, χωρίς περιορισμούς και αξιοποιώντας τα τραγούδια στο 100%. Ο Γιάννης ήταν η καταλληλότερη επιλογή καθώς πρωτίστως είναι ένα εξαιρετικό παιδί με τα δύο του πόδια να πατάνε γερά στο έδαφος και έχει και μια πολύ σπάνια φωνή. Προφανώς έχει τις νότες αλλά ο τρόπος που χρωματίζει την κάθε λέξη και «ξέρει» να χειρίζεται τη φωνή του, θεωρώ πως είναι μοναδικός. Μου άρεσε επίσης πολύ που είχαμε πολύ παρόμοιο mindset στον τρόπο που προσεγγίζαμε τα τραγούδια, πολλές φορές μου έλεγε πράγματα που είχα στο μυαλό μου πριν του εξηγήσω καν την ιδέα. Η συνεργασία μας ήταν φανταστική, γελάσαμε πολύ και όλα βγήκαν αβίαστα, πολλές φορές είχε και τις δικές του προτάσεις και νομίζω το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του.

Θαρρώ πως επιλογή υπήρξε το αποτέλεσμα να είναι όσο εγγύτερα γινόταν στις αρχικές ιδέες, και για συναισθηματικούς λόγους. Δεν ένιωσες, ωστόσο, την ανάγκη να αναπροσαρμόσεις κάτι που, τόσα χρόνια μετά, μπορεί να σου φαινόταν παράταιρο ή όχι τόσο λειτουργικό σε εκείνες τις πρώιμες εκδοχές των συνθέσεων;

Να σου πω την αλήθεια, έχοντας ακούσει τον δίσκο τόσες φορές μέσα σε αυτά τα περίπου 20 χρόνια χρόνια δεν υπήρχε τίποτα που να μου φαίνόταν παράταιρο. Έτσι κι αλλιώς, η ιδέα ήταν να βρεθούμε και να βγάλουμε αυτό που είχαμε γράψει τότε, οπότε τα τραγούδια έμειναν κατα ένα τεράστιο ποσοστό ίδια με τις αρχικές τους μορφές. Το μόνο κομμάτι που δεν πέρασε το τεστ της ρομαντικής αντιμετώπισης ήταν το "Sacred Outcry" που οι στίχοι του είχαν γραφτεί το 1998, οπότε έπρεπε να το φέρουμε στο σήμερα. Κι εκεί το τελευτάιο refrain έμεινε από το παλιά εκδοχή σαν μικρό Easter egg για όποιον το ήξερε από τότε. Κατα τ'άλλα οι διαφορές εντοπίζονται κατα κύριο λόγο στην απόδοση της μπάντας, στον ήχο/παραγωγή και φυσικά στον τρόπο που προσεγγίσαμε τις ενορχηστρώσεις, με την ορχήστρα να συμβάλλει στα μέγιστα για να αναδειχθεί η ατμόσφαιρα που θέλαμε.

Ας περάσουμε στο κομμάτι των επιρροών σας. Στους στίχους του ομότιτλου του δίσκου τραγουδιού, διαφαίνεται η επίδραση της πένας του Michael Moorcock, γεγονός που οδηγεί – μαζί με το ύφος της μουσικής - στους Domine χωρίς ιδιαίτερες αμφιβολίες. Επίσης, έχετε δηλώσει τους Manowar και Warlord ανάμεσα στα σχήματα που σας επηρέασαν περισσότερο, κάτι που επίσης μπορεί και φαίνεται. Κατά τα λοιπά, τί άλλο οδήγησε στο πώς ακούγονται οι Sacred Outcry σήμερα;

Όταν ξεκινήσαμε να βρίσκουμε τον ήχο μας, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Πολύ πιο άγουροι και άπειροι τόσο σε ακούσματα όσο και σε δυνατότητες, ξεκινήσαμε σιγά σιγά να εμπλουτίζουμε τον ήχο μας με στοιχεία από τις μπάντες που μας άρεσαν, όπως καταλαβαίνεις με πλήρη άγνοια κινδύνου. Οι κλασικές μεγάλες αδυναμίες οπως ανέφερες, Manowar, Warlord, Domine, Crimson Glory, Blind Guardian, Virgin Steele, Helloween ήταν όλοι τεράστια κεφάλαια στο πως θέλαμε να ακουστούμε. Ο ήχος μας σε δεύτερη φάση πέρασε μέσα από τα δικά μας «φίλτρα» και με ατελείωτες πρόβες και πειραματισμούς φτάσαμε σε κάτι που πιστεύαμε είναι «δικό μας» και τότε μπήκαμε να ηχογραφήσουμε, με τη γνωστή συνέχεια. Σημαντικό κομμάτι του ήχου μας είναι πλέον και η ορχήστρα που γράψαμε παρέα με τον Γιάννη (Σκαλκώτο), που ήταν και μεγάλο στοίχημα γιατί δεν ήθελα σε καμμία περίπτωση να ακουστούμε σαν συμφωνική μπάντα, οπότε ενώ υπάρχει πολλη πληροφορία από πίσω, η ορχήστρα πάντα υπηρετεί τη σύνθεση και ποτέ το ανάποδο.

Η αισθητική και το συναίσθημα ή ο λυρισμός που βγάζει μια σύνθεση είναι όλα πολύ σημαντικότερα από οποιαδήποτε τεχνική κατάρτιση

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, προσωπικά βρίσκω αυτό το πάντρεμα επιρροών πολύ ενδιαφέρον, αφού το τελικό αποτέλεσμα μου βγάζει έναν καλώς εννοούμενο ρομαντισμό και μου αφήνει μια αίσθηση ανάλογη με τα πρώτα Innerwish άλμπουμ. Κοινώς, ένα συναισθηματισμό, αλλά και μια αισθητική που υποδηλώνει την ελληνική καταγωγή σας, από την άποψη ότι κάποια σχήματα φαντάζουν να υπήρξαν πολύ πιο επιδραστικά και πιο κοντά στη ψυχοσύνθεση των ακροατών της γενιάς σας. Πώς το εξηγείς αυτό;

Η λέξη κλειδί νομίζω είναι η «γενιά». Σήμερα οι νέες μπάντες έχουν πολύ διαφορετική αφετερία με εμάς, τόσο στα ακούσματα όσο και στις δυνατότητες οπότε είναι λογικό να πέφτουμε σε μια διαφορετική κατηγορία από μια μπάντα «του 2020». Τότε δεν υπήρχε YouTube, Spotify, Bandcamp οπότε τους δίσκους τους έλιωνες κυριολεκτικά, δηλαδή υπήρχαν περίοδοι που ακούγαμε τους ίδιους 2-3 δίσκους για έξι μήνες, κάτι που σήμερα ίσως φαίνεται αδιανόητο. Σήμερα, με τον μέσο ακροατή να βομβαρδίζεται με εκατοντάδες (και «δωρεάν» αν θέλει) επιλογές κάθε μήνα, οι μπάντες έχουν αλλάξει τον τρόπο που συνθέτουν γιατί πιθανώς να έχουν μόνο ένα λεπτό σε κάποιο streaming service για να κερδίσουν έναν νέο οπαδό. Άλλη εποχή, άλλη προσεγγιση. Για εμένα, η αισθητική και το συναίσθημα ή ο λυρισμός που βγάζει μια σύνθεση είναι όλα πολύ σημαντικότερα από οποιαδήποτε τεχνική κατάρτιση ή περίτεχνα solo και θέλω τα τραγούδια να ταξιδέψουν τον ακροατή και να συνεχίσουν να του δίνουν πράγματα όσο περισσότερο χρόνο επενδύσει. Δεν αρέσει σε όλους αυτή η προσέγγιση προφανώς, αλλά εφόσον τη μουσική τη γράφουμε αποκλειστικά για εμάς, μικρή σημασία έχει. Από την άλλη δεν μου αρέσει η επιτηδευμένα κακή παραγωγή και τα μικρά τεχνάσματα που κάποιοι προσπαθούν να περάσουν σαν ‘80s αισθητική, γιατί κακά τα ψέμματα τον πρώτο λόγο πάντα πρέπει να τον έχει το songwriting.

Η συνεργασία με τη No Remorse σίγουρα αποτελεί win-win κατάσταση και για τις δύο πλευρές, οδηγώντας στην κυκλοφορία του άλμπουμ σας τόσο σε CD, όσο και σε βινύλιο. Όντας λάτρης του τελευταίου format, ωστόσο, έρχομαι να ρωτήσω σχετικά με την επιλογή σας να παρουσιάστει «κουτσουρεμένο» το υλικό του δίσκου σε αυτό – αλλά και με διαφορετικό tracklist. Συνειδητή επιλογή, αναγκαίο κακό λόγω φυσικών ή οικονομικών περιορισμών, ή τίποτα από όλα αυτά;

Το βινύλιο δυστυχώς έρχεται με κάποιους χρονικούς περιορισμούς που υποχρεωτικά πρέπει να ακολουθήσεις, αν δεν θέλεις να κάνεις απαγορευτική έκπτωση στον ήχο. Υπήρχε κι ένα version που προσπαθούσα να φτιάξω που ίσως οριακά να χωρούσε και το "Lonely Man", αλλά αυτό απαιτούσε edit σε όλα τα κομμάτια, «κουτσουρεύοντας» αρκετά σημεία που τελικά μου φάνηκε πως θα άλλαζε πολύ τη ροή και το αρχικό όραμα, οπότε καταλαβαίνεις, the lesser of two evils. Γενικά για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα το βινύλιο είναι ρίσκο, η πιθανότητα του διπλού βινυλίου είναι διπλά απαγορευτική, οπότε αισθάνομαι πολύ τυχερός για τη συνεργασία με τη Νo Remorse και που καταφέραμε να έχουμε και αυτό το format σαν επιλογή, ακόμα και με τις αλλαγές που υποχρεωτικά έπρεπε να γίνουν. Η επιλογή του κομματιού έγινε δια της ατόπου και η μικρή ανακατάταξη έβγαζε νόημα για να επανέλθουν οι αρχικές ισορροπίες. Ελπίζω να πάνε τώρα όλοι να αγοράσουν από μια κόπια ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε το 2ο album σε διπλό βινύλιο με διαμαντοσκαλισμένη την D-Side και επιχρυσωμένα γραμματα!

Μου φαίνεται πολύ πιο ρεαλιστική η αντιμετώπιση της μπάντας σαν στουντιακό project και όλες οι κινήσεις γίνονται με τη λογική ενός δεύτερου δίσκου

Αφού εκπληρώθηκε το όνειρο της κυκλοφορίας του πρώτου σας δίσκου, φαντάζομαι υπάρχουν σχέδια και για συνέχεια. Έρχομαι να ρωτήσω, λοιπόν, αν υπάρχουν ήδη κάποιες παλιότερες ή σχετικά πιο πρόσφατες ιδέες στα συρτάρια σας και αν υπάρχει ήδη κάποιο πλάνο σχετικά με τον τραγουδιστή αυτή τη φορά. Ας πούμε, οι Warrior Path, οι οποίοι είχαν τον Γιάννη Παπαδόπουλο σε μια ανάλογη special guest κατάσταση, θα συνεργαστούν στο επόμενο βήμα τους με τον Daniel Heiman... Αν, μάλιστα, είχες την ευκαιρία να έχεις οποιονδήποτε τραγουδιστή διαθέσιμο, ποιος θα ήταν η επιλογή σου;

Το "Damned for All Time" ήταν έτοιμο (χωρίς το Mix-Master) από τις αρχές του 2018 οπότε προφανώς υπάρχει πολύ «νέο» υλικό. Γενικά πλέον δεν θέλω να αφήνω τίποτε στην τύχη γιατί τίποτα δεν κινείται μόνο του, οπότε στο μυαλό μου υπάρχει (εκτός απροοπτου φυσικά) ένα πολύ ξεκάθαρο πλάνο για τουλάχιστον 2-3 χρόνια μπροστά. Υπάρχουν κάποιες ιδέες που είναι από παλαιότερες συνθέσεις που έχουν συνδυαστεί με πολύ φρέσκο υλικό και ανυπομονώ να το δω να παίρνει την «πραγματικη» του μορφή. Αυτό που μπορώ να μοιραστώ προς το παρόν είναι πως θα είναι ένα concept album βασισμένο σε μια ιδέα που είχα για το «μεγάλο» κομμάτι του δεύτερου δίσκου στο παράλληλο σύμπαν που θα συνεχίζαμε από το 2003 και μετά. Σχετικά με τον Daniel Heiman, η κίνηση των Warrior Path ήταν «κίνηση μεγάλου παίκτου» και απολύτως λογική, είναι μια από τις αγαπημένες μου φωνές ever και πλέον και ένα inside joke με φίλους καθώς όσα χρόνια σκεφτόμουν ποιος θα ήταν ο ιδανικός τραγουδιστής να πλησιάσω για τους Sacred Outcry ήταν πάντα η πρώτη μου ρεαλιστική επιλογή. Αν ψάξεις λίγο το artwork του "Damned For All Time" θα καταλάβεις (γέλια). Από εκεί και πέρα ο δίσκος είναι πλέον γραμμένος «πάνω στον Γιάννη» και αν το θέλει φυσικά η θέση είναι και θα είναι δική του. Έχω στο μυαλό μου δυο-τρία άλλα σενάρια, αλλά θα τα εξετάσω πολύ πιο σοβαρά όταν έχουμε να παρουσιάσουμε κάτι εκτός από τον δίσκο σε μια πρώιμη midi μορφή.

Το να διαδεχτείς ένα επιτυχημένο ντεμπούτο, πόσο μάλλον όταν έχεις δουλέψει τόσα χρόνια και τόσο λεπτομερώς για να το κυκλοφορήσεις όπως θα ήθελες, είναι ένα υπαρκτό ζήτημα που θα αντιμετωπίσετε. Θεωρείς πρόκληση αυτήν την κατάσταση ή από τη στιγμή που το πρώτο βήμα έγινε, τα υπόλοιπα θα συμβούν πιο εύκολα;

Ελπίζω να μην το μετανιώσω αυτό που θα πω, αλλα νομίζω (κι ελπίζω) ότι τα επόμενα βήματα θα είναι πιο εύκολα. Πλέον έχουμε «δικό μας» κόσμο να περιμένει κάτι και ενώ οι προσδοκίες θεωρητικά είναι μεγάλες, δουλεύω ήδη κοντά στα δύο χρόνια στο καινούριο υλικό κι έχουμε ακόμα πάρα πολύ δρομο, το αισθητικό κριτήριο παραμένει το ίδιο και δεν νομίζω να δει το φως της ημέρας κάτι αν δεν είναι στο επιπεδο που πρέπει. Είναι σίγουρα μεγάλη πρόκληση, αλλά δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την καλώς εννοούμενη πίεση και το σπρώξιμο που σου δίνει στο κομμάτι της δημιουργίας. Σίγουρα δεν μπορώ να είμαι ο πιο αντικειμενικός άνθρωπος όταν μιλάω για την μπάντα, αλλά τα πρώτα δέιγματα είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Ιστορική υπήρξε εκείνη η εμφάνιση σας ως support στους DoomSword, οπότε δεν θα ρωτήσω αν σκοπεύετε να επανέλθετε και συναυλιακά όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί, αλλά ποιοι οι στόχοι σας σε αυτό το σκέλος. Υπάρχουν πλάνα για μια μονιμότερη συνεργασία με κάποιον πληκτρά, η αναζήτηση τραγουδιστή θα έχει και αυτήν την παράμετρο να προσμετράται ή για την ώρα το project πρόκειται να παραμείνει αυστηρά στουντιακό;

Ο λόγος της άτυπης αυτής επανένωσης ήταν να βγάλουμε τον δίσκο, οπότε το live line-up δεν ήταν στα σχέδιά μας και με την παρούσα κατάσταση στη μπάντα μοιάζει πολύ μακρινός στόχος. Σίγουρα δεν είναι προτεραιότητα αλλά αν κάτι έμαθα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, είναι ποτέ μην λες ποτέ. Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται πολύ πιο ρεαλιστική η αντιμετώπιση της μπάντας σαν στουντιακό project και όλες οι κινήσεις γίνονται με τη λογική ενός δεύτερου δίσκου. Από εκεί και πέρα, την υγεια μας να έχουμε και βλέπουμε.

Ανήκετε σε μια γεωγραφική σκηνή, η οποία έχει πραγματοποιήσει τεράστια βήματα προόδου σε σχέση με τα πρώτα της χρόνια, σε σημείο πλέον όντως να μπορούμε να μιλήσουμε για σκηνή και όχι μεμονωμένες μπάντες και μουσικούς. Ως ακροατής, ωστόσο, ποιες δουλειές της ελληνικής metal σκηνής θα ξεχώριζες ως σημαντικότερες για σένα, αλλά και για τη σκηνή καθεαυτή;

Να σημειώσω πως αφήνω επίτηδες έξω τους «μεγάλους» του ακραίου ήχου και την απίστευτη συνεισφορά τους στο γενικότερο πλάισιο της ελληνικής σκηνής σαν εξαγώγιμο προϊόν. Θα μείνω μόνο σε πρόσφατες κυκλοφορίες στον Heavy/Power ήχο για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη χωρίς να αναφέρω 50 κλασικούς δίσκους και να βοηθήσω και κάποιον που δεν παρακολουθεί τόσο τη σκηνή να τσεκάρει πέντε πράγματα αν θέλει. Το περσινό "Skeleton Keys" των Horizon's End ήταν φανταστικό, όπως και το "The Circles Of Hell" των Silent Winter. Φετινή αγαπημένη μου κυκλοφορία είναι με διαφορά το "By Fire & Brimstone" των Solitary Sabred, όπως επίσης το "ΙΙΙ" των Dexter Ward , το "Ithaca" των Black Fate, τα EP των Black Sword Thunder Attack, των Steel Arctus και των Steelwitch.

Αν πάλι πρέπει να διαλέξω μια μόνο παλαιότερη κυκλοφορία, θα πω και τη μεγαλύτερη μου αδυναμία, τους Wardrum, με το "Awakening" που θεωρώ πως είναι και η κορυφή τους. Έχουν μια πολύ σπάνια ποιότητα στον τρόπο που γράφουν και ειδικά τα δύο τελευταία τους άλμπουμ είναι εγκληματικά underrated σε σχέση με το τί προσφέρουν. Περιμένω να δω τι καινούριο θα μας παρουσιάσουν και χωρίς τον Γιάννη πλέον στις τάξεις τους.

Αυτά από μένα. Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και για τα όσα μοιράστηκες μαζί μας. Ο επίλογος, δικός σου...

Σ'ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για την ευκαιρία και το ενδιαφέρον σου για τους Sacred Outcry. Καλή συνέχεια σε όλους στο Rocking.gr και καλή δύναμη και υγεία σε όλον τον κόσμο που μας διάβασε (αν τα καταφέρατε μέχρι εδώ, διπλό high five). Ελπίζω σύντομα όλα αυτά να είναι μια κακή παρένθεση και να μπορέσουμε να τα πούμε και κάπου έξω σαν ανθρωποι. Καλές γιορτές σε όλους!