Anthrax

Αφήνω στην άκρη τους τζενέρικ προλόγους. Για τους Anthrax μιλάμε. Τα πέντε χρόνια που περάσανε από το "Worship Music" τα λες μάλλον και πολλά. Τι να πουν βέβαια και όσοι περιμένουν δίσκο από Metallica και Tool... Δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξε η αποχώρηση του Caggiano προκειμένου να πάει στους Volbeat, αλλά το "For All Kings" αποδεικνύει πως η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω.

Ξεκινάμε από τα βασικά. Η παραγωγή είναι τούμπανο. Ογκωδέστατη και πεντακάθαρη. Το εξώφυλλο με τα μέλη του συγκροτήματος σε μορφή γιγαντιαίων αγαλμάτων και στο φόντο να δεσπόζει τεράστιο το σύμβολο της μπάντας, είναι ψαρωτικό υπέρ του δέοντος. Οπότε η ακρόαση του δίσκου, μπορεί να πει κανείς πως ξεκινάει με το δεξί.

Το καταλαβαίνεις όμως αμέσως, με το που πατάς το play, πως κάτι πολύ καλό υπάρχει εκεί μέσα. Τα thrash riff εναλλάσσονται συνεχώς με πιο κοφτά και groove-ατα περάσματα, οι ταχύτητες αυξομειώνονται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και γενικά τα πάντα είναι καλοδουλεμένα. Ο Belladonna ακούγεται φανταστικός (χμ), τα solo του Jonathan Donais  στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εύστοχα χωρίς καμία τάση επίδειξης, ενώ και το ρυθμικό μέρος τσακίζει κόκαλα.

Σχεδόν όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να σου πουν, από την περισσότερο thrash προσέγγιση των "You Gotta Believe", "Evil Twin" και "Zero Tolerance", έως το «κάτι σαν μπαλάντα» "Blood Eagle Wings". Εκεί όμως που πιστεύω πως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά είναι στις πιο mid-tempo καταστάσεις. Το καταπληκτικό ρεφρέν του "Monster At The End" θα σου κολλήσει στο μυαλό, ενώ η μοντέρνα heavy προσέγγιση του "Breathing Lightning" θα σε μαγέψει. Το "Suzerain" θα αποτελέσει μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου καθώς είναι αυτό που παντρεύει ιδανικά το παρελθόν με το παρόν των Anthrax. Το οργισμένο thrash riff, οι groove καταστάσεις στο κουπλέ, το μαγευτικό μοντέρνο ρεφρέν και το γαμάτο solo, θα σε κάνουν να μείνεις για κάμποσο σε αυτό το τραγούδι πατώντας αρκετές φορές το repeat ή σηκώνοντας ξανά και ξανά την βελόνα.

Τέλος, με αφορμή το φοβερό και με straight heavy metal αισθητική "This Battle Chose Us", και χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω τον Belladonna, ο οποίος ακούγεται πολύ φρέσκος και ορεξάτος, θα πω το αυτονόητο: Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου έρθει στο μυαλό ο John Bush ακούγοντας τον δίσκο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται πως οι συνθέσεις θα ταίριαζαν πάρα πολύ στο στυλ ερμηνείας του και μοιραία γίνονται κάποιες συγκρίσεις, οι οποίες δεν είναι υπέρ του Joey.

Οι Anthrax εν έτει 2016 παίρνουν τον σωστό δρόμο. Δεν νιώθουν καμία ντροπή να ακουστούν σύγχρονοι και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πανηγυρικά. Δεν υπάρχει καμία διάθεση πισωγυρίσματος για να «τιμήσουν τους οπαδούς και την ιστορία τους». Αυτό που καταφέρνει το "For All Kings" θα πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλες τις ιστορικές μπάντες που φοβούνται να πάνε την μουσική τους ένα βήμα μπροστά ή έστω να συμβαδίσουν με την εποχή τους επειδή δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους οπαδούς τους και απλά κυκλοφορούν αναμασήματα των ένδοξων ημερών. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για εκείνες που κάποτε ήταν πρωτοπόροι στο να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.