Eight Bells: «Η ανθρωπότητα προσεγγίζει το αποκορύφωμα του τρόμου»

Το τρίτο άλμπουμ των Eight Bells από το Portland με τίτλο "Legacy Of Ruin" μπούκωσε ευχάριστα τα ηχεία μας, ερχόμενο με πειραματικές doom διαθέσεις και μια μουσική πολυσυλλεκτικότητα που ενώνεται αρμονικά με παραδοσιακές metal αξίες. Όπως αναφέρθηκε και στην κριτική του άλμπουμ, πρόκειται για ένα από εκείνα τα ξεχωριστά γκρουπ που δουλεύουν αδιάκοπα στο αμερικανικό underground προς τον αισθητικό εκσυγχρονισμό αυτού που μάθαμε να εκλαμβάνουμε ως "doom metal".

Είχαμε λοιπόν την ευχάριστη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με την ηγέτιδα του γκρουπ Melynda Jackson και να εισαχθούμε λίγο βαθύτερα στα μυστικά της ύπαρξης των Eight Bells. Η Melynda είχε μια σειρά από ενδιαφέρουσες απόψεις για τη μουσική και τις παγίδες του πειραματισμού, αλλά και μια εκτεταμένη κοσμοθεωρία περί των δεινών που βιώνει η ανθρωπότητα και τω πραγμάτων που αποτελούν την «κληρονομιά της καταστροφής». Η συζήτηση μας δεν ήταν ακριβώς «ευχάριστη» σε θεματολογία, δίνει όμως υλικό για σκέψη. Το προτιμάμε έτσι.

Καλώς ορίσατε στο Rocking.gr και συγχαρητήρια για την κυκλοφορία του νέου σας άλμπουμ; Ελπίζω να σας βρίσκουμε σε καλά κέφια.

Όσο καλά μπορούμε να είμαστε ενώ ο κόσμος καταρρέει, υποθέτω.

Το "Legacy Of Ruin" είναι το τρίτο σας άλμπουμ, συνήθως σε αυτό το στάδιο κάθε μπάντα είναι κοντά στο να τελειοποιεί το στυλ της. Με ποιους τρόπους είναι αυτό το άλμπουμ διαφορετικό - ή και καλύτερο - από τα προηγούμενα;

Μόλις έκανα μια άλλη συνέντευξη στην οποία μιλούσα για το πώς το "Legacy Of Ruin" είναι ότι πιο κοντινό στιλιστικά σε αυτό που είχα αρχικά οραματιστεί. Βοηθάει πολύ που τα εμπλεκόμενα άτομα καταλαβαίνουν πραγματικά τον στόχο, σε ότι αφορά το συναίσθημα που πρέπει να βγαίνει. Βασικά πάντα ήθελα ένα metal rhythm section που να τολμάει να μπαίνει και σε άλλα στυλ, χωρίς να ανησυχεί για το πώς "πρέπει να είναι" κάτι.

Δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείς ή να αφήνεις τους άλλους να χρησιμοποιούν τη λέξη «πειραματικός» για την περιγραφή της μουσικής σου, γιατί αλλιώς θα καταλήξεις στο κουτί με τις προσφορές

Υπάρχει μια ολόκληρη νέα γενιά συγκροτημάτων που δηλώνουν «doom metal πειραματιστές». Θεωρείς τους Eight Bells μια τέτοια περίπτωση; Τι πιστεύεις είναι αυτό που κάνει τη φόρμα του doom metal ανοιχτή σε τέτοια ηχητική εξερεύνηση;

Είχα κάποτε έναν συνάδελφο στους SubArachnoid Space που έλεγε ότι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείς ή να αφήνεις τους άλλους να χρησιμοποιούν τη λέξη «πειραματικός» για την περιγραφή της μουσικής σου, γιατί αλλιώς θα καταλήξεις στο κουτί με τις προσφορές. Αυτό συμβαίνει διότι οι άνθρωποι σε κρίνουν βασισμένοι στο τι θεωρούν ότι είναι πειραματικό και αποφασίζουν ότι είσαι βαρετός. Χρησιμοποιούμε τη λέξη κάπως κυριολεκτικά, νομίζω. Βασικά επιλέγουμε μια πειραματική προσέγγιση στη δημιουργία της μουσικής μόνο ως ένα βαθμό. Πειραματιζόμαστε με τους ήχους. Την ίδια στιγμή όμως, δεν μπορούμε να κρύψουμε τις επιρροές μας. Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι να απορροφάμε τον ακροατή, και υπάρχουν πολλά ακόμα στυλ που προσφέρουν τα κατάλληλα εργαλεία για αυτά που προσπαθούμε να πούμε. Νομίζω ότι το doom είναι ένα πολύ ανοιχτόμυαλο υπό-είδος. Δεν θα συναντήσεις οπαδούς του doom να ασχολούνται και πολύ από τι ακριβώς αποτελείται το doom. Όλοι ξέρουν τους μπροστάρηδες του είδους κι είναι όλοι εντάξει στο να χτίζουν πάνω σε αντίστοιχες ατμόσφαιρες. Φαίνεται τελικά ότι κάθε ακροατής έχει διαφορετική ιδέα για το τι είναι οι Eight Bells, ακούω όρους όπως post-rock, doom, black metal, shoegaze, progressive rock, ακόμα και folk, και η λίστα συνεχίζεται. Ακούμε πολλά είδη και αυτό περνάει στη μουσική μας. Ο μόνος λόγος για να χρησιμοποιούμε τέτοιους όρους είναι απλώς για να προετοιμάζεται ένας πιθανός ακροατής για το τι μπορεί να συναντήσει. Τελικά δεν μας νοιάζει πως αποκαλείται, φτιάχνουμε μουσική που αποκαλύπτεται μόνη της.

Είναι πολύ προσωπικό να τραγουδάς μαζί με κάποιον άλλον, σαν να απαγγέλεις μια προσευχή ή να φτιάχνεις ένα ξόρκι μαζί του

Νομίζω πως το πιο προσωπικό σας στοιχείο είναι τα διπλά αρμονικά φωνητικά, θεωρώ πως υπογραμμίζουν έναν psych rock χαρακτήρα. Πως πήρατε την απόφαση να χρησιμοποιείτε εξολοκλήρου διπλά φωνητικά;

Μου αρέσουν πολύ τα χορωδιακά φωνητικά και το να φτιάχνουμε αρμονίες είναι προφανώς αγαπημένο χόμπι της μπάντας. Οι κραυγές και οι βρυχηθμοί έχουν επίσης ενδιαφέρον. Το να τραγουδάω είναι κάτι σχετικά νέο για εμένα, ξεκίνησα να παίζω και να κάνω φωνητικά ταυτόχρονα τα τελευταία 8 χρόνια. Είναι πολύ προσωπικό να τραγουδάς μαζί με κάποιον άλλον, σαν να απαγγέλεις μια προσευχή ή να φτιάχνεις ένα ξόρκι μαζί του. Ο ήχος της ανθρώπινης φωνής είναι πολύ προσωπικός, αν τον συγκρίνεις ας πούμε με μια κιθαριστική νότα. Δεν ξέρω πως ακριβώς συνδέεται αυτό με το psych rock, ξέρω όμως ότι το psych rock είναι μέσα μου κι είναι εκεί απ’ όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι - ο θόρυβος και η ψυχεδέλεια. Πως το πήραμε απόφαση; Μια παλιότερη bandmate μου αποφάσισε να προσθέσει φωνητικά - οι Eight Bells ξεκίνησαν ως instrumental - και με ενέπνευσε να το δοκιμάσω κι εγώ. Μετά από αυτό, έγινε μέρος της μπάντας. Στο studio μάλιστα προσθέτουμε κι άλλες φωνές.

Πέραν των φωνητικών, βρίσκω κι άλλες '60s και '70s αναφορές στη μουσική σας. Συμφωνείς; Ποιες είναι οι κυριότερες σας επιρροές;

Το έχω ακούσει κι άλλες φορές αυτό, αν και δεν έχουμε τον σκοπό να βγάζουμε ρετρό μουσική. Είμαι μεγάλη οπαδός του progressive rock, του hard rock και ειδικά του krautrock των 70s… αλλά δεν νομίζω πως θέλουμε να μιμηθούμε κάποια περίοδο. Κάποιος μας είπε μετά από κάποιο show ότι του θυμίσαμε YES, αυτό κι αν ήταν κοπλιμέντο.

Μου άρεσε επίσης ο φυσικός οργανικός σας ήχος. Προσπαθήσατε εσκεμμένα να αιχμαλωτίσετε τον live ήχο της μπάντας;

Υπάρχουν πολλά ηχητικά layers που μπορέσαμε να προσθέσουμε στο studio. Προσπαθώ να δουλέψω στη δημιουργία κάποιων loops αλλά δεν προσδοκώ ότι θα μπορούμε να ακουστούμε ακριβώς όπως στο studio. Περιμένω να ακουγόμαστε λίγο πιο ωμοί live. Παλιότερα ήμουν λίγο κολλημένη στο να κάνω άλμπουμ με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να ακούγονται και στα live, τώρα πια έχω όμως μάθει ότι το ελεγχόμενο περιβάλλον του studio είναι ευκαιρία να κάνεις ότι θέλεις με την παραγωγή.

Είναι το "Legacy Of Ruin" ένα concept άλμπουμ; Η φράση «κληρονομιά της καταστροφής» μήπως αναφέρεται στην Ιστορία; Ποιες είναι οι βασικές θεματικές των στίχων σας;

Υποθέτω πως είναι ένα concept άλμπουμ. Το θέμα είναι η ανθρώπινη ανικανότητα να διατηρήσει οτιδήποτε για το μέλλον, η ανάγκη να καταναλώνονται τα πάντα. Σαν τα σκυλιά, τα δίνουμε όλα για να κρατήσουμε τους άλλους μακριά από αυτά που έχουμε εμείς. Είναι αυτή η αδυναμία που καταστρέφει τα πάντα και το άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από τα συναισθήματα που έρχονται με αυτήν τη συνειδητοποίηση.

Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας; Αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος;

"Eight Bells" ήταν ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ της προηγούμενης μου μπάντας SubArachnoid Space, ήθελα να υπάρχει μια γέφυρα που να συνδέει το νέο μου project με το προηγούμενο. Αποτελεί επίσης αναφορά στην αλλαγή βάρδιας σε ένα πλοίο. Το έμαθα όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ για ένα άλογο ιπποδρομιών που ονομαζόταν επίσης Eight Belles, το οποίο πέθανε ενώ προσπαθούσε να κερδίσει τον αγώνα του Kentucky. Της έκαναν ευθανασία μπροστά σε όλους τους θεατές. Ήταν η λήξη της δικής της βάρδιας. Εδώ υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί στο γιατί αποφάσισα το όνομα Eight Bells.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε ακριβώς πριν από αυτό που μοιάζει να είναι το τέλος της πανδημίας. Γενικώς πως σας επηρέασε η πανδημία ως γκρουπ;

Προκάλεσε ένα σωρό επιπλοκές σε πρόβες και ηχογραφήσεις, για να μην αναφερθώ στον τρόπο που επηρέασε τα κίνητρα μας στο να φτιάξουμε νέα πράγματα.

Μου φαίνεται ότι προσεγγίζουμε το αποκορύφωμα του τρόμου, αλλά φυσικά αυτό έχει ειπωθεί σε διαφορετικές στιγμές της Ιστορίας

Η πανδημία και τώρα ο πόλεμος ανάμεσα σε Ουκρανία και Ρωσία. Φαίνεται ότι η ανθρωπότητα έχει φρακάρει σε πραγματικά άσχημους καιρούς. Πιστεύεις ότι η μουσική θα πρέπει να αποτελεί έναν τρόπο να ξεφεύγει κανείς από την πραγματικότητα ή να αφυπνίζει τη συνείδηση μας για όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Η μουσική μπορεί να είναι ότι θέλει να είναι. Το άλμπουμ μας αφορά περισσότερο συναισθήματα για πράγματα που συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια αλλά η ιστορία είναι ακόμα παλιότερη. Μου φαίνεται ότι προσεγγίζουμε το αποκορύφωμα του τρόμου, αλλά φυσικά αυτό έχει ειπωθεί σε διαφορετικές στιγμές της Ιστορίας. Το μοτίβο φαίνεται να είναι πάντα το ίδιο - οι πλούσιοι κάνουν αυτό που θέλουν κι όλοι οι υπόλοιποι τους υπηρετούν, με κάποιο τρόπο.

Ποιο μουσικό μέλλον ονειρεύεσαι για τους Eight Bells;;

Θέλω απλώς να συνεχίσω να μπορώ να βγάζω δίσκους και να καταφέρουμε να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη ή τουλάχιστον κάπου έξω από τις ΗΠΑ.

Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα, εύχομαι ότι καλύτερο!

Κανένα πρόβλημα, ευχαριστούμε.