Eight Bells

Πάνε ήδη αρκετά χρόνια που, στα σωθικά του αμερικανικού underground, ένα σωρό συγκροτήματα συνεχίζουν με αφοσίωση την εξερεύνηση/εκσυγχρονισμό του doom metal. Η Prophecy έχει αρκετά τέτοια γκρουπ στο roster της, με τους Eight Bells από το Portland να ανήκουν σε αυτή τη νεότερη γενιά των doom πειραματιστών. Μολονότι το ίσως κορυφαίο σύγχρονο δείγμα του είδους μάλλον πέρασε λίγο στα ψιλά, οι Eight Bells έχουν κι αυτοί μια αξιόλογη πρόταση να προσφέρουν με το τρίτο τους άλμπουμ "Legacy Of Ruin".

Επί της ουσίας, οι Eight Bells είναι μάλλον πολυσυλλεκτικοί παρά πειραματικοί. Το doom metal εδώ αναμιγνύεται με στοιχεία από τους γνωστούς-αγνώστους: εναλλαγές heavy και ατμοσφαιρικών στιγμών, πινελιές από prog και ψυχεδέλεια, με ολίγη από extreme riffing να μπαίνουν - πολύ σποραδικά - στην εξίσωση. Το τρίο έχει έναν ωραίο, ζωντανό και οργανικό ήχο που αφενός διατηρεί για τον εαυτό του μια underground διάσταση, αφετέρου συνδέει την μουσική τους με περασμένες δεκαετίες. Ψήγματα των 70s και των 80s μπορούν να βρεθούν αν αναζητηθούν.

Το στοιχείο που κυρίως στιγματίζει την μπάντα και μπορεί να θεωρηθεί αρκετά προσωπικό είναι τα διπλά αρμονικά φωνητικά της Melynda Jackson (κιθαρίστρια, συνθέτρια και mastermind του γκρουπ) και του μπασίστα Matt Solis. Απλωμένα κατά μήκος των συνθέσεων, οι φωνητικές γραμμές διατηρούν μια αύρα early 70s ψυχεδέλειας και χτίζουν μια σχέση αντίθεσης με το heaviness των τραγουδιών. Πέραν βέβαια των πρώτων τριών λεπτών "The Crone", κανένα άλλο κομμάτι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικά ψυχεδελικό στην ρίζα του. Οι διπλές αρμονίες έχουν βέβαια κι ένα παράλληλο κόστος: οι μελωδίες δεν βγαίνουν ποτέ μπροστά με sing along προοπτικές.

Το "Destroyer" που ανοίγει το άλμπουμ είναι και η σύνθεση που επιδεικνύει και την πιο συμπαγή τεχνοτροπία, ισορροπώντας όλα αυτά που οι Eight Bells θέλουν να βάλουν κάτω από την μουσική τους ομπρέλα. Το 12λεπτο "The Well" ξυπνάει δυνατές ατμοσφαιρικές 90s αναμνήσεις, διαθέτοντας και μια ωραιότατη κορύφωση. Όσο για το "Torpid Dreamer", κουβαλάει την πιο παραδοσιακή doom προσωπικότητα, φέρνοντας στην επιφάνεια ένα αραχνιασμένο αλλά πάντα γοητευτικό obscure metal προσωπείο.

Όλη η μαγκιά των Eight Bells έγκειται στον τρόπο που παρουσιάζουν αυτά τα σχετικά ετερόκλητα στοιχεία με πειθώ και ομοιογένεια. Είναι γεγονός ότι το "Legacy Of Ruin" είναι ένα άλμπουμ που λειτουργεί καλύτερα όταν το παρακολουθείς με προσοχή: τότε μόνο, η αλληλουχία των μερών, τα όρη και οι κοιλάδες της μουσικής τους, σχηματίζουν ένα ελκυστικό και αρκετά πολύχρωμο παζλ. Κι ενώ οι συνθέσεις αυτόνομα δεν σε πιάνουν από τον λαιμό, οι Eight Bells στο σύνολο τους συγκροτούν μια καλή και ανεξάρτητη metal πρόταση που, ουσιαστικά, δεν ανήκει σε κάποιο genre, όπως εξάλλου μαρτυρούν και τα διάσπαρτα επιθετικά σημεία στο "The Crone" και το "Premonition".

Όσοι τάσσονται λοιπόν υπέρ της εξερευνητικής διάθεσης που μπορεί να αποδεικνύει η σύγχρονη doom σκηνή, θα εκτιμήσουν δεόντως το "Legacy Of Ruin". Χωρίς να στέκεται κοντά στα αριστουργήματα του είδους, αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη και αυτόνομη πρόταση που ισορροπεί άνετα ανάμεσα στην μοντερνικότητα και τις παραδοσιακές heavy metal αξίες του.

Spotify