«10»: Slayer: Δέκα ιστορίες εξίσου ακραίες με τη μουσική τους

Blasting their way through the boundaries of metal

Στη μουσική βιομηχανία, η έκφραση «τελευταία συναυλία» ακούγεται (και διαψεύδεται) κατά κόρον. Η απόφαση όμως του εμβληματικού συγκροτήματος να κρεμάσει τις κιθάρες του, όπως όλα δείχνουν είναι συνειδητή και οριστική. Ευτυχώς για τους Έλληνες οπαδούς τους, θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε μια τελευταία φορά ζωντανά, στα πλαίσια του AthensRocks Festival στις 13 Ιουλίου. Η ευκαιρία να ακουστούν ζωντανά, με την απαραίτητη συντροφιά των mosh pits, οι αμέτρητοι ύμνοι του συγκροτήματος που σημάδεψαν γενιές, ιδιώματα και, γιατί όχι, τη μουσική γενικότερα, είναι τεράστια και πολυαναμενόμενη.

Slayer

Από το μακρινό 1983 και το εμβληματικά σκοτεινό "Show No Mercy" έως και το προ τετραετίας "Repentless" (την οποία λέξη επινόησαν), οι Σφαγείς, έχουν προσφέρει απλόχερα μουσικές συγκινήσεις σε κάθε στροφή της δισκογραφίας τους. Κοινή συνιστώσα, ανέκαθεν, ήταν η χαρακτηριστική άνεση με την οποία μετέδιδαν την ηχητική τους ακρότητα, με κάθε νότα, κάθε riff, κάθε τους ζωντανή εμφάνιση. Οι Slayer μάλιστα, μπορούν, μεταξύ πολλών άλλων, να περηφανεύονται πως είναι από τα συγκροτήματα που έχαιραν διαχρονικά καθολικής αποδοχής από το metal ακροατήριο. Στα 36 χρόνια της πορείας τους, δεν χρειάστηκαν σχεδόν ποτέ συστάσεις, καθώς η χαρακτηριστική κραυγή των οπαδών είναι η μοναδική που τους προλόγιζε διαχρονικά! Αξίζει να σημειωθεί, πως η μπάντα ποτέ δεν είχε ανάγκη ούτε σκηνικά ούτε περίτεχνα εφέ για να συνεπάρει όσους παρακολουθούν τις εμφανίσεις τους. Οι Slayer είναι οι μοναδικοί που με τη σκηνική τους στασιμότητα, επιβάλλονται και εκπέμπουν μια αίσθηση μεγαλείου μόνο και μόνο γιατί η δύναμη των συνθέσεων και η όψη των εξωφύλλων και του θρυλικού λογότυπου, είναι υπεραρκετά για να εκπληρώσουν τον σκοπό.

Slayer

Βέβαια, όπως κάθε πραγματικά ακραία μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Slayer διαθέτουν και αυτοί στο βιογραφικό τους ιστορίες οι οποίες δεν σχετίζονται καθαρά με τη μουσική τους. Εν μέρει αυτό είναι λογικό, μιας και το συγκρότημα αποφάσισε να θέσει το στίγμα ήδη από το εξώφυλλο και τους στίχους του "Hell Awaits" και ειδικότερα, σε μια δεκαετία που ο πανικός στην αμερικάνικη κοινωνία για οτιδήποτε παρέκλινε από τις παραδοσιακές αρχές της, ήταν έντονος και το κυνήγι μαγισσών συχνό φαινόμενο. Οι Slayer, πάντα με τη γνωστή τους απαξίωση για τις αντιδράσεις του κόσμου, προσέφεραν αρκετές στιγμές όπου η μουσική δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αναζητήσαμε λοιπόν δέκα φορές, όπου αστικοί μύθοι, ευτράπελα και συνειδητές αποφάσεις μπλέχτηκαν με την ιστορική ιδιαιτερότητα της κάθε εποχής και χάρισαν στιγμές άξιες μνείας. Παρακάτω δεν θα βρείτε αναφορές στη σχέση των Slayer με τη μαζική κουλτούρα, όπως η παγκόσμια ημέρα προς τιμήν τους στις 6/6, τα βιβλία του Hank Moody ("Californication"), το διασημο T-Shirt του Gary Holt, ή την αξιοποίηση του Raining Blood ως soundtrack εξόντωσης χίπηδων στο South Park. Ρίχνουμε το βάρος στις σχετικά πιο υπερβολικές στιγμές και ιστορίες που μόνο να μεγαλώσουν τον μύθο τους κατάφεραν. Στην τελική, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει τους Slayer.

1
Μια φωτογραφία σήμα κατατεθέν
Slayer
Αυτή η περιβόητη φωτογραφία από το μακρινό 1983, την τότε εποχή είχε προκαλέσει αρκετό σάλο. Ο λόγος, δεν ήταν το eye - liner των νεαρών τότε Slayer (η σκηνική τους παρουσία ήδη ξεχώριζε), όσο έξαλλο και να ήταν. Βλέπετε, εκείνη την εποχή στις Η.Π.Α., το περίφημο "Satanic Panic" ήταν στα φόρτε του. Η όψη γυμνού και αίματος ειδικά σε πόζα που θυμίζει τον Θεάνθρωπο που μόλις αποκαθηλώθηκε, τους προκάλεσε πολλά προβλήματα. Η φωτογραφία θεωρήθηκε αρκετά προκλητική, πολλά μουσικά περιοδικά αρνήθηκαν να την τυπώσουν και να παραχωρήσουν τις σελίδες τους στην μπάντα. Πάντως, το καρέ αυτό μπορεί να αποδειχθεί έως και επιδραστικό, καθώς χρόνια μετά, θα είναι η κύρια αισθητική γραμμή για τους νεαρούς Σκανδιναβούς και τις δικές τους καλλιτεχνικές ανησυχίες. Τέλος, μάλλον τότε ήταν οι απαρχές της αγάπης τους να περιλούζουν κόσμο με αίμα. [Α.Ζ.]​
2
Τα ανάποδα ηχογραφημένα μηνύματα στο "Hell Awaits"
Slayer
Καλλιεργώντας τον όχι-και-τόσο-μύθο των ανάποδα ηχογραφημένων μηνυμάτων σε δίσκους, το "Hell Awaits" θα γιγάντωνε τη φήμη των Σφαγέων ως μιας από τις πιο «σατανικές» κι επικίνδυνες μπάντες που κυκλοφορούσαν στα '80s. Ήδη από το προηγούμενο, "Haunting The Chapel" EP, ο μηχανικός ήχου Bill Metoyer εξέφρασε την πεποίθηση του πως θα καεί στην κόλαση έπειτα από τη συμμετοχή του στην ηχογράφηση των αντιθρησκευτικών στίχων του σχήματος, οπότε το επόμενο, ακόμη πιο ακραίο "Hell Awaits" πιθανότατα του εξασφάλισε μια θέση στα πιο καυτά καζάνια της ατελείωτης αβύσσου. Κι αν η θεματολογία των στίχων του δεύτερου ολοκληρωμένου Slayer δίσκου από μόνη της φανερώνει τις προθέσεις και καθορίζει την εικόνα τους με τον πλέον εμφατικό τρόπο, τα ανάποδα ηχογραφημένα chants στην εισαγωγή του ομότιτλου τραγουδιού (με τις δαιμονικές φωνές να ψελίζουν "Join Us" και "Welcome Back" μέσα σε ένα συρφετό από κολασμένα εφέ και ήχους) αποτελούν το κερασάκι του shock value παράγοντα που τόσο απρόσκοπτα έγινε συνώνυμο της πορείας τους. [Σ.Κ.]
3
Η στιχουργική προσέγγιση του "Necrophiliac"
Slayer
Οι Slayer φημίζονται για την έντονα προκλητική και πολλές φορές «ιντριγκαδόρικη» στιχουργική τους θεματολογία, πολύ πέραν των ορίων του απλώς επιλήψιμου, αλλά οι φορές που πραγματικά σόκαραν με το στιχουργικό περιεχόμενο κάποιου τραγουδιού τους είναι πολύ συγκεκριμένες. Μια από αυτές, προφανώς αφορά το περίφημο "Necrophiliac", μια «love ballad για γηραιότερες γυναίκες, σαν αυτές που βρίσκεις έξι πόδια κάτω από τη γη» όπως πολύ εύγλωττα (και με το πιο σαρδόνιο χαμόγελο που μπορούσε να έχει εκείνη τη στιγμή) προοικονομεί ο Tom Araya στην εμφάνιση τους στο Augusta Civic Center, τον Ιούλιο του 2004. Με το αποκρουστικό του θέμα προφανές από τον τίτλο του και ηθικούς αυτουργούς (και συνεργούς στη συγγραφή των άρρωστων στίχων) τους Jeff Hanneman και Kerry King, θα έλεγε κανείς πως το "Necrophiliac" κατήργησε τα όποια όρια μπορεί να υπήρχαν στη στιχουργική προσέγγιση των συγκροτημάτων του σκληρού ήχου στην υπερσυντηρητική αμερικανική κοινωνία των '80s, αποτελώντας το θεματικό μπούσουλα που πολλές μπάντες-απόγονοι των Σφαγέων (ειδικά στο χώρο του death metal) θα ενστερνίζονταν με καμάρι, με πρώτους απ’ όλους τους και γνωστότερους τους Cannibal Corpse. [Σ.Κ]
4
Piss Your Idols
Slayer
To 1985, στην Combat Tour, περιόδευσαν από κοινού οι Venom, οι Slayer και οι Exodus. Καθόλου άσχημα για κάποιον οπαδό του thrash metal που τότε μεσουρανούσε. Οι Slayer, είχαν ένα παραπάνω λόγο να χαίρονται, καθώς λειτουργούσαν ως support σχήμα για μια από τις μεγαλύτερες επιρροές τους. Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη τους για τον Cronos και την παρέα του, γινόταν σαφής με κάθε ευκαιρία. Σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη, ο Lombardo εξιστορώντας παρασκηνιακές ιστορίες, διηγήθηκε μια απόδοση τιμών του Araya προς τον Cronos. Σε μια ειρωνική, μεταξύ λίτρων αλκοόλ, αποστροφή του λόγου, ο Cronos προέτρεψε τον Tom να ουρήσει πάνω του μιας και ο τελευταίος ήθελε απεγνωσμένα να ενδώσει στην ανάγκη του. Αφού το αίτημα έγινε πράξη, ήρθε και η ανταμοιβή, με τον Araya να περνάει την υπόλοιπη περιοδεία με ένα μαυρισμένο μάτι. [Α.Ζ.]​
5
Η στολή γορίλα και το σόλο του Kerry King στο "No Sleep 'Till Brooklyn" των Beastie Boys
Slayer
Ανάμεσα στα διάφορα αξιοπρόσεκτα που έχει πραγματοποιήσει η πιο εξωστρεφής περσόνα των Slayer, πέραν από τη συμμετοχή στους Megadeth για ένα φεγγάρι το 1984, τη συνεργασία με τους rap rockers Sum 41 στο "What We’re All About" και τις κατά καιρούς δηλώσεις της, εκείνο που ξεχωρίζει ως το πιθανότατα πιο περίεργο και απροσδόκητο (ειδικά την εποχή που πραγματοποιήθηκε) είναι η guest εμφάνιση στο video clip των Beastie Boys για το "No Sleep 'Till Brooklyn" - και μάλιστα ντυμένος ως γορίλας. Σε μια περίοδο που οι Slayer είχαν ήδη κυκλοφορήσει το σπουδαίο "Reign In Blood" και είχαν εδραιώσει τη φήμη τους εντός του metal χώρου, η συνεργασία του KFK (χαρίζοντας στο προαναφερθέν τραγούδι ένα από τα χαρακτηριστικά του ατονικά σόλο) με το hip hop σχήμα των Beastie Boys (οι οποίοι είχαν υπογράψει κι εκείνοι στην Def Jam) δεν μπορούσε να γίνει πιο περίεργη - ή μάλλον μπορούσε, με τον Αμερικάνο κιθαρίστα να περιφέρεται σε ένα μεγάλο μέρος του video με στολή γορίλα και να κλέβει την παράσταση από την μπάντα (αλλά - οριακά - και από την εντυπωσιακή Ruth Collins). Μάλιστα, το περιστατικό είχε αναγκάσει τον Rick Rubin να τοποθετηθεί επ’ αυτού σε παρελθούσα συνέντευξη του στο περιοδικό Rolling Stone, «δικαιολογώντας» τον Kerry King και προσδιορίζοντας τις συνθήκες μιας συνεργασίας, που όσο χαβαλεδιάρικη κι αν φάνηκε σε όσους την είδα, τόσο αυστηρά επαγγελματική παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της. [Σ.Κ]
6
Μια εικόνα, ένα σπάνιο μπλουζάκι
Slayer
Λίγο πριν κυκλοφορήσουν το θρυλικό "South Of Heaven" οι Slayer είχαν ήδη αρκετές ιστορίες να διηγούνται. Το 1988, προσθέσανε ακόμη μια όταν για το promo της κομματάρας "Mandatory Suicide", θελήσανε να χρησιμοποιήσουν τη φωτογραφία ενός αυτόχειρα στο δωμάτιό του, στολισμένο με τη σχετική διακόσμηση. Στιχουργικά βέβαια, το τραγούδι έχει καθαρά αντιπολεμικό μήνυμα, εμπνευσμένο από τον πόλεμο του Βιετνάμ (πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει και το "Full Metal Jacket"). Όπως πολλοί καλλιτέχνες πριν από τους Slayer, έτσι και αυτοί κατανοούσαν πως η αποστολή στρατιωτών ήταν ουσιαστικά μια διαταγή υποχρεωτικής αυτοκτονίας. Προφανώς η χρήση της απαγορεύτηκε, η φωτογραφία όμως διασώθηκε ως στάμπα σε μερικά Τ-shirts, τα οποία πλέον, είναι από τα σπανιότερα Slayer memorabilia που μπορεί να έχει κάποιος στην κατοχή του. [Α.Ζ.]​
7
Η ηθική αυτουργία για τη δολοφονία της Elyse Pahler​
Slayer
Ο δικαστής Jeffrey Burke τα είπε απλά και σταράτα: «Δεν θεωρώ τη μουσική των Slayer χυδαία, ανήθικη ή επικίνδυνη προς τους ανήλικους». Αυτό βέβαια δεν έπεισε του γονείς της ειδεχθώς δολοφονημένης 15χρονής Elyse Pahler. Οι κοκκινοσβέρκηδες μπουρτζόβλαχοι βιαστές και δολοφόνοι της συνελήφθησαν, αλλά οι γονείς θεώρησαν ως ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος τους Slayer με τα τραγούδια τους, που προωθούν τα βασανιστήρια, τους φόνους και τη νεκροφιλία. Οι οικογένεια υποστήριξε ότι οι Slayer και το marketing της εταιρείας με πρόθεση ενθάρρυναν τους δολοφόνους της νεαρής να τη θυσιάσουν και καλά στον Βελζεβούλη, να τη βιάσουν, να τη σκοτώσουν και μετά να την ξαναβιάσουν. Τα αμερικάνικα δικαστήρια όμως ειδικά μετά τις παρόμοιες υποθέσεις με τον Ozzy και τους Judas Priest, έδειξαν λίγο παραπάνω οξυδέρκεια και αποφάνθηκαν ότι αν είσαι βλαμμένος και σκοτώνεις δεν σου φταίει αναγκαστικά ο Tom και ο Kerry ρε παιδί μου. [Ν.Ρ.]​
8
Ο «οπαδός» που χαράζει στο χέρι του το λογότυπο
Slayer
Φαντάσου να σε λένε Michael Meyer, να έχεις μία μπάντα που λέγεται Wash, να φωνάζεις "slayer" στις συναυλίες σου και να σπας τον εξοπλισμό σου. Κάποιοι θα σε μπερδεύουν με τον κινηματογραφικό serial killer ή με τον Austin Powers. Αλλά ο 46χρόνος πλέον Michael αφήνει το δικό του αποτύπωμα στη metal μυθολογία, μένοντας και στην αιωνιότητα αφού κατέληξε και στο εσώφυλλο του Divine Intervention, δίχως να είναι απαραίτητα και ο μεγαλύτερος fan της μπάντας. Ως νέος πίστευε ότι αν αφήσει τους Slayer (βασικά τον τότε φωτογράφο τους Stephen Sticker) να του χαράξουν με ένα ξυράφι το λογότυπο τους στο χέρι του για τις ανάγκες του δίσκου, θα ανοίξουν μπροστά του οι πόρτες για εύκολο σεξ. Δεν ξέρουμε αν τα κατάφερε τελικά, αλλά σίγουρα μετά το χαράκωμα και τη φωτιά που του έβαλαν για να κλείσει η πληγή κατάφερε να πάρει 250 δολάρια για τον κόπο του. [Ν.Ρ.]​
9
Και νεοναζί και τζιχαντιστές;
Slayer
Και πάνω που άρχιζαν τα πνεύματα να χαλαρώνουν μια ολόκληρη δεκαετία αργότερα με τη φάση ότι οι Slayer είναι νεκρόφιλοι πολεμοχαρείς σατανιστές που εκστασιάζονται με φωτογραφίες του Χίτλερ προφίλ και ανφάς, λόγω του νανουρίσματος "Angel Of Death", o Kerry King ως αιώνιος έφηβος ταρακουνάει το πατριωτικό αίσθημα των Αμερικάνων εκεί που πονάει περισσότερο. Το 2006 το εξώφυλλο του "Christ Illusion" απεικονίζει ένα δυσκοίλιο διαμελισμένο Ιησού, ενώ ο δίσκος περιέχει το άσμα "Jihad" να αφηγείται τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 από την πλευρά των «τρομοκρατών». Το γεγονός ότι δεν καταδικάζει κανέναν και δεν βρίσκει δίκιο ή άδικο σε καμία πλευρά, ξεκίνησε ένα κύκλο απαγορεύσεων και μηνύσεων σε όλο τον κόσμο, θυμίζοντας μας ότι Slayer ξέρουν πώς να μην κάνουν φίλους. [Ν.Ρ.]
10
Satan Laughs As You Eternally Rot
Slayer
Μια από τις αγαπημένες ασχολίες όσων ψάχνουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τη σχέση μουσικών με δαιμόνια, ήταν οι κρυφές ονομασίες, τα σύμβολα και κάθε λογής άκυροι συσχετισμοί. Ειδικά η τάση για επινόηση ακρωνύμιων είναι τόσο παλιά όσο το ίδιο το rock. Οι Slayer, δεν δώσανε ποτέ δικαίωμα σε κάθε φανατισμένο να ψάξει, καθώς το παρείχανε μόνοι τους. Από το "Hell Awaits" όπου στη βινυλιακή έκδοση είναι εμφανές και κυρίως στο "Divine Intervention" που κοσμεί το artwork, το μήνυμα πως η μπάντα είναι η σαρδόνια ενσάρκωση του Εωσφόρου ήταν εκεί για να πικάρει, παρά το γεγονός πως ο Araya είναι καθολικός χριστιανός. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα από τα γνωστότερα ακρωνύμια στην ιστορία της μουσικής και έκλεισε για πάντα η πόρτα προς τις καρδιές του απλού θεοσεβούμενου κόσμου. Είναι γνωστό άλλωστε, πως ποτέ δεν τους ενδιέφερε η εικόνα τους προς τον «έξω» κόσμο. [Α.Ζ.]
  • SHARE
  • TWEET