Από τη δημιουργία τους πριν μια δεκαετία, οι Venom Inc. είχαν ένα απλό στόχο. Να κρατήσουν το πνεύμα των Τεράστιων ζωντανό. Το σχήμα - κάψα του Tony "Demolition Man" Dolan έχει κυκλοφορήσει στο ενδιάμεσο δύο αξιόλογα άλμπουμ, και οι ζωντανές του εμφανίσεις σέβονται στο έπακρο το πρωτότυπο υλικό που διασκευάζουν (δηλαδή των πρώιμων Venom). Με ανανεωμένη σύνθεση, η τριάδα έρχεται σε λίγες ημέρες για δύο headline εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη (Principal Club Theatre, 15/05) και Αθήνα (Gagarin 205, 16/05), έχοντας μαζί της τους βετεράνους Βραζιλιλιάνους Krisiun και Πολωνούς Hate, μαζί με τους Χιλιανούς Ater. Πρόκειται δηλαδή, για ένα κολασμένο old-school extreme metal πακέτο για γούστα.
Έτσι, σε αυτό το παλαιομοδίτικο πνεύμα, βρήκαμε την ευκαιρία για μια επικοινωνία με την μορφάρα που είναι ο συμπαθής Demolition Man. Ο Tony Dolan, μας αποκαλύπτει τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ, τα οποία, όπως θα διαπιστώσετε από τα λεγόμενά του, διαμόρφωσαν την αισθητική και την οπτική του στη μουσική. Οι παλιές αγάπες λοιπόν δεν ξεχνιούνται, είτε είναι street (και όχι μόνο) punk, ή κορυφαίο thrash metal, και φυσικά οι Motorhead. Βλέπετε, ανάμεσα σε πανανθρώπινες metal αλήθειες που θα συναντήσετε παρακάτω, κρύβονται και εκλεκτικές επιλογές, δείγμα ενός ανθρώπου που «ένιωσε» την εποχή του στο μέγιστο, μαζί με μερικές ωραίες προσωπικές ιστορίες. Καλή ανάγνωση, και ραντεβού στα pits!
Motörhead - Overkill (1979)
Η στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά το ομώνυμο κομμάτι ήταν αποκάλυψη. Το διπλά μπασοτύμπανο σε αυτή την ταχύτητα; Το 1979; Ασύλληπτο. Ένιωσα ότι άγγιζα κάτι «ακραίο» πριν καν μάθω τη λέξη. Ολόκληρο το άλμπουμ ήταν μια εξέλιξη από τον πρώτο δίσκο, και έβαλε τα θεμέλια για τους Motörhead που θα λατρέψει όλος ο κόσμος.
Motörhead - Ace Of Spades (1980)
Το πρώτο μου τέλειο άλμπουμ. Από την πρώτη ως την τελευταία νότα, με είχε κερδίσει. Απλώς μου μιλούσε με κάθε τρόπο. Οι Motörhead στην καλύτερή τους στιγμή. Το ακούω ακόμη συχνά μέχρι και σήμερα, για να μου θυμίζει πόσο δύναμη μπορεί να έχει η μουσική, όταν είναι τόσο φανταστική.
The Dickies - The Incredible Shrinking Dickies (1978)
Δεδομένου πως ήταν 1978, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα και τους Motorhead, αυτή η μπάντα με έκανε να αλλάξω τρόπο σκέψης. Ταχύτητα, πλάκα, ενέργεια: O Karlos έπαιζε τα τραγούδια στα 120 bpm και βάλε, πολύ πριν την εμφάνιση του "extreme". Έχω ακόμα την πρώτη μπλε βινυλιακή έκδοση, υπογεγραμμένη από όλη τη μπάντα. Από τα πιο πολυπαιγμένα άλμπουμ μου.
AC/DC - Highway To Hell (1979)
AC/DC, Bon Scott. Τι να πεις. Εξαιρετικοί πριν και μετά, αλλά εδώ φτάνουν το στουντιακό αποκορύφωμα των χρόνων του Bon. Η παραγωγή είναι άψογη και οι ερμηνείες ιδανικές, χτυπάνε όπως το σφυρί το καρφί. Ο δίσκος αυτός κουβαλάει μια διαδρομή προς την κόλαση για τον Bon και εγώ συνδέθηκα αμέσως. Ένιωθα πως πρόκειται για ένα εκπληκτικό άλμπουμ από αυτούς, για μένα.
Iron Maiden - Iron Maiden (1980)
Μια συναυλία της Arkestra δεν είναι απλώς μια performance. Είναι ένα τελετουργικό, ένα ταξίδι, μια εμπειρία που αγγίζει κάθε αίσθηση. Στιγμές όπως η εμφάνισή τους στο Moers Festival το 1979 είναι απόδειξη του πώς η μουσική τους μετέφερε το κοινό σε άλλες διαστάσεις. Ακόμα και τώρα με την καθοδήγηση του Marshall Allen συνεχίζουν να εξυψώνουν αυτή την εμπειρία. Είναι μια ευκαιρία να το ζήσουμε. Όλοι. Η ζωντανή μουσική είναι πνευματική εμπειρία.
The Angelic Upstarts - Teenage Warning (1979)
Οι Upstarts ήταν από την περιοχή μου, και από το single "Liddle Towers" ήμουν φαν. "Teenage Warning", "I’m An Upstart"… ήμουν στη σωστή ηλικία, με την ίδια οργή και τις ίδιες καταπιέσεις… και μπορούσα να ουρλιάζω μαζί τους… Ο Mensi ήταν έμπνευση για μένα… ένιωθε κάθε λέξη που τραγουδούσε. Ο Mond, ο κιθαρίστας, ήταν τυχαία ηχολήπτης στο στούντιο στο άλμπουμ μας "Prime Evil" με τους Venom. Ήμουν τόσο χαρούμενος μ’ αυτό, που τον έβαλα να φωνάξει στο φινάλε του άλμπουμ, ώστε να μπορώ να λέω ότι κάναμε άλμπουμ μαζί.
Slayer - Hell Awaits (1985)
Α: Από την εισαγωγή του άλμπουμ (που το είχα πρώτα σε κασέτα που την είχα ανταλλάξει), το χτίσιμο ήταν τόσο ατμοσφαιρικό και μεθυστικό και όταν τελικά απελευθερώνονται, ήταν σαν ένα ταχύτατο ταξίδι που δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα… Απλώς μεγαλειωδώς σκοτεινό. Είχα μάλιστα την τιμή να ανοίξω τη μοναδική συναυλία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο για εκείνη την περιοδεία, στο θρυλικό Marquee Club του Λονδίνου με το συγκρότημά μου, τους Atomkraft. Ήταν ακόμη πιο τρελό να ακούς τα κομμάτια του άλμπουμ live.
Slayer - Reign In Blood (1986)
Δεν μπορώ να πω ούτε ένα πράγμα που να εκφράζει πώς με επηρέασε αυτό το άλμπουμ. Πέρα από κάθε λέξη: πανέμορφα τέλειο. Η παραγωγή, η σύνθεση, οι ερμηνείες… ένα αληθινό μάθημα για το πώς να δημιουργήσεις κάτι ασταμάτητο και έντονο. 20 λεπτά καθαρής, απόλυτης thrash τελειότητας για μένα.
Girlschool - Demolition (1980)
Εκείνη την εποχή, προφανώς, δεν υπήρχαν πολλά γυναικεία metal σχήματα, και σαν νεαρός… ερωτεύτηκα αυτό το άλμπουμ. "Demolition Boys" για τους Motörhead… "Race With The Devil", "Emergency" και άλλα, συν η σύνδεσή τους με τους Motörhead με καθήλωσαν. Ακόμα και τώρα νιώθω το ίδιο όταν το ακούω. Τα σόλο της Kelly… σαν του Fast Eddie, απλά, αποτελεσματικά… Η φωνή της Enid, η Kim, η Denise - εξαιρετικές ερμηνείες και υπάρχει ένα πολύ χαρούμενο και ζωηρό αίσθημα σε όλο το άλμπουμ που ξεχύνεται σαν υπέροχος καταρράκτης.
Devo - Q: Are We Not Men? A: We Are Devo! (1978)
Α: Ένα από τα πρώτα μου άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα τρελά συνθετικά εφέ, οι στρώσεις, τα λογοπαίγνια, οι θεματικές και το βάθος αυτού του άλμπουμ… Στην αρχή μοιάζει αποσπασματικά απλό και με πρόχειρη παραγωγή, αλλά όσο το ακούς τόσο περισσότερο βάθος ανακαλύπτεις και βλέπεις τι ιδιοφυΐα είναι οι Devo… "Are We Not Men", "Satisfaction" (διασκευή Rolling Stones), "Mongoloid"... είναι κορυφαίες στιγμές. Και δεν είχαν δίκιο; "De-Evolution"...
