«10+1»: Σπουδαίες rock/ hip hop συνεργασίες
Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία των Στίχοιμα με τους Planet Of Zeus
Από τους Αντώνη Αντωνιάδη, Αποστόλη Ζαμπάρα, 31/05/2022 @ 22:18
Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι αυτοί που συχνά κάνουν κάτι αφοριστικές δηλώσεις τύπου «Έλα μωρέ με αυτά τα rap τώρα που το παίζουν μουσική» ή «Ποιο rock μωρέ; Αυτό έχει πεθάνει εδώ και καμιά 20αριά χρόνια τουλάχιστον». Σε αντίθεση με τον οπαδισμό που καμιά φορά χαρακτηρίζει τους ακροατές της κάθε σκηνής, εδώ στο rocking.gr, αναγνωρίζουμε πως - τουλάχιστον στα περισσότερα είδη - υπάρχουν καλές μουσικές και κακές μουσικές. Και στο rock και στο hip-hop υπάρχει πλήθος από μουσικάρες που μπορεί κανείς να ανακαλύψει. Μιλάμε εξάλλου για τα είδη που, μαζί με την pop και την EDM, αποτελούν τους πυλώνες της σύγχρονης δυτικής μουσικής.
Ειδικά όμως το rock με το hip-hop ξεχωρίζουν λόγω της γραμμής επικοινωνίας που έχουν ανοίξει εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτή εμπεριέχει σημαντικούς πρωταγωνιστές όπως π.χ. ο Rick Rubin και οι Cypress Hill, σπουδαίους δημιουργούς που πάντρεψαν ρίμες με ηλεκτρικές κιθάρες όπως οι Beastie Boys ή οι Rage Against The Machine, και, φυσικά, πολλές «μεγάλες» συνεργασίες.
Είναι λοιπόν απολύτως λογικό σήμερα, στην Ελλάδα, εκπρόσωποι των δύο σκηνών να ενώνουν τις δυνάμεις τους πάνω στη σκηνή, διευρύνοντας με αυτό τον τρόπο και τους ηχητικούς ορίζοντες των ακροατών τους. Με αφορμή τη συναυλία των Στίχοιμα και των Planet Of Zeus στην Τεχνόπολη στις 5 Ιουνίου 2022, επιχειρούμε μια αναδρομή σε 10 συνεργασίες rock και hip- hop καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους στη σύγχρονη μουσική ιστορία.
1
Η πρωτοβουλία των Αμερικανών thrashers να μετατρέψουν το ήδη πετυχημένο single των Public Enemy (που τους ανέφερε στους στίχους) σε ένα crossover υβρίδιο οφείλει να θεωρείται τομή μεταξύ των δύο μουσικών κόσμων. Διατηρώντας τα τύμπανα κυρίαρχα και προσθέτοντας ογκώδεις ρυθμικές κιθάρες, οι Anthrax έπεισαν τον αρχικά δύσπιστο Chuck D και με την από κοινού περιοδεία που ακολούθησε έδωσαν το στίγμα για τις ηχητικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας. Το κομμάτι εμφανίστηκε στο κλασικό "Apocalypse 91…The Enemy Strikes Back" καθώς και σε πληθώρα soundtracks, ενώ μέχρι και σήμερα κάθε ακρόαση εκτροχιάζει τα πάντα στο διάβα της, αποτελώντας έναν φοβερό συνδυασμό αδυσώπητης στιχουργίας και καταιγιστικής μουσικής. [Α.Ζ.]
2
Ναι, δεύτερη αναφορά στον εμβληματικό Chuck D των Public Enemy, δικαίως. Η Kim Gordon είχε πάρει μια συνέντευξη από τον LL Cool J για το Spin και η συναναστροφή της αυτή της έδωσε έμπνευση για τη, γεμάτη αναφορές, κομματάρα. Η εποποιία της Gordon, τόσο στην αδιαπραγμάτευτα εθιστική ερμηνεία της, όσο και στην καλλιτεχνική επιμέλεια του τόσο pulp video clip λάμπει, αλλά, το riff του Thurston Moore το πρόσεξες έτσι; Το μουρμουράς κιόλας. Βέβαια, οι Sonic Youth είναι τόσο μυθική μπαντάρα, που προφανώς σε ένα κομμάτι με επαναστατική ορμή και απελευθέρωση, θα καλούσαν τον πρωτοστάτη MC των Public Enemy να δημιουργήσει μια φανταστική αντίθεση με τη στεντόρεια και μπάσα φωνή του στα μέρη του. [Α.Ζ.]
3
Είπαμε, ωραία εποχή τα '90s. Τo "Radio Song" αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία singles της εποχής για τους μεγάλους R.E.M. και η αλήθεια είναι πως οι χαρακτηριστικές τους συγχορδίες σε συνδυασμό με τις ορχηστρικές πινελιές θα ήταν αρκετές για να αναδείξουν την ανεπιτήδευτη αποψάρα (και τον ελαφρύ σαρκασμό) του κομματιού. Η αγάπη όμως του Michael Stipe για τους Boogie Down Productions έφερε και τη συμμετοχή του KRS-One στο κομμάτι. Και ναι, τα hype backing vocals προσδίδουν μια δρομίσια αίσθηση στο μήνυμα του κομματιού, αλλά είναι η επίγευση του τελικού verse από τον σπουδαίο MC που δίνει τον παλμό. Οι υποκουλτούρες ενώθηκαν για ακόμη μια φορά, και εμείς οφείλουμε να παραδεχθούμε πως αν μπορούμε να μιλήσουμε για τον KRS-One θα το κάνουμε με κάθε ευκαιρία, καθώς τα όσα έχει προσφέρει στη σκηνή του ίσως δεν τα έχουμε αντιληφθεί ακόμα. [Α.Ζ.]
4
Είναι αλήθεια πως θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα μόνο με τραγούδια από το soundtrack του "Judgement Night" αφού όλα τα τραγούδια αποτελούσαν προϊόν συνεργασίας rock και hip- hop καλλιτεχνών. Και σπέρναν. Όλα. Αλλά αυτό λίγο περισσότερο αφού αποτελεί "παιδί" δύο σπουδαίων συγκροτημάτων που εκείνη την περίοδο πιθανά να βρίσκονταν και στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Νομίζω πως 9 στα 10 Nu Metal συγκροτήματα που ξεπήδησαν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, κάπως έτσι θα ήθελαν να ακούγονται αλλά σχεδόν κανένα δεν τα κατάφερε. [Α.Α.]
5
Ήδη, από το 1998, ξέραμε πως το καλύτερο πράγμα που μας πρόσφερε η ταινία "Godzilla" ήταν το soundtrack της. Σ’ αρέσουν, δεν σου αρέσουν οι Led Zeppelin, είναι αδύνατο να μην υποκλιθείς στο μεγαλειώδες riff του "Kashmir". Από την άλλη, σε εμένα τουλάχιστον, φαίνεται αδιανόητα να μην παρασυρθεί κανείς από τις ρυθμικές ρίμες του Puff Daddy που αναζωογόνησαν το κομμάτι του 1975 και το επανασύστησαν σε μια ολόκληρη γενιά. Ο Jimmy Paige μπήκε στο στούντιο και παρέα με τον Tom Morello έγραψαν κιθάρες και μπάσα, ενώ ο Puff Daddy, πέρα από να τα τραγουδήσει, ανέλαβε και την παραγωγή. Η έντονη παρουσία κλασσικής ορχήστρας απογείωσε το τελικό αποτέλεσμα, με το "Come With Me" σήμερα, δικαίως, να θεωρείται «κλασσικό». [Α.Α.]
6
Δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε (ή το παραδέχεστε στους εαυτούς σας), αλλά το 2003 οι Korn ήταν ανάμεσα στα συγκροτήματα που όριζαν τον σύγχρονο rock/ metal ήχο. Αντίστοιχα, ο Nas, μετά από μια μικρή πτώση στα τέλη των '90s, είχε επιστρέψει για τα καλά στο προσκήνιο και, πέραν από το να μαλώνει με τον Jay-Z, κυκλοφορούσε το ένα καλό άλμπουμ μετά το άλλο. Η συνεργασία τους λοιπόν αποτέλεσε ένα πραγματικά σπουδαίο γεγονός, ενώ το τραγούδι, 20 χρόνια μετά σχεδόν, παραμένει «φρέσκο» και «κολλητικό» μέχρι αηδίας. [Α.Α.]
7
Το, κλασικό πλέον, αλλά και άκρως πετυχημένο και πολυβραβευμένο αυτό single δεν γίνεται να μην το έχεις ακούσει. Δεν γίνεται να μην έχεις παραδοθεί στη μπασογραμμή του, ή να μην ένιωσες ένα δροσερό αεράκι να κατακλύζει τον χώρο με κάθε ακρόαση. Δεν γίνεται να μην έχεις χαθεί στην ιστορία του, εμπνευσμένου από τον μέγα Miyazaki, video clip του, ή να μην έχεις αφεθεί στην απελευθερωτική ορμή των στίχων του. Larger Than Life, οι πρωτοπόροι De La Soul μοιράζονται λίγη από τη δική τους αλήθεια σε μια τόσο εθιστική σύνθεση, η οποία, δικαίως έχει αποτελέσει ηχητικό κάδρο αναμνήσεων, ενώ, παράλληλα μια ολόκληρη γενιά μυήθηκε στον ψυχεδελικό κόσμο ενός από τα επιδραστικότερα, και ποιοτικότερα, hip hop σχήματα που έχουν εμφανιστεί, επανακαθορίζοντας τα όρια του alternative. [Α.Ζ.]
8
Στο εγχειρίδιο του «τι πρέπει να κάνεις αφού κυκλοφορήσεις ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα στην ιστορία της βρετανικής μουσικής», φαντάζομαι πως τα τελευταία 15 χρόνια η απάντηση είναι «ό,τι έκαναν οι Arctic Monkeys με το "Favourite Worst Nightmare"». Στο single του "Brianstorm" λοιπόν συναντάμε ένα, μάλλον υποτιμημένο, κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο Dizzee Rascal, που κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους βρετανούς MCs των τελευταίων 20 χρόνων. Προφανώς, δεν μιλάμε για κανένα genre defying τραγούδι, αλλά τι σημασία έχει; Εμάς μας αρέσει πολύ! [Α.Α.]
9
Τώρα μπορεί και να με βρίσετε αλλά εγώ θα το πω. Αν πρέπει οπωσδήποτε να τα συγκρίνουμε, το project των BlackRoc υπερτερεί σχεδόν καθολικά απέναντι στα άλμπουμ των Black Keys και, για μένα, αποτελεί το πραγματικό διαμαντάκι της δισκογραφίας τους. Το 2009, λίγο πριν την κυκλοφορία του "Brothers" που θα τους εξασφάλιζε καθολική αποδοχή, το ντουέτο από το Ohio, σε συνεργασία με τον Damon Dash, μας χάρισε έναν φανταστικό δίσκο με μπόλικα guests από hip-hop και R&B καλλιτέχνες. Εμείς, μιας κι έχουμε αδυναμία στον Mos Def, ξεχωρίσαμε το παραπάνω, αλλά σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να ακούσετε ολόκληρο το δίσκο. [Α.Α.]
10
Το ότι παραλίγο να ξεχάσουμε να συμπεριλάβουμε αυτήν τη σεμιναριακή συνεργασία παραλίγον να αποτελέσει μέγα λάθος μας. Και αυτό γιατί όσα πέτυχαν καλλιτεχνικά ο Paul Banks των Interpol και ο RZA των Wu-Tang Clan στο "Anything But Words", το μοναδικό μέχρι σήμερα άλμπουμ του σχήματος, δεν είναι απλώς άξια αναφοράς. Ο δίσκος εκμεταλλεύτηκε τη συνθετική ιδιοφυία των δύο κυρίων, ένωσε ρεφραίν και κουπλέ με τρόπο όχι απλά τετριμμένο αλλά άκρως εντυπωσιακό, και παρέδωσε μια σειρά από κομματάρες που συνδυάζουν τη αμεσότητα με εντυπωσιακή ταξινόμηση μουσικών ιδεών από ένα ευρύ φάσμα, επανακαθορίζοντας τις προοπτικές τέτοιων συνεργασιών. Όταν δε, όπως στο εν λόγω single, με video clip αλά Reservoir Dogs, καλείται ο συγκλονιστικός Ghostface Killah να συμμετέχει, τότε η μελαγχολία συναντά τον ωμό σουρρεαλισμό ενώ τα πνευστά και οι κιθάρες αυξάνουν την ένταση. Αριστούργημα. [Α.Ζ.]
+1
Το εισαγωγικό beat και ριφφάκι του κλασικού "Walk This Way" των Aerosmith είχε σαγηνέψει τους Joseph Simmons και Darryl McDaniels που επιδίδονταν σε freestyle πάνω του σε συναυλίες. Η «γνωριμία» έγινε όταν ο Rick Rubin κατά τις ηχογραφήσεις του "Raising Hell" τους έβαλε να ακούσουν το "Toys In The Attic", με το θρυλικό hip hop σχήμα να μην είχε ακούσει καν τους στίχους και γενικά την εξέλιξη του κομματιού. Ο Rubin πρότεινε την επανηχογράφηση του κομματιού, με τη συμμετοχή των toxic twins Steven Tyler και Joe Perry. Κανείς δεν πίστευε πως η νέα μορφή, με το εμβληματικό, και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, videο, θα «γκρεμίσει τον τοίχο» ανάμεσα στις δύο κουλτούρες και θα αγγαλιαστεί από όλα τα σχετικά ραδιόφωνα, αποτελώντας το πρώτο hip hop clip που θα έπαιζε μανιακά στο MTV, θα ακούγεται παντού, και κυρίως θα αναστήσει την καριέρα των, τελειωμένων τότε, Aerosmith. Μέχρι σήμερα, αυτή εδώ η εκδοχή του "Walk This Way", δεν είναι απλά η καλύτερη, αλλά παραμένει το σημείο ουσιαστικής εκκίνησης στη μαζική κουλτούρα μιας συνένωσης κόσμων η οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε μια νέα, με διαφορετικούς όρους, άνθιση. Η εξέλιξη ενός σημαντικού μέρους του σκληρού ήχου χρωστάει τα πάντα σε αυτή εδώ την outsider έμπνευση, σε μια στιγμή που όλα βρέθηκαν σε συναστρία. [Α.Ζ.]
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
