Παρά την φυγή του Martin Walkyier, οι συναυλίες των Skyclad δεν έχασαν αυτόν το πανηγυρικό χαρακτήρα, όπως είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε στα πιο πρόσφατα χρόνια. Η επόμενη επίσκεψή τους στην χώρα μας σε λίγες μέρες, στα πλαίσια του Rockwave Festival 2025, με τον κιθαρισταρά Dave Pugh για πρώτη φορά πίσω από το μικρόφωνο, θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να στηθεί ένα ωραίο πανηγύρι στην εξοχή του Terra Vibe. Με αυτή την αφορμή, τρεις αδελφοί, ένας Ιρλανδός κι ένας Αγρινιώτης, επιλέξαμε και παρουσιάζουμε δέκα συν έναν συναυλιακούς ύμνους των αγαπητών Βρετανών, ως την ιδανική προθέρμανση πριν την ανάβαση στη Μαλακάσα.
Και κάτι τελευταίο γιατί θα σκάσω. Μία από τις μεγαλύτερες οπαδικές αδικίες στην ιστορία της metal μουσικής, είναι αυτό το ανεκδιήγητο «δεν υπάρχουν Skyclad χωρίς τον Martin Walkyier». Συμφωνούμε ότι ο Martin πιστώνεται σε σημαντικό ποσοστό, ως καταπληκτικός στιχουργός και τρελαμένος frontman, όσα κατάφεραν οι Skyclad στα '90s. Έκτοτε όμως είναι σχεδόν άφαντος. Αντιθέτως, ο Ramsey, ο English και η Georgina είναι ακόμη εδώ, και κόντρα στο πείσμα των καιρών παλεύουν να κρατήσουν τους Skyclad ζωντανούς. Μαζί και ο Pugh που έχει επιστρέψει εδώ και μία δεκαετία, ο Arron Walton σταθερός πίσω από τα τύμπανα, αλλά και ο Kevin Ridley, ο οποίος μέχρι την πρόσφατη αποχώρησή του έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να καλύψει ένα τεράστιο κενό. Μην ακούω μαλακίες λοιπόν. Όσοι τους αγαπάτε πραγματικά, δώστε τους ρε γαμώτο μία ευκαιρία. [Θ.Ξ.]
The Widdershins Jig
Κι εγένετο folk metal; Ο πρώτος δίσκος τους, ένα ιστορικό ντεμπούτο, φέρνει στο προσκήνιο μια νέα οπτική περί του τι εστί thrash metal. Οι pagan μελωδίες, η εισαγωγή του τραγουδιού που σε κάνει μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να κρατάς την αναπνοή σου, ο ρυθμός του και η ανάταση που προκαλεί, έμελλε να χαραχτούν μια και για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας. Είναι η σύνθεση εκείνη που από δω και μετά θα σέρνει τον χορό, είτε στις συναυλίες τους είτε στα σπίτια μας. Όποιος δεν έχει τραγουδήσει δυνατά το As you are free to live your own life, so I am free to live mine με τα χέρια υψωμένα στον αέρα, είναι ένας αχάμπαρος και μισός. Και σίγουρα όχι ένας από εμάς. [Γ.Ζ.]
Spinning Jenny
Θυμάμαι πεντακάθαρα δυό πράγματα: Την πρώτη φορά που το άκουσα και την πρώτη φορά που το χόρεψα παρέα μα κάμποσους αγνώστους. Ναι, μόλις μπαίνει το βιολί λες τι διάολο γίνεται εδώ. Ναι, την δεύτερη φορά έχεις μάθει απ' έξω ως δια μαγείας όλους τους στίχους. Ναι, στην πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον πιαστήκαμε καμιά τριανταριά νοματαίοι και το χορεύαμε. Ναι, λίγο πιο δίπλα μας ήταν και η Εύη Αδάμ και το χόρευε μονάχη της. This is...Spinniiing Jennyyy. [Γ.Ζ.]
The Declaration Of Indifference
Μόλις μια χρονιά μεσολαβεί για να ακούσουμε ακόμα πιο ξεκάθαρα το μουσικό τους όραμα. Αρχίζει να παγιώνεται το folk στοιχείο και το βιολί της Fritha Jenkins κάνει με συγκλονιστικό τρόπο την επανεμφάνισή του. Η εισαγωγή αυτή που θες να κρατήσει για πάντα. Το τσουτσούριασμα εκείνο που εμφανίζεται ανελλιπώς εδώ και τριάντα χρόνια κάθε φορά που το ακούς. Το outro που προκαλεί μια μικρή θλίψη και κυρίως το σημείο εκείνο που μπαίνουμε εσύ κι εγώ να καλύψουμε την φωνή του Martin στο Pledge allegiance to pretense, the white flag of indifference you sought a grail forged of fools' gold and on the quest your souls were sold. Και ο χορός καλά κρατεί. [Γ.Ζ.]
Thinking Allowed?
Η ικανότητα του Martin για λογοπαίγνια και καυστικούς στίχους είναι απαράμιλλη. Δεδομένα. Η αντίστοιχη της μπάντας να μας τα περνάει με μουσική επένδυση που σε κάνει να διασκεδάζεις με τα χάλια μας, σήμα κατατεθέν τους. Ακόμα μια υποδειγματική folk/pagan εισαγωγή με την αγαστή σύμπραξη μαντολίνου και βιολιού, που σταδιακά αλλά χωρίς χρονοτριβές μετατρέπεται σε ανελέητο λίκνισμα. Πόσους βλαμμένους έχεις δει στη ζωή σου να κουνιούνται πέρα δώθε και να τραγουδάνε How can you call me a failure or a social defective, when to find your own mind you'd need a private detective? [Γ.Ζ.]
Earth Mother, The Sun And The Furious Host
Ένα τραγούδι που είναι αρκετά παραπάνω από έναν τυπικό, τρίλεπτο Skyclad δυναμίτη, το “Earth Mother, The Sun And The Furious Host” στέκεται ακριβώς ανάμεσα και συνδυάζει δύο εποχές: η φούρια του διατηρεί στο DNA της κάτι από τις thrashy γωνίες των δύο πρώτων άλμπουμ αλλά ταυτόχρονα γίνεται αισθητή η πιο χορευτική pub folk νοοτροπία που θα ανθίσει στα μετέπειτα χρόνια, σε ένα εκρηκτικό μείγμα που στα live περνάει σαν ένας σύντομος ανεμοστρόβιλος. Το γρήγορο tempo, τα χοροπηδηχτά τύμπανα, το έξοχο σόλο του βιολιού στα μισά του κομματιού και το βρώμικο βασικό riff πλαισιώνουν ιδανικά έναν Martin μαινόμενο, έναν Martin που τα βάζει με τον συντηρητισμό της εκπαίδευσης και της οργανωμένης θρησκείας, καλώντας τους Skyclad πιστούς σε μια διαμαρτυρία που έχει την μορφή άγριου παγανιστικού χορού. Σοβαρό αλλά και παιχνιδιάρικο με τον τρόπο του, το “Earth Mother, The Sun And The Furious Host” είναι ένα διαχρονικό ουρανοντυμένο διαμαντάκι. [Α.Κ.]
Sins Of Emission
Από τα αγαπημένα μου διαμαντάκια του δίσκου, μια ευφυέστατη μεταφορά του αστείρευτου Martin Walkyier πάνω στην αδύναμη προσπάθεια να ελεγχθεί το πρωτόγονο "ζώο" μέσα μας. Σύντομο και καταιγιστικό, ξεκινά με δυνατό, κατακόρυφο riff και το βιολί της Cath Howell σε πρωταγωνιστικό ρόλο να εναλλάσσεται με την κιθάρα του Steve Ramsey σε αδιάκοπη ένταση. Με τον Kevin Ridley στην ερμηνεία και στο άλμπουμ No Daylights Nor Heeltaps το ακούσαμε και σε μια ακουστική εκδοχή, κάπως αποδυναμωμένη σε σχέση με την πρωτότυπη ωμότητά του. Απίθανο να βρει το δρόμο του στο setlist του Rockwave, αλλά ποιος ξέρει; [Γιάννης Ζαρκαδούλας]
Another Fine Mess
Θεωρώ στανταράκι να αναφερθούν στα κείμενά μας πολλάκις οι συναυλίες τους στα ‘90s, στο Ρόδον. Όσοι παρευρέθησαν δε λησμονούν και όσοι απείχαν, μας «μισούν». Λογικό, με τέτοιες συνθέσεις που ακούστηκαν. Εδώ πρόκειται για μια έντονα συναισθηματικά έναρξη, χέρια στον αέρα πέρα δώθε έως ότου να σκάσει το χαρακτηριστικό riffing τους και αρχίσει ο χαμούλης. Παρόν βεβαίως το πνεύμα των Thin Lizzy, οι κοινωνικοπολιτικοί στίχοι του Martin τραγουδιούνται στην ολότητά τους και ζωντανά, πιστέψτε με, σπέρνει και θερίζει. In Dave Pugh we trust: “When Mr. Jack Daniels has read my last rights, his friend 'Billy Whizz' comes to turn on the lights”, χα. [Π.Ζ.]
Inequality Street
Πώς να μην αγαπήσεις και να μην τραγουδήσεις αυτό το κομμάτι; Το folk-metal στο απόγειό του γίνεται όχημα πολιτικής συνείδησης. Ο Martin Walkyier με πικρό χιούμορ και ευφυή ειρωνεία στρέφει τους προβολείς στις στρεβλώσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Τροφή για σκέψη με πάντα επίκαιρη κοινωνική κριτική. Μελωδικά χορωδιακά μέρη, breaks με βιολί και η ερμηνεία του Martin καταγγελτική, καυστική, σαν να ακούς προσκλητήριο για δράση. Σταθερό συναυλιακό highlight, από τα σίγουρα στο setlist του Rockwave. [Γιάννης Ζαρκαδούλας]
Think Back Αnd Lie Οf England
Αν είναι να φύγεις, τουλάχιστον κάντο με στυλ. Η αποχώρηση του Martin Walkyier μετά την κυκλοφορία του "Folkemon" έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, σημαίνοντας ένα τέλος εποχής. Άκρως εθιστικό, το "Think Back Αnd Lie Οf England" διαθέτει όλα εκείνα τα αναγνωριστικά που πάντοτε θα διαχωρίζουν τους Skyclad. Τρομερό groove, απίθανες μελωδίες από το fiddle, ένα riff σαν επαναλαμβανόμενες γροθιές στο στομάχι, ένα τρομερό λογοπαίγνιο στον τίτλο και φανταστικούς, οργισμένους στίχους για την ράτσα του Martin, αλλά και για κάθε ράτσα που αρνείται να κοιτάξει την καμπούρα της, εξού και η παραφωνία στο φινάλε. Brilliant λέμε! [Θ.Ξ.]
Anotherdrinkingsong
Λογικά, αν υπήρχε ακόμα μία σύνθεση με “another” στον τίτλο, θα την έγραφα και αυτήν, χικ. Φεύγουμε από Ρόδον, Martin και φτάνουμε στην πρόσφατη περίοδο της μπάντας με τον Kevin Ridley μπροστάρη. Εξίσου δυνατή πένα, μέλος τους για πάμπολλα χρόνια και από διαφορετικά πόστα. Fa la la la la, fa la la la la, fa la la la la, ακούστηκε άψογα συντονισμένα από το πλήθος πριν μερικά χρόνια στο Temple, το ίδιο και το αυτό αναμένω και τώρα. Η ακουστική κιθάρα στην αρχή χτίζει τα όσα θα ακολουθήσουν, το λίκνισμα αποτελεί μονόδρομο και για τέσσερα λεπτά παρτάρουμε δίχως αύριο. Ήδη μου λείπει ο Kevin. [Π.Ζ.]
Emerald
Δεν νομίζω πως το εκπληκτικό αυτό τραγουδι των Thin Lizzy σηκώνει μεγάλη ανάλυση, αφού από το 1976 που κυκλοφόρησε βρίσκεται στο πάνθεον του rock. Σε ότι αφορά όμως την μυθολογία των Skyclad, η διασκευή αυτή έπαιξε έναν συγκεκριμένο ρόλο στο πως βιώνει τα live τους ο /Έλληνας οπαδός τους. Όσοι ήσασταν σε εκείνο το θρυλικό πρώτο τους live στο Ρόδον, στις 22 Μαΐου του 1994, θα θυμάστε πως το “Emerald” έκλεισε την συναυλία με τα “Ο-ο-ο” να είναι τόσο δυνατά που δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε ούτε εμείς στο κοινό - για την ίδια την μπάντα ας μην το σχολιάσουμε καν. Όσοι δεν ήσασταν, να είστε σίγουροι πως σε στιγμές σαν αυτήν σμιλεύτηκε αυτή η τόσο ιδιαίτερη σχέση αγάπης ανάμεσα στους Skyclad και τους fans. Όσες φορές κι αν το ακούσεις ζωντανά, το “Emerald” με τον λυρικό του τόνο, τις υπέρτατες μελωδίες στην κιθάρα και την πολεμικού του κραυγή, θα κουβαλάει πάντα την ίδια μαγεία και θα είναι πάντα ένα highlight στα Iive των Skyclad, τότε, τώρα και για πάντα. [Α.Κ.]
