Slayer

Ο θάνατος του Jeff Hanneman κάνει το "Repentless" ένα πολύ κομβικό άλμπουμ στην ιστορία των Slayer, μιας και ήταν ο ένας εκ των δύο βασικών συνθετών της μουσικής τους. Προφανώς, αυτό έβαλε σε σκέψεις τους διάφορους οπαδούς τους, με ερωτήματα του στιλ αν θα πρέπει να συνεχίσουν, τι βλασφημία που βγάζουν δίσκο κτλ. Όλα αυτά είναι παντελώς ανούσια για πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ, οπότε πάμε στο ψητό που δεν είναι άλλο από τη μουσική.

Ύστερα από ουκ ολίγες ακροάσεις αξιολογώντας την καταπόνηση του σβέρκου, τα παράπονα των γειτόνων απ’ την ένταση των ουρλιαχτών πώρωσης και πηγαίας εκτόνωσης δια μέσου χοροπηδητών από οπουδήποτε (τραπέζια, καρέκλες), φτάνουμε στο συμπέρασμα να δηλώσουμε αναφανδόν υπέρ του "Repentless". Και ο λόγος θαρρώ εύκολα δικαιολογημένος. Έχει τραγούδια που σε πιάνουν απ' τα μαλλιά, γεννητικά όργανα, βάλτε ό,τι θέλετε τέλος πάντων και σε ρίχνουν σε έναν τοίχο από ταβανόπροκες σαν αυτές που φοράνε οι Nifelheim. Η δε πρώτη πλευρά του δίσκου, τα έξι πρώτα τραγούδια δηλαδή μαζί με την θεϊκή εισαγωγή "Delusions Of Saviour", είναι τόσο εθιστικά που μπορώ να τα ακούω συνεχώς, μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ! Δεν περίμενα με τίποτα τέτοια βόμβα και ίσως επειδή δεν είχα και ιδιαίτερες προσδοκίες ο δίσκος με διέλυσε. Και πιστεύω ότι θα κάνει το ίδιο σε όποιον έρθει σε επαφή μαζί του.

Εξαιρετικά τραγούδια, άλλα γρήγορα με τρομερά riff, όπως το "Repentless", το ασύλληπτο "Take Control", ο δυναμίτης "Implode" (καμία σχέση με το πώς ήταν όταν πρωτοβγήκε στο ίντερνετ) ή τα punk meets thrash "Atrocity Vendor" και ειδικά το "You Against You". Από την άλλη έχομε το κλασικό Slayer - αρρωστημένο μοτίβο με το "When The Stillness Comes", όπου ο Araya είναι ανατριχιαστικός και το ατμοσφαιρικό «a la Danzig» εισαγωγικό του "Cast The First Stone" που καταλήγει σε ένα riff που τρυπάει μυαλά. Τι να πρωτογράψει κανείς. Δεν υπάρχει μέτρια στιγμή στο άλμπουμ, η αλληλουχία των κομματιών είναι ιδανική και το "Repentless" κυλάει νεράκι.

Από θέμα μουσικών, εντυπωσιακός σίγουρα είναι ο Araya, ο οποίος τραγουδά λες και είναι δεκαπεντάχρονος. Τόσο νεύρο, τόση δύναμη και τόσο πάθος δεν είχε στις  προηγούμενες δουλειές και σίγουρα κλέβει την παράσταση. Όπως, επίσης, πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον Bostaph που τα κάνει όλα θρύψαλα. Δεν έχει νόημα μια σύγκριση με Lombardo, είναι και οι δύο απίστευτοι ντράμερ, απλά θεωρώ μειονεκτικό το  να χαρακτηρίζεται σαν ρεζέρβα του μεγάλου. Ο Bostaph έχει ένα χαρακτηριστικό παίξιμο που τον κάνει άμεσα αναγνωρίσιμο και ο τρόπος που φορτώνει μερικές φορές τα κομμάτια βγάζει ένα feeling λες και σε βαράνε πυροβολαρχίες. Τον βοηθάει βέβαια και ο ήχος που είναι εντυπωσιακός, στα τύμπανα ειδικά είναι για σεμινάριο. Οι δε axemen ρίχνουν το ένα δολοφονικό riff μετά το άλλο, ο King έχει κάνει φοβερή δουλειά, ενώ στα solo του ο Holt μοιάζει νε έχει μπει στο πετσί των Slayer.

Είναι τέτοια η ορμητικότητα του δίσκου (αυτό φαίνεται και στους στίχους) που μοιάζει πιο πολύ σαν απελευθέρωση θυμού και επιθετικότητας παρά σαν υπολογισμένη παραγωγή. Δηλαδή, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο απλά για να βγουν οι Slayer σε περιοδεία, αλλά περισσότερο μια εκδήλωση ακραίων συναισθημάτων που παρήχθησαν από πραγματική έμπνευση. Σπάνιο γεγονός για σχήμα 30 και βάλε χρόνων. Δεν έχει προφανώς νόημα να συγκρίνουμε το "Repentless" με ό,τι έβγαλαν στην αρχή της καριέρας τους, αλλά κατά τη γνώμη μου κοιτάει στα μάτια και το "Christ Illusion" και το "World Painted Blood". Όσον αφορά τέλος στο line-up και για το αν είναι όντως Slayer δίχως τον Jeff, αν είναι να κυκλοφορούν τέτοια πράγματα ας παίζει και η Γωγώ Τσαμπά μέσα, καρφί δεν μας καίγεται!