«10»: Σταθμοί στη πορεία του Mat McNerney, από τους Void έως τους Grave Pleasures

Μια άκρως ενδιαφέρουσα διαδρομή με επόμενο σταθμό τις συναυλίες των post-punks από την Φινλανδία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

18/10/2023 @ 14:16

Με μπροστάρη τον πολυπράγμων Mat "Kvohst" McNerney στα φωνητικά, οι Grave Pleasures αποτελούν για πολλούς το συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τις στάχτες των Beastmilk, ενός βραχύβιου σχήματος, που μας απασχόλησε έντονα πριν μια δεκαετία με την κυκλοφορία του θρυλικού και μοναδικού τους άλμπουμ "Climax".

Λίγο πριν τις εμφανίσεις των Grave Pleasures σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου και το Σάββατο 21 Οκτωβρίου αντίστοιχα, καταγράφουμε την άκρως ενδιαφέρουσα πορεία του Mat McNerney κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με αφετηρία από το "Posthuman" των Void και το τελευταίο προορισμό το φετινό "Plagueboys".

Void - Posthuman (2003)

Εδώ παρέα με τον επίσης Βρετανό και για χρόνια μουσικό συνοδοιπόρο του σε πολυάριθμα one-off projects, Matt Jarman, ο McNerney μας παραδίδει ένα ηλεκτρονικό black metal αριστούργημα πολυσχιδών prog υφών, εύπεπτο όσο και πολυεπίπεδο. Στις απαρχές μίας πολυτάραχης και πολυποίκιλης μουσικής πορείας, την προμηνύει, αποδεικνύοντας εξ’αρχής το ταλέντο του και καταδεικνύοντας την διάθεσή του για διαφοροποίηση και μοναδικότητα. The rest is history.

Code - Nouveau Gloaming (2005)

Είναι ένας μαγευτικός δίσκος, που καταφέρνει με ελάχιστα στοιχεία αφήγησης να διηγηθεί μια ιστορία και αυτό είναι κάτι που θέλαμε κι εμείς να κάνουμε με το "IV". Έχει μια αιθέρια ατμόσφαιρα και τα παιξίματα είναι λιτά, ουσιώδη και υπηρετούν το έργο.

Dødheimsgard - Supervillain Outcast (2007)

Οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του επίσης εμβληματικού "666 International", γνωστού και ως το album που γύρισε σελίδα για τους Dodheimsgard, οι Νορβηγοί αγκαλιάζουν την πειραματική / industrial πλευρά τους, αφήνοντάς την να ξεφύγει από την σφαίρα του παρεκβατικού στοιχείου, τις επιρροής και του extra ηχητικού layer και πλέον ενσωματώνοντάς την για τα καλά στη συνθετική και καλλιτεχνική εν γένει ιδιοσυγκρασία τους. Ακόμη πιο ώριμοι, με ακόμη πιο ερεβώδη ατμόσφαιρα, ο Vicotnic και η παρέα του -εδώ αποτελούμενη εκτός των άλλων από έναν φωνητικά συγκλονιστικό Mat "Kvohst" McNerney- μας παραδίδουν ένα black metal διαμάντι, που ακόμη και σήμερα στρογγυλοκάθεται στην κορυφή των πιο δύσπεπτων μα ταυτόχρονα σπουδαίων δημιουργημάτων της εν λόγω σκηνής. 10/10.

Gangrenator - Tales From A Thousand Graves (2009)

Δεν ξέρω πόσοι από τους οπαδούς του Mat θα αγκαλιάσουν αυτή τη στιγμή του, αλλά παιδιά εδώ μιλάμε για ένα ωμό extreme metal αριστούργημα. Grindcore to the bone, με κάποιες death metal εξάρσεις, οι βραχύβιοι Gangrenator (ένα demo και τούτο το album μόνο στην τριετή δισκογραφική τους πορεία) ενδείκνυνται για fans των Exhumed, ή για όσους θέλουν να σπάσουν το σπίτι τους -ή τα μούτρα του αφεντικού τους- μετά από μια δύσκολη Δευτέρα στην δουλειά. Τίτλοι όπως "Subhuman Sacrifice" και "Taste the Skull" φέρνουν τη μισανθρωπία σε πρώτο πλάνο, ενώ ο McNerney καταφέρνει ακόμη και σε αυτή την κάργα brutal έκφανσή του να είναι συγκλονιστικός.

Hexvessel - No Holier Temple (2012)

Σε αυτή τη Φινλανδική του πλευρά, ο κοσμογυρισμένος Mat McNerney παρουσιάζεται πιο λυρικός παρά ποτέ και το "No Holier Temple" αν και απειροελαχίστως σχετικό με τον σκληρό ήχο όπως τον αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία, αποτελεί το αγαπημένο του υπογράφοντος. Θες επειδή οι ερμηνείες του προαναφερθέντος εκτείνονται σε άλλα ύψη και διαστάσεις; Θες επειδή η folk προσωπικότητα εδώ είναι άκρως αυθεντική; Θες επειδή ενορχηστρώσεις, παραγωγή, ατμόσφαιρα, όλα συνηγορούν υπέρ της τελειότητας; Θες επειδή οι Opeth δεν έβγαλαν ποτέ δεύτερο "Damnation" και βρήκαμε παρηγοριά εδώ; Σε κάθε περίπτωση, αν ο πρωταγωνιστής μας έχει να καυχιέται για μια άκρως ιδιαίτερη στιγμή στην δισκογραφική του πορεία, τούτη εδώ διεκδικεί τον τίτλο αυτό με αξιώσεις.

Beastmilk - Climax (2013)

Δεν υπάρχουν λόγια, για την ίσως αριστουργηματικότερη στιγμή αυτής της μουσικής πλευράς του Mat McNerney. Το Νοέμβριο του 2013, οι Beastmilk έσκασαν στη σκηνή σαν κεραυνός εν αιθρία, προσφέροντάς μας ένα χωροχρονικό ταξίδι στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του post punk ήχου και μοιράζοντας κορυφαία τραγούδια, το ένα πίσω από το άλλο, σαν ένα best of μιας μπάντας που ανέκαθεν ήξερε τι έκανε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το Pitchfork έγραψε για αυτούς "Αποκαλυπτικά οράματα και μία καταραμένη χιουμοριστική διάθεση, σχηματίζουν ηχητικούς εφιάλτες, όσο οι Beastmilk δημιουργούν σπλαχνικό, ταραχώδες death rock για την elite". "Death Reflects Us", "Genocide Crush", "You Are Now Under Our Control" και κάπου εδώ σταματάω, γιατί θα καταλήξω να τα γράψω όλα.

Carpenter Brut - Leather Teeth (2018)

Τα θεματικά retrowave / neonwave αριστουργήματα του Franck B Carpenter έχουν πλέον λάβει την θέση που τους αξίζει στο πάνθεον του σκληρού ήχου και όσοι υπήρξαν μάρτυρες της πρόσφατης συναυλίας των CB στη χώρα μας, γνωρίζουν τον λόγο καλά. Η συμμετοχή του Mat McNerney στο "Beware The Beast" track, από το δεύτερο μέρος της ακόμη ημιτελούς δισκογραφικής τριλογίας "Leather", μόνο ως έκπληξη δε μπορεί να χαρακτηριστεί, από όσους αντιλαμβάνονται τη χρυσή τομή στην αισθητική των δύο συμβαλλομένων. Ρεφρενάρα από τον Mat, τραγουδάρα από τον Franck, το λες και συνταγούλα επιτυχίας.

The Deathtrip - Demon Solar System (2019)

Διαδεχόμενος εδώ τον Aldrahn, όπως άλλωστε συνέβη κάποια χρόνια νωρίτερα και στους Dodheimsgard, ο Kvohst έρχεται να συνδράμει με την versatile avant-garde black metal χροιά και δημιουργικότητά του σε ένα παραδοσιακό 90’s-influenced black metal έργο, στα χνάρια των Mayhem, Darkthrone, Immortal, Marduk και Gorgoroth. Χάρη στην έντονη προσωπικότητά του και την βαθιά γνώση του για τον εν λόγω ήχο και για τις ειδικές ανάγκες που αυτός φέρει στη σύγχρονη εποχή, εδώ βοηθάει άλλο ένα σχήμα, να γυρίσει σελίδα και να διαφοροποιηθεί. Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε. Το ίδιο και οι The Deathtrip.

Mat McNerney & Kimmo Helén - A Fire In The Cold Season OST (2023)

Εδώ ο McNerney μαζί με τον πολυοργανίστα Kimmo Helén, επίσης μέλος των Hexvessel, συνεργάζονται με τον σκηνοθέτη Justin Oakey, για το soundtrack της ταινίας μεγάλου μήκους "A Fire in The Cold Season" σε ένα τελείως διαφορετικό εγχείρημα, από όσα κατά τα άλλα συναντάμε στη δισκογραφία του πρώτου, αλλά παρόμοιου και εφάμιλλου με τη δισκογραφία του Φινλανδικού σχήματος. Πολυπρόσωπο και ατμοσφαιρικό in the folk music sense, δεν θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά συμπληρώνει σαν τελευταίο κομμάτι του παζλ, την πορεία ενός καλλιτέχνη που αγαπάμε για όλο και περισσότερους λόγους.

Grave Pleasures - Plagueboys (2023)

Στο πρόσφατο δημιούργημά τους και εκείνο που τους κάνει να ξεχύνονται στους συναυλιακούς δρόμους και εν τέλει να καταλήγουν στη χώρα μας, αυτή την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου, οι Grave Pleasures εξακολουθούν να κρατούν αγκαλιά όλα τα 80’s post punk vibes που τους ανέδειξαν και καταξίωσαν τα τελευταία χρόνια, μπολιάζοντάς τα όμως με μοντέρνες gothic pop εκφάνσεις που μπορούν να φέρουν στο μυαλό τα πάντα από Interpol και Death Cab For Cutie, μέχρι Editors. Ωσάν προορισμένο για να τους βάλει στα μεγάλα σαλόνια, το "Plagueboys", εκτός από πηγαίες συνθέσεις και αξιομνημόνευτες ρεφρενάρες, φέρει ίσως για πρώτη φορά, αυτό που λέμε "σφραγίδα γνησιότητας" για τους Grave Pleasures, διασχίζοντας τη γραμμή ανάμεσα στο revival passion project και τη σπουδαία original δημιουργία και αφήνοντας ακόμη περισσότερες υποσχέσεις για το μέλλον. Ανυπομονούμε για την Παρασκευή!