Ziria Music Festival 2016 (Vodka Juniors, Puta Volcano,Cyanna Mercury, Bazooka, κ.ά.) @ Τρίκαλα Κορινθίας, 25-27/08/16

Το καλοκαίρι είναι η κατεξοχήν εποχή για κάθε είδους φεστιβάλ στην Ελλάδα. Πολλά από αυτά συνδυάζουν το μουσικό κομμάτι με την κατασκήνωση σε φυσικά τοπία απείρου κάλλους. Η αλήθεια είναι ότι ούτε ήξερα που έπεφτε η Ζήρεια ούτε είχα ακούσει ξανά για το Ziria Music Festival. Κοντά στα Τρίκαλα Κορινθίας και σε υψόμετρο περίπου 1600 μέτρων, στο χιονοδρομικό της Ζήρειας, γύρω στις δυόμιση ώρες από Αθήνα και κοντά ένα δίωρο από Πάτρα στήθηκε ένα μοναδικό φεστιβάλ. Συνδύαζε άψογα την τοποθεσία και τη μουσική.

Τα ονόματα που προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε κάποια μέρα από τα πιο γνωστά ελληνικά φεστιβάλ. Vodka Juniors, Puta Volcano, Χατζηφραγκέτα, Cyanna Mercury, Monovine, Bazooka, για να αναφέρω μερικές από τις μπάντες, με το στυλ να εκτείνεται σε ένα μεγάλο εύρος του rock (και όχι μόνο) ήχου. Οι περισσότεροι από αυτούς, μιας και ο ήλιος πέφτει σχετικά νωρίς στη Ζήρεια, έπαιξαν κάτω από έναν έναστρο ουρανό. Μαγευτικό το θέαμα - που κυρίως οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή.

Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφάσισα να πάω στο φεστιβάλ, δεν είχα στο νου μου να γράψω κάτι σχετικά με αυτό. Αυτό προέκυψε εκ των υστέρων. Οπότε το παρακάτω δεν είναι ένα αναλυτικό report, αλλά περισσότερο μια συνολική εντύπωση και μια γενική εικόνα. Δεν περιέχει setlist και υπεραναλύσεις για το πώς έπαιξαν οι μπάντες, ενώ αρκετές από αυτές δεν ήταν δυνατό να καλυφθούν. Οπότε σιγά σιγά πάμε και στο ζουμί της υπόθεσης.

Η Πέμπτη ήταν και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ, λειτουργώντας περισσότερο σαν ζέσταμα για το «καυτό» διήμερο που θα ακολουθούσε. Στο ειδικά διαμορφωμένο σαλέ έπαιξαν οι Valina & Nefeli, ενα ταλαντούχο νέο σχήμα που παίζει classic rock με αρκετά στοιχεία blues και soul και o bluesman Simos Kokavesis, για τους οποίους δεν μπορώ να εκφέρω προσωπική άποψη μιας και η άφιξή μου ήταν προγραμματισμένη για την Παρασκευή. Μετά το τέλος του live ακολούθησαν DJ set από τους Panos D, A Sandro και Di Cappa στον ίδιο χώρο. Και η τελετή έναρξης έριξε αυλαία, υποσχόμενη μεγάλες συγκινήσεις τις επόμενες μέρες.

Τη δεύτερη μέρα στον εσωτερικό χώρο (σαλέ) την έναρξη των live έκαναν οι Valerie's Bones και Drunk Jackals. Οι πρώτοι φαίνονται μεγάλοι θαυμαστές της grunge σκηνής, ενώ τα τσακάλια είναι πιο κοντά στο παλιομοδιτικό rock με μερικές desert rock τζούρες, ή τουλάχιστον έτσι έπιασα ακούγοντας το online υλικό τους, χάνοντας και αυτό το κομμάτι του φεστιβάλ. Υπομονή και λίγο μετά σταματάει η «κονσέρβα» περιγραφή.

Αφού φτάσαμε, βρήκαμε ένα εξαιρετικό σημείο και στήσαμε σε ασφαλή απόσταση από τη μεγάλη εξωτερική σκηνή υπό τους ήχους των Breath After Coma, οι οποίοι μου είχαν κάνει εξαιρετική εντύπωση από την πρώτη φορά που τους είχα δει στην Πάτρα πριν μερικούς μήνες. Από τις πιο alternative/grunge μπάντες του φεστιβάλ, και σίγουρα από τις πιο σκληρές. Πριν από αυτούς είχε προηγηθεί ο Αντώνης Αγγελίδης, τον οποίο δεν προλάβαμε οριακά. Από μακριά μόνο έπιασα το "Φοβάμαι" από Ρόδες σε ένα ακουστικό σετ με λούπες.

Επιστρέφοντας στην κανονική ροή του φεστιβάλ, η πρώτη μπάντα που είδαμε ήταν οι The Mongrelettes, μια σχεδόν all-female μπάντα. Σαν βγαλμένη από τη δεκαετία των '60s, η ψυχεδελική rock/pop τους, κυρίως λόγω της χρήσης της farfisa, με αρκετές garage επιρροές έδεσε όμορφα με το τοπίο, και ενώ η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει αισθητά μιας και ο ήλιος μας είχε αποχαιρετήσει ήδη καμιά ώρα. Αρκετά αξιόλογη εμφάνιση. Στη συνέχεια, ακολούθησε η Dusk συνοδευόμενη από τον κιθαρίστα της σε μια μινιμαλιστική παρουσίαση της μουσικής της. Κινούμενη σε πιο indie/folk μονοπάτια και με άξονα την αξιοπρόσεκτη φωνή της έδωσαν το έναυσμα στο κοινό που δεν είχε επαφή με τη μουσική της να ασχοληθεί στο προσεχές μέλλον.

Από τις εκπλήξεις της βραδιάς ήταν οι Echo Train που ακολούθησαν. Ανοίγοντας με το "The Wolf The Mightier", ένα κομμάτι που διέπεται έντονα από το πνεύμα της μουσικής των αμερικανών ιθαγενών. Συνδυάζοντας στοιχεία από το ρεύμα των χίπις της  δεκαετίας του '60 - γι’ αυτόν τον λόγο και μου έκαναν για μπάντα που θα ταίριαζε στο Woodstock σε μια άλλη εποχή, βέβαια - αλλά και του indie rock παρελθόντος των μελών της (Ren από C:Real και Greggy K από Matisse) οι Echo Train ήταν η αποκάλυψη του τριημέρου για μένα προσωπικά. Πολύ προσεγμένες συνθέσεις, αρκετά ψυχεδελικές αλλά ταυτόχρονα και rock με την εξαιρετική φωνή της Ren να ανταγωνίζεται τη σκηνική της παρουσία. Το έντονο βουκολικό στοιχείο της μπάντας ταίριαζε περισσότερο από οποιαδήποτε με το φεστιβάλ.

Τη σκυτάλη παρέλαβαν αμέσως μετά οι Cyanna Mercury, που εδώ και μερικά χρόνια έχουν αποτινάξει από πάνω τους τα εμπορικά στοιχεία που τους έφεραν σε διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Με το αρκετά southern - με ανατολίτικες πινελιές - rock ύφος τους και τη γεμάτη γρέζι φωνή του Spyreas κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, ενώ τα κομμάτια που ξεχώρισαν ήταν το "I Am Cannibal" και η διασκευή του "The Four Horseman" από Aphrodite’s Child. Άκρως επαγγελματική - όχι διεκπεραιωτική - η εμφάνιση της μπάντας, που είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Η επόμενη μπάντα ήταν μια από τις ελάχιστες ελληνόφωνες του φεστιβάλ - χωρίς να αποφεύγει και τον αγγλικό στίχο σε ορισμένα κομμάτια της - με αρκετούς οπαδούς που την ακολούθησαν και στη Ζήρεια.

Όταν εμφανίστηκαν, λοιπόν, οι Bazooka επί σκηνής ένας μικρός χαμός επικράτησε από κάτω. Το old school ψυχεδελοpunk τους με κύριο εκφραστή του τον frontman Ξάνθο και χαρακτηριστικό γνώρισμα τα δύο τύμπανα δεν άφησαν παραπονεμένο κανέναν από τους παρευρισκόμενους, παίζοντας κομμάτια τόσο από το ομώνυμο όσο και από το φετινό "Useless Generation" με κορυφαίο τους κομμάτι μάλλον το "Άχρηστη Γενιά". Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αλλά έχω την αίσθηση ότι αν οι Βολιώτες δρούσαν στα '90s τώρα θα συγκαταλέγονταν στις κορυφαίες ελληνικές rock μπάντες.

Τελευταία μπάντα για την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν οι Πατρινοί Monovine. Με αρκετά προβλήματα στον ήχο της κιθάρας σχεδόν καθόλη τη διάρκεια του live, οι λάτρεις της σκηνής του Seattle (βλέπε grunge) δεν έδειξαν να πτοούνται και απέδωσαν κομμάτια κυρίως από το ντεμπούτο τους "Cliche", συν το καινούριο "Why Don’t You Shoot Me In The Head" - από τον πρώτο δίσκο, που αναμένεται, μετα το reunion. Το τελευταίο ανοίγει την όρεξη για κάτι καλό αφού είναι σε επίπεδα "The One" - το οποίο επίσης παίχτηκε -  αν όχι "Odd". Με το τελευταίο, όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσάλωσαν και οι αρκετοί φίλοι της μπάντας, όντας αναμφισβήτητα το χιτάκι τους.

Εν συνεχεία, όσοι είχαν διάθεση για περισσότερη μουσική, άλλης φύσης, μεταφέρθηκαν στο σαλέ για DJ set από τους Nikolas Gale, Marsha,Beret Duo, το οποίο κράτησε μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν χαράξει.

Μετά από το πρώτο μαρτυρικό βράδυ λόγω του τσουχτερού κρύου, ήρθε η τρίτη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ, με ακόμα περισσότερο κόσμο. Με τις διάφορες δραστηριότητες (πεζοπορία, μαθήματα yoga, επίσκεψη σε σπήλαιο) να λαμβάνουν χώρα πρωί μέχρι και μεσημέρι, τα συγκροτήματα που έπαιξαν στην εσωτερική σκηνή του σαλέ, δεν πρόλαβα να τα παρακολουθήσω. Πρώτοι ήταν οι Sons Of Zevedeus, οι οποίο από τα online δείγματα είναι ένα οργανικό progressive rock τρίο που εμπνέεται από ρεμπέτικα, κινηματογραφική μουσική και jazz. Αρκετά avant garde άκουσμα. Ακολούθησαν οι μπλουζάδες Limpin Express και The Jumpin’ Bones.

Μετά από ένα διάλειμμα περίπου μιας ώρας, ήρθε η ώρα το party να συνεχιστεί έξω στη φύση. Στη μέγαλη σκηνή, λοιπόν, και με μικρή καθυστέρηση, εμφανίστηκαν γύρω στις 19:00 παρά οι Dog Beat. Πειραματική jazz/blues με ηλεκτρονικά στοιχεία (;) ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων ήταν αυτό που ακούσαμε από τους Αθηναίους με drum machine και φυσαρμόνικα, σε μια εμφάνιση που είχε τις καλές τις στιγμές, αλλά ομολογώ ότι δεν με κέρδισαν με το στυλ τους. Πολύ πιθανόν στο μέλλον να αναθεωρήσω γιατί σίγουρα δεν ήταν κακό αυτό που είχαν να πουν.

Οι Χατζηφραγκέτα με το μοναδικό τους στυλ πρόσφεραν αρκετό γέλιο σε ένα show που είχε τσιφτετελοτράγουδα, blues, stand up και ραπάρισμα. Αρκετά επικοινωνιακοί με το κοινό, αλλά και εμφανώς καλύτεροι live, οι Χατζηφραγκέτα με τις σατυρικές τους συνθέσεις αποτέλεσαν μακράν την πιο διασκεδαστική συμμετοχή του φεστιβάλ. Από το setlist τους πέρασαν το "Στην Κνίτισσα", το "Και Γαμώ Τις Μηχανές" και το "Πατσοκοίλι" μεταξύ άλλων.

Συνέχεια με τους Vinyl Suicide στην πιο μελαγχολική εμφάνιση του φεστιβάλ, σε πλήρη αντίθεση με τους Χατζηφραγκέτα. Με τον ορισμό που οι ίδιοι έδωσαν στη μουσική τους να είναι λίγο υπερβολική (suicide pop) έριξαν τους τόνους και απέδωσαν ατμοσφαρικές συνθέσεις όπως το "6:40 AM" και "Pictures Of You" θυμίζοντας αρκετά τους XX.

Η μπάντα που περίμενα να δω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ήταν έτοιμη να βγει στο σανίδι, αμέσως μετά τους Vinyl Suicide. Οι Puta Volcanο μετά και το εξαιρετικό "The Sun" με το εκρηκτικο μείγμα stoner, alternative και grunge στοιχείων και την υψηλών δυνατοτήτων φωνή της Luna ξεσήκωσαν το κοινό του φεστιβάλ με παλιά και νέα κομμάτια. Και αν τα "The Sun" και "Raindance" ήταν γνωστά για την ποιότητά τους, τα κομμάτια από τον νέο δίσκο που ετοιμάζεται αυτόν τον καιρό φάνηκαν εξίσου καλά.

Είχα ακούσει αρκετά για τα live των Vodka Juniors, αλλά αυτό που έζησα νομίζω ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Αν και στο δίσκο θεωρώ πως χάνουν αρκετή από τη δυναμική τους, στη σκηνή ήταν η πιο «ζωντανή», η πιο ενεργητική μπάντα του φεστιβάλ.

Με το skate punk τους, τις dub στιγμές τους και το extra ska στοιχείο που έφερνε η τρομπέτα στη μουσική τους, εκτίναξαν τη διάθεση στα ύψη και σήκωσαν αρκετό χώμα στον αέρα. Εντυπωσιακή εμφάνιση από τους αρκετά ευδιάθετους Juniors με κομμάτια όπως τα "Last Chance", "Whiskey And The Rain" και "Rise Up" να τραγουδιούνται (και να χορεύονται) από πολύ λαό. Αναμφίβολα οι headliners του τριημέρου, αν και τυπικά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο.

Για κλείσιμο των live εμφανίσεων κλήθηκαν οι Balkan Riddims. Παίζοντας reggae/dub με balkan στοιχεία και έντονη χορευτική διάθεση ήταν μια πολύ καλή επιλογή μετά τους Vodka Juniors. Ο κόσμος το καταευχαριστήθηκε και διασκέδασε προσπαθώντας να ξεχάσει ότι ένα υπέροχο τριήμερο έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του. Όπως και τις άλλες μέρες, η συνέχεια δόθηκε στο σαλέ με DJ set από τους Kill Emil, Mister Kentro, Alex livieratos,Panos D. και το πάρτυ συνέχισε μέχρι το επόμενο πρωί.

Με καθαρό μυαλό μερικές μέρες μετά και αφού έχει καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός, μπορώ να πω ότι το lineup του 7ου Ziria Festival ήταν από τα καλύτερα - αν όχι το καλύτερο - του καλοκαιριού. Με ελληνικές μπάντες που όλες στάθηκαν τουλάχιστον αξιοπρεπώς, και ποιοτικούς καλλιτέχνες, που αφιλοκερδώς συμμετείχαν, στήθηκε το μεγάλο party της Ορεινής Κορινθίας. Και η αλήθεια είναι ότι το μουσικό κομμάτι ήταν ένα μέρος απλά του φεστιβάλ. Η ονειρική τοποθεσία του, μπορεί να μην περιλάμβανε κάποια παραλία ή ποτάμι ή λίμνη, αλλά το τοπίο και η φύση σε υψόμετρο 1600 μέτρων σε αποζημίωνε πλήρως.

Η διοργάνωση ήταν άψογη, το φαγητό και τα ποτά σε φυσιολογικές τιμές. Ο χώρος πεντακάθαρος - σε αυτό φρόντισαν και οι ίδιοι οι κατασκηνωτές - πέρα από το προσωπικό και τους εθελοντές. Επίσης, οι δραστηριότητες που διοργανώθηκαν παρείχαν τη δυνατότητα για κάτι διαφορετικό σε όσους δεν αρκούνταν μόνο στο μουσικό κομμάτι του φεστιβάλ. Και όλα αυτά δωρεάν. Οπότε του χρόνου, ανεξαρτήτως καλλιτεχνών, αξίζει να το τιμήσετε, προτού μπουν χορηγοί και εισιτήριο - κάτι που δυστυχώς μάλλον δεν θα αργήσει. Ελπίζω να διαψευστώ. Και μια συμβουλή για κλείσιμο, μην κάνετε το λάθος και υποτιμήσετε το υψόμετρο, πάρτε πολύ ζεστά ρούχα, κυρίως για το βράδυ και τον ύπνο.