«A Buyer's Guide»: Overkill

Το πιο αλήτικο thrash συγκρότημα όλων των εποχών

Από τον Κώστα Πολύζο, 26/09/2014 @ 11:57
Οι Overkill αποτέλεσαν μια από τις σημαντικότερες μπάντες του αμερικάνικου thrash (east coast) και φέρουν στοιχεία του μυθολογικού πτηνού Φοίνικα. Κάθε φορά που αντιμετώπισαν δυσκολίες έδειξαν να έχουν την ικανότητα και τα αναγκαία ψυχικά αποθέματα για να επιστρέψουν και να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να γράφουν καλή μουσική δηλαδή.

Overkill

Δημιουργήθηκαν το 1980 στο New Jersey από τους D.D. Verni (μπάσο) και Rat Skates (drums), με τον Bobby 'Blitz' Elsworth (φωνή) και τον Bobby Gustafson (κιθάρα) να έρχονται λίγο αργότερα. Με τη φυγή του Gustafson το 1990 ολοκληρώνεται το πρώτο κεφάλαιο της καριέρας τους. Προσλαμβάνουν τους Cannavino και Gant και μαζί με τον Bob 'Sid' Falck κάνουν το εμπορικό breakthrough, ακόμα και όταν η ίδια τους η εταιρεία (Atlantic) δεν πίστευε σε αυτούς.

Overkill

Μέλη πάνε και έρχονται στο διάστημα που μεσολάβησε έως σήμερα, αλλά η μπάντα δείχνει προσαρμοστικότητα στις προκλήσεις της κάθε εποχής. Φαίνεται δε, πως εδώ και κάμποσο καιρό έχουν βρει τα σωστά άτομα να πλαισιώσουν τον πυρήνα D.D. - Blitz, δημιουργώντας μια σταθερή σύνθεση η οποία γράφει δίσκους σε κορυφαίο επίπεδο. Οι κυκλοφορίες τους όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταστήσει σαφές, πως αυτό το συγκρότημα έχει εκείνα τα στοιχεία που δεν επιτρέπουν σε τίποτα και σε κανέναν να αλλοιώσει τον ποιοτικό του χαρακτήρα.

Overkill

Με αφορμή την δισκογραφική τους επιστροφή και ελπίζοντας («παρακαλώντας» είναι η σωστή λέξη) να ανακοινώσουν την επανεμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε έναν οδηγό της δισκογραφίας τους. Η δουλειά ήταν δύσκολη αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει... «open up wide I'm coming inside».

Υ.Γ.: «Big 4» χωρίς τους Overkill μέσα είναι αδόκιμος όρος... λέω εγώ τώρα.

Buy Or Die
Overkill - Feel The Fire Feel The Fire
Megaforce (1985)

Υπάρχει το κλισέ που περιγράφει το ντεμπούτο άλμπουμ μιας μπάντας ως «εμβληματικό», αλλά ποιά άλλη λέξη μπορεί να χρησιμοποιήσει άραγε κανείς για να αποτυπώσει την αλήθεια του "Feel The Fire"; H τετράδα από την ανατολική ακτή μας συστήνεται σε αυτόν τον δίσκο παίζοντας thrash φτιαγμένο από τα καλύτερα υλικά. Κιθάρες ξυράφια, «άρρωστα» solo, σφιχτό rhythm section και ένα λαρύγγι άλλο πράγμα. Από το εφιαλτικό ξεκίνημα του "Raise The Dead" και έως το υπερ- cool riff του "Overkill" (που θα έχει τέσσερις συνέχειες), δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς πως το δεύτερο αμερικάνικο thrash κύμα είχε βρει τους ηγέτες του. Απόλυτη στιγμή του δίσκου φυσικά το ομώνυμο τραγούδι με το μνημειώδες κόψιμο στη μέση. «Fire, fire, feel the fire...».
Overkill - Taking Over Taking Over
Megaforce (1987)

Ο δεύτερος δίσκος συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε ο πρώτος. Η παραγωγή βελτιώνεται, τα μανιασμένα thrash riff σε συνδυασμό με το δίκασο του Rat Skates προκαλούν πανικό και το αποτέλεσμα είναι κάποια από τα καλύτερα τραγούδια του είδους. Αδιαμφισβήτητους thrash ύμνους αποτελούν τα "Deny The Cross", "Wrecking Crue" και "Powersurge", αλλά χωρίς να θέλω να υποβιβάσω κανένα τραγούδι, το απίστευτο έπος "In Union We Stand" κλέβει την παράσταση. Το κουμπί «skip» δεν έχει καμία χρήση όταν ακούς αυτό το άλμπουμ γιατί κάθε κομμάτι απλά σε παρασύρει με τα καταιγιστικά του riff. Μιλάμε για πραγματικό μακελειό και σημαντική παρακαταθήκη για το μουσικό είδος που πρεσβεύει. Μοναδική παραφωνία το μάπα εξώφυλλο.
 
Must Have
Overkill - The Years Of Decay The Years Of Decay
Megaforce (1989)

Το τελευταίο άλμπουμ της πρώτης περιόδου της μπάντας έμελε να είναι το "The Years Of Decay". Η διαφοροποίηση συνθετικά από το "Under The Influence" είναι αρκετά αισθητή, καθώς οι ταχύτητες έχουν αρχίσει να περιορίζονται. Προφανώς υπάρχουν τα υπερηχητικά "Elimination" και "E.vil N.ever D.ies" και το πάνκικο "I Hate", όμως η διάθεση για mid tempo περάσματα πλέον εισάγεται σε -σχεδόν- ολόκληρα τραγούδια, όπως είναι το ομώνυμο και το "Who Tends The Fire". Εδώ βλέπουμε το συγκρότημα να «πειραματίζεται» με τις δομές των τραγουδιών, δίνοντάς τους μεγαλύτερη διάρκεια, επικό τόνο και εναλλαγές ταχυτήτων. Κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους βρίσκονται σε αυτό τον δίσκο.
Overkill - Horrorscope Horrorscope
Atlantic (1991)

Το "Horrorscope" αποτέλεσε κομβικό δίσκο για τους Αμερικάνους. Με τον Gustafson να αναγκάζεται να αποχωρήσει λόγω διαφωνιών σχετικά με τη μουσική κατεύθυνση, οι Verni και Elsworth παίρνουν το συνθετικό βάρος πάνω τους και παίζουν τα ρέστα τους διαφοροποιώντας τον ήχο της μπάντας. Τα riff γίνονται πιο κοφτά και επιθετικά, η καλογυαλισμένη παραγωγή έχει κύριο μέλημα την ανάδειξη όγκου στις κιθάρες, ενώ και τα αργά θέματα για ακόμα μια φορά είναι αρκετά. Οι Gant / Cannavino κερνάνε solo με το τσουβάλι, το μπάσο του D.D. δεσπόζει αγέρωχο, ο Falck παίζει τις κάλτσες του και ο Bobby βγάζει ένα (ακόμα) πιο αλήτικο και χύμα στυλ στις ερμηνείες του, οι οποίες είναι για άλλη μια φορά καθηλωτικές. Thrash πανδαιμόνιο στο "Coma", κοφτά riff και τσαμπουκάς στο "Thanx For Nothin'" και αγνός πόνος στο πολύ αργό "Soulitude".
 
Other Essentials
Overkill - W.F.O. W.F.O.
Atlantic (1994)

Μετά την αποτυχία του πειράματος με το "I Hear Black", οι Overkill δεν δείχνουν καμιά διάθεση να συνεχίσουν στο ίδιο βιολί και κυκλοφορούν ένα χύμα και αλήτικο thrash δίσκο. Τα heavy και κοφτά θέματα είναι και πάλι εδώ και για ακόμα μια φορά οι ταχύτητες παίζουν αναλόγως. Την ακούς την μαγκιά αυτής της μπάντας με το που μπαίνει το βαρύ και ασήκωτο riff του "The Wait / New High In Lows" (μετά από το ακουστικό απόσπασμα από σκηνή του "Carlito's Way"). Το μπάσο του D.D. και πάλι είναι ψηλά στην μίξη και καλπάζει, οι κιθάρες των Gant / Cannavino τσακίζουν κόκαλα και ο Bobby «τα λέει» μια χαρά. Μεταξύ άλλων, εδώ θα βρούμε και τον συναυλιακό ύμνο "Bastard Nation". Εντάξει, τι να λέμε τώρα, όταν το συγκρότημα διαλέγει ως τίτλο δίσκου το "Wide Fucking Open"; Αλητάμπουρες!
Overkill - Necroshine Necroshine
SPV (1999)

Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, groove, Sabbath-ικά riff (την αγάπη για τους οποίους δεν έκρυψαν ποτέ) και Overkill αλητεία ανακατεμένα σε ένα άλμπουμ. Και μόνο να σκεφτείς πως αυτό κυκλοφόρησε μόλις ανάρρωσε ο Blitz από την εγχείρηση για αφαίρεση καρκίνου, λέει πολλά. Μεσαίων ταχυτήτων κατά κύριο λόγο, χωρίς να λείπουν τα γρήγορα ξεσπάσματα, αυτός ο δίσκος έρχεται για να πιστοποιήσει για άλλη μια φορά πως αυτό το συγκρότημα ξέρει να γράφει πολύ καλούς δίσκους. Έκπληξη η προσθήκη γυναικείων φωνητικών (αδερφή Bobby) και στιβαρό το rhythm section, με τον D.D. να μας δίνει κάποια έξοχα δείγματα θεμάτων παιγμένα με παραμόρφωση στο μπάσο. Οι Comeau (ex-Liege Lord) και Marino (ex-Anvil) προσφέρουν μεγάλες κιθαριστικές στιγμές και ο Bobby είναι... ο γνωστός Bobby.
Overkill - Ironbound Ironbound
Nuclear Blast (2010)

Είχε φανεί από το "Immortalis" προς τα πού πήγαινε το πράγμα, αλλά στο "Ironbound" έγινε η ολική επιστροφή για τα αλάνια από το New Jersey. Εδώ μέσα θα βρούμε μετά από καιρό τραγούδια τα οποία θα μνημονεύονται στο μέλλον ως κλασικά. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις δηλαδή το ομώνυμο και το "Bring Me The Night", ή ακόμα το "Endless War" και το "The Green And Black"; To groove έχει περιοριστεί και οι ταχύτητες ανεβαίνουν και πάλι κατακόρυφα με τον Bobby να είναι απλά καταπληκτικός. Με τους Linsk / Tailer στις κιθάρες και το κτήνος Lipnicki στα drums φαίνεται πως βρήκαν το ιδανικό line-up και το μόνο που μαρτυρά πως ακούμε μια δισκάρα που κυκλοφόρησε το 2010 και όχι... «back in the day» είναι η αψεγάδιαστη παραγωγή. Κατά τα άλλα ο στίχος τα λέει όλα... «Give 'em something to remember / Give 'em how and why and what you're living for».
 
Nerd Alert
Overkill - The Killing Kind The Killing Kind
CMC (1996)

Πάλι οι κιθαρίστες αμόλησαν καλούμπα (a.k.a. την κάνανε) και για άλλη μια φορά ο Blitz με τον D.D. καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Το "The Killing Kind" μοιάζει ως η πιο ριζοσπαστική αλλαγή που τόλμησαν ποτέ οι Overkil. Οι Pantera είναι στα πολύ πάνω τους εκείνη την εποχή και, όπως και ο ίδιος ο Bobby έχει παραδεχτεί, κατά κάποιον τρόπο επηρεάστηκαν και γράψανε μουσική κοιτώντας περισσότερο προς το μοντέρνο παρά το κλασικό ύφος. Παρόλα αυτά, ο δίσκος αν και δύσκολα θα ικανοποιήσει των οπαδό του thrash των '80s βγάζει μια φρεσκάδα η οποία κεφαλαιοποιείται με τραγούδια όπως τα "God Like" και "Cold Hard Fact". Αν και εστιασμένο περισσότερο στο groove παρά στην ταχύτητα, δεν είναι καθόλου κακό άλμπουμ.
 
Only On Discount
Overkill - ReliXIV ReliXIV
Spitfire (2005)

Περισσότερο γιατί έπρεπε να διαλέξουμε κάποιο, παρά γιατί ντε και καλά πρέπει να το αποφύγεις, το "ReliXIV" είναι μια από τις πιο αδύναμες στιγμές της μπάντας. Λίγο η υπερπαραγωγικότητα των προηγούμενων ετών και λίγο η -μάλλον- έλλειψη συγκέντρωσης, οδηγεί σε αυτό το μέτριο σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν αποτέλεσμα. Ο δίσκος είναι μια παραμορφωμένη εικόνα των αληθινών Overkill που προέκυψε -ίσως- από την αναγκαιότητα του να κυκλοφορήσουν δίσκο, τον οποίο δυστυχώς δεν δούλεψαν αρκετά. «Γελάω» κάθε φορά με το απροκάλυπτα punk rock feeling του "Old School" (έστω και αν είναι φοβερή συναυλιακή στιγμή όταν το παίζουν).
 
Live
Overkill - Wrecking Your Neck Live Wrecking Your Neck Live
CMC (1995)

Όσοι έχετε παραβρεθεί σε live των Overkill ξέρετε. Οι υπόλοιποι ακούτε το "Wrecking Your Neck Live" και μαθαίνετε τα επίπεδα ενέργειας που εκλύονται σε μια ζωντανή τους εμφάνιση. Αυτός ο δίσκος θα έπρεπε να συνοδεύεται με το ιδρωμένο t-shirt του Bobby για να αποτελεί τρανή απόδειξη πως η μπάντα τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή. Το setlist είναι αντιπροσωπευτικότατο της καριέρας της μπάντας -αν και το βάρος έχει πέσει στο "W.F.O.", το οποίο και προωθούσαν εκείνη την εποχή-, ο ήχος είναι σχεδόν απείραχτος και εξόχως συναυλιακός, ενώ όλοι αποδίδουν τα μέγιστα. Το μοναδικό μειονέκτημά του είναι πως απουσιάζει ο ύμνος "In Union We Stand".


A Compilation
Χωρίς να υπολογίζουμε το "Coverkill"(θυμηθείτε την αστεία ιστορία που βρίσκεται από πίσω, όπως μας την διηγήθηκε ο ίδιος ο Bobby σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει), έχουν κυκλοφορήσει 17 στούντιο άλμπουμ, με αρκετά από αυτά να περιέχουν μόνο ποιοτικότατα άσματα. Το πρόβλημα λοιπόν στην επιλογή μιας συλλογής με τις καλύτερες στιγμές τους, είναι προφανές. Υπάρχουν όμως κάποιες χαρακτηριστικές συνθέσεις οι οποίες δεν μπορούν παρά να θεωρούνται κλασικές και κατά συνέπεια να μην μπορούν να λείπουν από κάποια συλλογή τραγουδιών των Overkill. Ορίστε λοιπόν 80 λεπτά καλού thrash που άλλοτε speed-άρει και άλλοτε groove-άρει... όπως μόνο τα αλάνια από το «Τζέρζυ» ξέρουν να παίζουν.
 
01. Feel The Fire (Feel The Fire)
02. Rotten To The Core (Feel The Fire)
03. Powersurge (Taking Over)
04. In Union We Stand (Taking Over)
05. Fuck You (Fuck You!!! EP)
06. Hello From The Gutter (Under The Influence)
07. Elimination (The Years Of Decay)
08. The Years Of Decay (The Years Of Decay)
09. Thanx For Nothing (Horrorscope)
10. Soulitude (Horrrorscope)
11. I Hear Black (I Hear Black)
12. Where It Hearts (W.F.O.)
13. Bastard Nation (W.F.O.)
14. God Like (The Killing Kind)
15. Revelation (Necroshine)
16. Bring Me The Night (Ironbound)
17. Black Daze (The Electric Age)
  • SHARE
  • TWEET