Korn

The Nothing

Roadrunner (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 03/10/2019
Το πιο σκοτεινό άλμπουμ των Korn στην πιό προσωπική στιγμή του Jonathan Davis είναι και ένα από τα καλύτερα της μακράς δισκογραφίας των Καλιφορνέζων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«Κάθαρσις»: Ο εξαγνισμός, η απαλλαγή από κάτι ξένο ή βλαβερό. O επί 26 συναπτά έτη μπροστάρης frontman, το πρόσωπο των Korn, Jonathan Davis σε όλα τα άλμπουμ των Korn μας μεταφέρει στοιχεία από τη προσωπική του ζωή, το πόνο που νιώθει, τα παιδικά του τραύματα. Ο πόνος φαίνεται να μην τον αφήνει από τις σκληρές του λαβές και του δίνει απανωτά χτυπήματα τα οποία μεταμορφώνονται σε στίχους και μουσική. Πέρυσι το καλοκαίρι «έχασε» τη σύζυγό του από υπερβολική δόση ναρκωτικών ενώ νωρίτερα είχε πεθανει και η μητέρα του. Στο πιό σκοτεινό άλμπουμ λοιπόν που μας έδωσαν ποτέ οι Korn, το κλάμα και ο πόνος τους Davis στο εναρκτήριο "The End Begins" φαντάζουν πέρα για πέρα αληθινά. Μια ανθρώπινη εισαγωγή σε έναν δίσκο που μέσα από το πρίσμα ενός πένθους μεταδίδει οργή, πάθος, ένταση και πόνο αλλά ωστόσο δεν είναι ένα στενάχωρος δίσκος. 

Σε μια χρονιά που μας έφερε τη νοσταλγία των «παιδικών» μας χρόνων (για εμάς τους κοντά 40) με νέα άλμπουμ από τους Tool, Slipknot και Rammstein δεν ήταν και εν τέλει τόσο περίεργο που ένα ακόμα άλμπουμ των αναγεννημένων Korn ήρθε να προστεθεί σε αυτό το πραγματικά αξιόλογο παλμαρέ. Η επιστροφή του Brian 'Head' Welch βοήθησε τους Αμερικανούς να μας δώσουν δυο αξιόλογους δίσκους ("The Paradigm Shift" και "The Serenity Of Suffering") και υπήρχε η απορία στις τάξεις των οπαδών τι καινούργιο θα έφερναν οι Korn του 2019 σε ένα πεπαλαιωμένο είδος όπως είναι το nu-metal. Έχουν περάσει 25 (!) χρόνια από τότε που οι Korn έβαλαν οχι λιθαράκι αλλά κοτρώνα στο στέγασμα που ονομάζουμε "nu" με τον (προσωπικό αγαπημένο) ομότιτλο πρώτο τους δίσκο και από τότε κύλησε νερό στο αυλάκι τόσο που παραλίγο να χαθεί τελείως η ταυτότητα του ήχου τους αλλά ευτυχώς τελευταία έχουμε μια επιστροφή στη βάση του ήχου και στις ρίζες. Και το άλμπουμ νούμερο δεκατρία: "The Nothing", έρχεται στην καλύτερη στιγμή για να στεριώσει το νέο οικοδόμημα της νεώτερης ιστορίας της παρέας του Davis.

Και αυτό γιατί πρόκειται για μάλλον το highlight της τριπλέτας Paradigm, Serenity, Nothing. Στο "Cold" το μπάσο του Fieldy είναι οδηγός (τί άλλο;) σε μια καθαρτήρια έναρξη του άλμπουμ όπου η μεταλ οργή γυριζει σε ένα αισιόδοξο ρεφραίν όπου ο Davis διώχνει τους δαίμονες του. Στο single "You’ll Never Find Me" μας εξηγεί ότι δεν είναι και πολύ καλά τελευταία ("I'm not doing fine") αλλά η έμπνευση των βετεράνων από το Bakersfield είναι μια χαρά ενώ η φωνή είναι καλύτερη από ποτέ σε μια παραγωγή κρύσταλλο να χαίρεσαι να το βάζεις στο τέρμα και να δονείται ολόκληρο το σπίτι από τα ντραμς και το μπάσο. Φαίνεται το σκοτάδι ("The Darkness Is Revealing") πάντα πήγαινε στους Korn αλλά τώρα το απογείωσαν.

Η σύντροφος του Davis (Deven) είναι "Finally Free" στο πιο προσωπικό κομμάτι και ένα από τα ομορφότερα του άλμπουμ. Τοποθετημένο στη μέση του, μάλλον επίτηδες αφού είναι ένα κέντρο βαρύτητας για τα συναισθήματα του συγκροτήματος και για αυτό που θέλανε να αποτυπώσουν στη μουσική τους. Δεν πρόκειται για μπαλάντα, οι Korn δύσκολα θα γράψουν κάτι τέτοιο. Ένα δυνατό, αιχμηρό και «άβολο» στιχουργικά κομμάτι μιλάει με ειλικρίνεια για τον εθισμό και για την αγάπη ενός άντρα για τη γυναίκα του. Και καθώς πηγαίνουμε προς το τέλος της ακρόασης προσπερνώντας μάλλον γρήγορα το αδιάφορο "Can You Hear Me" συναντάμε ένα δυναμίτη (από τα παλιά) με τίτλο "Gravity Of Discomfort" και ένα "H@rd3r" με όνομα password και ένα ρεφραίν σφραγίδα Korn με πατέντα. Εγγύηση. Φυσιολογικά έρχεται η ολοκλήρωση του οργισμένου πένθους με ένα τραγούδι που μιλάει για απώλεια ("This Loss"). Ανέλπιστα απαισιόδοξο: "The feeling of this loss keeps creeping/Ingesting any joy that I might find/It's tearing at my heart (It's killing me)/It's robbing me of something I once/Had to take it, now I hate it, it won't ever stop", με μια γέφυρα τελείως Beatles, χαριτωμένη και αντιδιαμετρικά μίζερη στιχουργικά ("Happiness is a club I’ll never be in"). Εξαιρετική έμπνευση.

Αν ποτέ δεν σας άρεσαν οι Korn, το "The Nothing" δεν σας αλλάξει τη γνώμη. Αλλά αν σαν και εμένα πάντα οι Korn υπήρχαν κομμάτι της μουσικής σας συλλογής και προσωπικής ιστορίας, τότε έχουν κάτι να σας πουν και να τους ξαναβάλετε στην playlist στο repeat. Ο δρόμος προς τη κάθαρση περνά μέσα από οργή και πόνο και η μουσική κάθαρση των Καλιφορνέζων παράγει ένα άλμπουμ σταθμό στην πολύχρονη πορεία τους.

  • SHARE
  • TWEET