«A Buyer's Guide»: Chevelle

They say 'freak', when you're singled out.

Το απλό δεν είναι πάντα εύκολο. Πολύ περισσότερο, για εκείνους που επιλέγουν να μην ακολουθούν τυφλά τους κανόνες του απλού. Οι Chevelle εμφανίστηκαν σε μια περίοδο που ο σύγχρονος heavy ήχος, ιδίως στην από 'κει μεριά του Ατλαντικού, ήταν στα πάνω του. Τέλη της δεκαετίας του '90, αρχές των zeroes, εκείνα τα παράξενα χρόνια που η σκληρή μουσική, έστω ένα υποσύνολό της, είχε ακόμα αντίκτυπο στο mainstream. Το πραγματικό mainstream, όχι τη μερίδα του κοινού που ασχολείται με το rock στην ευρεία εκδοχή του. Δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο για τους Pete, Sam και Joe Loeffler να μπουν στο καλούπι που ήθελαν τότε οι δισκογραφικές, όπως τόσοι άλλοι.

Το αστείο είναι ότι αρκετός κόσμος τους κατηγόρησε ακριβώς για αυτό. Λες και οι ομοιότητες ανάμεσα σε οποιονδήποτε δίσκο τους και στο "Aenima" είναι παραπάνω από συνειρμικές (στην καλύτερη) ή συμπτωματικές (στη χειρότερη). Όχι ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την αιτία των παραλληλισμών για το ευρύ κοινό. Χαμηλά κουρδίσματα, παράξενοι ρυθμοί, δυνατές μελωδίες, μη προφανής συνδυασμός γραμμών με το υπόλοιπο σύνολο, διάσπαρτα σκισμένα φωνητικά, κάθε άλλο παρά απλοϊκοί στίχοι. Από την άλλη, οι Loefflers σπάνια ξεφεύγουν ως προς τις δομές. Το απλό που λέγαμε, κουπλέ-ρεφρέν. Με όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες (;) να γειώνουν την όποια θεωρητική ευκολία.

Ο heavy-meets-alt ήχος του σχήματος με το πέρασμα του χρόνου, ιδιαίτερα μετά την έλευση του (κουμπάρου των Pete και Sam) Dean Bernardini στο μπάσο και το υπέροχο "Sci-Fi Crimes", απέκτησε έναν trademark χαρακτήρα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάθε κυκλοφορία τους έχει τουλάχιστον από ένα μεγάλο single να επιδείξει, η απορία για το υποτιμημένο στάτους τους παραμένει. Το τίμημα του να μην παίζεις με τους όρους της μουσικής βιομηχανίας, φαντάζομαι. Όπως και να 'χει, η τριάδα συνεχίζει να χαρίζει σκεπτόμενους δίσκους, γεμάτους ειλικρίνεια και γκριζαρισμένες ατμόσφαιρες. Σε τελική ανάλυση, αυτό λέει περισσότερα από την πλατίνα και το airplay.

Told to dissolve or choose to fade; or stay there, you'll live.

 

Wonder What's Next
(Epic, 2002)

Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε από μεγάλη δισκογραφική, έμελλε να είναι εκείνος που θα έβαζε τη μπάντα στα σαλόνια. Δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετικά. Μιλάμε για ένα άλμπουμ που από τα εισαγωγικά πειραγμένα αρπίσματα του "Family System" μέχρι το ακουστικό κλείσιμο του "One Lonely Visitor", βγάζει αρκετό προβληματισμό, νεύρο και απόγνωση για να κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των alt-metal κυκλοφοριών της εποχής, με τα μεγάλα ρεφραίν και το γυαλισμένο image, να χαμηλώσει το βλέμμα. Βαρύ και ογκώδες χωρίς να πέφτει σε metal κλίσε, μελωδικό χωρίς να γίνεται κραυγαλέα εμπορικό. Το αποκορύφωμα στο σερί των "Send The Pain Below"/"Closure"/"The Red" σε λυγίζει όσες φορές κι αν το ακούσεις.

Sci-Fi Crimes
(Epic, 2009)

Στα τέλη της περασμένης δεκαετίας πολλά σεβάσμια σχήματα του ευρύτερου μοντέρνου heavy χώρου έμοιαζαν χαμένα. Στην αντίπερα όχθη, οι Chevelle έδωσαν ένα από τα πιο άρτια άλμπουμ τους. Η χημεία των δύο Loefflers με τον Bernardini βρέθηκε πλήρως και το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Η συνταγή δεν άλλαξε, όμως αυτή τη φορά τα πάντα έμοιαζαν να ανέβηκαν ένα επίπεδο ψηλότερα. Τα ρυθμικά παρέμειναν ουσιαστικά, αλλά τα groovy σημεία αυξήθηκαν. Τα φωνητικά δεν έχασαν ούτε στο ελάχιστο την ταυτότητά τους, αλλά έγιναν πιο κολλητικά. Ακούστε τις ομορφιές που γίνονται στις γραμμές του "Jars" ή του "Letter From A Thief" και θα καταλάβετε. Πόσο ωραιότερος θα ήταν ο κόσμος αν παίζονταν και τέτοια στα ραδιόφωνα.

 

 

This Type Of Thinking (Could Do Us In)
(Epic, 2004)

Μετά την επιτυχία του "Wonder What's Next", το επόμενο βήμα ήταν κομβικής σημασίας. Τηρουμένων των αναλογιών, το αποτέλεσμα στάθηκε κάπου κοντά στο άριστα. Σχόλια προβληματισμού για πρωτοτυπία γίνονται μερικώς δεκτά. Τα υπόλοιπα απορρίπτονται ως κακεντρεχή. Το στυλ της τριάδας είχε αρχίσει να καθιερώνεται, με τις ισορροπίες ανάμεσα στα heavy και τα εναλλακτικά στοιχεία να διατηρούνται προσεκτικά. Σε σύγκριση με το μέχρι τότε παρελθόν, οι ερμηνείες του Pete ακούγονται πιο μεστές και η παραγωγή περισσότερο προσεγμένη. Από την άλλη, οι γκριζαρισμένοι στίχοι και τα έντονα ρυθμικά παρέμειναν ως σημεία αναφοράς. Δεν κυκλοφορούν συχνά καλύτερα sequel -singles από τα "The Clincher" και "Vitamin R".

Hats Off To The Bull
(Epic, 2011)

Το ρητό για την ομάδα που κερδίζει και τις αλλαγές είναι γνωστό. Το δεύτερο line-up του σχήματος, το 2011 είχε στις αποσκευές του μια διαδικαστική νίκη κι έναν θρίαμβο. Καθόλου απρόβλεπτα, ο ήχος του "Hats Off To The Bull" είχε μόνο ελάχιστες αλλαγές σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. Το καλησπέρα με το ογκώδες riff του "Face To The Floor" από μόνο του ήταν αρκετό για να σωπάσει και τους πιο στριφνούς. Ακόμα καλύτερα, η συνέχεια ακούγεται εξίσου εντυπωσιακή, τόσο στις ασφαλείς όσο και στις πιο πειραματικές στιγμές της (βλ. "Pinata" και "Arise"). Το κλείσιμο με τις αντιθέσεις των "Prima Donna"/"Clones" και την αφιέρωση στους παντογνώστες του κόσμου τούτου είναι highlight καριέρας.

 

Vena Sera
(Epic, 2007)

Ο πρώτος δίσκος χωρίς τον Joe Loeffler στο μπάσο ήταν η πρώτη φορά που η μπάντα από το Chicago σήκωσε για λίγο το πόδι από το γκάζι. Δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο επηρέασε τα πράγματα η όλη αναταραχή, με τις εκατέρωθεν δηλώσεις και το άβολο οικογενειακό κλίμα. Όπως και να 'χει, ήταν σε αυτό το σημείο που οι πειραματικές λεπτομέρειες έκαναν ένα, έστω και μικρό, βήμα μπροστά. Παρά τις μικρές αλλαγές, βέβαια, οι βάσεις του ύφους και η ποιότητα παρέμειναν σε σταθερά υψηλά επίπεδα. Το εισαγωγικό ψαρωτικό "Antisaint", το υποτιμημένο "Well Enough Alone" και το τεραστίων διαστάσεων "I Get It", είναι μόνο μερικές από τις αποδείξεις. Τα καλύτερα θα ακολουθούσαν λίγα χρόνια αργότερα.

La Gárgola
(Epic, 2014)

Ο τρόπος που οι Chevelle καταφέρνουν σε κάθε κυκλοφορία τους να διατηρούν τον πυρήνα του ήχου τους, να τον διανθίζουν με φρέσκα στοιχεία, και το αποτέλεσμα να ακούγεται πάντα τόσο ουσιαστικά δυνατό, θα έπρεπε να γίνει θέμα μελέτης. Το έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι το πιο πειραματικό της μέχρι τώρα πορείας τους, αλλά δεν υπάρχει ούτε στιγμή που να αμφιβάλλεις για το τι ακούς. Οι κιθάρες έχουν περισσότερα εφέ, ο αέρας έχει αισθητά πιο εναλλακτική υφή απ' ότι συνήθως, αλλά τα χαρακτηριστικά ρυθμικά και οι γραμμές του Pete δεν αφήνουν περιθώρια. Ποτέ δε θα πάψω να εντυπωσιάζομαι από το πόσο τέλεια δένει ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια σε κομμάτια σαν το "Take Out The Gunman".

 

The North Corridor
(Epic, 2016)

Η εξαίρεση στον κανόνα των "αυτή είναι η πιο heavy δουλειά μας" promotional υπερβολών. Το γεγονός ότι η στροφή σε λιγότερο εναλλακτικές, περισσότερο σκληρές φόρμες ήρθε στο όγδοο άλμπουμ, δίνει μερικούς πόντους παραπάνω. Μαζί με το ότι είναι ξεκάθαρο βήμα μπροστά, αντί για τη συνήθη επιστροφή-στις-ρίζες. Όχι ότι χρειάζεται επιείκεια το υλικό του "North Corridor"· αντιθέτως, εδώ μέσα περιέχονται μερικά από τα πιο καλοστημένα κομμάτια του συγκροτήματος. Τα catchy κοψίματα του "Door To Door Cannibals", η μπασογραμμή και οι εναλλαγές στα φωνητικά του "Joyride", οι ακουστικές του "Rivers", η χορωδία του "Young Wicked". Το "Shot From A Cannon", δε, είναι το metal των alternative-άδων στα καλύτερά του.

 

12 Bloody Spies
(Epic, 2018)

Όντας περισσότερο lawful απ' όσο θα ήθελα να παραδεχθώ, δεν μπορώ να κρύψω ότι νιώθω κάπως παράξενα χρησιμοποιώντας μια b-sides & rarities συλλογή στα πλαίσια του οδηγού. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία ταιριάζει γάντι σε αυτή την κατηγορία. Στέκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από το συνηθισμένο, απέχει χιλιόμετρα από το να χαρακτηριστεί ως μετρία, ενώ είναι κομμένη και ραμμένη για τους απανταχού λάτρεις του συγκροτήματος. Μικρά αριστουργήματα σαν το "In Debt To The Earth" και το "Until You're Reformed", σε έναν ιδανικό κόσμο θα προορίζονταν για μεγάλα ακροατήρια. Μέχρι να έρθει ο κόσμος ανάποδα, ας τα χαίρονται οι nerds. Το κρίμα στο λαιμό των υπολοίπων.

 

Point #1
(Squint, 1999)

Το ντεμπούτο του σχήματος δεν είναι άσχημο. Χρειάζεται αρκετή αυστηρότητα ακόμα και για να χαρακτηριστεί μέτριο. Οι βάσεις για τον προσωπικό ήχο της τριάδας είχαν μπει, ωστόσο το σύνολο μοιάζει πρώιμο. Όσοι τυχεροί έπεσαν ανυποψίαστοι πάνω του το '99 θα έχουν πολύ διαφορετικά πράγματα να πουν, αλλά προσωπικά εδώ βρίσκω το θετικό πρόσημο λιγότερο εμφατικό σε σύγκριση με όσα ακολούθησαν. Όπως και να 'χει, το μπάσιμο με το οργανικό "Open" και το ομώνυμο είναι ο ορισμός των Chevelle και για άλλους τα "Mia" και "Dos" θα παρέμεναν αξεπέραστες κορυφές. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην πινελιά του Steve Albini, του οποίου η παραγωγή έδωσε έναν indie-ish αέρα που η μπάντα δεν βρήκε ποτέ ξανά.

 

Any Last Words
(Epic, 2011)

Είναι κάποιες ζωντανές κυκλοφορίες που το κλισέ "ήταν στα καλύτερά τους " βγάζει περισσότερη αλήθεια απ' ότι υπερβολή. Παραβλέποντας για λίγο το γεγονός ότι η τριάδα βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό της τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία, το "Any Last Words" είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Ρίξτε μια ματιά στο "Shameful Metaphors" και θα έχετε μια κατατοπιστική ιδέα. Πριν φωνάξει κάποιος για πειράγματα, ας συνειδητοποιήσει ότι μιλάμε για επίσημη κυκλοφορία, ας ρίξει μια ματιά σε άλλα βίντεο της περιόδου κι ας επιστρέψει με κωλοτούμπες. Μια δικαιολογία παραπάνω έρχεται από το ότι ακόμα υπήρχε χώρος για λιγότερο προβλέψιμες επιλογές κι εκπλήξεις. Άλλη μια ότι πέρα από αυτό, έχουν μόνο άλλο ένα live album, από το μακρινό 2003.

A Compilation

In the end, if I hold the fate, you hold a chance.

1. Point #1 [Point #1]
2. Send The Pain Below [Wonder What's Next]
3. Closure [Wonder What's Next]
4. The Red [Wonder What's Next]
5. The Clincher [This Type Of Thinking (Could Do Us In)]
6. Vitamin R (Leading Us Along) [This Type Of Thinking (Could Do Us In)]
7. Well Enough Alone [Vena Sera]
8. In Debt To The Earth [Vena Sera/12 Bloody Spies]
9. Shameful Metaphors [Sci-Fi Crimes]
10. Jars [Sci-Fi Crimes]
11. Letter From A Thief [Sci-Fi Crimes]
12. Highland's Apparition [Sci-Fi Crimes]
13. Arise [Hats Off To The Bull]
14. Prima Donna [Hats Off To The Bull]
15. Clones [Hats Off To The Bull]
16. An Island [La Gárgola]
17. Take Out The Gunman [La Gárgola]
18. Joyride (Omen) [The North Corridor]
19. Shot From A Cannon [The North Corridor]

Listen