New Model Army, Kidney Black @ Fuzz Club, 04/11/22

Οι New Model Army είναι μια ζωντανή μπάντα, ένας ζωντανός οργανισμός που παρά τις τόσες δεκαετίες που υπάρχουν και που δισκογραφούν, πάντα κινούνται προς νέες κατευθύνσεις και δεν ακολουθούν πεπατημένες. Ίσως αυτός να είναι κι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο υπάρχει τόση εκτίμηση και αγάπη προς αυτούς από το φανατικό κοινό τους. Με καθυστέρηση δύο ετών και βάλε, είχε έρθει η ώρα να πραγματοποιηθεί επιτέλους η αρχικά ανακοινωμένη για το 2020 συναυλία τους. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, όπως για παράδειγμα ο χώρος διεξαγωγής, που από το Gagarin 205 μεταφέρθηκε στο Fuzz Club, αλλά αυτό που δεν έχει αλλάξει διαχρονικά είναι η ικανότητα της μπάντας να μας εντυπωσιάζει.

Με μισάωρη καθυστέρηση, η οποία τους ακολούθησε αυτούσια από το άνοιγμα των πορτών, ως πρώτο όνομα εμφανίστηκαν οι δικοί μας Kidney Black. Παρ’ όλο που αποτελούνται από κατά τα άλλα βετεράνους μουσικούς, αυτή ήταν μια από τις πρώτες συναυλίες που έδωσαν ως Kidney Black. Στα περίπου 35 λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους, μας ανέπτυξαν τον επηρεασμένο και εμπνευσμένο κυρίως από τη δεκαετία του '90 ήχο τους. Οι κιθάρες τους είναι σκληρές χωρίς να είναι πάρα πολύ παραμορφωμένες, ενώ είχαν και μια μικρή δόση groove, όπως μπορεί να ακουστεί άλλωστε και στη μόνη τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα, το EP "Lychnopolis Sessions".



Το φαινόμενο του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους εξακολούθησε απτόητο. Η έτερη (και τελευταία) γκρίνια έχει να κάνει με την απορία γιατί δεν ανοίγει εξ’ αρχής ο εξώστης από τη στιγμή που αναμένεται τόσος κόσμος όσο αυτός που ήρθε στη συγκεκριμένη συναυλία. Αφού το club θα γεμίσει και τελικά ο εξώστης θα ανοίξει, ας γίνει αυτό από την αρχή ώστε όσοι έχουν πάει από νωρίς και επιθυμούν να καθίσουν εκεί, να το κάνουν χωρίς να χρειάζεται να έχουν στον νου τους τη στιγμή που θα ανοίξει για να προλάβουν να πάνε. Πριμοδοτήστε όσους έρχονται νωρίς!

Με τη μισάωρη καθυστέρηση να παραμένει, στη σκηνή είδαμε να ανεβαίνει ένα κουαρτέτο, μιας και ο κιθαρίστας Marshall Gill απουσιάζει σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας για τα 40 χρόνια των New Model Army. Ο Dean White σήκωσε το βάρος της κιθάρας και ενίοτε συνεισέφερε στα πλήκτρα, ο κοκκινομάλλης Ceri Monger στάθηκε στιβαρός πίσω από το τόσο κρίσιμο μπάσο και ο Michael Dean κράτησε ψηλά το επίπεδο του drumming, όπως κάνει εδώ και σχεδόν 25 χρόνια στη μπάντα. Μια σύνθεση που έχει παγιωθεί εδώ και μια δεκαετία και, πιστεύω, παίζει ρόλο και στο αποτέλεσμα που είδαμε κι εμείς μπροστά μας.



Το ξεκίνημα ήρθε με τραγούδι από το ντεμπούτο και συγκεκριμένα με το "Christian Militia", για να ακολουθήσει το ρυθμικό "Lust For Power" να μας ξεσηκώσει. Λίγο μετά, το εμβατηριακό "Here Comes The War" μας πόρωσε σε σημείο μακρόσυρτου sing along, σε μια από τις αρκετές ιδιαίτερες στιγμές της βραδιάς. Κάτι αντίστοιχο έγινε αργότερα και στο "Believe It". Η παραγωγικότητα των New Model Army είναι αξιοσημείωτη και ποιοτικότατη ακόμα και στους σύγχρονους δίσκους τους. Παρ' όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι το setlist φάνηκε από την αρχή ότι θα έγερνε προς τα κλασικά, παλιότερα χρόνια καριέρας τους.

Όχι ότι μας προβλημάτισε κάτι τέτοιο, αλλά το αναφέρω κυρίως για να πω ότι οι περισσότεροι από τους δίσκους που έχουν βγάλει μετά το 2000 αξίζουν την προσοχή και με το παραπάνω. Πρώτα-πρώτα, τα φοβερά "Angry Planet" και "Devil’s Bargain" από το σπουδαίο "Between Wine And Blood" το απέδειξαν και με το παραπάνω. Τα "Never Arriving", "Maps" και "Where I Am" είναι από τα πολύ καλά τραγούδια του τελευταίου "From Here". Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στο εκπληκτικό "Born Feral" από το "Winter", που αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες στιγμές όλης της συναυλίας.



Πλησιάζοντας προς το τέλος του κανονικού set, επιστρέψαμε στα πρώτα χρόνια και σε μερικά κλασικά τραγούδια. Από το ήρεμο αλλά φορτισμένο "Before I Get Old" περάσαμε στο αγριεμένο και επίσης φορτισμένο "Vagabonds". Το "The Hunt" από το ιστορικό "The Ghost Of Cain" ήταν από τα πιο αναμενόμενα κομμάτια κι αυτό φάνηκε από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Στο "Fate" τα καταπληκτικά lead μέρη της κιθάρας συνεπαίρνουν ακόμα, ενώ το κλείσιμο με το "Ballad Of Bodmin Pill" μας άφησε να θέλουμε εναγωνίως κι άλλο.

Με την καθυστέρηση στην έναρξη, η οποία πήγε πίσω όλο το πρόγραμμα, η αλήθεια είναι ότι φοβηθήκαμε λίγο ότι το encore δε θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο από πλευράς διάρκειας. Προς ευτυχή διάψευση των προσδοκιών μας, κράτησε σχεδόν ένα χορταστικό μισάωρο. Για το "Snelsmore Wood" στη σκηνή εμφανίστηκαν μόνο ο Justin με τον Dean White. Ακολούθησε το αναμενόμενο και πάντα ευπρόσδεκτο "Green And Grey", το εσωστρεφές "Inheritance" και μετά φάγαμε κατά πρόσωπο το ρυθμικότατο "No Rest" με το ηγετικό του μπάσο, σε μια από τις καλύτερες στιγμές. Το κλείσιμο ήρθε, όπως ο ίδιος ο Justin προλόγισε, με το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησαν ποτέ, το "Betcha".



Η δισκογραφία των New Model Army έχει πάρα πολλά τραγούδια και πάντα οι οπαδοί θα έχουν παράπονα από το setlist – ποτέ δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Μπορεί να μην είχε "51st State" και "I Love The World", η συναυλία όμως ήταν μια στιβαρή και απολαυστική, σχεδόν δίωρης διάρκειας συλλογή τραγουδιών που αντιπροσώπευσαν αρκετά καλά την καριέρα τους. Ο ηγέτης Justin Sullivan εξακολουθεί να αναδίδει μια νεανική ενέργεια που καθόλου δε συμβαδίζει με την ηλικία του και μακάρι να συνεχίσει για πολύ ακόμα.

Στο τέλος της συναυλίας για άλλη μια φορά καταλάβαμε τι μπαντάρα είχαμε μπροστά μας να παίζει. Μια μπαντάρα που έχει περάσει τα «πάνω» της και τα «κάτω» της αλλά που δεν έχει συμβιβαστεί, εξελίσσεται ακόμα ακόμα και σήμερα και εξακολουθεί να μένει πιστή σε ένα όραμα. Και «σκοτώνει» στο σανίδι. Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται σε μια παθιασμένη σχέση με το κοινό, η οποία και θα μας φέρει στο εκάστοτε Fuzz ή Gagarin και την επόμενη φορά που οι New Model Army θα μας κάνουν την τιμή. Ελπίζουμε να είναι σύντομα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος