«A Beginner's Guide»: Peaceville Records

Ένας οδηγός δισκογραφίας για την πιο εκλεκτική εταιρία στην ιστορία του ακραίου ήχου

Ήταν αρχές των ‘80s όταν ο Paul "Hammy" Hamshaw ίδρυε την Peaceville Τapes στο Dewsbury. Η αρχική του ιδέα, ήταν να διακινεί κασέτες που επικεντρώνονταν ηχητικά στο hardcore punk, μια σκηνή που έβραζε την εποχή εκείνη στη Βρετανία. Στη συνέχεια, το 1986 συγκεκριμένα, θέσπισε την ανεξάρτητη Peaceville Records, όπου πλέον πήρε την απόφαση να λειτουργήσει πιο οργανωμένα ως επικεφαλής της δισκογραφικής, επιχειρώντας και κοπές βινυλίων. Πάντα στο ίδιο DIY ανεξάρτητο πνεύμα, ο Hammy, το 1988 κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο υπό τη σκέπη της εταιρείας, τη συλλογή "A Vile Peace" που περιείχε τραγούδια των Chumbawamba, Deviated Instinct, Doom, Hellbastard,Axegrinder μεταξύ άλλων, συνεισφέροντας τα μέγιστα στην επέκταση και καθιέρωση του hardcore crust.

Έκτοτε όμως η δισκογραφική προχώρησε σε αλλαγές, κυρίως στο ύφος και τη θεματική της, παραμένοντας όμως διαρκώς ανεξάρτητη εταιρεία. Αφουγκραζόμενη τον πανικό που έσπερνε το death metal στο underground, η εταιρεία άρχισε να μετακινείται σταδιακά προς το metal, και επικεντρώθηκε στον (doom) death metal ήχο, κάτι που την ανέδειξε ως κυρίαρχη και αναγνωρίσιμη εταιρεία της εποχής. Πράγματι, Στις αρχές των '90s, ο κατάλογος της δισκογραφικής εμφανίζει τα ονόματα των Darkthrone, At The Gates, Autopsy, Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema μεταξύ άλλων. Ο περίφημος "peaceville stable" προσέφερε μερικές από τις πιο καθοριστικές κυκλοφορίες του ακραίου ήχου της εποχής του. Βέβαια, πέραν της ηχητικής της προσαρμογής, η εταιρεία προχώρησε και σε μια αλλαγή του logo της, για να πάρει την κλασική μορφή που έχει τώρα. Πριν φτάσουμε στο σήμερα, ο Γιάννης Δούκας παραθέτει μια ανάλυση του χαρακτηριστικού εμβλήματος της εταιρείας, που σηματοδότησε και επίσημα το πέρασμά της σε μια νέα εποχή:

Peaceville Logo Analysis

Peaceville Records

Το κλασικό logo της Peaceville εμφανίστηκε περίπου στις αρχές των '90s. Ο σκοπός του ήταν σύμφωνα με τον Hammy να προβάλει κάτι θετικό, κάτι που θα ήταν άμεσα αναγνωρίσιμο απ’ όλους. «Πάντα θέλαμε να είχαμε ένα σύμβολο το οποίο να αναπαριστά το τι προσπαθούμε να κάνουμε» (Hammy, Slayer Zine 8). Οι σκέψεις του λοιπόν, οι απόψεις του για τη ζωή, τον άνθρωπο και την κοινωνία συνέβαλαν έτσι ώστε να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα.

Σαν βάση έχουμε ένα αστέρι το οποίο μοιάζει να φλέγεται. Αυτό δείχνει τις ευχές, τις προσδοκίες αλλά και την ίδια τη ζωή. Από πάνω βλέπουμε ένα πεντάγραμμο το οποίο συμβολίζει τον άνθρωπο, αυτός δηλαδή που βιώνει την ύπαρξη, το φαινόμενο της ζωής. Μέσα σε αυτόν υπάρχει ένα μάτι. Αυτό πηγαίνει στην εσωτερική πλευρά του, την ενόρασή του. Η όλη αντιληπτικότητα είτε μέσω αισθήσεων είτε μέσω σκέψεων. Σαν κλείσιμο έρχονται τρεις ρούνοι. Πάνω αριστερά είναι το Gyfu (X). Η έννοια του συγκεκριμένου είναι το δώρο, η γενναιοδωρία. Πάνω δεξιά είναι το Berkanan (B). Ο συγκεκριμένος ρούνος συμβολίζει τη σημύδα, ένα ιερό δέντρο. Μάλιστα σε κάποιες παραδόσεις παίζει το ρόλο της γέννησης του ανθρώπου. Στο κάτω μέρος έχουμε το Jēran, ρούνος του χρόνου και της σοδειάς. Και οι τρεις λοιπόν προβάλλονται σαν μια αμυντική ασπίδα, σαν μια θετική στάση ζωής. «Αυτό όλο μας δίνει τη πανοπλία που χρειαζόμαστε να βγούμε έξω και να πολεμήσουμε με τα σκατά που συναντούμε» (Hammy, Slayer Zine 8). Θα προσθέταμε και τη μουσική της Peaceville μιας και έχει βοηθήσει πάρα πολλούς εξίσου, προσφέροντας ψυχαγωγία και δύναμη για να ανέβουν τα βουνά τους και να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες. [Γ.Δούκας]

Σήμερα, όπως θα γνωρίζει ο κάθε ενημερωμένος ακροατής, η Peaceville διατηρεί ακόμη υπό τη σκέπη της αρκετές από τις μπάντες που ανέδειξε και επέτρεψε να μεγαλουργήσουν. Στους δεκαπέντε δίσκους που θα βρείτε παρακάτω, η διαλογή έγινε με καθοριστικό γνώμονα την ιστορικότητα και την ποιότητα του εκάστοτε δίσκου. Ξεκινώντας από τις crust punk ημέρες, διαπερνώντας τα μνημεία των ‘90s, εξερευνώντας δίσκους που κράτησαν τα ιδιώματα τους ψηλά την προηγούμενη χαοτική δεκαετία, φτάνουμε στην παρούσα, με μερικές κυκλοφορίες των οποίων η ποιότητα τους αναδεικνύει στις παρυφές του ακραίου ήχου. Μια μπάντα εμφανίζεται μόνο δυο φορές στο αφιέρωμα, κυρίως λόγω της μακροχρόνιας αμφίδρομης σχέσης που είχε με τη δισκογραφική. Οι Darkthrone, των οποίων η εμβληματική δισκογραφία φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της εταιρείας, είναι αυτή η μπάντα, με δυο black metal μνημεία που κυκλοφόρησε πριν από 25 σχεδόν χρόνια.

Φυσικά, παρά τον εκλεκτικό χαρακτήρα της εταιρείας ως προς το roster της, δεν έλειψαν κάποιες απουσίες. Μπορεί κυκλοφορίες συγκροτημάτων όπως οι Gallhammer, Fleurety, Vital Remains, Madder Mortem, Abscess, Khold να μην εμφανίζονται, αυτό όμως δεν αντιφάσκει με τον χαρακτήρα της δισκογραφικής. Ο αναγνώστης, αξίζει να μην περιοριστεί στους πιο ιστορικούς δίσκους, αλλά να αναζητήσει κρυφά μουσικά διαμάντια των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Αξίζει να τονισθεί πως η συνέπεια της εταιρείας αποδεικνύεται και από καθοριστικές κινήσεις που πραγματοποίησε τα προηγούμενα χρόνια ως προς τη διανομή του καταλόγου της, όσο και από τη διαρκή ανανέωση του, με επανεκδόσεις που σέβονται το πρωτότυπο αποτέλεσμα. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός υπό την αιγίδα της έχουν κυκλοφορήσει και επανεκδόσεις δισκογραφιών κρίσιμων συγκροτημάτων του ακραίου (και όχι μόνο) ήχου, κίνηση που συντέλεσε τα μέγιστα ώστε νεότερες γενιές οπαδών να εξοικειωθούν, αποκτώντας σε φυσική μορφή, σπουδαία μουσικά έργα του ακραίου metal. Τη διανομή της Peaceville Records στην Ελλάδα έχει η RockaRolla. [Α. Ζαμπάρας]

Webstore Official
Youtube Official

Rocking.gr Spotify Peaceville Playlist


Doom - War Crimes: Inhuman Beings (VILE 4)
(1988)

Doom - War Crimes: Inhuman Beings

Πριν ακόμη η Peaceville γιγαντωθεί, κινούμενη σε ένα πρώιμο ερασιτεχνικό επίπεδο, αναζητούσε τις πρώτες προσθήκες στο roster της. Η φήμη των Βρετανών Doom εκείνη την εποχή διαδιδόταν από στόμα σε στόμα, όντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες «υπόγειες» hardcore punk μπάντες. Έπειτα από μερικά τραγούδια για τη συλλογή "A Vile Peace", το μνημειώδες EP "The War Is Big Business" και μερικές ανακατατάξεις μελών, ήρθε η ώρα για τη πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Doom. Το "War Crimes", είναι μια κυκλοφορία, που όχι μόνο καθιέρωσε την μπάντα ως μια από τις σπουδαιότερες crust μπάντες στην ιστορία, αλλά και ένας άριστος δίσκος 37 πολεμικών λεπτών που θα έπρεπε να φιγουράρει στις κορυφές κάθε σχετικού αφιερώματος. Η φήμη της Peaceville ως μια hardcore punk εταιρεία εδραιώθηκε, και ο όλεθρος των Doom αποτέλεσε ένα ιδανικό εφαλτήριο για την καθιέρωσή της ως μια ακλόνητη δύναμη στον ακραίο ήχο. Όσο για τον δίσκο καθαυτό δε, από τη δυστοπική εισαγωγή μέχρι το κλείσιμο με το ομότιτλο, οι διδαχές των πατέρων Discharge, συναντούν το ακραίο metal, το crust αποκτά σαφή ταυτότητα και ο δρόμος προς το grindcore ανοίγει. Η ιστορία, έγραψε βέβαια, πως οι σχέσεις της μπάντας με την εταιρεία κλονίστηκαν μετά την κίνηση της να κυκλοφορήσει τη συλλογή "Total Doom", αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μουσική κρισιμότητα αυτού του υπέροχου εκτρώματος. [Α. Ζαμπάρας]


Axegrinder - The Rise Of The Serpent Men (VILE 7)
(1989)

Axegrinder - The Rise Of The Serpent Men

To "Rise Of The Serpent Men" των Axegrinder είναι από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά δείγματα του crust ήχου της Μ. Βρετανίας. Μαζί με τα "Arise!"(Amebix), το "Ripper Crust" (Hellbastard) demo και το "In Darkness There Is No Choice" (Antisect). Επίσης δείγμα και του punk χαρακτήρα που διατηρούσε η Peaceville τη δεκαετία του 80. Αυτό εδώ είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Δείχνει τη διαχρονικότητά του από το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα σε παρασέρνει. Η οργή στα κακώς κείμενα που αναφέρονται στους στίχους είναι πασιφανής όπως και η μελαγχολική ματιά. Το δεύτερο αυτό χαρακτηριστικό είναι που θα ξεχωρίσει τους Axegrinder και θα τους τοποθετήσει στη πρώτη θέση του crust. Ακούγονται άνετα από punks, από φίλους των Christian Death, από μεταλάδες και από οιοδήποτε με καλό γούστο και κοινωνικούς προβληματισμούς. Η οικολογική καταστροφή, ο πόλεμος με τη συνεπακόλουθη φρίκη αλλά και η οποιαδήποτε ολοκληρωτική επιβολή στον άνθρωπο θα δώσουν εμπνευσμένους στίχους σε πραγματικά κορυφαία τραγούδια. Το εξώφυλλο της αυθεντικής έκδοσης του 89 το είχε φτιάξει ο Jeff Walker ο οποίος είχε δημιουργήσει και ένα φοβερό πανό για τις τότε συναυλίες τους. Αυτό περιείχε ένα κρανίο και έπαιζε σε μπόλικες κασέτες τότε, δίχως πολλοί να γνώριζαν τίνος ήταν. Άλμπουμ που έχει δικαιολογημένα αγαπηθεί πάρα πολύ και σίγουρα συγκαταλέγεται στα απολύτως κλασικά του χώρου. [Γ.Δούκας]


Autopsy - Mental Funeral (VILE 25)
(1991)

Autopsy - Mental Funeral

Για πολλά πράγματα θα πρέπει η Peaceville να είναι υπερήφανη, αλλά η ύπαρξη των Autopsy στο ρόστερ της είναι μέγιστο καμάρι. Ειδικότερα αν έχεις κυκλοφορήσει ένα δίσκο σαν το "Mental Funeral", το οποίο άνετα συγκαταλέγεται στο top 10 του death metal. Ο drummer Chris Reifert αφού βγάζει με τον Schuldiner το 87 ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα αποχωρεί για να δώσει νέους εφιάλτες στην ανθρωπότητα. Μαζί με τους axe men Eric Cutler και Danny Coralles δημιουργεί τους γίγαντες Autopsy. Αυτό δε το ανοσιούργημα, κάνει το πρώτο τους δίσκο να φαίνεται για γατάκια. Αν το εξώφυλλο του Walker δείχνει κάπως τον τρόμο, την παράνοια και την τρέλα των Αμερικάνων η μουσική το πάει στο τέρμα. Instant classics σαν τα "Twisted Mass Of Burnt Decay", "In The Grip Of Winter" ή "Robbing The Grave" δε ξαναγράφονται. Η φωνή του Reifert στάζει σήψη και παρακμή, τα τύμπανα ακούγονται λες και χτυπάνε κόκκαλα πάνω σε κούφια φέρετρα ενώ riff σαν το αρχικό του "Torn From The Womb" στιγμάτισαν το πώς πρέπει να παίζεται η συγκεκριμένη μουσική. Ο δίσκος είναι λες και ζεις ένα μαρτυρικό όνειρο, αργό και βασανιστικό σαν να βουλιάζεις σε βούρκο. Τόσο επικίνδυνο που νιώθεις ότι μολύνεσαι από αρρώστια. 28 χρόνια μετά αυτή η μυρωδιά θανάτου και μούχλας δε ξεθυμαίνει με τίποτα. [Γ.Δούκας]


Paradise Lost - Gothic (VILE 26)
(1991)

Paradise Lost - Gothic

Έχοντας μόλις μπει στη δεκαετία του ‘90, το metal ήταν έτοιμο να αφήσει πίσω του τον δοξασμένο μεν, μονοδιάστατο δε ήχο των 80s. Οι Paradise Lost ήταν από αυτούς τους πρωτοπόρους. Προερχόμενοι από το μουντό και καταθλιπτικό περιβάλλον της βόρειας Αγγλίας, αποτύπωσαν με τη μουσική τους αυτό το μαύρο και δυσβάσταχτο κλίμα. Αντλώντας στοιχεία από τις πειραματικές διδαχές των Celtic Frost της εποχής του "Into The Pandemonium", χτίζουν πάνω σε ένα βαρύ και τραχύ ήχο, έναν ογκόλιθο θλίψης και τραγικότητας. Ο θρήνος της κιθάρας και οι αγωνιώδεις κραυγές του Holmes απλώνουν μια βαριά και σκοτεινή, γοτθική ατμόσφαιρα που επισκιάζει τα πάντα, την ώρα που τα λιγοστά γυναικεία φωνητικά επιτείνουν το ήδη βεβαρημένο κλίμα. Όσοι βρέθηκαν στην πρώτη, από τις πολλές που ακολούθησαν, εμφάνιση της μπάντας επί ελληνικού εδάφους, τον Οκτώβριο του 1992, έγιναν μάρτυρες ενός τέτοιου σκηνικού. [Α. Κονδύλης]


Darkthrone - A Blaze In The Northern Sky (VILE 28)
(1992)

Darkthrone - A Blaze In The Northern Sky

Ο εν λόγω δίσκος, σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους δίσκους για το black metal. Για την ακρίβεια, ήταν η πρώτη κυκλοφορία στο ιδίωμα που βγήκε από την μυθική Νορβηγική σκηνή. Η έκπληξη όσων άκουσαν τις άριστες συνθέσεις του "A Blaze In The Northern Sky", δεν αφορούσε μόνο τον εοσφορικό συνδυασμό των Bathory με τους πρώιμους Celtic Frost, των death/thrash riffs της Γερμανικής σκηνής με το d-beat, και της επιρροής του κλασικού heavy metal με τις καλλιτεχνικές ζυμώσεις της black metal «μαφίας» του Όσλο. Όπως έχει εξιστορήσει ο Fenriz, αλλά αποκαλύπτει και ο ιδρυτής της Peaceville Paul "Hammy" Halmshaw στο "Peaceville Life", η ηχητική στροφή των Νορβηγών δεν έγινε αποδεκτή με ανοιχτές αγκάλες. Με τον (doom) death metal ήχο να κατακλύζει τόσο την εταιρεία όσο και την σκηνή, η απομάκρυνση των Νορβηγών από το εξαιρετικό death metal του "Soulside Journey", ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Πιέσεις από την εταιρεία κυρίως ως προς την παραγωγή, οδήγησαν τον νεαρό και ταλαιπωρημένο εκείνη την εποχή Fenriz να τους απειλεί πως θα κυκλοφορήσει τον δίσκο με την Deathlike Silence. Ευτυχώς για όλους, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, και η λογική πρυτάνευσε. Εκεί που οι παγωμένοι άνεμοι φυσούν, υπό την σκιά των κεράτων, σε ένα παγανιστικό χειμώνα, μια λάμψη φώτισε τον σκανδιναβικό καλλιτεχνικό ουρανό, ανοίγοντας και επίσημα τις πύλες προς την κόλαση. Τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο στην μουσική. [Α. Ζαμπάρας]


At The Gates - The Red In The Sky Is Ours (VILED 96)
(1992)

At The Gates - The Red In The Sky Is Ours

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς αφού βάλεις το ντεμπούτο δίσκο των At The Gates να παίζει, είναι η cult παραγωγή του. Ειδικά τα τύμπανα έχουν ήχο που παραπέμπει σε demo. Ωστόσο, με το καλημέρα σε αρπάζει από το σβέρκο, και για 45 λεπτά δεν σε αφήνει να ξαποστάσεις. Αρκετά τεχνικό, μελωδικό - για τα δεδομένα της εποχής - έδειχνε τις προθέσεις των συνιδρυτών της death metal σκηνής στο Gothenburg, που μετέπειτα επεκτάθηκε παγκοσμίως. Οι πολύπλοκες συνθέσεις του - προϊόν κυρίως του Alf Svensson, που έφυγε από τη μπάντα μετά το "With Fear I Kiss The Burning Darkness" παίρνοντας μαζί του ένα κομμάτι της «σχιζοφρένειας» του ήχου της - αποδείκνυαν και με το παραπάνω ότι απαιτείται τεχνική κατάρτιση για να παίξεις death metal, ενώ τα σήμα κατατεθέν σχιστά φωνητικά του Lindberg έκαναν το συνολικό αποτέλεσμα πιο απόκοσμο. Δεν δίστασαν να εισάγουν ορχηστρικό παραδοσιακό σουηδικό κομμάτι με βιολί στο outro του "The Red In The Sky Is Ours / The Season To Come". [Α. Κοροβέσης]


My Dying Bride - Turn Loose The Swans (VILE 39)
(1993)

My Dying Bride - Turn Loose The Swans

Η συνομιλία του πιάνου και του βιολιού στο εισαγωγικό 7-λεπτο "Sear Me" παράλληλα με τον ρομαντισμό στον θρήνο του Aaron ανοίγουν τις πύλες στον κόσμο των My Dying Bride. Εκεί που ο πόνος και η απόγνωση κυριεύουν τα πάντα, εκεί που δεν υπάρχει αχτίδα φωτός και η παραμικρή ελπίδα. Σε μια εποχή κατά την οποία στο Νησί ο ακραίος ήχος είχε την τιμητική του, οι My Dying Bride επιτυγχάνουν να συνδέσουν άψογα το doom και το death metal και δημιουργούν μια ζοφερή ατμόσφαιρα και ένα σκηνικό αβάσταχτης θλίψης, την ίδια στιγμή που η στιχοπλοκία διαδραματίζει κομβικό ρόλο και αγγίζει τα όρια της ποίησης. Είναι η υπέροχη χρήση του βιολιού, η ποικιλομορφία στα φωνητικά του Aaron, οι ανυπερβλητες μελωδίες στις κιθάρες και η απελπισία, που σου κομματιάζουν την ψυχή και προκαλούν ανατριχήλες. Είναι οι υπέροχες στιγμές να βιώνεις αυτής της τάξης τα συναισθήματα σε κάθε ακρόαση ενός δίσκου των My Dying Bride. [Α. Κονδύλης]


Darkthrone - Transylvanian Hunger (VILE 43)
(1994)

Darkthrone - Transylvanian Hunger

Τέταρτο άλμπουμ για τους Νορβηγούς και πρώτο τους ως ντουέτο και ανεξάντλητη πηγή διαμάχης για όλα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Πλέον βρίσκεται στο απυρόβλητο ως ένας από τους σημαντικότερους black metal δίσκους όλων των εποχών, παρά την απύθμενα lo-fi παραγωγή του, αν και πρωτοκυκλοφόρησε μέσα στην έριδα. Το δελτίο τύπου του δίσκου τότε έγραφε το εξής χαριτωμένο: «Δηλώνουμε ότι το Transylvanian Hunger είναι υπεράνω κριτικής και όποιος το κριτικάρει πρέπει να επιπληχθεί για την Εβραϊκή συμπεριφορά του». Λίγο και ότι έχει γράψει και κάτι στιχάκια το μπουρεκάκι μου ο Varg και λίγο το «Νορβηγικό Άριο Black Metal» στο οπισθόφυλλο στις πρώτες κόπιες και ο Fenriz –ελέω δακτύλου εις το ορθόν από την Peaceville- προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα με πολλές, πολλές χλιαρές συγγνώμες. Σήμερα όλοι εκτιμούμε αυτό το πραγματικά εμβληματικό άλμπουμ για την συνεισφορά του στο metal με τον δικό του αρρωστημένο, ψυχρό, μισάνθρωπο και φρικαλέο τρόπο. [Ν. Ρώσσης]


Anathema - Alternative 4 (VILE 73)
(1998)

Anathema - Alternative 4

Σκοτάδι, βροχή, και εσωτερική σιωπή. Μετά τα death-doom αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας, οι αδελφοί Cavanagh και ο Duncan Patterson προτίμησαν να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο. Οι αποχρώσεις του μαύρου ξάνοιξαν, αλλά η αίσθηση παρέμεινε εξίσου φορτισμένη. Από την εμβληματική εισαγωγή με τα "Shroud Of False" και "Fragile Dreams" στα ξεσπάσματα του "Empty", κι από το συγκλονιστικό "Regret" στο σβήσιμο του "Destiny", εδώ μέσα δεν υπάρχει ούτε μισό περιττό δευτερόλεπτο. Οι μελωδίες μπορούν να καρφωθούν στο μυαλό ακόμα και κάποιου περαστικού, χωρίς δείγμα φθήνιας. Οι στίχοι είναι απλοί αλλά αφοπλιστικά ειλικρινείς. Η χρυσή τομή ανάμεσα στο πρώιμο ύφος του σχήματος και σε αυτό που θα ακολουθούσε. Σημείο αναφοράς για έναν ολόκληρο ήχο. [Α. Μαρίνης]


Opeth - Still Life (VILE 78)
(1999)

Opeth - Still Life

Ένα εξαιρετικό concept album που καλύπτει όλο το φάσμα των συναισθημάτων ενός ανθρώπου με άποψη και εξαιρετική κλάση. Όλοι μαζί ακολουθούμε μέσα από την υπέροχη και άλλες φορές επιβλητική φωνή του Mikael τις περιπέτειες που αντιμετωπίζει ένας εξόριστος, λόγω διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, που επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια για την αγαπημένη του Melinda. Οι Opeth τότε κατάφερναν το ασύλληπτο, να ενώσουν Dark Tranquillity, In Flames, At Τhe Gates και Carcass με ένα τρομακτικά όμορφο και πολύπλοκο progressive metal. Δεν το έχει κάνει κανείς καλύτερα και δεν θα μπορέσει να το ξανακάνει ποτέ κανείς. Αυτό το προοδευτικό και μελωδικό death ήταν μοναδικό, καινοτόμο και άψογο. Διαρκώς εναλλασσόμενοι ρυθμοί και δύο με τρεις αλλαγές ύφους σε κάθε σύνθεση. Brutal άπιαστα φωνητικά, ακουστικά περάσματα, prog εναλλαγές, μελωδικά καθαρά φωνητικά και riff που σπάνε κόκαλα και πωρώνουν κάθε είδους metal οπαδό. Ακόμα πρωτοποριακός. Ακόμα φρέσκος. Ακόμα έντονος. Ακόμα μοναδικός. [Θ. Γενιτσαρίδης]


Aura Noir - The Merciless (VILE 127)
(2004)

Aura Noir - The Merciless

Έχοντας αρχικά κυκλοφορήσει υπό την σκέπη της Tyrant Syndicate, θυγατρική της Peaceville που δημιουργήθηκε από τον Nocturno Culto, ο τρίτος δίσκος των Aura Noir, κατάφερε κάτι φαινομενικά απλό αλλά ουσιαστικά εντυπωσιακό. Με τις οκτώ συνθέσεις και την περίπου μισής ώρας διάρκεια του, το "The Merciless" θεμελιώνει έναν ήχο που φαινόταν εκείνη την εποχή ξεχασμένος. Η black thrash επίθεση που οι ίδιοι καθιέρωσαν, δεν ήταν και ιδιαίτερα επίκαιρη εκείνη την εποχή. Βέβαια, η μνημειώδης έναρξη με το "Upon The Dark Throne", με την συμβολή του Fenriz, διατυμπανίζει την αδιαφορία και το όραμα της μπάντας. Η συγκεκριμένη δισκάρα, που βρήκε και τον δρόμο της στο αφιέρωμα μας για την δεκαετία της, είναι ένας από τους καλύτερους και πιο κολασμένους thrash metal δίσκους της εποχής του, που επέτρεψε σε μια πληθώρα νορβηγικών συγκροτημάτων, και όχι μόνο, να επιχειρήσουν να δαμάσουν αυτό τον ήχο, λειτουργώντας έτσι ως πνευματικός πατέρας πολλών μετέπειτα ανδραγαθημάτων του Kolbotn και περιχώρων. They don’t oppose evil, they are, the merciless Aura Noir. [Α. Ζαμπάρας]


Katatonia - Night Is The New Day (VILE 271)
(2009)

Katatonia - Night Is The New Day

Στην συγκεκριμένη θέση θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται το υποτιμημένο "Tonight's Decision", το τεράστιο "Last Fair Deal Gone Down", ή το πιο ευθύ "The Great Cold Distance". Το δε "Viva Emptiness" ίσως να ήταν η πιο προφανής επιλογή. Με τον όγδοο δίσκο τους ωστόσο οι Σουηδοί κατάφεραν κάτι διόλου ευκαταφρόνητο· έκαναν ένα βήμα μπροστά, τραβώντας τα όρια του ήχου τους και διατηρώντας ακέραιη την ταυτότητά τους. Αυστηρά μιλώντας, η συνταγή δεν άλλαξε ριζικά. Είχε όμως μια περισσότερο ανοιχτόμυαλη αίσθηση, μπασταρδεμένη με κάποιες από τις πιο έντονες μελωδίες που έγραψαν ποτέ ο Jonas Renkse και η παρέα του. Ουσιαστικά προοδευτικό, με ογκώδεις κιθάρες, προσεγμένα ηλεκτρονικά twists, στίχους που χτυπάνε, και αψεγάδιαστη παραγωγή. Μαύρο, αλλά όχι με την κλασική έννοια. Ένα στολίδι του σύγχρονου ατμοσφαιρικού χώρου. [Α. Μαρίνης]


Bloodbath - Grand Morbid Funeral (VILE 547)
(2014)

Bloodbath - Grand Morbid Funeral

Το 2014 οι Katatonia, οι Opeth και οι Paradise Lost ήταν υφολογικά αρκετά μακριά από το death metal για χρόνια. Ίσως πιο κοντά από όλους - παραδόξως - να ήταν οι Βρετανοί με την υιοθέτηση ενός πιο «σκληρού» προφίλ από το "Tragic Idol" και μετά. Ωστόσο, οι Renkse, Nyström και Eriksson παρέα στους Katatonia, μαζί με τον Axenrot των Opeth και τον Holmes των Paradise Lost έστησαν ένα ομολογουμένως αξιοπρόσεκτο old school death metal δίσκο. Η πρώτη ηχογράφηση του Holmes με brutal φωνητικά από το 1992 με το "Shades Of God" διέλυσε τις όποιες ανησυχίες σχετικά με την ικανότητα του όταν ανακοινώθηκε η προσθήκη του στη μπάντα ως Old Nick - η πρίμα φωνή του έδινε ένα πιο σκοτεινό / black στοιχείο στις συνθέσεις. Συνθέσεις που διακρίνονταν από ποιότητα και που, αποφεύγοντας τα κλισέ του ιδιώματος, κατάφερναν να ακούγονται κλασικές. Οι Bloodbath με τη συνέπειά τους κατέρριψαν το μύθο πως ένα supergroup σπάνια ξεχωρίζει για τη μουσική του. [Α. Κοροβέσης]


DHG - A Umbra Omega (VILE 485)
(2015)

DHG - A Umbra Omega

Οι DHG ή Dodheimsgard δεν ήταν ποτέ ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Το 2015 είχαν συμπληρώσει ήδη οκτώ χρόνια μακριά από την δισκογραφία, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει και με δεδομένο ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το στραπάτσο είναι εύκολο, ο καινούριος τους, τότε, δίσκος κυκλοφορούσε με τις ανάσες μας κομμένες. Το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό και ουσιαστικά οι Νορβηγοί μας πρόσφεραν έναν δίσκο για να ακούμε και να επεξεργαζόμαστε για τα επόμενα χρόνια. Μέσα από μια πολυσήμαντη συνθετική προσέγγιση οι DHG εξαπολύουν ένα χείμαρρο προοδευτικής και ακραίας μουσικής, που είτε με ξεσπάσματα, είτε με οργιώδεις συγκερασμούς μουσικών πειραμάτων και μέσα από χαοτικές δομές, δημιουργούν μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα και προσφέρουν σπάνιες στιγμές κρυμμένης μουσικότητας, με επιστέγασμα σε όλα αυτά, τα σχιζοφρενικά φωνητικά του Aldrahn. Η τέχνη σε μια (πολύ) ακραία της μορφή. [Α. Κονδύλης]


Akercocke - Renaissance in Extremis (VILE 636)
(2017)

Akercocke - Renaissance in Extremis

Η προφητεία στην Αποκάλυψη του Ιωάννη επαληθεύθηκε, «καθώς ο Τράγος της Μένδης δεν θα γινόταν ένα κοινό αμνοερίφιο στην σούβλαν , αλλά θα επέστρεφε εις την μορφήν μερικών αγγλοσαξώνων κάφρων». Άλλωστε, κατά την διάρκεια της ιστορικά αποδεδειγμένης ανάστασης του Σατανά, Αυτός κραδαίνοντας στο δεξί του χέρι μία οξεία δίστομη ρομφαία, στο άλλο είχε το CD των Akercocke. Έτσι απλά και απέριττα η πιο πρόσφατη προσθήκη στο δισκογραφικό πάνθεον της Peaceville είναι εξίσου σημαντική και για την ιστορική εταιρεία, η οποία απέδειξε ότι ακόμα παίζει το ρόλο της στο σύγχρονο metal, αλλά και τους ίδιους τους Akercocke, καθώς σηματοδότησε την επάνοδο τους με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Αν και σταμάτησαν να φορούν tweed κοστούμια από την Carnaby St, το progressive death metal έκανε μια μεγαλοπρεπή και μελοδραματική επιστροφή λανσάροντας στην μόδα και γραμμές από τα '70s, την jazz και το black metal. Η Peaceville, λένε κάποιοι, ακόμα εξορύσσει το χρυσό από τα αυλάκια του δίσκου. [Ν. Ρώσσης]

  • SHARE
  • TWEET