The Sisters Of Mercy @ Ελληνικός Κόσμος, 11/04/09

Είναι ένα rock 'n' roll γκρουπ. Και ένα pop γκρουπ. Και μια μηχανή παραγωγής ρυθμού. Και πνευματικοί θεοί του έρωτα στον ελεύθερο τους χρόνο. Παράγουν άλμπουμ, μερικές φορές. Παίζουν συναυλίες, καμιά φορά. Το βράδυ της 11ης Απριλίου, σχεδόν 3000 φίλοι των gothic rockers Sisters Of Mercy (ή, για να ακριβολογούμε, των rockers που ίδρυσαν τη gothic σκηνή, και ναι, ο τίτλος του «ιδρυτή» τους ανήκει δικαιωματικά) κατέφτασαν στο χώρο του πολιτιστικού κέντρου «Ελληνικός Κόσμος» για να απολαύσουν για τρίτη φορά επί ελληνικού εδάφους μια αγαπημένη μπάντα, παρά τα 30 και πλέον χρόνια που μετρά στην πλάτη της, κι έκλεισαν όλα εκείνα τα στόματα που θέλουν τους οπαδούς του gothic κινήματος «να μην υπάρχουν», αποδεικνύοντας περίτρανα πως ούτε το ψιλόβροχο, ούτε το ομολογουμένως ακριβό εισιτήριο (εν όψει καυτής συναυλιακής περιόδου) στάθηκαν εμπόδιο στο να δηλώσουν παρόντες.

Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να μη γκρινιάξω. Για το χώρο και την ακαταλληλότητά του τα 'χουμε ξαναπεί, τα 'χουμε ξαναγράψει: ό,τι και να γίνει σε αυτό το χώρο (και σε σύγκριση με το πιο πρόσφατο live, δυο μήνες πίσω, δε φάνηκε να έχει αλλάξει κάτι), ο κακός ήχος θα στοιχειώνει την καλή μορφή όποιας μπάντας πρόκειται να παίξει εκεί, είτε είναι metal, είτε είναι electro, είτε gothic και αν το συνεχίσουμε αυτό το βιολί, τα αναπνευστικά προβλήματα τα έχουμε ήδη κληρονομήσει και δεν το ξέρουμε. Τι να τις κάνω τις πρώτες βοήθειες στο πλάι του bar, όταν από το πρώτο δεκάλεπτο κιόλας το να πάρεις ανάσα θα μπορούσε να ενταχτεί ολυμπιακό αγώνισμα στο πένταθλο; Αρκεί.

Με γνώση των παραπάνω, λίγο μετά τις 20:30 κατέφτασα στο Κτίριο 56 (μία ώρα μετά το άνοιγμα των θυρών, κατά την αναγραφή του εισιτηρίου) και η διάθεση έφτιαξε μεμιάς, βλέποντας τα κύματα του κόσμου να συρρέουν αδιαμαρτύρητα, σα σε σκηνικό που θύμιζε κατανυκτική ακολουθία τη Μεγάλη Βδομάδα. Εντός τώρα, οι διαφημίσεις για τα καλοκαιρινά συναυλιακά δρώμενα έδιναν κι έπαιρναν και οι παρευρισκόμενοι έδειχναν να αδιαφορούν πλήρως. Ήταν εκεί για να δουν από κοντά το μύθο του gothic rock και την τρισμέγιστη περσόνα του κυρίου Eldritch - οτιδήποτε άλλο τους άφηνε παντελώς ασυγκίνητους. Έμελλε να περάσει ακόμη μία ώρα πριν την έναρξη του show, μιας και προγραμματισμένο support γκρουπ δεν υπήρχε, την ώρα που ο καπνός των τσιγάρων, σε συνδυασμό με την απουσία του εξαερισμού, συνέθετε το απόλυτο ατμοσφαιρικό σκηνικό στο να ανέβουν οι τέσσερις «goth cowboys» επί σκηνής.



21:39. Τα φώτα έσβησαν. Κάποιες κραυγές ακούστηκαν από τα σπλάχνα του πλήθους. Οι Ben Christo, Chris Catalyst, παρέα με τον Doktor Avalanche (drum machine - άνθρωπος), εμφανίστηκαν μαυροντυμένοι εμπρός μας, ανάμεσα σε καπνούς (πολλούς καπνούς) και μετά από λίγα δευτερόλεπτα το ίδιο έπραξε και ο κύριος Andrew Eldritch, με τα μαύρα γυαλιά και την απέριττη κόμη του, διώχνοντας ακόμα πιο μακριά τα φαντάσματα της εικόνας του το '90. Πράσινο. Πράσινο παντού, από τους προβολείς και το light show που ξεδιάντροπα εκτυλίχθηκε εκεί, και το intro του "Afterhours" μας μετέτρεψε σε «comfortably numb» πιόνια. Όχι για πολύ όμως, μόνο για μερικά δεύτερα: το "Crash And Burn" έδινε κι έπαιρνε και με το πέρασμα της ώρας η αίσθηση πως διασκευάζουν αρκετά από τα κομμάτια τους γινόταν ολοένα και πιο ισχυρή. Καλό ή κακό; «Οποιαδήποτε πρόοδος είναι γενικά αποδεκτή» σκέφτηκα και συνέχισα να σημειώνω το set list, κάτι που ο κακός ήχος έκανε ακόμη πιο δύσκολο.

Μωβ. Το καταιγιστικό riff του "Ribbons" δήλωσε «παρών» και οι πρώτες αλαφροΐσκιωτες φιγούρες άρχισαν να λικνίζονται ρυθμικά, δηλώνοντας ευθαρσώς πως ήρθαν για να περάσουν καλά. Οι δυο κιθαρίστες «στέκονταν» (μουσικά και σκηνικά) αρκετά ικανοποιητικά στα δεξιά και τα αριστερά του Eldritch (κάνοντας και τα δεύτερα φωνητικά, μιας και τα προηχογραφημένα γυναικεία ευτυχώς δεν υπήρξαν) και τα ξυσίματα, τα κοφτά solos και τα σφυρήλατα riffs μαρτύρησαν για άλλη μια φορά γιατί το metal κοινό κρυφοαγαπά τους Sisters Of Mercy. «Incoming...» και η αυξομείωση στο volume του μπάσου ήχου (κονσόλα ή μικρόφωνο, όπως λέμε κιθαρίστας ή ντράμερ, ο φταίχτης;) έφερνε κι έπαιρνε από τα αυτιά μας τη Φωνή. Ας είναι.



Χρυσό. Η ώρα της Αλίκης έφτασε. Η χώρα των θαυμάτων και των χιλίων χρωμάτων ήταν εδώ και το Royal Albert Hall του '85 έμοιαζε τώρα φτηνή καρικατούρα. Τα πρώτα χειροκροτήματα ενθουσιασμού δεν άργησαν να έρθουν, κάτι που ο Andrew και η παρέα του έβαλαν στις αποσκευές τους για αργότερα. Ούτε ένας χαιρετισμός, ούτε ένα ευχαριστήριο μήνυμα για την προσέλευση ακούστηκε από τα χείλη τους, ούτε μια διακοπή ανάμεσα στα τραγούδια για ανάσα και σίγουρα όλοι καταλάβαμε τι πουλάνε οι Sisters: attitude για «σεμινάριο Keenan» και ναι, τώρα όλοι οι φίλοι των συμπαθεστάτων Tool μπορείτε να με γρονθοκοπήσετε.

Κόκκινο. Τι χρώμα έχει ο πόνος, το ανεκπλήρωτο, η γυναίκα; Κόκκινο. "Marian" και ο διπλανός μου ψιθύρισε «ανατρίχιασα». Τα μάτια μας γέμισαν κόκκινο, είτε ήταν ανοιχτά, είτε παρέμεναν κλειστά κατά τη διάρκεια των στίχων του ρεφρέν «I hear you calling Marian / Can you hear me calling you to Save me, save me, save me from the grave...» και χιλιάδες κεφάλια πηγαινοέρχονταν σαν πραγματικοί ζωντανοί νεκροί. «Τώρα λείπει η "Emma"» σκέφτηκα, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας: οι Sisters ήταν εδώ, μπροστά μας, σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους στη χώρα μας (όσον αφορά το δικό τους χέρι) και μόνο η ευκαιρία του να δει κανείς μια τόσο μεγάλη μπάντα που έχει επηρεάσει μια ολόκληρη σκηνή, και όχι μόνο, είναι ανεκτίμητη.



Κοραλλί. Το ολοκαίνουριο "Arms" μας χτύπησε δειλά την πόρτα και το υποδεχτήκαμε ευγενικά. Ήδη η υστεροφημία του από τα shows της Ευρώπης είχε φτάσει μέχρι εδώ και το φιλοκάρδι μας για κάτι καινούριο από την πένα του Eldritch έτρεμε εδώ και χρόνια. Ένα up tempo κομμάτι με τις μπάσες μελωδικές γραμμές που μας έχουν συνηθίσει, χωρίς να στερείται μελωδίας και, δίχως άλλο, αδημονούμε να το δούμε σύντομα μαζί με δισκογραφικό υλικό, συνεχίζοντας την παράδοση του γκρουπ που ηχογραφεί όταν έχει κάτι δυνατό στα χέρια του.

Κίτρινο. "Dominion / Mother Russia" και η φωτιά μπήκε για τα καλά, φτάνοντας πια στα μισά της εμφάνισής τους. Οι κιθαρίστες ακόμη κρατούσαν τις θέσεις τους, χωρίς να έχουν μετακινηθεί αριστερά ή δεξιά, και ο μέγας performer, κρατώντας σταθερά το μικρόφωνο και χωρίς να έχει απευθυνθεί ακόμη στο διψασμένο κοινό, καρφωμένος στη σκηνή με τους λευκούς προβολείς να φωτίζουν πίσω του, έμοιαζε με σκοτεινό Σωτήρα: «...some day / Dominion - Some say prayers, some say prayers / I say mine...» - in the heat of the night και in the heat of the room συμπληρώνω εγώ. Μετά το τέλος του κομματιού η αγκαλιά του ανοίχτηκε διάπλατα και θα 'λεγε κανείς πως μας χωρούσε όλους. Ναι, υπάρχουμε.



Μωβ ξανά. Η εισαγωγή του "This Corrosion" δεν άργησε να φανεί και η παρότρυνση του Mr. Christo σε όλους εμάς να βοηθήσουμε στο ρεφρέν σίγουρα ξάφνιασε τους πάντες. Η φωνή ακουγόταν λίγο καλύτερα πλέον, αλλά η βαβούρα του drum machine στο τσίγκινο περίβλημα του Κτιρίου δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για καλύτερες μέρες. Μπλε. Το κανονικό set έκλεισε με ένα ακόμη κομμάτι από το "Floodland", το "Flood II", και οι στίχοι που ξέρναγε σιωπηλά ο Eldritch κατακάθονταν αργά πάνω στα αυτιά μας, κάνοντας μας να παρακαλάμε «κι άλλο», αν και ξέραμε εκ των προτέρων πως το "More" δε θα έρθει ποτέ και η 12η δε θα ξημερώσει. Κρίμα.

22:45. Οι πυκνοί (τεχνητοί και φυσικοί) καπνοί σεργιάνιζαν τη σκηνή ανενόχλητοι, η τετράδα αποσύρθηκε στα παρασκήνια για να ακολουθήσει το πατροπαράδοτο encore και τα μπλε φώτα έμειναν για λίγο ακόμα αναμμένα, περιμένοντας τις έξαλλες αντιδράσεις του κόσμου που δεν άργησαν να φανούν. Σφυρίγματα, χειροκροτήματα και τσιρίδες γέμισαν την καταϊδρωμένη αίθουσα (χωρίς όμως να ακουστεί ένα «we want more», λες και τους το κρατήσαμε πείσμα που δεν ξεστόμισαν μια λέξη) κι έπειτα από τρία λεπτά...



Πορτοκαλί. "1959" σε μια αγνώριστη σχεδόν version, εξαλείφοντας τον down tempo χαρακτήρα του, δίνοντας έμφαση σε κιθάρες, μετατρέποντας το ρεφρέν σε πραγματικό δυναμίτη. Ενδιαφέρον. Πράσινο ξανά. "Vision Thing". Οι φωνές έγιναν μία, ο χορός κράτησε για τα καλά. «25 whores in the room next door / 25 floors and I need more...» και το τι ακολούθησε μπορείτε άνετα να το φανταστείτε. Η πρώτη υπόκλιση ήρθε γύρω στις 22:55, με τους δυο κιθαρίστες να δείχνουν να απολαμβάνουν τις εκδηλώσεις του ελληνικού κοινού, αλλά τίποτε παραπάνω. Το ακλόνητο του Eldritch μεταφέρθηκε για μία ακόμη φορά backstage και οι προσδοκίες μας για δεύτερο encore έπρεπε να επιβεβαιωθούν, γιατί σίγουρα είχαμε χρωστούμενα.

Κόκκινο ξανά. Η Λουκρητία ξέσπασε επί τω έργω κι όλοι εμείς αποτρελαθήκαμε. Το «efxaristoume polu» σε άπταιστα ελληνικά του Christo ξάφνιασε τον πάσα ένα και κατά το "Top Nite Out" το άβατο της στατικότητας έσπασε. Christo και Catalyst πηγαινοέρχονταν τρελαμένοι κατά μήκος του stage, ξεσηκώνοντας ακόμη περισσότερο τον άμαχο πληθυσμό, και το instrumental υποχθόνιο μέρος σήμανε την ώρα για το πολυπόθητο και πολυαγαπημένο "Temple Of Love", με όλους εμάς σε ρόλο «Ofra Haza» (RIP). Μπλε. Πολύ μπλε. Το βασικό riff άλλαξε λίγο, το ρεφρέν έχασε τη δυναμική του, αλλά ποιος νοιάζεται... Όλα ανήκουν στην ιστορία. 23:05. Ο Andrew Eldritch, καταμεσής της σκηνής, δείχνει τους δυο κιθαρίστες και τους ευχαριστεί, λιτά υποκλίνονται όλοι μαζί για δεύτερη και τελευταία φορά εμπρός μας, ενώ το χαμόγελο των δεύτερων δίνει μάχη για να μην εμφανιστεί, μάταια...

Set list:

Intro: Afterhours
01. Crash And Burn
02. Ribbons
03. Train / Detonation Boulevard
04. Alice
05. Flood I
06. Floorshow
07. Marian
08. We Are The Same, Susanne
09. Arms
10. Anaconda
11. Dominion / Mother Russia
12. Summer
13. First And Last And Always
14. This Corrosion
15. Flood II
-----------------------------------
16. 1959
17. Vision Thing
-----------------------------------
18. Lucretia My Reflection
19. Top Nite Out
20. Temple Of Love

Ένα καλό live, μια ιστορική εμφάνιση των Sisters Of Mercy στη χώρα μας που δικαιολογεί στο μέγιστο το ντόρο του ονόματος και το γιατί παραμένουν στις καρδιές μας όλα αυτά τα χρόνια (ακόμη και χωρίς άλμπουμ) και που, αδιαμφισβήτητα, σε άλλο χώρο θα μας έκανε να μιλάμε για το live show της τρέχουσας δεκαετίας. Have Mercy!