[7+1]: The Rocking '10s: Σειρές που παίζονται ακόμα

Οκτώ σειρές που ξεκίνησαν την περασμένη δεκαετία και μας λιώνουν μέχρι σήμερα

Πιο προβλέψιμο από την αργή κίνηση στον ήρωα που οδεύει προς τη μάχη της τελευταίας πράξης μιας αδιάφορης χολιγουντιανής ταινίας δράσης. Ανάμεσα στις άπειρες λίστες και τις προτάσεις, τις διαφωνίες και τα αφιερώματα δεκαετίας γύρω από κάθε πτυχή της μουσικής που αγαπάμε, ήταν αδύνατο να αντισταθούμε. Δίπλα στο rock και το metal, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Όταν έπεσαν στο τραπέζι οι ιδέες για αντίστοιχα μικρά αφιερώματα, η απάντηση ήταν εμφατική.

Στο ένα από τα δύο δωμάτια όμως υπήρχε ένας ελέφαντας. Οι σειρές που έχουν σταματήσει έχουν μια θεμελιώδη διαφορά από εκείνες που συνεχίζουν· έχουν τέλος. Όπως είναι γνωστό, πάντα βλέπουμε διαφορετικά κάτι ζωντανό, που μπορεί να εξελιχθεί για καλό ή για κακό, από κάτι που έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Έτσι, αποφασίσαμε να μην βάλουμε στο ίδιο καζάνι τις δύο κατηγορίες. Σε αυτό το άρθρο θα βρείτε μερικές από εκείνες που έχουμε ακόμα τη χαρά να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο. Οι υπόλοιπες θα ακολουθήσουν σύντομα.

Η σειρά είναι αλφαβητική. Εκτός από την πρώτη, που έκλεισε by order of the Peaky fookin' Blinders. Το νου σας για spoilers.

R! Επιλογή: "Peaky Blinders"
(2013-)

Peaky Blinders

Οκ, η σειρά σε αρπάζει από τους τίτλους αρχής κι αυτό είναι άδικο (για τους άλλους). Η τοπική συμμορία αθίγγανων του Birmingham έχει μεγάλες βλέψεις και σεζόν με σεζόν πάει κι ένα βήμα παραπάνω, έχοντας να αντιμετωπίσει σχεδόν κάθε φορά και διαφορετικό αντίπαλο. Η αναβίωση της μεταπολεμικής εποχής του Α' Παγκοσμίου είναι εκπληκτική, με τα καμιόνια και τα φουγάρα, τους κομμουνιστές, τα λαμόγια, τον ΙΡΑ, τις περιβόητες τραγιάσκες, τα κοστούμια, τον Τσόρτσιλ, τους φασίστες και βεβαίως την Aunt Polly. Ο Thomas Shelby είναι μια ζωντανή καταδίκη και περισσότερο θέλουμε να δούμε το πως θα πεθάνει, παρά αν θα τη βγάλει καθαρή. Ούτε ο ίδιος δεν το θέλει. Εμείς πάλι, θα θέλαμε στην επική σκηνή της 5ης σεζόν όταν μπαίνει το "The Wizard", να βάδιζε πλάι τους κι ο Alfie Solomons. Ναι, αδύνατο. Τουλάχιστον μάθαμε κι αυτό, οπότε ξεπερνάμε εύκολα τις σεναριακές ιδιοτροπίες.

1
"Atlanta"
(2016-)
Atlanta
Αν πράγματι το τέλος των '10s συνέπεσε με το τέλος της “Χρυσής Εποχής” της τηλεόρασης, το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα. Που πάμε από εδώ και πέρα; Η καλύτερη απάντηση μας ήρθε το 2016 με το "Atlanta". Από την αρχή, ο Donald Glover μας εισήγαγε σε ένα κόσμο όπου μπορεί να παρακολουθούμε σοβαρά ζητήματα όμως αυτό γίνεται αποφεύγοντας στερεοτυπικές αναλύσεις και δαχτυλάκια που κουνιούνται μπροστά στη μούρη μας. Πέρα όμως από το περιεχόμενο, αυτό που καθιστά το "Atlanta" ακόμη πιο ξεχωριστό είναι η φόρμα, αφού πρόκειται για μια τρομερά εφευρετική σειρά με συνεχείς σκηνοθετικούς πειραματισμούς και διαρκείς αφηγηματικές καινοτομίες. Προσθέστε σε όλο αυτό μερικές γενναίες δόσεις σουρεαλιστικού χιούμορ κι ένα εξαιρετικό cast και γίνεται σαφές γιατί το "Atlanta" κέρδισε κατευθείαν τις εντυπώσεις. Ο δεύτερος κύκλος διεύρυνε ακόμη περισσότερο το μέχρι που μπορεί να φτάσει η σειρά με αποτέλεσμα να ανυπομονούμε για τις επόμενες δύο σεζόν που θα κυκλοφορήσουν το 2021.
2
"Better Call Saul"
(2015-)
Better Call Saul
Δεν ξέρουμε αν το φορτίο παραγωγής μιας spin off σειράς για τους δημιουργούς του "Breaking Bad" ήταν βαρύ. Το ότι βγήκε στον αέρα δυο χρόνια μετά τον Walter White, δείχνει τουλάχιστον πως πίστευαν στις δυνατότητές τους. Και καλά έκαναν τελικά. Θα ήταν άδικο να συγκρίνουμε τις δυο σειρές, οπότε ας επικεντρωθούμε στο τι μας προσφέρει ο Saul Goodman: Υποκριτική, σκηνοθεσία, φωτογραφία, κοντινά και μακρινά πλάνα, σεμιναριακού επιπέδου. Η αποδόμηση του ήρωα γίνεται με τέτοιον τρόπο που θυμίζει συνεδρία σε ψυχαναλυτή. Το χτίσιμο του ποιος ήταν, τι έκανε και που θα φτάσει είναι απαράμιλλης ομορφιάς. Ο Jim McGill ξεχωρίζει μια χαρά το καλό από το κακό. Το ηθικό από το ανήθικο. Προσπαθεί όμως να τα φέρει σε μια τέτοια ισορροπία που δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσει σε κανέναν ή έστω να έχει μια δικαιολογία της προκοπής όταν κι εφόσον χρειαστεί. Εκεί δε που βγάζομε το καπέλο, είναι όταν μιλάνε με τα μάτια.
3
"Castlevania"
(2017-)
Castlevania
Είναι η καλύτερη μεταφορά video game στην οθόνη. Οποιαδήποτε οθόνη. Αυτές οι λέξεις και μόνο, θα έπρεπε να δικαιολογήσουν πλήρως τη θέση του "Castlevania" στο παρόν άρθρο. Συνεχίζοντας όμως, όπως οι ασταμάτητες ορδές του Κόμη της καρδιάς μας, οφείλει να αναφερθεί πως η μεταφορά αυτή, είναι εν πολλοίς, εγχείρημα του Warren Ellis. Όχι του μουσικού συνοδοιπόρου του Nick Cave, του άλλου. Ενός από τους πιο καταξιωμένους και σημαντικούς συγγραφείς comic της εποχής του. Δεν είναι όμως μόνο το πλαίσιο. Είναι η εξαιρετική εικονοπλασία, η λεπτομέρεια στο σχέδιο, το σοβαρό voice acting, είναι οι σκηνές δράσης και η εξέλιξη της πλοκής. Είναι ο τρόπος που δευτερεύοντες χαρακτήρες του σύμπαντος του Castlevania ενσωματώνονται τόσο πετυχημένα, διευρύνοντας τον ρόλο τους και εξελίσσοντας τον χαρακτήρα τους. Αυτό, το τελευταίο, είναι το κλειδί που μια μαγική ιστορία εκδίκησης, καθίσταται τόσο εθιστική. Βλέπετε, το "Castlevania" διακατέχεται από μια ανθρωπιά, κάπου εκεί, "…in the middle of Transylvania…"
4
"Dark"
(2017-)
Dark
Καλώς ορίσατε στον βασιλιά του σύγχρονου τηλεοπτικού WTF! Το γερμανικό "Dark" προωθήθηκε - λανθασμένα - ως μια σειρά σχετική με το σύμπαν του Lynch και το "Stranger Things", ενώ απευθύνεται ξεκάθαρα σε όσους παθιάστηκαν προ δεκαετίας με εκείνη την καταραμένη πτήση 815. Μπορεί να περηφανεύεται ότι διαθέτει ένα από τα πιο έξοχα time travel concepts κι ότι αφηγείται το είδος της (καμμένης) ιστορίας που οφείλεις να συζητάς για ώρες μετά από κάθε επεισόδιο - και να αναρωτιέσαι για το κατά πόσο είναι δυνατόν. Είναι-δεν είναι, παρακολουθούμε μαγνητισμένοι τα μυστικά των οικογενειών της πόλης του Winden, τους διαφορετικούς χωροχρόνους και την «τρύπα» κάτω από το πυρηνικό εργοστάσιο, ενώ στον επερχόμενο (και τελικό) τρίτο κύκλο θα δούμε (;) την Αποκάλυψη και άλλες διαστάσεις. Υπέροχη σειρά και, τέλος πάντων, ποιος χρειάζεται παραισθησιογόνα πια;
5
"Homeland"
(2011-)
Homeland
Το κατασκοπικό, πολιτικό θρίλερ "Homeland", σε αντίθεση με παρόμοιες σειρές που επίσης ξεκίνησαν πολύ δυνατά, αλλά στην πορεία δεν ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες που δημιούργησαν, καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, ακόμη και λίγο πριν το φινάλε. Η διπολική πράκτορας της CIA Carrie Mathison (Claire Danes) και σε δεύτερο πλάνο ο αξιωματούχος Saul Berenson (Mandy Patinkin) βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη διαρκή πάλη του καθήκοντος με το περί δικαίου αίσθημα, καθηλώνοντας με τις ερμηνείες τους. Post-9/11 γρήγορη πλοκή με συνεχείς ανατροπές, αμέτρητα εξωτερικά γυρίσματα, μπόλικο πιστολίδι και αμφιλεγόμενη ηρωοποίηση μέσα από τη διαδικασία των βασανιστηρίων συνθέτουν το σκηνικό, ενώ η φοβική αντιμετώπιση όλων κυριαρχεί στο παρασκήνιο. Σε ένα περιβάλλον διαρκούς αντιπαράθεσης όπου η επιτυχία από την αποτυχία διαχωρίζοεται από μία πολύ λεπτή γραμμή, οι Η.Π.Α. προσπαθούν να βρουν έξοδο από τον λαβύρινθο που έχουν παρασύρει τον μουσουλμανικό κόσμο, και η σύνθεση ερμηνειών και συγκυριών είναι ικανή να προκαλέσει εκρήξεις αδρεναλίνης σε κάθε επεισόδιο.
6
"True Detective"
(2014-)
True Detective
Ένα δυνατό στόρι αποκρυφιστικών δολοφονιών σε δύο δεκαετίες στην επιβλητική Λουιζιάνα με αρκετά φιλοσοφικά ζητήματα να τίθενται υπό συζήτηση και δύο εξαιρετικές ερμηνείες από McConaughey και Harrelson, καθιστούν το "True Detective" ως ένα άψογο αστυνομικό δράμα/θρίλερ. Αξιοποιώντας σχεδόν όλες τις παραπάνω τεχνικές, η τρίτη σεζόν, καταφέρνει να κλέψει πολλή από τη μαγεία της πρώτης και να αφήσει μια ιδανική τελική επίγευση στον θεατή. Έναν θεατή που ενδεχομένως να είχε βιαστεί να αποκαθηλώσει τη σειρά, λόγω της δεύτερης, πιο «επίπεδης» σεζόν με πρωταγωνιστές τους Colin Farrell, Vince Vaughn, και Rachel McAdams, από την οποία, ωστόσο, κρατάμε τη συμμετοχή της μουσικού Lera Lynn. Άξια αναφοράς, επίσης, τα κομμάτια που επιλέχθηκαν να ντύσουν τις εισαγωγές των σεζόν, "Far From Any Road", "Nevermind" και "Death Letter". Χωρίς βιασύνη, αλλά με αγωνία αναμένουμε την τέταρτη ιστορία της ανθολογίας.
7
"Westworld"
(2016-)
Westworld
Στη θέση αυτή θα μπορούσε να βρίσκεται κάποιο από τα "Fargo" ή "The Expanse". Το πρώτο είναι τόσο καταραμένα Fargo-esque, που θα ξάφνιαζε ακόμα και τον πιο αισιόδοξο οπαδό των Αδελφών Κοέν. Το δεύτερο είναι απλά ένα από τα καλύτερα δείγματα στη σύγχρονη επιστημονική φαντασία. Τι έκανε το δημιούργημα της Lisa Joy και του Jonathan Nolan να προσπεράσει στο νήμα; Ίσως είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνει την ιστορία του. Ίσως οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε χαρακτήρες και sub-plots. Ίσως η δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζεται χιλιοπαιγμένα tropes. Ίσως οι θεματικές που επανέρχονται και δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα. Ίσως οι συγκλονιστικές ερμηνείες της Thandie Newton, της Tessa Thompson και του Jeffrey Wright. Ίσως τα περάσματα των Ed Harris και Anthony Hopkins. Ίσως η Evan Rachel Wood, που από μέρα σε μέρα θα αποδειχθεί ότι είναι η Dolores. Ίσως εκείνη η αψεγάδιαστη πρώτη βόλτα στο πάρκο. Ή το γεγονός ότι η σειρά κατάφερε να σπάσει τη λούπα της, προκαλώντας τον τηλεθεατή αλλά και τον εαυτό της
  • SHARE
  • TWEET