Death By Metal: O άνθρωπος Chuck πίσω από το θρυλικό μουσικό Schuldiner

Μετά τον Ronnie James Dio και τον Frank Zappa, σειρά στο Gimme Shelter Film Festival του 2022 έχει την προσεχή Δευτέρα, 07/11, ένας θρύλος του ακραίου, και όχι μόνο, metal ήχου. Συγκεκριμένα, η διοργάνωση, ρίχνει αυλαία με την πρώτη πανελλήνια προβολή του ντοκιμαντέρ "Death By Metal", για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε όλες τις τελευταίες πληροφορίες στον εξής σύνδεσμο. Η παραγωγή επιχειρεί να ρίξει φως στην προσωπικότητα του Chuck Schuldiner μέσα από μια αναδρομή στα πεπραγμένα των εμβληματικών Death.

Σε μια τέτοια απόπειρα, είναι σαφές πως υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, τον οποίο, προς τιμήν του, ο σκηνοθέτης Felipe Belalcazar, δεν αγνόησε. Η πορεία και τα πεπραγμένα των Death, ενός συγκροτήματος που δεν καθόρισε απλώς, παραπάνω από μια φορές, τα όρια ενός ολόκληρου υπο-ιδιώματος, αλλά αφήνοντας και μια ευρύτερη πολιτισμική σφραγίδα στο metal ως ιδίωμα, είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτή του ιθύνοντα νου. Το "Death By Metal" δεν θέτει εαυτόν εντός του ψευδοδιλήμματος «άνθρωπος - καλλιτέχνης», αλλά, προσεγγίζοντας με έξυπνο κινηματογραφικό τρόπο και τις δύο πτυχές του Chuck, ανασυνθέτει μέσα από την περιγραφή του την ταυτότητά του.

Ο τρόπος με τον οποίο το καταφέρνει, είναι η ανασυγκρότηση πτυχών του σχήματος αλλά και του Chuck του ίδιου μέσα από συνεντεύξεις, κυρίως, και αρχειακό υλικό, δευτερευόντως. Πέραν μελών της οικογένειας Schuldiner, που κομβικά δίνουν, ειδικά όσον αφορά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το στίγμα μιας προσωπικότητας ελαφρώς διαφοροποιημένης από το δημόσιο προφίλ της, πληθώρα μουσικών που συνεργάστηκαν μαζί του σε Mantas, Death και Control Denied (Gene Hoglan, Richard Christy, Steve DiGiorgio, Chris Reifert, Terry Butler, Rick Rozz) δίνουν τη δική τους αφήγηση. Σε συνδυασμό με τη, σκηνοθετικά άρτια, παρέμβαση αρχειακών συνεντεύξεων με τον ίδιο τον Chuck, όσος κόσμος παρακολουθήσει το "Death By Metal", θα μπορεί μετά το πέρας του, να νιώθει πως απέκτησε μια πλήρη εικόνα του ανθρώπου Chuck ως υπο-ταυτότητα του μουσικού Schuldiner.

Ακολουθώντας τη δισκογραφία των Death, από το σεισμικό ντεμπούτο του "Scream Bloody Gore", μέχρι το "The Sound Of Perseverance", το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει δύο παράλληλες εξελικτικές ιστορίες. Άτυπα δομημένο σε κεφάλαια που ορίζονται από την εκάστοτε κυκλοφορία, το φιλμ, δίνοντας έμφαση στη δημιουργία, αλλά και τα πηγαία ερεθίσματα, πίσω από κάθε άλμπουμ μιας εκθαμβωτικής δισκογραφίας, ανοίγει παράθυρο προς τον ίδιο τον Schuldiner. Το μοντάζ, επιτρέπει στο κοινό να ερμηνεύσει το ίδιο το συσχετισμό ανάμεσα στην προσέγγιση των συμπαικτών του Schuldiner και της καλλιτεχνικής κατεύθυνσης κάθε άλμπουμ, με στοιχεία του χαρακτήρα του.

Κατά αυτό τον τρόπο, το "Death By Metal", χαρτογραφεί ένα άτομο παθιασμένο, δημιουργικό, οραματιστή και πεισματάρη. Οι Death ήταν, έτσι και αλλιώς, ένα συγκρότημα που δεν περιορίστηκε ποτέ σε συμβάσεις, περιχαρακώσεις, ταμπέλες και ασφυκτικές ταυτότητες, και αυτό, όπως ξεδιπλώνεται και στην ταινία, οφείλεται αποκλειστικά στη γενικότερη θεώρηση της ζωής από τον frontman τους. Παράλληλα, τόσο οι συμμετέχοντες, με ειδική μνεία στον Sean Reinert, όντας ιδιαίτερα κατατοπιστικοί στις περιγραφές τους, δεν προχωρούν σε συμψηφισμούς ούτε ρομαντικές εξιστορήσεις, επιτρέποντας στις όποιες αντιθέσεις αλλά και συγκλίσεις να αναδύονται οργανικά.

Ως μουσικό ντοκιμαντέρ, το "Death By Metal" χρησιμοποιεί με αποτελεσματικό τρόπο τη μουσική ως κινηματογραφικό εργαλείο. Η επιρροή του "Leprosy" στο death metal, η αποστασιοποίηση θεματικά του "Spiritual Healing" από το ιδίωμα σε συνάρτηση με την όλο και αυξανόμενη απαιτητικότητα του Chuck προς τους γύρω του, η διεύρυνση των δημιουργικών ορίων του "Human" και η σημασία των "Lack Of Comprehension" και "The Philosopher", ο τρόπος που μέσω των δύο τελευταίων του άλμπουμ αλλά και των Control Denied, ο Schuldiner επιχείρησε να συγκρουστεί με το δίπολο μορφής - περιεχομένου και να αποδράσει, οι αποτυχημένες ευρωπαϊκές περιοδείες, η σχέση του με τα media αλλά και οι διαφορετικές δυναμικές με τον εκάστοτε συνεργάτη, η ενσωμάτωση επιρροών και η ίδια η οπτική του πάνω στο metal και τη στιχουργία, δεν λειτουργούν ως επιφανειακή ικανοποίηση του οπαδού αυτής της μουσικής.

Κοινώς, το "Death By Metal" δεν είναι μια ρομαντική αγιογράφηση ενός τεράστιου καλλιτέχνη. Στον αντίποδα, είναι η προσγειωμένη αποτύπωση μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας που μέσα από την τέχνη της επικοινωνούσε ουσιαστικότερα, και ευθύτερα, από ότι διαπροσωπικά. Παρά το γεγονός πως η μετάβαση προς τα προβλήματα υγείας και το τέλος της ζωής του Schuldiner, είναι σχετικά απότομη, το ντοκιμαντέρ δεν εκβιάζει καμία εικόνα ή οπτική εις βάρος μιας άλλης. Η καθολική αποδοχή των Death δεν επισκιάζει προσωπικές διαφορές, όπως δεν συμβαίνει και το αντίθετο.

Ανάμεσα στις πολλαπλές ταυτότητες μιας ιδιοφυίας, τα θαρραλέα καλλιτεχνικά ρίσκα, τη μυθική μουσική και τη μοναχική πορεία, διαφαίνεται η ανάγκη όχι της αποδοχής, αλλά της αναζήτησης ενός καταφυγίου. Ο Chuck Schuldiner και οι Death δεν επανασυστήνονται, αλλά παρουσιάζονται με τρόπο ώστε ακόμη και ο εξωτερικός παρατηρητής να αντιληφθεί την κρισιμότητά και τη μοναδικότητα τους στον σκληρό ήχο, και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ταινίας, που είχε δυσκολότερο ρόλο από όσο θα της καταλόγιζε η επιφανειακή ανάγνωση της μυθολογίας του metal.