The Cranberries: Salvation with no need to argue. Are you listening?

Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα συγκρότημα που έχει να κάνει κάτι δισκογραφικά σχεδόν μια δεκαετία, θα παρακινούσε τόσο περαστικό συναυλιακά κόσμο να το τιμήσει; Όχι εγώ πάντως. Αλλά την εικοστή φορά που άκουσα από φίλο ή γνωστό τη φράση «και μην ξεχάσεις, στις 14 Ιουλίου παίζουν και οι Cranberries. Να κανονίσουμε να πάμε...», του οποίου η συχνότητα εμφάνισης στις συναυλίες είναι ανάλογη των πλοίων της παραμεθορίου, χειμώνα με κακοκαιρία, απόρησα. Τι έχουν άραγε οι συγκεκριμένοι και άνθρωποι εκτός της rock κοινότητας (που χτυπούν τη γνωστή συναυλιοκάρτα, κάθε καλοκαίρι και χειμώνα στα ίδια μέρη) και θέλουν να ξεβολευτούν για να τους απολαύσουν; And then, it struck me. Μας μεγάλωσαν. Και αυτό δεν ξεχνιέται.



Η ιστορία του σχήματος αρχίζει στα τέλη των τιμημένων '80s στην Ιρλανδία, όταν οι αδερφοί Hogan γνώρισαν και προσέλαβαν τη νεαρή τραγουδίστρια με το -όσο ιρλανδικό γίνεται- ονοματεπώνυμο Dolores O' Riordan και μετά από μια μικρή περιπλάνηση και αναζήτηση δισκογραφικών, κατάφεραν να ηχογραφήσουν το 1993 το ντεμπούτο με τον ειρωνικό τίτλο "Everybody Else Is Doing It, So Why Can' t We?", το οποίο, πατώντας στα δύο πολύ δυνατά πρώτα του single -και στη συνέχεια διαμάντια των set του σχήματος- "Dreams" και "Linger", εκτίναξε τη δημοτικότητά τους στα ύψη, με τις ιδιαίτερα τρελές του πωλήσεις. Το σχήμα παίζει pop με έντονες επιρροές από το post punk της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και την ιρλανδική folk, η οποία και θα χαρακτηρίσει στο μέλλον το σύνολο του ήχου τους. Πέρα όμως από κάθε ταμπέλα και κάθε κατηγοριοποίηση, το συγκρότημα γίνεται ευρύτερα γνωστό, λόγω της θεσπέσιας φωνής της O' Riordan, η οποία με τους χαρακτηριστικούς της λυγμούς αλλά και ψιθύρους, κατατάσσεται σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της μουσικής των '90s.



Η συνέχεια είναι ανάλογα ενθουσιώδης, καθώς το 1994 ηχογραφούν το "No Need To Urgue", δίσκο που μαζεύει τους folkίζοντες αρπισμούς των κιθαρών τους σε πιο διακριτές φόρμες και προβάλλει ακόμα περισσότερο το εξαιρετικό μέταλλο της τραγουδίστριας τους. Ο δίσκος περιέχει για άλλη μια φορά εξαιρετική μουσική και πρέπει να θεωρείται ως ο καλύτερος του σχήματος, μιας και τα super hits που περιέχει ("Ode To My Family", "Ridiculous Thoughts" και "Zombie") τον καθιέρωσαν τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Την ίδια περίοδο το Mtv προελαύνει ως μουσικό κανάλι και οι Cranberries με το αντιπολεμικό τους κομμάτι και video για το "Zombie" κατακτούν τόσο το κοινό του, όσο και το airplay του, με τις distorted κιθάρες του και τα σπαράγματα της Dolores. Την ίδια εποχή αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες φήμες για την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα της Dolores, η οποία εν πολλοίς πληρώνει τον ερχομό στο προσκήνιο των Skunk Anansie και της εμβληματικής -και υπερφεμινίστριας- Skin, καθώς και το κοντό μαλλί της περιόδου το οποίο και δημιουργούσε... συνειρμούς. Φυσικά οι φήμες παρέμειναν φήμες, καθώς την ίδια χρονιά η Dolores παντρεύεται τον tour manager του συγκροτήματος και παράλληλα προσπαθεί να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μπάντα, πράγμα που προκαλεί τριγμούς στο εσωτερικό της.



Για να έρθει το 1996 και ο δίσκος "To The Faithfully Departed" να ζορίσει κάπως περισσότερο τα πράγματα, καθώς μετά από καιρό οι Cranberries βλέπουν τις πωλήσεις τους να μειώνονται. Και πως δε θα μπορούσε να συμβεί αυτό, μιας και ο δίσκος αυτός είναι ο πιο σκοτεινός και σκληρός του σχήματος, καθώς οι κακές γλώσσες λένε πως οι πιέσεις για επανάληψη των σκληρών στιγμών, αλλά και της εμπορικής απήχησης του "Zombie", ήταν αρκετές. Από το δίσκο θα ξεχωρίσω τα "When You 'Re Gone", το "Will You Remember" και φυσικά την ασφαλέστατη επιλογή για κάθε metal dj που ακούει στο όνομα "Salvation". To "To The Faithfully Departed" είναι άλλο ένας καλός δίσκος στην πορεία του σχήματος, που όμως πληρώνει λίγο την διπροσωπία του και στέκεται λίγο πιο κάτω στην κλίμακα αξιολόγησης μας.



Το 1997 η Dolores γεννά το πρώτο της παιδί και την ίδια περίοδο (όπως δήλωσε χρόνια αργότερα) κάνει και τις πρώτες σκέψεις για solo καριέρα. Παράλληλα με το μεγάλωμα του παιδιού της, όμως, ηχογραφεί κανονικά με το συγκρότημα, για να κυκλοφορήσει αυτό τελικά το 1999 το δίσκο "Bury The Hatchet", δίσκο που κονταροχτυπιέται με το "No Need To Argue" για τον τίτλο του κορυφαίου. Στο δίσκο αυτό οι Cranberries επιστρέφουν στα ασφαλή λημέρια του irish folk / guitar pop ήχου τους και με προεξέχοντα κομμάτια τα πασίγνωστα (πλέον) "Animal Instict" και "Just My Imagination" αγγίζουν τους πιο ευαίσθητους, ενώ το προσωπικό (και πολλών άλλων φαντάζομαι) "Promises" που ροκάρει ιδιαιτέρως καταλαμβάνει και πάλι τα μουσικά κανάλια με το video του. Η περιοδεία που ακολουθεί είναι η πιο πετυχημένη στην ιστορία του συγκροτήματος και ενδεχομένως την περίοδο αυτή οι Cranberries απολαμβάνουν τους καρπούς των συνεχών δίσκων με υψηλή ποιότητα.



Η συνέχεια έχει άλλο ένα δίσκο αλλά και άλλο ένα παιδί για την O' Riordan, το 2001. Το "Wake Up And Smell The Coffee" εκείνης της χρονιάς μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα ως το πιο μέτριό τους, καθώς οι συνεχιζόμενες πολλές και πετυχημένες συναυλίες σε συνδυασμό με τη δεύτερη εγκυμοσύνη της τραγουδίστριας τους έδωσαν λίγο χρόνο για να δουλέψουν πάνω σε ιδέες. Έτσι το 2003 και ενώ το συγκρότημα αναμενόταν να κυκλοφορήσει νέο δίσκο, ανακοινώνει πως διαλύεται μέχρι νεωτέρας, για να ακολουθήσει ο καθένας μια προσωπική πορεία. Η ίδια η Dolores θυμάται για την εποχή 1997-2005 (όταν και γέννησε το τρίτο και τελευταίο παιδί της): «είχα κουραστεί πάρα πολύ. Οι Cranberries ήταν εξαιρετικά πετυχημένοι, αλλά η ζωή μου είχε μετατραπεί σε μια εναλλαγή των παιδί-δίσκος-περιοδεία, πάλι μετά παιδί-δίσκος-περιοδεία. Δεν άντεξα από ένα σημείο και μετά και θέλησα να σταματήσω λίγο, να δω τι θα κάνω με την οικογένειά μου και να δω και τι θα κάνω με τη ζωή μου», λόγια τα οποία μόνο τυχαία δε μπορεί να είναι, καθώς τόσο η θεματολογία της μητρότητας και του παιδιού, όσο και της οικογένειας γενικότερα, είναι διάχυτη στους στίχους τόσο των Cranberries, όσο και της solo καριέρας της Dolores που ακολούθησε...



...με δύο δίσκους το 2007 και το 2009, στο γνώριμο ύφος (αν και κομματάκι πιο κατατονικό από τις πιο σκληρές στιγμές των Cranberries), με το "Are You Listening?" του 2007 να είναι κατά την προσωπική μου άποψη ο καλύτερος δίσκος που έχει ηχογραφήσει η Dolores solo ή όχι (κριτική του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ), και το "No Baggage" του 2009 να στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα του. Μάλιστα το 2007 επισκέφτηκε ως solo καλλιτέχνης και την Αθήνα, σε μια συναυλία που έχει μείνει στις μνήμες όλων ως εξαιρετική. Το rocking.gr ήταν και εκεί και μπορείτε να διαβάσετε τι κατέγραψε εδώ. Και ενώ τα χρόνια που μεσολάβησαν όλα έδειχναν πως ο καθένας θα πορευόταν μόνος του, μέσα στο 2009 το σχήμα ανακοινώνει πως επανέρχεται συναυλιακώς, για να συμπληρώσει μετά από λίγο ότι σκέφτεται να επανέλθει και δισκογραφικώς, με τα εισιτήρια για τις συναυλίες τους στην Αμερική να εξαντλούνται και να θεωρούνται τόσο μεγάλο συμβάν, ώστε οι διαφημίσεις για τις συγκεκριμένες συναυλίες να κοσμούν όλο το Las Vegas, στο οποίο έτυχε να βρίσκομαι εκείνη την περίοδο.



Όσες απορίες και να δημιουργεί μια επανασύνδεση η οποία χαρακτηριζόταν από τα μέλη του συγκροτήματος ως «ακραίο σενάριο» (κυρίως λόγω του οικογενειακού lifestyle της Dolores και του πολύ περιορισμένου χρόνου που αυτό δημιουργούσε, στις συνεντεύξεις της μάλιστα δήλωνε χαρακτηριστικά πως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή της ήταν να πηγαινοφέρνει τα παιδιά της στο σχολείο), οι Cranberries θα γεμίσουν με τους ήχους τους άλλη μια βραδιά της Αθήνας, και θα δώσουν στη χαρισματική τους τραγουδίστρια τη δυνατότητα να ερμηνεύσει όλα μας τα αγαπημένα κομμάτια, τόσο από την Cranberries era, όσο και από τις solo δουλειές της.



Τι κάνει λοιπόν τους Cranberries τόσο ξεχωριστούς και σίγουρα μια από τις σημαντικότερες μπάντες των '90s; Πρώτιστα και πάνω από όλα, η φωνή της Dolores. Χαρακτηριστική, μαγευτική, αισθαντική, πανέμορφη. Στη συνέχεια το μπόλιασμα των rock / pop κιθάρων τους με τις ιρλανδέζικες επιρροές τους και η επιμονή και ωρίμανση του συγκεκριμένου ήχου. Τρίτον, ο radio friendly χαρακτήρας τους, που απευθύνεται σε όλους, όντας γλυκός, χωρίς να γίνεται λιγωτικός. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι το σχήμα και ιδιαίτερα τα τραγούδια του "Linger" και "Dreams" κατέκτησαν τόσο το Hollywood, όσο και την αμερικανική τηλεόραση και έτσι έφτασαν σε ακόμα περισσότερα αυτιά, με αποκορύφωμα την παρουσία της ίδιας της Dolores στην ταινία "Click", με τον Adam Sandler και την Kate Beckinsale, όπου και τραγουδά το "Linger". Και τέλος, το ταξίδι στα δοξασμένα '90s και την τρυφερή νεότητα του καθενός, ένα ταξίδι στο χρόνο που δεν υποκαθίσταται από τίποτα. Στις 14 του μήνα θα ξαναταξιδέψουμε όλοι πίσω σε εκείνες τις αθώες μέρες. Προσδεθείτε.