Brass Against @ Gagarin 205, 31/01/19

Τα μεγάλα συγκροτήματα έχουν επίδραση σε πολλούς τομείς της μουσικής, με την πιο συνήθη και εμφανή σε εμάς τους ακροατές να είναι μάλλον το ότι οδηγούν νέους μουσικούς στα χνάρια τους. Πέρα από μπάντες όμως που σχηματίζονται και ακούγονται, τουλάχιστον αρχικά, όπως τα ινδάλματά τους, υπάρχουν και tribute μπάντες, οι οποίες ξεκινούν αφοσιωμένες στη μουσική συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση μπάντας που πραγματικά διασκευάζει και δεν επανεκτελεί τα κομμάτια τα οποία αποδίδει είναι οι πολυπολιτισμικοί Brass Against από τη Νέα Υόρκη, που ξεκίνησαν ως Brass Against The Machine και, όπως γίνεται προφανές, ήταν tribute μπάντα των Rage Against The Machine.

Ο ιδρυτής τους Brad Hammonds έχει δηλώσει πως όταν ο Donald Trump ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία της υπερδύναμης, αισθάνθηκε πως ήταν απαραίτητες στον κόσμο μας μπάντες διαμαρτυρίας σαν τους Rage Against The Machine. Έτσι, του μπήκε στο μυαλό η ιδέα να στήσει μια μπάντα που θα παίζει brass διασκευές σε τραγούδια τους. Μετά την εκλογή του Trump, όταν οι φόβοι έγιναν πραγματικότητα, σχηματίστηκαν οι Brass Against από τον Brad και μουσικούς με τους οποίους τον συνέδεε φιλία και προηγούμενες συνεργασίες, για να εκφράσουν τον θυμό και το σοκ τους. Προσωπικά τους έμαθα από μια πολύ όμορφη διασκευή που έκαναν στο "The Pot" των Tool, το οποίο ακουγόταν ταυτόχρονα διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει (γυναικεία φωνητικά, πνευστά), αλλά ταυτόχρονα και κοντινό (η ατμόσφαιρα ήταν εκεί). Με το ρεπερτόριό τους διανθισμένο και με άλλα κομμάτια εκτός αυτών των Rage Against The Machine, μετά χαράς αποφάσισα να τους δω όταν έμαθα ότι θα ερχόντουσαν στο Gagarin, στην πρώτη τους μάλιστα συναυλία στην Ευρώπη.

Χωρίς να υπάρχει support συγκρότημα, λίγο μετά τις 22:00 τα ντυμένα με άσπρες φόρμες (πλην της τραγουδίστριας Maya Azucena, η οποία εμφανίστηκε με χρυσαφί outfit και αβυσσαλέο ντεκολτέ) μέλη των Brass Against εμφανίστηκαν ένα-ένα στη σκηνή και πήραν τις θέσεις τους εκεί, υπό τους ήχους του "Paranoid Android" των Radiohead. Πρώτο κομμάτι της βραδιάς ήταν το "Cochise" από το ντεμπούτο των Audioslave, με τον κιθαρίστα και αρχηγό Brad Hammonds να ξεκινάει την εισαγωγή και μια από τις τρομπέτες να παίζει νότες από τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο, το οποία ακολουθήθηκε χωρίς κενό από το "Bulls On Parade" από τον δεύτερο δίσκο των Rage Against The Machine. Όποιος δεν ήξερε τι να περιμένει σίγουρα εξεπλάγη, μιας και εκτός των drums και της ηλεκτρικής κιθάρας, η οποία μάλιστα δεν ήταν και πολύ δυνατά στη μίξη, υπήρχαν πέντε πνευστά στη σκηνή (δύο τρομπέτες, τρομπόνι, βαρύτονο σαξόφωνο και sousaphone, που είναι περίπου σαν τούμπα), τα οποία γέμιζαν εντελώς τον ήχο, βρισκόμενα σε αρμονία και ισορροπία με τα πολύ ωραία μαύρα φωνητικά της Maya.

Το "The Pot" μας είχε συστηθεί με τη Sophia Urista, όμως οι Brass Against δεν έχουν μόνο μία τραγουδίστρια (η Sophia συγκεκριμένα θα είναι μαζί τους μόνο στο Λονδίνο σε αυτή την περιοδεία) και η Maya το απέδωσε πολύ όμορφα κι αυτή. Στο "Sleep Now In The Fire" η κιθάρα και τα τύμπανα κράτησαν ωραία τον γρήγορο ρυθμό, την ώρα που τα πνευστά αναπαρήγαγαν πολλά από τα riff και τα lead του κομματιού (τι να σου πρωτοκάνει μια κιθάρα), ενώ ακούστηκε μέχρι και σόλο τρομπέτας!

Αμέσως μετά, με μόνο λίγο ανοιχτό μυαλό μπορούσε κανείς να απολαύσει μια εντελώς διαφορετική και ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε έναν από τους ύμνους της σκληρής μουσικής: το "War Pigs" ξετυλίχτηκε μπροστά μας σε μια ελαφρώς συντομευμένη εκτέλεση, με τα γυναικεία φωνητικά να μην ακούγονται κατά βάθος τόσο ξένα σε σχέση με τα αρχέγονα του Ozzy, τα εμβληματικά μέρη κιθάρας και μπάσου να αποδίδονται από πνευστά όργανα και τον κόσμο να συμμετέχει τραγουδώντας τους στίχους. Στο "Know Your Enemy" η Maya έφτυσε τους στίχους με οργή, το οποίο ήταν και το στοιχείο που θύμισε περισσότερο την αυθεντική εκτέλεση.

Παρ' όλα τα λόγια αγάπης και θαυμασμού της Maya για τον μεγάλο Chris Cornell, στο "Show Me How To Live" των Audioslave η μπάντα μπερδεύτηκε ελαφρώς στο ξεκίνημα, απόρροια ίσως και του ότι έπαιζαν για πρώτη φορά εκτός της πατρίδας τους. Με ψυχραιμία και με χιούμορ όμως, σταμάτησαν επί τόπου και ξεκίνησαν πάλι από την αρχή, αυτή τη φορά σωστά. Εκτός από τα κομμάτια του De La Rocha, που εκ πρώτοις θα έλεγε κάποιος ότι της ταίριαζαν και περισσότερο λόγω στυλ, η Maya τα πήγε εξαιρετικά και στην απόδοση κομματιών του Cornell.

Η διασκευή σε Jane's Addiction ήταν ευπρόσδεκτη και το medley "Gasoline" και "Maggie's Farm" (στην εκτέλεση των RATM προφανώς) αρκετά εμπνευσμένο - νομίζω είναι πια κοινός τόπος ότι οι Audioslave ήταν επιτυχημένο πείραμα και ότι ο Cornell ταίριαξε με τους υπόλοιπους Rage Against The Machine πλην Zack, δίνοντάς μας πολύ αξιόλογη μουσική - ειδικά τον πρώτο δίσκο.

Το τελείωμα ήταν αφιερωμένο σε έναν δίσκο-ορόσημο των '90s, το ντεμπούτο των Rage Against The Machine, με το "Freedom" να ξεκινάει με τα παλαμάκια του κόσμου να σκεπάζουν τον ρυθμό που πήγαν να δώσουν αρχικά τα πιατίνια. Μετά από λίγο διαπιστώσαμε ότι το τραγούδι που ακούμε είναι το «Freedom» της Beyoncé, μέχρι τελικά να μετασχηματιστεί σε αυτό των Rage Against The Machine, σε ένα αναπάντεχο mash-up. Το set έκλεισε με μια εκτέλεση του "Wake Up." Στο κοινό παρατηρήθηκε μέχρι και maidenικό sing-along, ενώ το κομμάτι τελείωσε με τους μουσικούς να... φυσάνε χωρίς αύριο!

Όταν οι μουσικοί αποχώρησαν από τη σκηνή με προφανή σκοπό να ξανανέβουν μετά από λίγο, ο καημένος Corey Wilcox που είχε ζευτεί το τεράστιο sousaphone δεν μπόρεσε παρά να φτάσει μέχρι την άκρη της σκηνής, χωρίς να μπορεί να προχωρήσει και να περάσει στα παρασκήνια - ήταν σαν φορτηγό που προσπαθούσε να περάσει από δρομάκι στο Παγκράτι με παρκαρισμένα αυτοκίνητα και από τις δυο μεριές. Προς λιγόστευση της ταλαιπωρίας του, οι συνάδελφοί του δεν άργησαν να επανέλθουν στο σανίδι για να παίξουν δυο ακόμα διασκευές των Rage Against The Machine, αμφότερες από τον πρώτο δίσκο και συγκεκριμένα τα δύο πρώτα κομμάτια αυτού, δηλαδή το "Bombtrack" και βέβαια το "Killing In The Name". Στο τελευταίο θα περιμέναμε λίγο μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού στους στίχους, όμως στο τέλος το συγκρότημα ανταμείφθηκε με ζεστό, έντονο, επίμονο και ειλικρινές χειροκρότημα για το «κάτι διαφορετικό» που παρουσίασε: ένα συμπαγές set περίπου 80 λεπτών με ενδιαφέρουσες και διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών τα οποία γνωρίζαμε μεν, αλλά δεν είχαμε ξανακούσει έτσι. Άξιοι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά