Ανασκόπηση 2015: Indie

Κατ' εμέ, η χρονιά που μας πέρασε ήταν η πιο πετυχημένη των τελευταίων χρόνων. Όχι, μόνο, επειδή υπήρχε πληθώρα εξαιρετικών κυκλοφοριών με λεπτομερώς προσεγμένες παραγωγές, αλλά επειδή υπήρχε υφολογική ποικιλομορφία. Είδα τους καλλιτέχνες να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους να αφήσουν την ρετρολαγνεία των καιρών να σερβιριστεί χωρίς την προσωπική τους γαρνιτούρα, όσο υψηλού επιπέδου κι αν θεωρείται. Να μην καταδέχονται να ξαναζεστάνουν το νοσταλγικό τους φαγητό, χωρίς κάποιο μυρωδικό συστατικό πειραματικής εξέλιξής τους. Και να μην υποκύπτουν σε hypes, μόδες και ηχητικές τάσεις, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, καταλήγοντας να ακούγονται μεταξύ τους ίδιοι, αλλά να προσαρμόζουν το υλικό τους στην επικρατούσα εποχή με μία δική τους βλέψη του μέλλοντος. Να προσφέρουν, δηλαδή, πολλαπλές, διαφορετικές, συναισθηματικές ονειρώξεις για να επιλέξει κάθε λογής μουσικόφιλος την αγαπημένη του . Αν δεν είναι αυτό ουσιώδης επιτυχία, τότε τι είναι;

♦ Οι εύθραυστοι τροβαδούροι που σημάδεψαν την χρονιά ♦

1. Ο μουσικός ογκόλιθος των καιρών μας, Sufjan Stevens, δημιούργησε ένα  μινιμαλιστικό αριστούργημα πεφωτισμένων μελωδιών, σαγηνευτικής ποίησης και ξεγυμνωμένων εύθραυστων ερμηνειών. Το συνταγογραφεί  ως αγχολυτικό, με όνομα "Carrie & Lowell", αλλά επιδρά στοιχειώνοντας την παιδική σου ψυχή, που επιζητά ακόμη, αφελώς, την αγάπη που δεν έλαβε, μεγαλώνοντας.

2. Η μεταμόρφωση του J. Tillman σε Father John Misty ολοκληρώθηκε με το "I Love You, Honeybear", ένα άμεσα χρισμένο ως κλασικό, κομψοτέχνημα φορτισμένων συνθέσεων, με τέτοιο δημιουργικό ταμπεραμέντο που δεν μπορείς παρά να λατρέψεις.

3. Το "Have You In My Wilderness" είναι μία έντονη, μα αιθέρια, συναισθηματική εμπειρία που αποκαλύπτει μία προσιτή πλευρά της Julia Holter, αυτού του εξαιρετικού μυαλού που δε σταματά να εκπλήσσει με την ποιότητά του και τις ατέρμονες δυνατότητές του, που δεν είχαμε αντικρύσει.

4. Παρά το μινιμαλιστικό παίξιμο και την flat ερμηνεία-ομιλία της, η ευφυής στιχουργία της Courtney Barnett έχει μια χιουμοριστικά μαξιμαλιστική προσέγγιση που καθιστά το ντεμπούτο "Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit" διαχρονικό, αναπόφευκτα εθιστικό και ικανό να εκφράσει τα καταπιεσμένα διπολικά σου συναισθήματα.

5. Στο τελευταίο πόνημά της, η Joanna Newsom, σαν μία σύγχρονη Kate Bush, κάνει προσβάσιμους τους δαιδαλώδεις πειραματικούς τοίχους της τόσο όσο να μπορέσει να σε τυφλώσει η λάμψη του κοσμήματος τέχνης, "Divers", προτού καν ανοίξεις τη συσκευασία του δώρου του.

Check also: Το ομώνυμο ντεμπούτο της Natalie Prass καταφέρνει να ακούγεται τόσο πλούσια ενορχηστρωμένο, φιλόδοξο και ταυτόχρονα αγνό, όσο η high-pitched, κομψή και νοσταλγική φωνή της καλλιτέχνιδας στο πλευρό του Matthew E. White. / Παρ' όλο που το "B'lieve I'm Goin Down" δεν στέκεται ισάξια δίπλα στην υπόλοιπη δισκογραφία του Kurt Vile, έχει έναν υποβόσκοντα τρόπο να εισχωρήσει μέσα σου και να μεγαλώσει αρκετά, για να σε κερδίσει.

♦ Οι singers-songwriters που δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους αναλογεί ♦

1. Η Torres διαθέτει ταλέντο στο να σου μεταφέρει τα όσα νιώθει με εξωπραγματική ακρίβεια. Το "Sprinter" απ' την άλλη, κατανοεί, συμπάσχει και χαϊδεύει τις ανοιχτές ανασφαλείς πληγές του τραυματισμένου μυαλού σου, μονάχα, με αφοπλιστική οικειότητα και λεπτεπίλεπτες κινήσεις a la J.D Salinger.

2. Στο "After", παράλληλα με το μουρμουρητό-sing-along μπορείς σχεδόν να φανταστείς το χέρι της Lady Lamb The Beekeeper να ξεπροβάλλει και να είναι σ' ετοιμότητα να αρπάξει τα περισσότερα που θέλει. Δίχως, όμως, να συμβιβαστεί η ίδια ή η αισθητική της.

3. Η Waxahatchee σταματά να προσπαθεί να εξοικειωθεί με τους φόβους της στο "Ivy Tripp". Αποφασίζει να τους καλύψει, προσωρινά, μ' ένα πέπλο ρομαντισμού, μέχρι να ακονίσει τα στιχουργικά όπλα της με τον ρεαλισμό της αναχρονιστικής πραγματικότητας και να τους υποστηρίξει.

4. Το "Fresh Blood", δεύτερο άλμπουμ του ιδρυτή της δισκογραφικής Spacebomb, Matthew E White, αποτελείται από δέκα κομμάτια -ταξίδια. Οι τοποθεσίες τους είναι πιο σκοτεινές και συνεκτικές απ' του πρώτου και δεν αφήνουν τον ακροατή να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ίδιο σημείο, είτε ηχητικά, είτε συναισθηματικά.

5. Ο Tobias Jesso Jr. δεν δίστασε να προβάλλει τις Elton John vs. Paul McCartney επιρροές του και την αγάπη του προς την αίγλη των '70s. Κόντρα στις πιθανότητες και στο βάρος των προαναφερθέντων ονομάτων όμως, η εκφραστική μαεστρία του "Goon" κατάφερε να μην επισκιαστεί.

Check also: Ο Bill Ryder - Jones, πρώην κιθαρίστας των The Coral, δείχνει την εξέλιξή του ως μουσικοσυνθέτης, ισορροπώντας καλύτερά από ποτέ στο "West Kirby County Primary" τους καταπραϋντικούς ήχους με τα έντονα συναισθήματά του. / Το "Fast Food" δεν κάνει υπερβολικά ή αχρείαστα ανοίγματα. Αναδεικνύει μετρημένα μα παθιασμένα τη contralto φωνή της Nadine Shah, η οποία καταπιάνεται με το θέμα των σχέσεων σαν εγγύηση στην επένδυση του χρόνου σου.

♦ Η καλύτερη rock πλευρά του indie ♦

1. Η καταραμένη νοσταλγία κάνει την επιστροφή των Sleater Kinney πιο αναγκαία από ποτέ. Πόσο μάλλον όταν γίνεται με ένα πηγαία ειλικρινές, ευθέως επίκαιρο και απρόσμενα πιασάρικο άλμπουμ σαν το "No Cities To Love".

2. Στο "Painted Shut", οι Hop Along προτάσσουν την ενεργειακή και εκκεντρική χροιά της Frances Quinlan  και υποτάσσουν την αντίληψη του «δεύτερου δύσκολου δίσκου» στη θέαση μικρών και άσημων αντικειμένων με μεγάλη, όμως, σκιά και εκτόπισμα.

3. Οι Surf City, με το ηλιόλουστο "Jekyll Island", ρίχνουν τις ταχύτητες της απαιτητικής καθημερινότητάς σου και σε ωθούν να κλείσεις τα μάτια και να λικνιστείς στον ρυθμό, σαν να μην έχεις καμία έγνοια.

4. Η ένατη κυκλοφορία των Wilco αναμειγνύει τον ήχο τους με φρέσκιες ιδέες, χωρίς να απομακρύνεται απ' την ταυτότητά τους. Αν δεν έφτανε η επιλογή του ονόματός του για να το ψυλλιαστούμε, το "Star Wars" είναι οι Wilco στα καλύτερά τους.

5. Μπορεί μία «επιστροφή» να είναι ενδοξότερη της συνολικής υπάρχουσας καριέρας; Φαντάζει δύσκολο, αλλά οι The Chills στην πρώτη τους κυκλοφορία σε σχεδόν είκοσι χρόνια, "Silver Bullets", φτάνουν πολύ κοντά στο να το καταφέρουν.

Check also: Η μεγαλεπήβολη concept-ική rock opera "The Most Lamentable Tragedy" δίνει υπόσταση στις φιλοδοξίες και πετυχαίνει τους στόχους των Titus Andronicus. / Το "Highest" των Hooton Tennis Club είναι το fuzz -αριστά διασκεδαστικό soundtrack της πρώτης σου βόλτας με αυτοκίνητο. / Η ομώνυμη και πρώτη απόπειρα των τεσσάρων εφήβων, που ηχογραφήθηκε σε δύο ημέρες μόνο, προμηνύει τέτοιο ένδοξο μέλλον για τους Mourn, όσο και οι εξόφθαλμα ταλαντούχες ικανότητές τους. / Το ντεμπούτο του βρετανικού συγκροτήματος Gengahr, "A Dream Outside" είναι εκρηκτικά δυναμικό και σαγηνευτικά ξύπνιο για να δημιουργήσει παράλογες (;) προσδοκίες.

♦ Τα πιο συντροφικά indie folk ενθύμια ♦

1. H Jessica Pratt με το αψεγάδιαστο "On Your Own Love Again" κατόρθωσε, όχι μόνο να ξεπεράσει το ντεμπούτο της, αλλά και να παρασύρει μελαγχολικά μελωδικώς και με επιδέξιο υπνωτισμό οποιονδήποτε χρειάζεται επούλωση των βαθιών πληγών που προξένησαν η Nico και η Joni Mitchell.

2. Στο "Short Movie" η Laura Marling εξερευνά με τη σοφία των βιωμάτων της καινούργια εδάφη. Αποκτά χαρακτήρα με γωνίες και ύφος πρωταγωνίστριας που ιντριγκάρει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια της ταινίας της.

3. Όσο οι The Decemberists δεν παύουν να αναζητούν κορυφές προς κατάκτηση, τόσο οι ιδέες τους δεν θα επέρχονται σε κορεσμό.  Το "What A Terrible World, What A Beautiful World" είναι ένας μικρός γλυκός θρίαμβος.

4. Το ατού των The Staves όσον αφορά τον τόσο φυσικό συγχρονισμό εναρμονισμένων συνθέσεων είναι ο βιολογικός αδερφικός δεσμός τους. Πέρα απ' αυτό, το "If I Was" είναι έντονο στις λεπτομέρειές του και σοφιστικέ στην ελκτική ολότητά του.

5. Το "Darling Arithmetic" είναι το πιο άμεσο και προσωπικό άλμπουμ του Conor O' Brien υπό το προσωνύμιο Villagers. Η ομορφιά που κρύβεται στην πράα χάρη της θερμής εκτέλεσης, σαν να έχεις τον O' Brien απέναντί σου, αποσπά την προσοχή σου απ' την έλλειψη θεματικής και στυλιστικής ποικιλίας.

Check also: To "Picture You" του σουηδικού κουιντέτου, The Amazing, παίζει με τους διακόπτες διάθεσης σε εναλλαγή φωτεινής και σκοτεινής κατά τη διάρκεια του ονείρου απ' το οποίο δεν θες να ξυπνήσεις. / Ο τρίτος δίσκος του Gil Norton aka. Stornoway αποτελεί την καλύτερη και πιο αυθεντική δουλειά του, εξού και ο χαρακτηρισμός magnum opus δίπλα απ' το "Bonxie".

♦ Οι πιο φανταχτεροί indie pop διακόπτες διαθέσεων ♦

1. Η απρόσμενη κυκλοφορία των Beach House, "Thank You Lucky Stars", ενέχει μια αθώα μελαγχολία καταδικασμένης ομορφιάς, η οποία επισκίασε γοργά το "Depression Cherry" και είναι ικανή να κοντράρει ακόμα και το "Teen Dream".

2. Το αυστραλιανό κουαρτέτο των Dick Diver αποδεικνύει στο "Melbourne, Florida" ότι έχει ωριμάσει αρκετά και ξέρει πότε να αιχμαλωτίζει στιγμές έξυπνα και πότε να προσθέτει καυστικές πινελιές στην pop συνταγή τους για να ικανοποιήσουν τους παλιούς αλλά και τους καινούργιους ακροατές.

3. Για την avant-garde ατμόσφαιρα του Jim O'Rourke, το "Simple Songs" είναι παραπάνω απ' το προσδοκώμενο οικείο και βολικό, αν όχι συναρπαστικό.

4. To "Poison Season" είναι ένα προσεκτικά κατασκευασμένο μέσο τέχνης που κατορθώνει να συνδυάζει τα πολλά και διαφορετικά ηχοστρώματά του, διαμορφώνοντας αισθητήριο. Οι Destroyer, εξάλλου, δεν απογοητεύουν ποτέ για την έλλειψη ποιότητας, μόνο για την μη κατάκτηση του έπακρου των δυνατοτήτων τους.

5. Αν και κοινότοπη η γλυκόπικρη θεματολογία του "Lovers Known", η frontwoman των The Mynabirds, Laura Burhenn, την ερμηνεύει με τέτοιο πάθος και πίστη που πείθει και σένα τον ίδιο ότι πρόκειται για κάποια συμπαντική αλήθεια που αγνοούσες την ύπαρξή της.

Check also: Οι Girlpool έφτιαξαν ένα απλοϊκό υλικό, γεμάτο με περίεργους, αγχωτικούς, ανθρώπινους ρόλους και το ονομάζουν εύστοχα "Before The World Was Big". / Το ερμηνευμένο στα ουαλικά "Y Dydd Olaf", της Gwenno, είναι ένα οργισμένα ρομαντικό και θλιμμένα παιχνιδιάρικο μείγμα, που είναι όσο ενδιαφέρον ακούγεται. / Η Katerine Duska, παρ' όλο που πέφτει στις φανερές παγίδες του ιδιώματος, έχει την χροιά- εργαλείο να εξυψώσει το "Embodiment" ώστε, εν τέλει, να λειτουργήσει.

♦ Το neo-psychedelic-ο στίγμα της εποχής ♦

1. Μπορεί το "Currents" να διαφέρει απ' τους προκατόχους του, αλλά μην κάνεις το λάθος να το περάσεις για υποδεέστερό τους. Στην πραγματικότητα είναι η φυσική εξέλιξή της ουσίας των Tame Impala, που σ' έκανε die-hard fan, και συνεχίζει να πηγαίνει την μουσική ένα βήμα παρά πέρα.

2. Ο Panda Bear στη τελευταία του δημιουργία, "Panda Bear Meets The Grim Reaper", καλύπτει την παιχνιδιάρικη ποικιλομορφία της με μοτίβα των προηγούμενών του, αλλά, οι πολλαπλές ακροάσεις της θα καταφέρουν να την ξεγυμνώσουν.

3. Ο εκλεπτυσμός των Deerhunter επιτρέπει διαυγώς και με σαφήνεια στο "Fading Frontier" να αφήσει την pop εκδοχή του να αναπνεύσει και να αναγνωρίσει τόσο τις δυνάμεις, όσο και τις αδυναμίες του.

4. Ο James Petralli στο ντεμπούτο του ως Bop English δεν απομακρύνεται πολύ απ' τον ήχο που γνωρίζει καλά, όντας μπροστάρης των White Denim. Όμως, το "Constant Bop" κυλάει αβίαστα φυσικά που δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις την μαεστρία του με -πλατύ- χαμόγελο, απαράμιλλης ευτυχίας.

5. Το "Multi - Love" των Unknown Mortal Orchestra έχει αυτοπεποίθηση και αρκετά καλειδοσκοπικά στρώματα για να σε πείσει να βυθιστείς στην ατμόσφαιρά του και να το απολαύσεις πλήρως.

Check also: Η ηχώ του "Nature" είναι τόσο αξιομνημόνευτη που θα συζητηθεί περισσότερο απ' την ίδια την επιστροφή των Valet./  Οι Pond μπορεί να θέλουν να προκαλούν με χαοτικούς πειραματισμούς, αλλά το trippy "Man It Feels Like Space Again" είναι η λιγότερο ενοχική διασκέδασή μου τους. / Τα αποτελέσματα του τριπλού πια Moon Duo είναι επαρκώς εμφανή για να μην μπορείς να αντισταθείς στην περιπέτεια του "Shadow Of The Sun".

♦ Οι πιο θερμές συναυλιακές στιγμές ♦

1. Plissken Festival @ Ελληνικός Κόσμος, 05-06/06/15

Το Plissken είναι ο άσσος που κρύβουμε αυτή τη στιγμή στο εγχώριο μανίκι μας, ακόμα και αν δεν εκτιμάμε αρκετά  το γεγονός ότι βλέπουμε ονόματα επίκαιρα, την ίδια στιγμή που αναγνωρίζονται στα εξωτερικά. Ανάμεσα στα περσινά ήταν και αυτό της Waxahatchee.

2. Fougarock Festival #1: Baby Guru, Σtella, The Cave Children, Zebra Tracks, Kid Flicks, κ.ά. @ Φουγάρο, Ναύπλιο, 12-13/06/15

Ο ανερχόμενος μουσικός πόλος έλξης της πρώτης ελληνικής πρωτεύουσας ξέρει να οργανώνει φεστιβάλ ανάλογα της πολυσυλλεκτικής του φύσεως.

3. Angel Olsen, Mani Deum @ An Club, 15/09/15

Μια σύμπραξη που έπεισε ακόμα και τους διστακτικούς ότι αξίζουν τους διθυράμβους που λαμβάνουν.

4. Whereswilder, Moa Bones @ Θέατρο Δίπυλον, 29/10/15

Το φρέσκο αίμα της εγχώριας σκηνής έχει τόσο γλυκιά γεύση που θα μετατρέψει τον οποιονδήποτε σε βρικόλακα και θα τον αφήσει το ίδιο διψασμένο με πριν.

5. The Underground Youth, Chickn @ An Club, 21/05/15

Η Ελλάδα έχει αποφασίσει να βγάλει το «Underground» απ' τους The Underground Youth και να καθιερώσει τα live τους ως ένα ετήσιο γεγονός που εγγυάται απολαυστική και υψηλή απόδοση.