Julia Holter

Φαίνεται η αναγνώριση που έλαβε το "Loud City Song" δίψασε την αμερικανίδα singer / songwriter για μεγαλύτερη, ωθώντας την να κάνει τον τέταρτο δίσκο της τον πιο προσιτό της. Η κίνηση χαρακτηρίζεται ως ματ, διότι η Julia Holter θα κερδίσει κοινό δίχως να μειώσει την εκλεπτυσμένη ποιότητα των άκρως εμπνευσμένων συνθέσεών της ή ανταλλάσσοντας την περίτεχνη baroque αισθητική της με μία ολοκληρωτικά art / chamber pop. Αντιθέτως, θα δημιουργήσει ένα άψογα προσεγμένο avant-garde αποτέλεσμα, που θα λειτουργήσει ως ασφαλής οριοθετημένος χώρος, προκειμένου να καταθέσει μέρος της ψυχής της που δεν είχαμε δει και να εκμαιεύσει, αινιγματικά, μία ιδιαίτερη οικειότητα.

Η παράδοση των concept άλμπουμ συνεχίζεται και στο "Have You In My Wilderness", μπαίνοντας αυτή τη φορά στο στόχαστρο οι ρόλοι μιας σχέσης και όχι ελληνικές τραγωδίες ή MGM musicals. Το εναρκτήριο "Feel You" θέτει τον αιθέριο τόνο μιας σύγχρονης Kate Bush, προτού το φινάλε εγχόρδων του "Silhouette", που πραγματεύεται μια ιστορία δυο αδερφών να περιμένουν, σχεδόν εμμονικά, την επιστροφή του κοινού εραστή τους, φανερώσει το δυνατό προσωπικό της στίγμα. Οι λογοτεχνικές επιρροές της «ξεγυμνώνονται» στο σκοτεινό πόνο του καθηλωτικού "How Long" που αναφέρεται στην ηρωίδα του Isherwood στο "The Berlin Stories", Sally Bowles, αλλά και στο «γλυκά» κρυστάλλινο "Lucette Stranded On The Island" που βασίζεται στην ηρωίδα της νουβέλας "Chance Acquaintances".

Στο "Sea Calls Me Home" η Holter φωνάζει «I' Can't Swim», αλλά το Beach Boys-ικό background σε συνδυασμό με το ξέσπασμα του σαξόφωνου την ενδυναμώνουν να βουτήξει βαθύτερα στη θάλασσα. Μέσο βαθύμετρου αποτελεί το ανατριχιαστικά ρομαντικό "Night Song", στο οποίο τα αγγελικά φωνητικά της συνοδεύουν σαγηνευτικά βιολιά, σαν έναν φόρο τιμής στους Γάλλους ιμπρεσιονιστές της κλασικής μουσικής. Το ύφος αλλάζει προσωρινά στο upbeat alt-country "Everytime Boots", ώστε να σε κατακλύσει η ένταση της επερχόμενης απόκοσμης μπαλάντας. Στο "Betsy On The Roof" τα κλιμακούμενα έγχορδα και το πιάνο «μάχονται» με την ερμηνεία και την κοφτερή στιχουργία του να για το ποιός θα υποτάξει το υποσυνείδητό σου, τη στιγμή που το spacy jazz fusion "Vasquez" ξεδιπλώνει το εύρος του ταλέντου μιας καλλιτέχνιδας που δεν παύει να πειραματίζεται με τα όριά της.

Το "Have You In My Wilderness" είναι το κλασικό παράδειγμα κάποιου που δεν συνειδητοποιεί το πόσο όμορφος είναι, που παίρνει ως δεδομένα τα χαρακτηριστικά του και δεν τα βλέπει ως κάτι το ξεχωριστό. Ο συναισθηματικός αντίκτυπός του, όμως, αν και δεν συμφωνεί με αυτή την αντίληψη, τον ιντριγκάρει να θέλει να δεθεί με τον δίσκο ακόμα περισσότερο. Επιφυλακτικά, βέβαια, μην τυχόν και συνηθίσει πολύ (σ)την καλλιτεχνική ποιότητά του.