Matthew E. White

Στη μουσική βιομηχανία το αν θα επιφέρει κέρδος ένας δίσκος ή αν θα γίνει ευρέως γνωστός, δεν εξαρτάται απαραιτήτως από την ποιότητά του. Δυστυχώς, η τάση που επικρατεί είναι οι περισσότεροι καλλιτέχνες να ακολουθούν τις οδηγίες των  μεγάλων δισκογραφικών, με στόχο την εμπορική επιτυχία. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι πως αυτό που φαίνεται να κερδίζει το κοινό είναι η τέχνη που δεν χειραγωγείται.

Ο Matthew E. White πάνω σε αυτό το σκεπτικό ίδρυσε την Spacebomb Records, η οποία δε συνάδει με την κλασική εικόνα μιας δισκογραφικής εταιρείας καθώς, στην ουσία, πρόκειται για ένα σπίτι στο οποίο ο ίδιος και περισσότεροι από τριάντα ακόμα ταλαντούχοι μουσικοί μπορούν να ηχογραφούν δίσκους και γενικότερα να συνεργάζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα πλαίσια της συνεργασίας αποτελεί το εξαιρετικό ντεμπούτο της Natalie Prass, στο οποίο την παραγωγή έκανε ο White μαζί με τον Trey Pollard.

Το πρώτο του άλμπουμ, "Big Inner" του '12, έλαβε διθυραμβικές κριτικές συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο τα funk, soul, gospel και psych-rock στοιχεία. Όλα αυτά τα στοιχεία στηρίχτηκαν πάνω στη βαθιά φωνή του White, την κυρίαρχη παρουσία του πιάνου και την έντονη παρουσία εγχόρδων και πνευστών.

Το δεύτερο άλμπουμ του White με τίτλο "Fresh Blood" αποτελείται από δέκα συνθέσεις οι οποίες όχι μόνο ανταποκρίνονται ποιοτικά σε αυτές του "Big Inner", αλλά στο σύνολό τους δίνουν την αίσθηση ενός πιο ώριμου καλλιτέχνη. Όσον αφορά στο ύφος του δίσκου, οι αλλαγές είναι συχνές και γίνεται αμέσως αντιληπτό πως ο White δεν αφήνει τον ακροατή να επαναπαυτεί, βάζοντάς τον σε μια σειρά ψυχολογικών μεταπτώσεων. Από funk και soul ρυθμούς σε πιο slow tempo κομμάτια, ο δίσκος σού κρατάει το ενδιαφέρον με την πολυμορφία και την απαράμιλλη δημιουργικότητα που τον διακρίνει. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι ο White δεν περιορίζεται στις αλλαγές ύφους και στυλ των κομματιών αλλά και καθένα κομμάτι ξεχωριστά συνεχίζει να μας ξαφνιάζει με εναλλαγές που δεν τις περιμένεις.

Ξεκινώντας με ένα τέτοιο παράδειγμα θα αναφερθώ στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Ακούγοντας τις πρώτες συγχορδίες του "Take Care My Baby", μαζί με τα ζεστά φωνητικά προετοιμάζεσαι ψυχολογικά να ακούσεις μια αισθησιακή μπαλάντα, μέχρι τη στιγμή που διαψεύδεσαι και συνειδητοποιείς πως πρόκειται για ένα υπέροχο feel good κομμάτι με funky διάθεση. Ένα σημείο στο οποίο αξίζει να σταθούμε και το οποίο με εντυπωσίασε είναι η αρχή του κομματιού, όπου ο White σιγοτραγουδάει και στη συνέχεια η είσοδος του μπάσου ταυτίζεται μαζί του με τέτοιον τρόπο που δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως ακούς ακόμα τη φωνή του. Ακολουθεί το "Rock & Roll Is Cold", το οποίο είναι και το lead single του άλμπουμ. Έχοντας στη σύστασή του λίγο από Rolling Stones και Velvet Underground σε κερδίζει αμέσως, ενώ τα "Oh La La" που ακούγονται σαν δεύτερες σε βάζουν πλήρως στο κλίμα και ξεκινάς να σιγοτραγουδάς κι ο ίδιος. Το "Fruit Trees" κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον με συνεχείς αλλαγές στο tempo και ένα ρεφρέν το οποίο αποκτά ιδιαίτερη αίγλη χάρη στην παρουσία των πνευστών. Συνέχεια με το "Holy Moly" το οποίο ξεχωρίζει για τη συναισθηματική ερμηνεία του White. Το κομμάτι κλιμακώνεται σταθερά και απογειώνεται λίγο πριν το τέλος με την προσθήκη των δεύτερων φωνητικών και το γεμάτο συναίσθημα σόλο της κιθάρας. Τα "Circle 'Round The Sun" και "Tranquility" είναι τα πιο slow tempo κομμάτια του δίσκου, με το πρώτο να σου δημιουργεί μια αίσθηση εφησυχασμού και το δεύτερο να αποτελεί φόρο τιμής του White στον πρόσφατα εκλιπόντα Philip Seymour Hoffman, τον οποίο θαύμαζε πάρα πολύ και κατά δήλωσή του, ήθελε να γράψει ένα κομμάτι για εκείνον, που του προσέφερε τόσα πολλά. Το "Feeling Good Is Good Enough" για κάποιον λόγο (τον οποίο δεν θα προδώσω...) θα σας θυμίσει Beatles, ενώ το "Golden Robes" φέρνει στον αέρα κάτι το κλασικό. "Nobody In This World Is Better Than Us" ισχυρίζεται ο White στο "Vision". Αν όχι το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει, σίγουρα το καλύτερο στην παρούσα δουλειά. Πρόκειται για ένα απίστευτα εμπνευσμένο κομμάτι με φοβερή μελωδία και πάνω που νομίζεις ότι το έχει ολοκληρώσει, επιστρέφει και κορυφώνεται με μοναδικό τρόπο. Στο "Love Is Deep" ο White αποφασίζει να μας εξηγήσει μερικά πράγματα για την αγάπη, απόψεις οι οποίες καταλήγουν να περικλείονται στη φράση «Love is deep shit...», ολοκληρώνοντας έτσι τον δίσκο.

Ο τίτλος του πρώτου του δίσκου, ακουστικά τουλάχιστον θυμίζει τη λέξη «beginner», ενώ για τον δεύτερο επέλεξε το "Fresh Blood". Δεν ξέρω αν θέλει να μας περάσει κάποιο υποσυνείδητο μήνυμα, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ακούγοντας και τα δύο άλμπουμ έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για κάποιον ήδη φτασμένο καλλιτέχνη και όχι κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο.