Tame Impala

Currents

Fiction (2015)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 24/08/2015
Η πρώην μεγάλη ελπίδα του neo-psychedelic rock αντικαθιστά τις κιθάρες με synth-ια και γίνεται ...οι Daft Punk του 2015
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η μεγαλύτερη δύναμη της neo-psychedelia, της χιπστερικής δηλαδή έκφανσης της αναβίωσης του ψυχεδελικού rock των '60s, δεν είναι / ήταν άλλη από τους Αυστραλούς Tame Impala, το μουσικό όχημα του κυρίου Kevin Parker. Κέρδισαν δικαιωματικά αυτόν τον τίτλο καθότι το ντεμπούτο τους ("Innerspeaker" - 2010) είχε κάνει μεγάλη επιτυχία και ο δεύτερος δίσκος τους ("Lonerism" - 2012) είχε σπάσει τα κοντέρ ανταπόκρισης, ειδικά για τέτοιες μουσικές.

Έκαστα ήταν άκρως καλοπαιγμένες fuzz-αριστές αναδρομές στο παρελθόν με μοντέρνα οπτική και κάποιες πολύ δυνατές στιγμές. Συν τοις άλλοις, το να στρέφεις την προσοχή του mainstream κοινού στις απύθμενες βάθρες με τις rock ψυχεδέλειες μόνο ως καλοδεχούμενο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Ωστόσο, οι Tame Impala, καλλιτεχνικά, δεν είχαν κατασκευάσει επ' ουδενί το αριστούργημα που να συγκεντρώνει όλες τις διφορούμενες αξίες που να το χρήζουν ως τέτοιο.

...και με τα παραπάνω δεδομένα αναμέναμε με αγωνία το νέο πόνημα της συμπαθητικότατης ετούτης μπάντας που είναι σύμμαχος μας στο ταξίδι μετάδοσης του λόγου του reverb και του delay της εξάχορδης θεάς. Έλα όμως που οι Tame Impala θα λοξοδρομήσουν! Τι θα λοξοδρομήσουν δηλαδή... Αλλαγή πλεύσης και πρόσω ολοταχώς με τελικό προορισμό τις ηλεκτρονικές μουσικές, είτε με lounge, είτε με χορευτική διάθεση, πάντα με το ψυχεδελικό πρίσμα να αποτελεί τον σύνδεσμο με το παρελθόν. Οι κιθάρες αντικαθίστανται από synths και το παιχνίδισμα γίνεται πια υπό ηλεκτρονικούς κυματισμούς που δημιουργούν τυρβώδη ροή, σαν αυτή του επιστημονικού εξωφύλλου που εξετάζει τη μηχανική των ρευστών.

Εμπορικά, το "Currents" επέφερε το ζητούμενο: μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τους Tame Impala, τους γιγάντωσε. Τους ανεβάζει το στάτους ούτως ώστε αργά-αργά μετά από κάμποσα χρόνια να μπουν στη συνείδηση του κόσμου ως μεγάλο όνομα και να πάρουν τη θέση όσων γέρασαν. Νούμερο τρία στο Ην. Βασίλειο και νούμερο τέσσερα στις Η.Π.Α. το λες και μεγάλο κατόρθωμα. Ο Kevin Parker επιχειρεί να προκαλέσει επακριβώς τη χαλαρή, ευδιάθετη, αισιόδοξη και ατμοσφαιρική διάθεση του υπερ-επιτυχημένου "Random Access Memories" των Daft Punk και τα καταφέρνει.

Βλέπετε, πέρα από την αγάπη του για τους συνδυασμούς ψαγμένων ρετρό πεταλιών ούτως ώστε να βγάλει τους επιθυμητούς ήχους με την κιθάρα του, ήταν γνωστό ήδη από εποχές "Innerspeaker" ότι επιθυμούσε να χρησιμοποιεί τα rock όργανα με ηλεκτρονικό, επαναλαμβανόμενο, υπνωτικό τρόπο, σαν «ζωντανά samples» (sic). Τώρα πια, μπαίνει αναίσχυντα σε αυτό το παιχνίδι και ορισμένες φορές το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Άλλες φορές, είναι στα όρια του καλού. Το συνολικό πρόσημο του δίσκου είναι θετικό, βασικά κάτι παραπάνω από θετικό, οι Tame Impala παραμένουν ποιοτικοί, μα δίχως ακόμα το magnum opus στο βιογραφικό τους.

Και για να πάμε και λίγο στα καθέκαστα, να επιστήσουμε την προσοχή στα εξής. Κατά πρώτον, στο επικό εναρκτήριο "Let It Happen", μακράν την καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα (και όλως τυχαίως πιο ψυχεδελική) στιγμή του δίσκου, να χτίζει μελωδίες πάνω σε μελωδίες και ρυθμούς πάνω σε ρυθμούς. Άκρως ταιριαστά με την οργανική ροή του κομματιού, οι στίχοι εξηγούν πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όταν αφήνεσαι και δεν προσπαθείς να εκβιάσεις καταστάσεις. Αυτό ήταν και το πρώτο single που μας άνοιξε για τα καλά την όρεξη για τον άλμπουμ. Αντί για το άσκοπο "Cause I'm A Man" και το συμπαθητικότατο "Eventually" που επιλέχθηκαν ως δεύτερο και τρίτο single αντίστοιχα, θα προτιμήσουμε το ατμοσφαιρικό "The Less I Know The Better", το ευφορικά αθώο χιτάκι "Reality In Motion" και το "New Person, Same Old Mistakes" που κλείνει το άλμπουμ ως υποσυνείδητος αντικατοπτρισμός του "Let It Happen".

  • SHARE
  • TWEET