The Chills

Έχουμε πήξει στα θρυλικά συγκροτήματα από το παρελθόν που κάνουν θριαμβευτική επιστροφή. Κάθε συγκρότημα που ήταν κάτι, κάπου, κάποτε, σαν να αποκτά ξαφνικά δικαίωμα στον τίτλο. Οι Chills δεν είναι ένα θρυλικό συγκρότημα, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να σας πείσουν για το αντίθετο. Είναι ένα συγκρότημα αρκετά σημαντικό για την πατρίδα του τη Νέα Ζηλανδία, που για ένα διάστημα ακούστηκε αρκετά και παραέξω. Οι Chills δεν είναι ένα θρυλικό συγκρότημα. Αλλά αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα το "Silver Bullets" να είναι μία θριαμβευτική επιστροφή.

Σχεδόν είκοσι χρόνια από τον τελευταίο κανονικό δίσκο τους οι Chills, ή αλλιώς ο Martin Phillips και η παρέα των μουσικών που αυτή τη φορά αποφάσισε να τον πλαισιώσει, κυκλοφορούν την καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά τους, αν όχι με βάση την εποχή της, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχρονικότητα του ήχου τους. Και ναι, μπορεί τα indie riff τους να είναι παλαιάς κοπής, αλλά είναι και ανάμεσα στα καλύτερα που ακούστηκαν εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Αντανακλούν σε αυτά επιτυχημένα συγκροτήματα από διαφορετικές περιόδους και περιοχές όπως οι R.E.M., οι Smiths, οι Cure και φυσικά ο ίδιος ο νεότερος new wave εαυτός τους, με κάτι από την revival σκηνή των συγκροτημάτων αυτών, έτσι για να θολώσουν την πραγματική ηλικία τους.

Μόνο ίσως η φωνή του Phillips προδίδει λίγο τα χρόνια του, αλλά και πάλι έχει μάλλον βελτιωθεί στην μελαγχολική βραχνάδα που έχει αποκτήσει σε σχέση με την υπερβολικά pop νεανική χροιά του. Επεκτείνοντας το προηγούμενο σε όλο τον δίσκο, τα περισσότερα τραγούδια βρίσκουμε να έχουν μία χαρμολύπη μέσα τους απλώνοντας ανεπιτήδευτες μελωδίες πάνω σε στρώσεις πλήκτρων και κιθαριστικών εφέ αποδεικνύοντας ότι ευφυής ενορχήστρωση δεν σημαίνει απαραιτήτως πολυπληθές συγκρότημα και περίεργα όργανα. Η αξία του "Silver Bullets" όμως βρίσκεται στο ό,τι όλα τα τραγούδια δεν είναι generic ασκήσεις ήχου και ύφους αλλά πραγματικές συνθέσεις, η κάθε μία με την ταυτότητά της. Μία ταυτότητα που εκφράζεται τόσο στις κιθαριστικές τους φράσεις (τόσο καθαρές που μπορείς να τις τραγουδήσεις) όσο και στα λυρικά, κολλητικά ρεφρέν που κλιμακώνουν όσο πρέπει κάθε σύνθεση. Σε αυτό το μοτίβο δύσκολα θα βρείτε καλύτερα μέσα στο 2015 από τραγούδια σαν τα "America Says Hello" ή "Silver Bullets". Ακόμα και το κάτω του ενός λεπτού διάρκειας "Liquid Situation" καταφέρνει να αριστεύσει σε αυτό το πεδίο όταν άλλα συγκροτήματα προσπαθούν για ολόκληρες δισκογραφίες.

Σε αντίθεση με εκβιαστικά «επιτυχημένα» comeback, είναι τρομακτικό όταν μερικές φορές συνειδητοποιείς πόσο αβίαστα μπορούν να προκύψουν οι «μεγάλοι» δίσκοι όταν σε επισκέπτεται η έμπνευση. Στην περίπτωση του Phillips από ό,τι φαίνεται ήρθε για αρμένικη βίζιτα.