Μάνος Πατεράκης: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015

Ανατριχιαστικό αποκύημα της τρέλας των Mars Volta και των A Perfect Circle. Το αριστούργημα των Rishloo μπορεί να προσομοιαστεί μονάχα με ένα επικό φουτουριστικό ταξίδι σε δυστοπικους προορισμούς με ηρωικές θυσίες.

Οι Decemberists κατέκτησαν πάλι κορυφές, αυτήν τη φορά δια μέσου άλλης οδού. Απλουστευμένη indie folk, ντεμοντέ country μπολιάσματα, pop μελωδίες άλλων δεκαετιών... Μα, κυρίως, τα νοσταλγικά ακόρντα, βγαλμένα κατευθείαν από το ακόρεστο ταλέντο του Colin Meloy.

Ο ήρωας των acts επιστρέφει κλέβοντας την ταυτότητα του νεκρού θετού αδερφού του και οι The Dear Hunter μετά το indie διάλειμμα επιστρέφουν θριαμβευτικά στις ενθουσιώδεις prog όπερές τους. Ο πιο πλούσιος δίσκος της χρονιάς.

Έπειτα από δυο ντουζίνες άλμπουμ, έχουμε δικαιολογημένα συνδέσει τους Bevis Frond με την ψυχεδέλεια. Ωστόσο, το "Example 22" είναι αυτό που λέμε rock και τίποτε άλλο. Έχει εντοπίσει την αρχετυπικη ουσία και μας δίνει το πιο ανεπιτήδευτο, ειλικρινές, ανόθευτο (και εθιστικό) αποτέλεσμα.

Ξεκινούν οι πρώτες νότες και είσαι σίγουρος ότι ξεδιάλεξες κατά λάθος δίσκο των Deep Purple και ξεχύθηκαν στο δωμάτιο τα μουστάκια του Jon Lord. Εξαιρετικά παιγμένο heavy psych που στηρίζεται τόσο στις κιθάρες, όσο και στα πλήκτρα, με αέρα που ξεχωρίζει άνετα από το πολυπληθές αυτό σινάφι.

65 λεπτά ενός υπέροχα νοσταλγικού dream pop ταξιδιού μέσα σε αστικό τοπίο, με ανεπαίσθητες '60s psych και '70s prog πινελιές να αποτελούν το καλά κρυμμένο κλου και να απογειώνουν το αποτέλεσμα ακρόαση με την ακρόαση.

Όταν τα ρομπότ αποκτούν ειμαρμένη και η αργή αιωρούμενη πτώση στην τάφρο των Radiohead με το φαλτσέτο του Jeff Buckley φωτίζει το χαοτικό ενδοσκοπικό σκοτάδι...

Ο Benjamin Clementine είναι μία από τις σημαντικότερες πρωτοεμφανιζόμενες μουσικές προσωπικότητες της χρονιάς και αυτό είναι το λαμπρότατο ντεμπούτο από μια φωνή λυρικού - δραματικού τενόρου που λατρεύει τους ετεροχρονισμούς της Nina Simone...

Αν και καλογυαλισμένο, το παραδοσιακό doom των Sorcerer διατηρεί ένα αξιοθαύμαστο επικό στοιχείο, κατάλοιπο των επιρροών από Solstice, χρησιμοποιημένες με καταφανή μαεστρία. Σκοτεινό όταν χρειάζεται, αλλά και με κοφτερό ατσάλι να σπάει τη μαυρίλα.

Πρόκειται για το "Stupid Dream" της τέταρτης καλλιτεχνικής περιόδου του τεράστιου αυτού καλλιτέχνη της εποχής μας. Το prog και το fusion κάνουν μισό βήμα πίσω για να βγει μπροστά μια στρατιά απλών, ευφυών συνθετικών ιδεών, που βρίθουν συναισθημάτων και εφηβικών ανασφαλειών.

Ο μαστρο-Leif κατέβασε ελάχιστα τις εντάσεις και η Jennie-Ann συνεχίζει τις ερμηνείες που πείθουν μέχρι και πολέμιους της female-fronted μόδας. Το δεύτερο δείγμα του πρότζεκτ που μπλέκει τα '60s με το doom metal είναι ακόμη πιο ποιοτικό.

Από το 2007 μέχρι σήμερα το πάνε εναλλάξ σε δισκάρες. Μία από τις πλέον αδικημένες prog rock μπάντες των καιρών μας, ετούτοι οι Σουηδοί συνεχίζουν το μοναχικό τους ταξίδι στα '70s με μοναδικά ξεροκέφαλη ποιότητα.

Και μόνο που είναι side project μελών των μοδάτων Planet Of Zeus και παίζουν μελαγχολικό alt rock με '90s χροιά κέρδισαν την ιπποτική υπόκλισή μου. Το ότι το κάνουν με πολλές εξαιρετικές συνθέσεις εντός, είναι που τους χάρισε και τη θέση στη λίστα μου.

Δεν ξέρω αν είναι φανμποΐστικη επιλογή ή εύφημος μνεία. Το τεράστιο αυτό brand name στόχευσε ψηλά καλλιτεχνικώς και τα κατάφερε σε έναν αξιοζήλευτα μεγάλο βαθμό. Αν έλειπαν δυο-τρεις συνθέσεις, θα έφτανε σε ακόμη ψηλότερο επίπεδο.

Τους χρίζω πουλέν μου. Οι Καναδοί Dead Quiet έβγαλαν μόνοι τους τούτο το μαστοδοντίζον ντεμπούτο, το οποίο έχει πολλές alternative και progressive αναφορές. Δεν είναι απλά άκρως ελπιδοφόρο, αλλά και ένας εξαιρετικός δίσκος από μόνος του.