Avatarium

Σχεδόν οτιδήποτε φέρει την υπογραφή του μεγάλου Leif Edling (Candlemass, Abstrakt Algebra, Krux κ.ά.) είναι ποιοτικό, καινοτόμο (συχνά) και ενδιαφέρον. Και το «σχεδόν» μπαίνει επειδή ανάμεσα στις αμέτρητες κυκλοφορίες και συμμετοχές του χαρισματικού μπασίστα, στιχουργού και συνθέτη, υπάρχουν και πράγματα όπως οι Avatarium, μια μπάντα που για μένα δεν έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, εκτός ίσως από την ανάγκη του Leif να εξερευνήσει τα female fronted χωράφια του doom / retro rock χώρου. Ετούτη είναι η δεύτερη full length κυκλοφορία του συγκροτήματος (τέταρτη συνολικά, μαζί με τα EP), και ήρθε με «τυμπανοκρουσίες» από άποψη εταιρίας και κοινού, καθότι, σε αντίθεση με την αφεντιά μου, πολύς κόσμος γούσταρε πολύ τις προηγούμενες δουλειές, και ιδιαίτερα το ομώνυμο ντεμπούτο του 2013 και περίμενε τον καινούργιο δίσκο με σχετική ανυπομονησία.

Κι αν όντως το "Avatarium" είχε κάποιο ενδιαφέρον, αφενός επειδή αποτελούσε την πρώτη προσπάθεια του Edling να γράψει έναν δίσκο με γυναικεία φωνή και αφετέρου επειδή περιείχε κάποια δυνατά κομμάτια, το "The Girl With The Raven Mask", υπολείπεται και στους δύο τομείς, δηλαδή και στον παράγοντα «έκπληξη» αλλά δυστυχώς και στον παράγοντα «συνθέσεις». Χωρίς να είναι κακοπαιγμένος ή ενοχλητικός, ο δίσκος απλά δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ που ο ίδιος ο δημιουργός του μάς έχει συνηθίσει. Τα riff και οι μελωδίες του θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιο b-side των Candlemass ή των Krux, τα solo και γενικώς η lead κιθάρα έχουν περιορισμένο ρόλο, ενώ αδυνατώ να αντιληφθώ πού βρίσκονται κρυμμένες οι επιρροές από Blue Oyster Cult ή Led Zeppelin στη συγκεκριμένη δουλειά, όπως διατείνονται οι Avatarium ότι συμβαίνει. Η δε φωνή της πανέμορφης Jennie - Ann Smith, χωρίς να είναι άσχημη ή ξεκούρδιστη, ακούγεται αδύναμη και επίπεδη, συμβάλλοντας στην απέραντη μονοτονία που διατρέχει γενικώς το άλμπουμ.

Το trend των doom rock συγκροτημάτων με frontwoman έδωσε αρκετά διαμάντια τα τελευταία χρόνια στη μουσική μας (βλ. "The Time Of No Time Evermore", "The Eldritch Dark", "Blood Moon Rise" και πολλά άλλα), όμως για να καταφέρει μια μπάντα του είδους να συγκλονίσει, χρειάζεται -προφανώς- δυνατά κομμάτια και μια γυναίκα η οποία να καταλαβαίνει πού βρίσκεται, σε τι κοινό απευθύνεται και τι είναι πραγματικά σημαντικό και κρίσιμο για την ποιότητα της μουσικής. Προφανώς η σεξουαλικότητα ή πιο σωστά ο ερωτισμός είναι καλοδεχούμενος, όμως πιο σημαντικό εδώ είναι το μάτι να «γυαλίζει» επικίνδυνα (βλ. Jex Thoth, Farida Lemouchi, Jess, κλπ), και το ύφος να διαφοροποιείται ανάλογα με τη σύνθεση, χρωματίζοντας τους στίχους και δίνοντας το κάτι παραπάνω. Αντίθετα, η Smith ερμηνεύει, θα τολμούσα να πω, νιαουρίζοντας κάθε τραγούδι με ηδυπάθεια και αυταρέσκεια και το γεγονός ότι όλο το άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από τη φωνή και την παρουσία της, από το εξώφυλλο έως τον τίτλο του, το πράγμα καταλήγει τελικά κουραστικό και βαρετό. Θα έλεγα ότι τα φωνητικά του δίσκου, παρότι φαίνεται ότι εταιρία και συγκρότημα έχουν «επενδύσει» πάνω τους, είναι άλλο ένα μεγάλο μειονέκτημά του: ένας μεγάλος ερμηνευτής, με το ταμπεραμέντο του και την προσωπικότητά του, μπορεί πραγματικά να απογειώσει ακόμα και μέτριες συνθέσεις και αυτό στο "The Girl With The Raven Mask", δυστυχώς, δεν συμβαίνει.

Ορισμένα κομμάτια ωστόσο έχουν κάποιο γούστο, χωρίς να είναι κάτι το τρομερό ("The January Sea", "Pearls And Coffins", "Ghostlight") και η παραγωγή είναι βαριά και ζεστή, όχι όμως τόσο ρετρό όσο θα ήθελαν οι Avatarium, κρίνοντας από το δελτίο Τύπου. Θα τους τοποθετούσα πολύ κοντά στους Candlemass της εποχής Robert Lowe σαν ήχο, παρά κάπου πιο rock ή '70s. Όλος ο δίσκος κινείται σε αργές και mid-tempo ταχύτητες, με παρόμοια ανάπτυξη σε κάθε τραγούδι, σε σημείο που όλα τα κομμάτια μοιάζουν λίγο-πολύ μεταξύ τους, ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα. Απουσιάζουν η μεγαλοπρέπεια, η σκοτεινή ατμόσφαιρα και η ψυχική ανάταση, δηλαδή τα σήματα κατατεθέντα του υπεραγαπημένου Leif Edling.

Οι οπαδοί των Candlemass σίγουρα θα σπεύσουν να αποκτήσουν τον δίσκο, έστω και για συλλεκτικούς λόγους. Από εκεί και πέρα, το "The Girl With The Raven Mask" δεν είναι ο δίσκος που θα προσφέρει πολλά πράγματα στον ακροατή και οπαδό του doom metal ή του occult / heavy rock. Αναμένουμε πάντως και την τρίτη full length κυκλοφορία από τους Αvatarium του doom-ο-μάστορα Edling, ελπίζοντας σε φωνητικά που θα είναι πιο κοντά στην Grace Slick παρά στη Miley Cyrus και σε άσματα αντίστοιχα του ειδικού (υπερ)βάρους του ηγέτη τους.