Βασίλης Σκιαδάς: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015

Ό,τι πιο κοντινό στους Black Sabbath της εποχής του Tony Martin, εντυπωσιακό και απολαυστικό σε κάθε νότα. Oι Sorcerer πραγματοποιούν μαγικό και ουσιαστικό comeback, αντάξιο των προσδοκιών και της ιστορίας τους.

Επιστροφή στον προ εικοσαετίας ήχο τους. Μεγαλοπρεπές, αργό και βαρύ, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της περιήγησης των Paradise Lost στην μελαγχολική μουσική.

Doom / epic metal θρίαμβος. Άξιο τέκνο των μεγάλων του είδους, αληθινό διαμάντι του metal υπόκοσμου.

Άμπαλο αλλά ψυχωμένο επικό heavy metal, ιδανικό αντίδοτο στη μιζέρια και την απαισιοδοξία της εποχής.

Διαψεύδοντας όσους αμφισβήτησαν το νόημα της ύπαρξής τους χωρίς τον Jeff Hanneman, οι Slayer κυκλοφορούν το καλύτερο άλμπουμ τους από την εποχή του "Divine Intervention".

To "Illusions..." είναι από τα καλύτερα ντεμπούτα (και όχι μόνο) της εγχώριας metal σκηνής. Θυμίζοντας ακούσματα από το απώτερο παρελθόν (βλ. Watchtower, King Diamond), oι Sacral Rage ακούγονται φρέσκοι και φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα.

Παλιακό heavy metal με άφθονες ΝWOBHM αναφορές σε φωνητικά και μελωδίες, το "Curse..." εντυπωσιάζει με την πληθώρα καλών τραγουδιών και τη χειμαρρώδη ροή του.

To δεύτερο full length αριστούργημα από τους Jess And The Ancient Ones είναι ένα πανέμορφο χωνευτήρι επιρροών και έμπνευσης από οτιδήποτε καλόγουστο μπορεί να φανταστεί κανείς. Δίσκος γεμάτος συναισθήματα και μυστήριο.

Σοβαρή και προσεγμένη δουλειά το ντεμπούτο των War Dance, αποτελεί τη χρυσή τομή ανάμεσα στους Manowar και τους Warlord. Killer!

Οι occult rockers Sabbath Assembly αποφασίζουν να ανεβάσουν τους τόνους και να βαρύνουν τον ήχο τους και αυτό «τους βγαίνει». Χωρίς περιττές στιγμές και φλυαρίες, κυκλοφορούν την καλύτερη ίσως δουλειά της καριέρας τους.

Παίζοντας εκ του ασφαλούς για τέταρτη σερί προσπάθεια, τα τρομερά Σουηδόπαιδα «κερνούν πόνο» με τις ρετρό μελωδίες και το λυσσασμένο παίξιμο. Σημάδια στασιμότητας μάλλον δεν θα πρέπει να μας ανησυχούν.

Άλλο ένα επικό underground διαμάντι εξ Αμερικής, θυμίζει ό,τι αγαπάει ένας λάτρης του ιδιώματος. Αναμένουμε να αποδείξουν την αξία τους στο φετινό Up The Hammers Festival.

Σάπιοι και υπέρβαροι, αλλά και μελωδικοί όπως τους αγαπάμε, οι Uncle Acid στέκονται στο ύψος τους, προσφέροντας απίστευτη ποιότητα και ποσότητα αυθεντικής βρετανικής doomίλας.

Λιγότερο Iron Maiden και περισσότερο Thin Lizzy αυτή τη φορά, οι Black Trip βρίσκουν και πάλι εύκολα το δρόμο για το στερεοφωνικό κάθε λάτρη του προϊστορικού και αλανιάρικου hard rock / heavy metal.

Οι Ghost αποφασίζουν να σοβαρευτούν και να αφήσουν τις κιθάρες τους «αχαλίνωτες» να ξεδιπλώσουν riff και solo. Παρούσες και οι έντονες αλλά όχι χαζοχαρούμενες μελωδίες-trademark της μπάντας. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, έχουν (/-με) στρέψει πια το βλέμμα προς τους Ghost.