Patrick Watson

Love Songs For Robots

Domino (2015)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 18/09/2015
Όταν τα ρομπότ αποκτούν ειμαρμένη και η αργή αιωρούμενη πτώση στην τάφρο των Radiohead με το φαλτσέτο του Jeff Buckley φωτίζει το χαοτικό ενδοσκοπικό σκοτάδι...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το 2007 ήταν που το "Close To Paradise", ο τρίτος δίσκος του Patrick Watson, κατέκτησε το βραβείο Polaris εκτοπίζοντας το κλασικό πια "Neon Bible" των Arcade Fire. Οι Arcade Fire, βέβαια, κατέκτησαν το πολυπόθητο και ιδιαίτερα ποιοτικό Καναδικό βραβείο τέσσερα χρόνια αργότερα με το "The Suburbs" και κυρίευσαν τα chart λίγο πιο μετά με το "Reflektor". Από την άλλη μεριά, ο Patrick Watson συνέχισε το αργό, εσωστρεφές του ταξίδι...

Συμμετείχε στη συνθετική διαδικασία του "Ma Fleur" των Cinematic Orchestra, είχε στιγμές εξωστρέφειας με μουσικές συμμετοχές σε γνωστές αμερικανικές σειρές όπως το "Grey's Anatomy" και το "The Walking Dead", όμως κυρίως έκανε ένα αργό και ελαφρό καλιμπράρισμα των ήχων του για να φτάσει στο αποτέλεσμα του "Love Songs For Robots".

Πρόκειται για εξαίρετο τίτλο που εκφράζει νοηματικά στο έπακρο τα συναισθηματικά και υπαρξιακά αδιέξοδα του καλλιτέχνη, ωστόσο ο δίσκος υπό καμία έννοια δεν είναι ...songs. Δεν αποτελείται από τραγούδια. Αποτελείται από κομμάτια ενός ενιαίου και αναπόσπαστου έργου. Σβήνουν το ένα μέσα στην ουσία του άλλου. Αποτελούν στάδια στη βύθιση ενός παλιού εφηβικού ενθυμίου στον πάτο της θάλασσας. Ανεπίστρεπτη διαδικασία.

Οι πρώτοι στίχοι του εναρκτήριου ομώνυμου κομματιού θα εξηγήσουν εξαρχής σε τι μονοπάτι θα βαδίσουμε: «Breaking down, your days are getting longer». Ο Patrick Watson με την υψίφωνη ερμηνεία του, το φαλτσέτο του και την σεμιναριακή παραγωγή που μπλέκει φουτουριστικούς ήχους πλήκτρων με πιάνο και κιθάρα δεν θα ανεβάσει ποτέ τους τόνους. Ούτε θα επιτρέψει ρεύματα αισιοδοξίας πλην εξαιρέσεων, σαν το "Hearts" που θα θυμίσει μέχρι και Andrew Bird.

Το "Love Songs For Robots" δεν επιθυμεί τίποτε άλλο πέρα από γερές δόσεις ταξιδιάρικης μελαγχολίας, όπως αυτή που μας χάρισαν άπλετη η Radiohead. Οι ρυθμοί κυμαίνονται πάντα σε αργές ταχύτητες, οι μελωδίες λάμπουν μες στην απλότητά τους και οι συνθέσεις είναι επικίνδυνα σαγηνευτικές.

Είναι δίσκος που θα σου προσφέρει περισσότερα αν ακουστεί στην ολότητά του, μονοκοπανιά, κάποιες μικρές ώρες που μισο-ονειρεύεσαι. Ωστόσο, απλά για να προσφέρουμε μια ματιά από την κλειδαρότρυπα, θα επιστήσουμε την προσοχή στα "Good Morning Mr. Wolf" (live on KCRW), "Alone In This World" (live in Paris) και "Know That You Know" (live at Café de la Danse). Μαγεία.
  • SHARE
  • TWEET