Διχασμένες Αλήθειες

Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με τη μπάντα, δεν ήξερα ούτε καν την ύπαρξή της αλλά βλέποντας τα thanx τους, υποθέτω ότι είναι απ' το βορρά, περισσότερες πληροφορίες δεν έχω, γι' αυτό θα μπω κατευθείαν στο θέμα.

Οι Διχασμένες Αλήθειες κινούνται ανάμεσα σε metalcore, hardcore (όχι έτσι όπως έχει εξελιχθεί ο όρος σήμερα, αλλά με τον κλασσικό παραδοσιακό τρόπο) και punk. Ένα απ' τα βασικά μειονεκτήματα που αναγνωρίζω είναι ο ελληνικός στίχος, αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλοι θα το δουν έτσι, πάντα με ενοχλούσε ο ελληνικός στίχος σε σκληρό ήχο, γι' αυτό και το ξεκαθαρίζω. Επίσης είναι λίγο ενοχλητικό το ότι στο booklet τα μισά είναι γραμμένα στα αγγλικά (thanx, πληροφορίες, ονόματα) και τα υπόλοιπα στα ελληνικά (λογότυπο, τίτλοι, στίχοι). Η φωνή κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα στα τσαμπουκαλεμένα μέρη ενώ στα καθαρά ακούγεται κάπως αδύναμη, οι δε γραμμές που ακολουθεί ανήκουν στην τάξη των χιλιοανακυκλωμένων punk συγκροτημάτων των '80 και λίγο παραπέρα, ενώ όλοι οι στίχοι είναι με ομοιοκαταληξία.

Όμως, τα αρνητικά τους στοιχεία, είναι κάποια πράγματα που ενοχλούν κυρίως εμένα, οπότε μπορούν να αγνοηθούν/παραμεριστούν (από τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου), αλλά και σε αυτή την περίπτωση δεν παύουν να υπάρχουν.

Μουσικά, βρίσκονται σε αρκετά καλά επίπεδα, είναι καλοί παίχτες και αυτό φαίνεται σε όλη τη διάρκεια του "Εγώ Ειμί το Φως". Έχουν εμπλουτίσει τον ήχο τους με διάφορα scratches και πιστεύω ότι τα έχουν καταφέρει σ' αυτόν τον τομέα, δεν κουράζουν και δίνουν μια διαφορετική όψη στα κομμάτια τους. Ωραίες συνθέσεις (χωρίς να ξεπερνούν κατά πολύ το mid-tempo), έξυπνα σημεία, κοφτά riffs, αργά μέρη με τα scratches και τις κιθάρες να "δίνουν" σε άλλα επίπεδα και γενικά έναν αέρα που τους χαρακτηρίζει. Ενώ έχουν μια punk αισθητική, καταφέρνουν να σε κερδίσουν και αν αποδίδουν και σωστά στα live τα κομμάτια τους θα γίνεται σίγουρα πανικός.

Σε κάποια σημεία μου θύμισαν τους Τσοπάνα Rave (ειδικά στο κομμάτι "Πιάστε τους"), σε πιο σοβαρά επίπεδα βέβαια. Και χωρίς να υστερούν από χιούμορ, μας παρουσιάζουν ένα λαϊκό άσμα με μπουζούκι και πολιτικοχαβαλετζίδικο στίχο σε ένα κρυφό κομμάτι όπως τελειώνει το CD τους.