Bongzilla, Sadhus "The Smoking Community", Seer Of The Void @ Arch Club, 30/04/24

Είναι μερικές μέρες σαν και την Τρίτη που μας πέρασε, όπου μεσοβδόμαδα θα βρεις κάτι απρόσμενα ιδανικά line-ups για να περάσεις ξέγνοιαστα το βράδυ σου και να απολαύσεις συγκροτήματα ξεχωριστά, μεγάλα ή και τα δύο ταυτόχρονα, προερχόμενα εκτός ή εντός συνόρων. Έτσι και στην χαραυγή της πρώτης Μαΐου της φετινής χρονιάς, οι επιλογές παρόλο που ήταν πολλές, για εμάς ήταν ξεκάθαρη: οι Bongzilla επέστρεψαν στη χώρα μας για να κάνουμε μια νηστήσιμη και πράσινη μεγάλη εβδομάδα. Άξιοι σύντροφοι σε αυτή την πορεία κατάνυξης, οι πολυαγαπημένοι μας Seer Of The Void και Sadhus (The Smoking Community), προσυπέγραψαν σε αυτή την ιδιαίτερη μέρα, προσφέροντάς μας μια βραδιά με αυξημένη ποιότητα ήδη στα χαρτιά. Έμενε η πράξη.

Με τη συναυλία να καθυστερεί ελάχιστα την έναρξή της, άνθρωποι άρχισαν να συλλέγονται γύρω από τις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως εν αναμονή της συναυλίας. Μία ικανοποιητική ποσότητα κόσμου αλλά λιγότερη από αυτή που πραγματικά αξίζουν θα πω εγώ που στους Seer Of The Void έχω αδυναμία, συγκεντρώθηκε εντός του Arch όταν το Αθηναϊκό τρίο ανέβηκε στο σανίδι. Όπως και οι ίδιοι λένε, παίζουνε "το doom" και έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους.

Οι συνθέσεις των Seer of The Void τόσο στο πρώτο παιδί τους, "Revenant" όσο και στο πρόσφατο "Mantra Monolith" ξεχειλίζουν από αγνής ποιότητας doom και heavy rock, είναι ανεβαστικές και λειτουργούν με απόλυτη επιτυχία κάθε φορά που θα συναντήσουμε τους Seer Of The Void ως opening act σε συναυλία κάποιου άλλου στο να μας φτιάξουν τη διάθεση. Και νέα κομμάτια ακούσαμε από τους Seer of The Void, όπου όσο έπαιζαν έβλεπαν μπροστά τους το κοινό να πληθαίνει και να τους απολαμβάνει. Μοναδικό παράπονο, αυτή η επαναλαμβανόμενη «κατάρα» του μικροφώνου του support σχήματος στο Arch, που κάποιες φορές σαν και την αποψινή ακούς τη φωνή που βρίσκεται πίσω του, άλλες όχι, κάθε φορά όμως καταλαβαίνεις ότι υπάρχει θέμα στις εντάσεις που αφουγκράζεται και οι φωνές αδικούνται.

Μαζευτήκαμε πολλοί πλέον και η αλήθεια είναι πως οι Sadhus είναι συγκρότημα που τόσο κόσμο θα μάζευε χωρίς να εμφανίζεται στα ίδια πλαίσια με τους Bongzilla. Είναι βλέπεις από αυτά τα συγκροτήματα που με μεθοδική και πιστή δουλειά ξεκίνησαν στις καρδιές μας ήδη ψηλά, μα με τα χρόνια έχουν ανέβει τρομακτικά στην ποιότητα της μουσικής τους παραγωγής αλλά και τη σκηνική τους παρουσία. Μια μυστήρια παρουσία με ένα εργαλείο απαραίτητο για τη βραδιά εμφανίστηκε στη σκηνή, προλογίζοντας τους Sadhus με την απαραίτητη δημιουργία καπνού για την ατμόσφαιρα. Αν δεν έγινα ξεκάθαρη, θα προτιμήσω να παραμείνω συμβολικά ασαφής.

Πόσο καλό συγκρότημα έχουν γίνει οι Sadhus; Το γεγονός ότι φίλος εκτός Αθηνών που είχε να τους δει δέκα χρόνια και βαριόταν τις «ταχύτητες» τους στις αρχικές δισκογραφικές τους δουλειές, ακούει σε τι τρομερές γκρούβες έχουν εξελιχθεί τα παιξίματα των Sadhus και πάει και κάθεται αποσβολωμένος στη γωνίτσα του με ύφος «το βουλώνω», είναι καλό παράδειγμα. Τα κομμάτια του "Illegal Sludge" κάνουν τη διαφορά και λάμπουν πλέον στα set τους, δίνοντας την απαραίτητη ενέργεια στο κοινό για να εκτονωθεί, παράλληλα οι ίδιοι είναι πλέον το συγκρότημα που θες να είναι φίλοι σου. Διασκέδασαν την ίδια τους τη ζωή στη σκηνή, κατέβηκαν κάτω από αυτή, όσοι από εμάς είχαμε ψήγματα συγκέντρωσης διαθέσιμα δαρθήκαμε και λίγο αγαπημένα μεταξύ μας, και το «Πάμε να περάσουμε καλά;» έγινε πράξη, με το Arch να θυμίζει κάτι από το επεισόδιο της σειράς "Cowboy Bebop: Mushroom Samba" επί σκηνής αλλά και κάτω. Ένα σωστό "Smoking Community". Είστε για μεγάλα πράγματα ρε αλάνια.

Ενώ τα χρόνια περνούν και με τη σύνθεσή τους αρκετά αλλαγμένη απ' ότι στο παρελθόν, ομολογουμένως φαίνεται απίστευτα μεγάλη η οκταετία που πέρασε από την τελευταία φορά για να ξαναδούμε τους Bongzilla στα μέρη μας. Έτσι λοιπόν ως τριάδα πλέον οργώνουν διάφορα σπαρμένα λιβάδια ανά τον κόσμο μετατρέποντάς τα σε είδη καπνιστού. Λες και είναι απλά μια Τρίτη (αστεία για το καταραμένο επεισόδιο του Bojack horseman κανείς;) – που μάλλον ήταν τελικά, ο Muleboy και η παρέα του ανεβαίνουν στη σκηνή με ένα τσιγάρο… στη μύτη. Ναι καλά διαβάζετε, το ξέρουμε ότι τα παιδιά αυτά έχουν κάνει τις επιλογές τους και τις φοράνε με τιμή, έφτασε λοιπόν και η βραδιά να το αποδείξουν. Σε ρόλο πλέον μπάσου και σαδιστικών φωνητικών ο Muleboy μας καλωσορίζει στην παρέα των Bongzilla, με την εισαγωγή πως θα ακούσουμε μερικά κομμάτια για ένα γνώριμο φυτό.

Καλά, και εντελώς εξωτερικός παρατηρητής να είσαι δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις τη θεματολογία των Bongzilla με δίσκους σαν τα "Amerijuanican" και "Weedsconsin", ωστόσο όμως είναι αυτή η αγνή, πηγαία τους ειλικρίνεια του ύφους "ναι, και;" που αποδίδει σε αυτό το συγκρότημα όλη του την αίγλη. Με την προσωπική μου ειλικρίνεια, πιστεύω ότι έχουμε συγκροτήματα σαν τους Sadhus για παράδειγμα που προηγήθηκαν στη σκηνή εδώ στην Ελλάδα, ικανά να επισκιάσουν μεγάλα ονόματα στο είδος τους και μέχρι να πατήσουν πόδι στη σκηνή οι Bongzilla, ένιωθα παρόμοια. Η οριακά βουκολική προσέγγιση των Bongzilla όμως σε αυτό που κάνουν, τους ανεβάζει πολλά επίπεδα. Εκεί που νομίζεις ότι είναι απλά αυτοί οι τύποι από την αμερικάνικη επαρχία ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι ξέρουν να γράψουν και εθιστικές μουσικάρες. Τείνει να βοηθάει πάρα πολύ αυτό το ηχητικό τους δίπολο, όπου μια επιτηδευμένα σαπισμένη διάθεση ρυθμικά αλλά και σε πλαίσιο φωνητικών ντύνεται με κιθάρες και κρουστά εξαιρετικής ποιότητας.

Όλα αυτά βρίσκουν εξαιρετική ανταπόκριση στον κόσμο που δίνει την ψυχή του στο σετ των Bongzilla, μια μπάντα που αν και έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου, δεν παύει να αποτελείται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, προσβάσιμους και φιλικούς. Παλιοί και νέοι τους ακόλουθοι έμοιαζαν να περνάνε την καλύτερη Τρίτη τους εδώ και πολύ καιρό – κι εγώ μαζί τους. Είναι θαυμαστό φαινόμενο στο σήμερα αυτά τα συγκροτήματα που έχουν τον τρόπο τους να σε παρασύρουν σε μια παράλληλη διάσταση και οι Bongzilla έχουν αποδείξει σταθερά τον εαυτό τους ως ένα από αυτά, με την παρούσα βραδιά να μην αποτελεί εξαίρεση. Το «οικολογικό» μήνυμα του "Greenthumb" και οι απλές κουβέντες των Bongzilla με τον κόσμο μετά το πέρας της συναυλίας είναι αυτά που θα μας μείνουν και θα μας ζεσταίνουν την καρδιά. Τα πράσινα παιδιά, μην τα φοβάστε.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας