Valor

Ο τίτλος του τέταρτου δίσκου των Αθηναίων επικών metallers Valor είναι αφιερωμένος στην πτώση, στην τιμωρία της αλαζονείας, κάτι που μοιάζει περισσότερο με ευχή παρά με τετελεσμένη πραγματικότητα, εδώ που τα λέμε. Αυτό που είναι γεγονός, είναι ότι το "Arrogance..." είναι πιθανότατα η καλύτερη και ωριμότερη, μέχρι στιγμής, δουλειά της μπάντας, παρουσιάζοντάς την ανεβασμένη σε όλα τα επίπεδα. Οι Valor ακούγονται πιο δυνατοί, πιο δεμένοι, πιο επικοί και πιο σοβαροί από ποτέ. Και το μουσικό τους «μήνυμα» είναι αισιόδοξο, θετικό και πάνω απ' όλα ιπποτικό, όπως πρέπει να είναι το είδος που υπηρετούν πιστά εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια. Άλλωστε, η αλαζονεία και η έπαρση αρμόζει μόνο στους μικρούς και στην ουσία, ασήμαντους.

Mη νομίσει κανείς ότι το άλμπουμ κινείται σε γραφικά, '80s revival πλαίσια. Από τη στιχουργική δουλειά έως αυτόν καθαυτό τον ήχο του δίσκου, οι Valor δεν διστάζουν να διαλέξουν μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, χωρίς ωστόσο να χάνουν ίχνος από τον πολεμικό τους χαρακτήρα. Οι κιθάρες των Σολδάτου/Κουρκουτά ακούγονται πιο ογκώδεις από ποτέ, τα τύμπανα επίσης είναι πολύ ανεβασμένα, ιδίως σε σύγκριση με το "The Yonder Answer" άλμπουμ του 2013, ενώ τα πλήκτρα τους, άλλοτε διακριτικά και άλλοτε στο προσκήνιο (όπως π.χ. στο καταπληκτικό single "The Crown Of Evermore", στο συμφωνικό "Sanctuary For All" και στο λυρικότατο "No Angel's Face"), προσδίδουν έναν καλοδεχούμενο Savatage αέρα που όχι μόνο δεν νοθεύει, αλλά τονίζει τον επικό χαρακτήρα του σχήματος.

Οι μελωδίες και τα πιασάρικα ρεφρέν (σημεία κατατεθέντα του συγκροτήματος) καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ δίνουν και παίρνουν, ενώ ο Βαγγέλης Κρούσκας στη φωνή κινείται σε γήινα πλαίσια, στα οποία αισθάνεται άνετα, με αποτέλεσμα να ακούγεται πιο εκφραστικός και σίγουρος απ' ό,τι στο παρελθόν, θυμίζοντας, σε σημεία, τον μεγάλο Harry Conklin (ακούστε το εντελώς Jag Panzer-ικό "Dark Are The Eyes Of The Night" και θα με θυμηθείτε). Γενικώς, οι Valor σε αυτόν τον δίσκο ακούγονται επικεντρωμένοι στην ουσία, κυνηγώντας την αμεσότητα και αποφεύγοντας τον υπερβολικό ίσως λυρισμό που διακατείχε την προηγούμενη δουλειά τους. Τα κομμάτια δεν ξεπερνούν τα 4-5 λεπτά διάρκειας κατά μέσο όρο, οι συνθέσεις δεν «απλώνονται» χωρίς λόγο και τα old school power metal riff εξακολουθούν να είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο γράφτηκαν και τα δέκα τραγούδια του καινούργιου δίσκου.

Επιμένοντας με την ίδια σύνθεση από τη δημιουργία τους μέχρι σήμερα (με τις προσθήκες των Κουρκουτά και Λόη το 2008 σε κιθάρες και πλήκτρα αντίστοιχα), οι Valor έχουν καταφέρει να ακούγονται δεμένοι αλλά και αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο, αποτελώντας ένα πάντα αξιόπιστο και απολαυστικό σύνολο, δισκογραφικά και επί σκηνής. Δεν «ανακαλύπτουν τον τροχό», δεν θα σε ξαφνιάσουν με progressive τσαχπινιές και avant-garde αισθητική, αλλά θα είναι πάντα εκεί όταν αυτό που χρειάζεσαι είναι καλοπαιγμένο, στιβαρό και ηρωικό power metal, προσηλωμένο και καλοδιαβασμένο πάνω στην κληρονομιά των πατέρων του ιδιώματος (Warlord, Virgin Steele, Jag Panzer, Fifth Angel κλπ.).